Τα παιχνίδια που αγάπησα ....

Ανταποκρίνομαι στο κάλεσμα της Αλεξάνδρας (Woman in blogs)
μα και της Μαρίας (Maria Kat)
που ζήτησαν να μάθουν τα παιδικά μας μυστικά!
Η μεν Αλεξάνδρα μας ζήτησε να μιλήσουμε 
για εκείνο το παιχνίδι που μας έκλεψε την καρδιά όταν ήμαστε μικρά,
η δε Μαρία να κάνουμε διάλογο με ένα παιχνίδι μας.
Εντάξει, τα πήρα και τα δυο μαζί.... και με σήκωσαν!
Δεν προέκυψε διάλογος, ούτε ένα μόνο παιχνίδι !
Πληθωρική όπως πάντα!

Θαμμένα ήταν για χρόνια πολλά
μα τώρα τα βγάζω με περισσή χαρά!
Μικρά και μεγάλα, θαμπά μυστικά
Στο φως θα αστράψουν και πάλι ξανά!.

Θα σε πάω πίσω...
Ένα ταξίδι στο χρόνο..
1974, καλοκαιράκι

Αυτό το μπουκλί κρατάει ένα νινί!
Στο αεροδρόμιο.
Ένα ταξίδι, από τα πολλά, όταν ήμουν μικρή στην Ελλάδα.
Από το Σικάγο.
Κρατάω το πιο αγαπημένο μου παιχνίδι τότε.
Το μωρό μου.
Μου το είχε φέρει ο Άγιος Βασίλης, τα περασμένα Χριστούγεννα.
Το είχα δει στις διαφημίσεις από τον προηγούμενο χρόνο
(τότε ήμουν πολύ μικρή...
παρασυρόμουν βλέπετε από τις διαφημίσεις)
και ήθελα το δικό μου μωρό.
Είχε έναν μηχανισμό με σχοινάκι πίσω στην πλάτη 
και η κοτσίδα της κούκλας μάκραινε και μάζευε.

Αυτή η κούκλα υπάρχει ακόμα και σήμερα...
Να, αν δεν με πιστεύεις!

Δίχως βρακί, μη ζητάς πολλά κι εσύ μανούλα μου,
και τα μαλλιά ταλαιπωρημένα πολύ,
αφού εκεί δοκίμασα τις ικανότητες μου στο κούρεμα
(δεν είναι τυχαίο που από το 1987 κουρεύομαι μόνη μου ε;)
*
Να και μερικές λεπτομέρειες...ζουμ λοιπόν
στο άλμπουμ και στο πίσω μέρος της κούκλας μου

Η κούκλα μου είχε κυκλοφορήσει το 1972, (έχει και τη σφραγίδα της!) 

μα εγώ χρειάστηκε 

να κάνω υπομονή έναν ολόκληρο χρόνο μέχρι να την αποκτήσω.

Από τότε είχα εκπαιδευτεί να υπομένω! 

Η χαζέα! ☺

*

Πιο μικρή βέβαια βολευόμουν με διάφορα, αδιάφορα παιχνίδια

ελικοπτεράκι, πιανάκι, ότι μου έδιναν αγάπη μου!

Έλα! Κόψε τα γέλια!

Ακόμα δεν είχα μάθει να ποζάρω. Ντάξει;

*

Νομίζω ότι η μικρή @ριστούλα

δεν σταμάτησε ποτέ της να παίζει!

Ακόμα και όταν η μαμά-κέρβερος (τότε!)

φώναζε, τιμωρούσε, κατέστρεφε τα παιχνίδια μου,

γιατί πίστευε ότι με αποσπούσαν από το διάβασμα,

εγώ πάντα έβρισκα τρόπους!

Θυμάμαι στο γυμνάσιο είχα φτιάξει τη δική μου σκακιέρα,

από χοντρό χαρτόνι κι όλα τα παρελκόμενα of course

κι έπαιζα μόνη μου και τους δύο αντιπάλους (μην το ψάχνεις...

σχιζοφρενικές τάσεις και διπλή προσωπικότητα από τότε)

Συνήθως τα παιχνίδια μου μεγαλώνοντας ... τα κατασκεύαζα μόνη μου!

Σπιτάκια, γραφείο, σχολείο, εστιατόριο,

(φυσικά εγώ ήμουν αντίστοιχα, η νοικοκυρά, η διευθύντρια,

η δασκάλα, η μαγείρισσα...)

 ενώ ένα φεγγάρι είχα φτιάξει και θίασο με τις φιλενάδες μου

και ήμουν η συγγραφέας, η σκηνοθέτρια, η πρωταγωνίστρια

και ο παραγωγός μαζί!

Μόνο το θεατή δεν έκανα μανούλα μου!

*

Μεγαλώνοντας 

το παιχνίδι αντικαταστάθηκε από τα χαδάκια, τα ερωτικά,

όπως κάνει κάθε ενήλικας 

που ντρέπεται να παίξει πια γιατί θα παρεξηγηθεί!

Από τον καιρό όμως που βγήκαν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια

 και τα παιχνίδια στο ίντερνετ/ φέις κλπ

εκεί να δεις ξεσάλωμα!

*

Παρ'ότι έχω βγάλει πολλές ώρες τα ματάκια μου

σε τέτοιου είδους παιχνίδια

πιστεύω ότι χρειάζονται μέτρο.

Είναι εθιστικά, σε απομονώνουν από το περιβάλλον σου,

μπορεί και να σε αποχαυνώνουν!

Ξέρω ότι όσες φορές έμπλεξα μαζί τους το έκανα 

γιατί κάτι άλλο δεν πήγαινε καλά στη ζωή μου!

Τώρα και να ήθελα... δεν προλαβαίνω καρδιά μου!

*

Όμως σου είπα ότι δεν σταμάτησα να παίζω ποτέ

ακόμα και σήμερα κοτζαμάν γαϊδάρα!

Τώρα το παίζω καλλιτέχνης,ζωγράφος, ντεκουπατζού

☺

χοχοχο!

Αύριο ...Who knows!

@

όπως λέμε @ριστούλα 

"η παιχνιδιάρα!"

Σας φιλώ!