Street Stories

Ανταποκρίνομαι στο κάλεσμα της Κατερίνας

να μιλήσουμε για ιστορίες του δρόμου.

Ιστορίες ή συζητήσεις που έχουν γίνει σε στάσεις λεωφορείων, τρένων,

σε ουρές ακόμα,

με αγνώστους,

που δεν τους συναντάς ξανά στη ζωή σου

αλλά που εκείνες τις στιγμές

μοιραστήκες πολύ περισσότερα από ένα βλέμμα, ή ένα τυχαίο χαμόγελο.

Θα σε πάω πολύ πίσω.

Ήταν Απρίλης του 1992.

Φοιτήτρια.

Μεγαλοβδόμαδο.

Ταξίδευα με το νυχτερινό τρένο από Αθήνα για Πύργο,

να κάνω Πάσχα με την οικογένεια μου.

Καθυστερημένα, Μεγάλη Πέμπτη βράδυ προς μεγάλη Παρασκευή

αφού τότε εργαζόμουν παράλληλα με τη σχολή μου

και μου έδωσαν ελάχιστη άδεια.

Έτσι πήρα το νυχτερινό τρένο για να εκμεταλλευτώ και το ελάχιστο

δυνατό χρόνο .

Τακτοποιούμαι.

Ένα ζευγάρι κάθεται απέναντι μου.

Ξέρετε...τυπικές καλησπέρες και καλό ταξίδι να έχουμε.

Περνάει ο ελεγκτής,

ανοίγω την τσάντα για το εισιτήριο μου...

Παγώνω!

Το πορτοφόλι μου είχε κάνει φτερά.
Όλα μου τα χρήματα, το δώρο του Πάσχα...

Προφανώς την ώρα που ανέβαινα στο τρένο επιτήδειοι 

είχαν κάνει τη δουλειά τους.

Δεν θυμάμαι αν χάθηκε και το εισιτήριο μου μαζί 
που συνήθιζα να το κρατώ μέσα στο πορτοφόλι

τι έγινε με τον ελεγκτή...

Μετά από τόσα χρόνια έχω απολέσει πολλές αναμνήσεις..

Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ το ζευγάρι που καθόταν απέναντι μου.

Που με συμπόνεσαν, που ένιωσαν τη φρίκη μου,
που σκούπισαν τα δάκρυα μου....

Θα έβγαινα ξημερώματα στην πόλη μου και δεν θα είχα χρήματα ούτε για ταξί, 

ούτε και για ένα τηλεφώνημα στους δικούς μου.

(κινητά τηλέφωνα... ούτε σαν ιδέα δεν υπήρχε)

Με ρωτούν πού μένω, ποιος θα με παραλάβει...

Λέμε τις ιστορίες μας....

Και τότε κάτι λένε μεταξύ τους 

και ο νεαρός άντρας βγάζει ένα χιλιάρικο (δραχμές τότε βλέπετε)

και μου το προσφέρει.

Στο κοκκίνισμα μου με παρακαλούν να το δεχτώ.

Να πάρω ένα ταξί, να φάω κάτι, να πιω...

Κάποτε βρέθηκαν αυτοί στη θέση μου.

Να έχουν ανάγκη και να μην τους βοηθάει κανείς.

Τους ζήτησα μια δ/νση, ένα τηλέφωνο

να ανταποδώσω την καλοσύνη τους.

Το μόνο που μου ζήτησαν ήταν να ανταποδώσω κάποτε εγώ 

σε κάποιον άλλον μια βοήθεια...

Η αλυσίδα της αγάπης εν έτη 1992.

Για αυτό μην τα χάνεις αν προσφέρω,

αν δίνω με τη ψυχή μου.

Μη με περνάς για τρελή.

Φτάσαμε το αυτονόητο να το κρίνουμε,

να ψάχνουμε να βρούμε τι κρύβεται από πίσω...

Κάποτε ένα ζευγάρι μοιράστηκε για ένα βράδυ μαζί μου 

κάτι περισσότερο από μια ιστορία

κι ένα χιλιάρικο!

Μοιράστηκε το μυστικό της Ανθρωπιάς!

Όπου κι αν είστε , 

δεν θυμάμαι ούτε τα ονόματα σας, ούτε τη φωνή σας

εγώ που δεν ξεχνώ ποτέ φωνές...

Ο Θεός να σας έχει καλά!

Κατερίνα μου σε ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσες..

Ίσως να μην μοιραζόμουν ποτέ μαζί σας τούτη τη νυχτερινή μου
ταξιδιάρικη ιστορία!

@

όπως λέμε @γάπη!