Η συμμετοχή μου στο 20ο Παίζοντας με τις λέξεις και μερικές σκέψεις για τα διαδικτυακά μας δρώμενα.

Κλέφτες των ονείρων μας

όλοι εκείνοι που έρχονται προς εμάς κρατώντας (ή κραδαίνοντας άραγε;) εμφατικά τον κλάδο της ελιάς τους και τα παχιά τους λόγια καλά ζυγισμένα. Ζητάνε την έγκριση και την αποδοχή μας. Κι αυτοί σε αντάλλαγμα -λένε και μας τάζουνε- ΘΑ μας βοηθήσουν!
Μα τι χρειάζεται ο λαός, αλήθεια ξέρουν;  Όχι πες μου τι χρειάζεται, πέρα από λίγη ντομπροσύνη και λίγη απλότητα; Όχι, όχι δεν είπα λιτότητα. Πάλι παράκουσες; Για απλότητα και αυθεντικότητα μιλάω!
Μα δεν υπάρχει στις τσέπες τους ρε φίλε, (σύντροφε καλέ μου) ούτε δράμι περηφάνιας και φιλότιμο. Δεν είναι ότι έχουν καβούρια. Είναι που τά 'κλεψαν κι έπειτα σαν γνήσιοι κλέφτες, τα πούλησαν όλα... Τούτοι εδώ, οι δικοί μας κλέφτες, είναι οι χειρότεροι όλων. 
Έχουν τα γένια, μα όχι τα χτένια. Τα ξεπούλησαν κι αυτά! 
Κι έτσι απομείναμε εγώ κι εσύ και ο παράλλος να γράφουμε για τη μοίρα μας, να την κάνουμε στιχάκια, να την μοιρολογάμε.
Εγώ όμως έγκωσα στα μοιρολόγια.
Δεν βολεύομαι στα μαύρα άλλο.
Και έχω διαβάσει και Καζαντζάκη και τον πιστεύω.
Εγώ είμαι το φως. Εγώ και το σκοτάδι μου!

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 20ο Παίζοντας με τις λέξεις, 
άγνωστο ποιου γύρου,

αφού το αγαπημένο μας διαδικτυακό παιχνίδι κρατά από το 2012,

ξεκινώντας από τo TEXNIS STORIES, πέρασε μια φορά το κατώφλι μου,

κι άλλαξε χέρια στην πορεία φθάνοντας στην άξια Μεμαρία μας.

Από την πρώτη στιγμή που πήρα μέρος, έως και σήμερα δηλώνω ευθαρσώς

τρελή φαν, χωρίς να έχω χάσει ούτε μία φορά συμμετοχή. 

Στόχος μου δεν είναι να κερδίσω- νομίζω ότι κανείς

δεν γράφει/στέλνει συμμετοχή με αυτό τον σκοπό.

Συμμετέχουμε πιστεύω για τη χαρά της συμμετοχής.
Για το Παιχνίδι!

Όπως γίνεται θέλω να πιστεύω σε κάθε διαγωνιστική διοργάνωση

-εκτός κι αν είσαι επαγγελματίας

αθλητής ή γραφιάς. Εκεί πιστεύω ότι έχεις μια κάποια αγωνία

για τη διάκριση.

Εμείς οι απλοί θνητοί, όμως, που δεν κυνηγάμε έπαθλα και διακρίσεις 

σκεφτόμαστε αλλιώς:

Ποιος είναι πίσω από κάθε συμμετοχή;

Τα πήγα καλύτερα από άλλες φορές;
Εξελίχθηκα; Τους μπέρδεψα;

Με ξεχώρισε κάποιος και κυρίως ποιος; 

Προσωπικά αγωνιώ μόνο όταν γράφω. Θέλω να δίνω

ένα κείμενο που να έχει βγάλει κάτι από μένα.

Να είναι καλά γραμμένο. Σε σωστά ελληνικά.
Να παίξω έξυπνα με τις λέξεις-κλειδιά.

 Να συμμετέχω με κάτι "αξιοπρεπές",

όπως συνηθίζω να λέω και όχι να πει κάποιος:

"Έδωσε το απόλυτο τίποτα!"
(που μπορεί και να είναι και δεν τρέχει και πράμα.
Ό,τι μπορούμε κάνουμε στην τελική!)

Όσοι συμμετείχαμε είδαμε αυτή τη φορά μια προσπάθεια απαξίωσης
-ευτυχώς ήταν μεμονωμένο περιστατικό.
Κάτι ανάλογο έχει γίνει και στο Συμπόσιο στο παρελθόν. 
Οι παλιοί θα θυμάστε, δεν ήταν όλα ρόδινα πάντα και 
οι περισσότεροι σίγουρα δεν γνωρίζετε ότι υπάρχει κατά καιρούς...
παρασκήνιο! 

Κι εγώ έχω "ακούσει" προσβολές στο Συμπόσιο Ποίησης, 
φράσεις όπως, "παίξτε το παιχνιδάκι σας" (ειρωνικά φυσικά)
στους "τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος", 
ότι έχουμε τη μεγάλη ιδέα πως "είμεθα σπουδαίοι λογοτέχνες" κι άλλα πολλά.

Έχω δεχτεί μέιλ με απίστευτες προτροπές ή πιέσεις για αλλαγές στο Συμπόσιο, 
όχι πάντα με καλοπροαίρετο τρόπο, 
αλλά και παράπονα,
(πχ γιατί δεν προτιμήθηκε η συμμετοχή του -αν είναι δυνατόν)
ξεχνώντας πως τα διαδικτυακά μας δρώμενα δεν είναι κάποιος
πανελλήνιος διαγωνισμός. Δεν αξιολογούν λογοτέχνες τα κείμενά μας.
Εμείς οι ίδιοι παίζουμε και βαθμολογούμε, ακολουθώντας τους κανόνες 
του διαχειριστή. 
Αν δεν μας αρέσουν οι κανόνες δεν τους αλλάζουμε κατηγορώντας 
για έλλειψη δημοκρατίας!
Έλλειψη Παιδείας μπορεί!
Γιατί ναι, είναι έλλειψη Παιδείας να προσβάλλεις τους άλλους συμμετέχοντες, 
απαξιώνοντάς τους 
ή σχολιάζοντας αρνητικά τις άλλες συμμετοχές!

Ακόμα κι αν το επίπεδο ήταν χαμηλό (που δεν είναι)
μπορείς πάντα να προσπεράσεις!

Έχω έρθει πρώτη, έχω έρθει και τελευταία
στο Παίζοντας με τις λέξεις,
κι αυτό είναι το ωραίο: Να συνεχίζεις με χαρά!

Πάμε δυνατά τώρα με το 25ο Συμπόσιο Ποίησης;

Αριστέα