Δεν θέλω άλλο!

Ζηλεύω εκείνους που ατάραχα μεταφέρουν την απραξία τους 
Πέρα δώθε 
Δώθε πέρα 
Κείθε πέρα
Σαν να λικνίζουν μωρό στην κούνια του, 

ρυθμικά, νωχελικά, αθόρυβα σχεδόν
Ζηλεύω εκείνους που προλαβαίνουν να καθίσουν σε όλα τα δωμάτια 

του σπιτιού τους και να τα λερώσουν 

Να πιούν κάτι παγωμένο σε κάθε βεράντα
Πίσω, μπροστινή, διπλανή, μεγάλη ή μικρή
Να ξεφυλλίσουν το καινούργιο τους βιβλίο, αλλά να το βαρεθούν 
Πριν καν το αρχίσουν 
Και έπειτα πιάνουν το τηλέφωνο 
Από την ανία τους μιλούν μέχρι και στον ΟΤΕ 

ή στη θεία που βαριούνται συνήθως 
Που σκαλίζουν πάλι την ντουλάπα τους και αλλάζουν τη σειρά 

κατά χρώμα, κατά ύφασμα, κατά περίπτωση, 

σε ρούχα που δεν θα φορέσουν ποτέ
Ζηλεύω παράφορα εκείνους που κάθονται κάτω από δέντρα 

που ρίχνουν τα φύλλα τους
Ζηλεύω εκείνους που έχουν χρόνο να μετράνε τα χελιδόνια ένα ένα,

καθώς μαζεύονται για να φύγουν για άλλη γης 
Δεν ξέρω; Φέτος μαζεύτηκαν σε σύρματα; 
Δεν ξέρω! 
Δεν έμαθα τι κάνει η φύση, αν άλλαξε 
Αν ο ήλιος ξέβαψε κάτι ρούχα ξεχασμένα στο σύρμα μου βδομάδες
Ζηλεύω την ησυχία του μοναχού
Και τη σιωπή της κουφής γάτας μου
Δεν θέλω άλλους ήχους να με πετούν σαν εκτόξευση πυραύλου από τη θέση μου
Δεν θέλω βρώμικα πόδια να πατούν μέσα στο κεφάλι μου

Δεν θέλω άλλο

Δεν θέλω άλλο!

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο προφίλ μου στο φέις, 

όπως γράφτηκε με μια ανάσα,

ως μια ανάγκη 

να βγάλω από μέσα μου αυτό που βιώνω τελευταία.

Θέλησα να υπάρχει και στο μλογκ μου,

για αυτό και θα κλείσω τα σχόλια 

αφού προσεχώς έχω άλλη ανάρτηση για το 

φθινοπωρινό μας δρώμενο.

Σας φιλώ

@