Μέρες φθινοπώρου ⛔ [Ένα ποίημα για το φθινόπωρο 🍂]

Σαν τα φύλλα που πέφτουν  
Οι μέρες μου 

Αυτές που ποτέ δεν αποζήτησα  

Κι όμως είναι λες και δεν χάνουν ποτέ το ραντεβού τους 

Λες και ο χρόνος μου ζητάει τοκογλυφικά να πάρει πίσω το αίμα του 

Για όλες τις ώρες που απερίσκεπτα ξόδεψα 

Κίτρινα φύλλα, ξεραμένα, ατάκτως πεταμένα

Οι στιγμές μου 

Που στενάζουν για λίγες ανάσες 

Τρωτές και ανυπεράσπιστες

Μουλιάζουν και σαπίζουν  

Από τα αναφιλητά του είναι μου, που πάλι το μάλωσα 

Και η ψυχή στεγνώνει 

Αποστεωμένη αφήνεται στις ματιές των άλλων 

Δεν με φοβίζει όμως το ξεγύμνωμα 

Αξίωση ύστατη το νιώθω

Ανάγκη ψυχής και συνέχειας

Γιατί στην πεινασμένη γης 

Λίπασμα με τον χρόνο γίνονται όσα σαπίζουν 

Μανιτάρια μπορεί να φυτρώσουν στο σκοτάδι 

Αγριολούλουδα θα σκαρώσει η φύση  

Και ζωή θα τροφοδοτήσει ο θάνατος 

Και όταν ο ζωοδότης ήλιος κάνει τα δικά του 

Ο κύκλος θα ανοίξει και πάλι από την αρχή

Ζωή στις μέρες μου, όπως πάντα, θα τρέξει 

Κι εγώ θα συνεχίσω σφυρίζοντας αδέξια 

Να κάμω τα δικά μου 

Όχι! Τίποτα δεν με τρομάζει πια! 

Αρκετή μίρλα είχα πρόσφατα, είπα να σας κεράσω

λίγη αισιοδοξία και ελπίδα!

Μια παραλλαγή πάνω στην γνώριμη ματιά μου στα πράγματα, 

απλά με εσάνς φθινοπωρινή!

Περιμένατε κάτι διαφορετικό από μένα, δηλαδή; 

Πέφτω και σηκώνομαι!

That's me!

Μία ακόμα συμμετοχή μου στο διαδικτυακό μας δρώμενο

Ένα Ποίημα για το φθινόπωρο

Συνεχίζουμε ποιητικά και ανθρώπινα!

♥

Σας φιλώ

Αριστέα

Το παρόν Blog, δεν χρησιμοποιεί ΑΙ (τεχνητή νοημοσύνη) για την συγγραφή και δημιουργία των αναρτήσεων! Οι αναρτήσεις απαρτίζονται από σκέψεις, συναισθήματα και απόψεις μου! Συνδεόμαστε διαδικτυακά, αλλά επιμένουμε να γράφουμε ανθρώπινα!!