Δεν είναι ένας μακρινός, μαγικός γαλαξίας...

Υπάρχουν και εδώ στη γη μας

πραγματικές εικόνες και αληθινές ιστορίες ευτυχισμένων Ανθρώπων.

Ευτυχισμένοι κι ας έχουν ελάχιστα.

Α και πάντα μπορούμε να γίνουμε κι εμείς.

Ας μην το ξεχνάμε σας παρακαλώ...

Στον ίδιο τόνο λοιπόν με τη χθεσινή ανάρτηση,

συντονισμένοι στα ίδια κύματα ανθρωπιάς,

συνεχίζουμε και σήμερα.

*

Με μια εικόνα ευτυχίας

Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα δένδρο, σχοινί 

και μια κουρελού για να κάθεσαι. 

 Στην φωτογραφία δυο παιδιά παίζουν στο San Salvador. 

AFP PHOTO / MARVIN RECINOS

*

Με ένα βίντεο

Σε μια φαβέλα της Παραγουάης, παιδιά παίζουν Μπαχ 

με έγχορδα φτιαγμένα από σκουπίδια THE TUBE LiFO

*

Με μία πραγματική ιστορία που είδε πριν λίγο καιρό 
τα φώτα της δημοσιότητας

Ένα ζευγάρι, που ήδη είχε δύο κόρες, υιοθέτησε τις τέσσερις κόρες 
της καλύτερης φίλης της συζύγου, όταν αυτή έφυγε νικημένη από τον καρκίνο.

Πέρυσι το καλοκαίρι η Elizabeth Diamond διαγνώσθηκε 
με καρκίνο τελικού σταδίου στον εγκέφαλο.
Τον περασμένο Απρίλιο έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας τα τέσσερα 
διαμάντια πίσω της, ηλικίας από 5 έως 12 ετών.
Πριν φύγει είχε ζητήσει από την καλύτερη της φίλη, Laura,
πως αν της συμβεί το κακό να προσέχει τα κορίτσια της.
Και το ζευγάρι όχι απλά κράτησε το λόγο του, αλλά προχώρησε 
ακόμα περισσότερο υιοθετώντας τα κοριτσάκια 
και δίνοντας μια τεράστια αγκαλιά αγάπης και ασφάλειας!

*

και bonus ένα πολύ παλιό ποίημα μου

Μια φορά κι έναν καιρό 

Μια φορά κι έναν καιρό 

η γη ήταν τετράγωνη κι ακίνητη.

Οι άνθρωποι με τομάρια ζώων ενδύονταν

κι αγωνιούσαν για το πιάτο της ημέρας.

Μα μαζεύονταν γύρω από τη φωτιά 

λέγοντας ιστορίες

και χαμογελούσαν.

Μια φορά κι έναν καιρό 

οι άνθρωποι έτρωγαν σε πέτρινα πιάτα 

το χώμα δούλευαν σκληρά

και τα χέρια τους εγέμιζαν ρόζους.

Μα ευγνωμονούσαν Ουρανό και Γη

γιατί έπαιρναν ό,τι χρειάζονταν

και χαμογελούσαν.

Μια φορά κι έναν καιρό 

τα παιδιά κλωτσούσαν αυτοσχέδιες μπάλες,

για κούκλες ξόανα είχαν,

και τους αρκούσε το τρέξιμο και το κρυφτό.

Μα τα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπά τους 

χαμογελούσαν.

Πέρασαν χρόνοι πολλοί κι οι καιροί άλλαξαν, πολύ.

Η φωτιά, κινούμενη εικόνα, 
μέσα σε κουτί μπήκε.

Ο κύκλος απέκτησε γωνίες
και πολυτελέστατος έγινε καναπές

Μα σιωπηρός μένει, χωρίς ψυχές.

Οι μπάλες δεν φτάνουν για να χορτάσουν 

τις παιδικές, καινούργιες ανάγκες

και η ευγνωμοσύνη 

δεν είναι στο πρόγραμμα της ημέρας.

Οι άνθρωποι και σήμερα όπως Τότε,
ακόμα για το πιάτο της ημέρας αγωνιούν.

Μα δεν χαμογελούν πια πολύ.

Κι η γη είναι στρογγυλή.
Καθόλου επίπεδη.
Και κινείται. 

Κινείται πολύ....

Μα ακίνητα είναι τα πρόσωπα 
που δεν χαμογελούν πια.
@

*

Ας κάνουμε το δικό μας γαλαξία μαγικό!
Μπορούμε!

Καλή σας μέρα
@ριστέα