Η ελπίδα μου

 Η ελπίδα φοράει πορτοκαλί 
Τις χρυσαφένιες ανταύγειες του φθινοπώρου 
Και το καφέ του ξύλου που ζεσταίνει
Ναι, της ταιριάζουνε αυτές οι αποχρώσεις, θαρρώ 
Πιότερο από οτιδήποτε άλλο 
Κι ας πείτε πως ξεμωράθηκα εφέτος 

Όχι, δεν έχει το ασπρόμαυρο του χειμώνα
 Ούτε το γαλάζιο του καλοκαιριού 
Και φευ, διόλου έχει σχέση με το φρέσκο πράσινο της άνοιξης 
Ούτε με τα πολύχρωμα λουλούδια στην καρδιά της εποχής 
Όπως συνήθως τα έχουν στο μυαλό τους οι ποιητάδες

 Η ελπίδα φοράει το ώριμο, ζεστό χρώμα του φθινοπώρου 
Μου είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ
Σαν φύλλα, που έζησαν πριν πέσουν, οι υποσχέσεις της 
Έχουν να σου διηγηθούν ιστορίες που είδαν κι άκουσαν σιωπηλά
Από ζευγάρια που έναν έρωτα μεγάλο ξεκίνησαν από κάτω τους

Από παιδιά που έκαναν κούνια στα κλαδιά τους 

Ή από τον εργάτη που δροσίστηκε στον ίσκιο τους για λίγο
Μα θα σου δώσουν και τη βεβαιότητα της αναγέννησης
Γιατί στο χώμα σίγουρα σαν πέσουν, όλα θα αλλάξουν
Άλλοι σαν σκουπίδια που λερώνουν θα τα δουν

Μα άλλοι θα καταφέρουν να ακούσουν το τρίξιμο του κόσμου 

Η ελπίδα μου είναι πορτοκαλί, το δίχως άλλο

Δεν έχει στολίδια, πλουμιστά κεντίδια και χρυσόσκονες

Δεν έχει την επιθυμία της άνοιξης και της προσμονής

Είναι κατασταλαγμένη, ξέρει τι ζητάει
Θέλει να ζήσει, να υποφέρει, να πεθάνει

Να έχει την πιθανότητα να γίνει πάλι κάτι από την αρχή

Κι ας είναι να κουραστεί να περιμένει

Έχει μάθει να υπομένει

Η ελπίδα μου πεθαίνει καρτερικά κάθε καλοκαίρι 

Και γεννιέται με πόνο, κάθε Σεπτέμβρη

Δίνοντάς μου ό,τι χρειάζομαι, για να αντέξω τους χειμώνες της ζωής μου

Μία ακόμα συμμετοχή μου στο διαδικτυακό μας δρώμενο

Ένα Ποίημα για το φθινόπωρο

Συνεχίζουμε ποιητικά και ανθρώπινα!

♥

Σας φιλώ

Αριστέα

Το παρόν Blog, δεν χρησιμοποιεί ΑΙ (τεχνητή νοημοσύνη) για την συγγραφή και δημιουργία των αναρτήσεων! Οι αναρτήσεις απαρτίζονται από σκέψεις, συναισθήματα και απόψεις μου! Συνδεόμαστε διαδικτυακά, αλλά επιμένουμε να γράφουμε ανθρώπινα!!

4ο Δρώμενο Χαϊκού

Θλιμμένο ρόδο,
σκύβει σαν μπαλαρίνα
λιτά χορεύει

Ζωή κυλάει
Στα χώματα γυρνάει
Σπόρος ελπίδας

Πήρε μέρος στο 4ο Δρώμενο Χαϊκού 

με οδηγό την υπέροχη φωτογραφία της αγαπημένης Μαρίας Νικολάου, 

στο Κείμενο.

Ευχαριστώ που το αγαπήσατε και το τιμήσατε, 

ανάμεσα σε πολλά, ισάξια, πανέμορφα χαϊκού!

Ξαναφέρνω μερικά στοιχεία για τα χαϊκού, από παλιά μου ανάρτηση,

προς ενημέρωσή μας, γιατί πραγματικά είναι ένα όμορφο είδος ποίησης, 

αν και πολύ δύσκολο, ιδίως, αν θες να το πας σύμφωνα με τους κανόνες!

俳句

“το λίγο που το καθιστά περισσότερο” 

(Robert Browning)

Το χαϊκού είναι ένα δυσκολότατο ποιητικό είδος, ιαπωνικής προέλευσης, 

απόγονος του 5στιχου τάνκα (14ος αι. μ.Χ.) από το κόψιμο του οποίου

και προήλθε (16ος αι. μ.Χ.)

Υιοθετήθηκε στην Ευρώπη στις αρχές του 20ου.

Από εκεί πέρασε τον Ατλαντικό και έφτασε να γίνει πολύ δημοφιλές,

σε όλο το Δυτικό κόσμο.

Στην αυθεντική στιχουργική μορφή τους, τα χαϊκού είναι μικρά ποιήματα 

από 17 συλλαβές, σε ένα ενιαίο στίχο.

Στην Ευρωπαϊκή εκδοχή τους, συνήθως, υποδιαιρούνται σε 3 στίχους 

από 5-7-5 συλλαβές, 

στους οποίους η ομοιοκαταληξία αποφεύγεται.

Τα χαϊκού συµπυκνώνουν ευφυΐα και σοφία, που εκφράζονται µε 

λυρική, ή άλλοτε, χιουµοριστική διάθεση, 

ενώ συχνά υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης. 

Στα χαϊκού σημαντική θέση έχουν η φύση, οι εποχές, τα χρώματα,

η ομορφιά των λέξεων και των αντιθέσεων, 

ενώ το νόημα κάποιες φορές αποκτά δευτερεύουσα σημασία.

Στόχος της ποίησης χαϊκού είναι η δηµιουργία του αποστάγµατος 

ενός "εδώ και τώρα", 

µέσα στα πλαίσια και στους περιορισµούς του µέτρου 

- οι 17 συλλαβές είναι τα όρια του κόσµου του χαϊκού-

ενός κόσµου χωρίς αύριο και χτες, 

παρά µόνο µε τώρα

- δεν είναι τυχαίο ότι τα χαϊκού κατά κανόνα γράφονται στον ενεστώτα. 

Στον κόσµο αυτό, ο άνθρωπος δεν είναι το κέντρο, ούτε το επίκεντρο. 

Πρώτο ρόλο παίρνει η φύση, µε τους ατελείωτους κύκλους της, 

τις εκφράσεις της σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. 

Ο άνθρωπος µένει να θαυµάζει τον κόσµο του οποίου είναι µέρος, 

υποκλινόµενος στο µεγαλείο του όλου, και, σπουδαιότερα για το χαϊκού, 

στο πόση ολότητα µπορεί να χωρέσει σε 17 συλλαβές, σε τρεις στίχους, 

σε µια αισθητηριακή εµπειρία, σε µια στιγµή.

[Ένα χαϊκού διαβάζεται σε μια αναπνοή.] 

Εμείς συνεχίζουμε να γράφουμε ποιητικά για το φθινόπωρο!

Όλες οι αναρτήσεις σας, ως τώρα, βρίσκονται στο κάτω μέρος της 

αρχικής ανάρτησης του δρώμενου.

Σας φιλώ

Αριστέα

Το παρόν Blog, δεν χρησιμοποιεί ΑΙ (τεχνητή νοημοσύνη) για την συγγραφή και δημιουργία των αναρτήσεων! Οι αναρτήσεις απαρτίζονται από σκέψεις, συναισθήματα και απόψεις μου! Συνδεόμαστε διαδικτυακά, αλλά επιμένουμε να γράφουμε ανθρώπινα!

Σε 17 συλλαβές ~ Φθινοπωρινό Παζάρι ιδεών

 

Κρύο πρωινό
καφές καυτός στην κούπα
ξυπνά η μέρα

Κίτρινο φύλλο 
Αργοκυλάει κάτω 
Μετουσίωση 

Καφεκόκκινη
η μπουγάδα του χρόνου
στεγνώνει μέρες

Στο σκοινί πάνω
Ξεραμένες οι μνήμες 
Σβησμένο θέρος

Χαμένη νιότη
Στο σύρμα κρεμασμένη

Παράτα ζητά

Γυμνή θάλασσα

Ξεβράζει απουσίες

Τα δέντρα κλαίνε

Σταγόνες βροχής 
Στον ουρανό χαράζουν 

Δικό τους κύκλο

Με τα χαϊκού δεν το 'χω! Καθόλου όμως!
Με δυσκολεύουν πάρα πολύ - αν και μου αρέσουν τρελά!
Κι ενώ, δεν έχω πρόβλημα να μην μπορώ κάτι, 

ε, μην είμαστε και πλεονέκτες, 

αυτή τη φορά πείσμωσα και είπα θα ξεπεράσω εαυτό!

Και το έκανα αυτό για την Αναστασία και το Φθινοπωρινό παζάρι ιδεών.

Όλες οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο μου. 

Εκτός από την πρώτη φωτογραφία, που είναι σημερινή, 

οι υπόλοιπες μετράνε κάτι χρόνους, κλεισμένες σε φακέλους.

Ήρθε η ώρα να αερίσω λίγο, 

αρχείο και ζωή! 

Σας φιλώ!
Αριστέα

Το παρόν Blog, δεν χρησιμοποιεί ΑΙ (τεχνητή νοημοσύνη) για την συγγραφή και δημιουργία των αναρτήσεων! Οι αναρτήσεις απαρτίζονται από σκέψεις, συναισθήματα και απόψεις μου! Συνδεόμαστε διαδικτυακά, αλλά επιμένουμε να γράφουμε ανθρώπινα!!

Ανακούφιση ⛔ [Ένα ποίημα για το φθινόπωρο 🍂]

Επιτέλους 
Ο καιρός ήρθε στα σωστά του 
Η νύχτα δεν θέλησε να φύγει άρον άρον 
Ο ήλιος αγνοείται επιδεικτικά 
Και η βροχή δεν σταματά να βγάζει το άχτι της 
Επιτέλους 
Κάποιες συμφωνίες που τηρήθηκαν 
Έστω και με τρομερή καθυστέρηση 
Δεν είναι απαραίτητα ανεπιθύμητη η κακοκαιρία 
Δεν αναθεματίζουν όλοι τα αστραπόβροντα 
Υπάρχουν κι αυτοί που θέλουν το ξέσκισμα της κουρτίνας 
Από τη λύσσα του βοριά
Για να την αλλάξουν 
Επιτέλους! 
Ανακούφιση να βλέπεις ότι όλα κυλούν ξανά
Στην πεπατημένη τους…
Ώρα να μαζέψω τις καταστροφές 

Μία ακόμα συμμετοχή μου στο διαδικτυακό μας δρώμενο

Ένα Ποίημα για το φθινόπωρο

Συνεχίζουμε ποιητικά και ανθρώπινα!

♥

Σας φιλώ

Αριστέα

Το παρόν Blog, δεν χρησιμοποιεί ΑΙ (τεχνητή νοημοσύνη) για την συγγραφή και δημιουργία των αναρτήσεων! Οι αναρτήσεις απαρτίζονται από σκέψεις, συναισθήματα και απόψεις μου! Συνδεόμαστε διαδικτυακά, αλλά επιμένουμε να γράφουμε ανθρώπινα!!

Μέρες φθινοπώρου ⛔ [Ένα ποίημα για το φθινόπωρο 🍂]

Σαν τα φύλλα που πέφτουν  
Οι μέρες μου 

Αυτές που ποτέ δεν αποζήτησα  

Κι όμως είναι λες και δεν χάνουν ποτέ το ραντεβού τους 

Λες και ο χρόνος μου ζητάει τοκογλυφικά να πάρει πίσω το αίμα του 

Για όλες τις ώρες που απερίσκεπτα ξόδεψα 

Κίτρινα φύλλα, ξεραμένα, ατάκτως πεταμένα

Οι στιγμές μου 

Που στενάζουν για λίγες ανάσες 

Τρωτές και ανυπεράσπιστες

Μουλιάζουν και σαπίζουν  

Από τα αναφιλητά του είναι μου, που πάλι το μάλωσα 

Και η ψυχή στεγνώνει 

Αποστεωμένη αφήνεται στις ματιές των άλλων 

Δεν με φοβίζει όμως το ξεγύμνωμα 

Αξίωση ύστατη το νιώθω

Ανάγκη ψυχής και συνέχειας

Γιατί στην πεινασμένη γης 

Λίπασμα με τον χρόνο γίνονται όσα σαπίζουν 

Μανιτάρια μπορεί να φυτρώσουν στο σκοτάδι 

Αγριολούλουδα θα σκαρώσει η φύση  

Και ζωή θα τροφοδοτήσει ο θάνατος 

Και όταν ο ζωοδότης ήλιος κάνει τα δικά του 

Ο κύκλος θα ανοίξει και πάλι από την αρχή

Ζωή στις μέρες μου, όπως πάντα, θα τρέξει 

Κι εγώ θα συνεχίσω σφυρίζοντας αδέξια 

Να κάμω τα δικά μου 

Όχι! Τίποτα δεν με τρομάζει πια! 

Αρκετή μίρλα είχα πρόσφατα, είπα να σας κεράσω

λίγη αισιοδοξία και ελπίδα!

Μια παραλλαγή πάνω στην γνώριμη ματιά μου στα πράγματα, 

απλά με εσάνς φθινοπωρινή!

Περιμένατε κάτι διαφορετικό από μένα, δηλαδή; 

Πέφτω και σηκώνομαι!

That's me!

Μία ακόμα συμμετοχή μου στο διαδικτυακό μας δρώμενο

Ένα Ποίημα για το φθινόπωρο

Συνεχίζουμε ποιητικά και ανθρώπινα!

♥

Σας φιλώ

Αριστέα

Το παρόν Blog, δεν χρησιμοποιεί ΑΙ (τεχνητή νοημοσύνη) για την συγγραφή και δημιουργία των αναρτήσεων! Οι αναρτήσεις απαρτίζονται από σκέψεις, συναισθήματα και απόψεις μου! Συνδεόμαστε διαδικτυακά, αλλά επιμένουμε να γράφουμε ανθρώπινα!!

Δεν θέλω άλλο!

Ζηλεύω εκείνους που ατάραχα μεταφέρουν την απραξία τους 
Πέρα δώθε 
Δώθε πέρα 
Κείθε πέρα
Σαν να λικνίζουν μωρό στην κούνια του, 

ρυθμικά, νωχελικά, αθόρυβα σχεδόν
Ζηλεύω εκείνους που προλαβαίνουν να καθίσουν σε όλα τα δωμάτια 

του σπιτιού τους και να τα λερώσουν 

Να πιούν κάτι παγωμένο σε κάθε βεράντα
Πίσω, μπροστινή, διπλανή, μεγάλη ή μικρή
Να ξεφυλλίσουν το καινούργιο τους βιβλίο, αλλά να το βαρεθούν 
Πριν καν το αρχίσουν 
Και έπειτα πιάνουν το τηλέφωνο 
Από την ανία τους μιλούν μέχρι και στον ΟΤΕ 

ή στη θεία που βαριούνται συνήθως 
Που σκαλίζουν πάλι την ντουλάπα τους και αλλάζουν τη σειρά 

κατά χρώμα, κατά ύφασμα, κατά περίπτωση, 

σε ρούχα που δεν θα φορέσουν ποτέ
Ζηλεύω παράφορα εκείνους που κάθονται κάτω από δέντρα 

που ρίχνουν τα φύλλα τους
Ζηλεύω εκείνους που έχουν χρόνο να μετράνε τα χελιδόνια ένα ένα,

καθώς μαζεύονται για να φύγουν για άλλη γης 
Δεν ξέρω; Φέτος μαζεύτηκαν σε σύρματα; 
Δεν ξέρω! 
Δεν έμαθα τι κάνει η φύση, αν άλλαξε 
Αν ο ήλιος ξέβαψε κάτι ρούχα ξεχασμένα στο σύρμα μου βδομάδες
Ζηλεύω την ησυχία του μοναχού
Και τη σιωπή της κουφής γάτας μου
Δεν θέλω άλλους ήχους να με πετούν σαν εκτόξευση πυραύλου από τη θέση μου
Δεν θέλω βρώμικα πόδια να πατούν μέσα στο κεφάλι μου

Δεν θέλω άλλο

Δεν θέλω άλλο!

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο προφίλ μου στο φέις, 

όπως γράφτηκε με μια ανάσα,

ως μια ανάγκη 

να βγάλω από μέσα μου αυτό που βιώνω τελευταία.

Θέλησα να υπάρχει και στο μλογκ μου,

για αυτό και θα κλείσω τα σχόλια 

αφού προσεχώς έχω άλλη ανάρτηση για το 

φθινοπωρινό μας δρώμενο.

Σας φιλώ

@

Το παρόν Blog, δεν χρησιμοποιεί ΑΙ (τεχνητή νοημοσύνη) για την συγγραφή και δημιουργία των αναρτήσεων! Οι αναρτήσεις απαρτίζονται από σκέψεις, συναισθήματα και απόψεις μου! Συνδεόμαστε διαδικτυακά, αλλά επιμένουμε να γράφουμε ανθρώπινα!!