Άνοιξε τη τζαμένια πόρτα και μια ζεστασιά τη "χτύπησε" στο πρόσωπο. Όχι,δεν πόνεσε. Είναι από κείνες τις θέρμες που σε κάνουν να νιώθεις ευλογία όταν τυλίγουν το κορμί σου. Ένα κορμί που είχε παγώσει τόση ώρα που περπατούσε στα στενοσόκακα της Πλάκας.
Είχε νυχτώσει νωρίς, τελευταίες μέρες του Οκτώβρη.
"Να θυμηθώ να αλλάξω την ώρα πριν πέσω απόψε" σκέφτηκε την ώρα που έμπαινε στον σχεδόν άδειο καφενέ.
Τέτοια ώρα μόνο ένας γέροντας, σήμα κατατεθέν της"Κλεψύδρας" , καθόταν στη γωνιά του, παίζοντας το κομπολόι του.
Ο γνώριμος ήχος του κεχριμπαριού που χτυπούσε ρυθμικά, συνόδεψε τα βήματα της ως μέσα.
Έψαξε με μια βιαστική ματιά, τη γωνιά της. Άδεια, σαν να την περίμενε.
Ο κυρ Θωμάς που την άκουσε βγήκε περιχαρής να τη συναντήσει...
-Κυρά Φαίδρα μου, σε χάσαμε. Καιρούς και ζαμάνια. Πού είχες εξαφανιστεί μάτια μου κι ανησυχήσαμε , ε;
-Είμαι εδώ τώρα κυρ-Θωμά μου και λαχταρώ να πιω τον μερακλίδικο καφέ σου!
-Έφτασεεεε!
Μετά από λίγη ώρα ένας καφές που άχνιζε, αγκαζέ σχεδόν με δύο σπιτικά μουστοκούλουρα, που ήξερε πόσο της άρεσαν πάντα, σερβιρίζονταν στο τραπέζι της..
-Κάθισε. Σε θέλω κάτι.
-Τι είναι κορίτσι μου; Όλα καλά στη ζωή σου; είπε συνοφρυώνοντας τα φρύδια, όπως σπάνια έκανε το χαρωπό πρόσωπο του καφετζή μας.
-Όλα καλά κυρ-Θωμά μου. Τι καλά δηλαδή; Πιο πάνω κι από τις προσδοκίες μου!
-Α τώρα είναι που θα με σκάσεις! Με το τσιγκέλι θα στα βγάλω μου φαίνεται...
-Θυμάσαι που ερχόμουν μήνες πριν κι έγραφα;
-Αν θυμάμαι λέει...κεφάλι δεν σήκωνες!
-Κυρ Θωμά μου, οι κόποι μου απέδωσαν. Έγιναν βιβλίο. Εκδόθηκε πριν λίγες μέρες. Για αυτό σε θέλω.
-Ε τώρα είναι που δεν καταλαβαίνω. Τα συγχαρητήρια μου κορίτσι μου ..αλλά εμένα τι να με κάνεις ;
-Να, θέλω να ξέρω αν μπορώ να κάνω εδώ την παρουσίαση του βιβλίου μου. Να αναλάβεις τους καφέδες και τα κεράσματα. Και πόσο θα κοστίσει να κλείσω για μια βραδιά τον καφενέ σου. Υπάρχει λόγος που θέλω να γίνει εδώ!
Ο κυρ Θωμάς έμεινε στήλη άλατος για λίγα λεπτά. Δεν είχε γίνει ξανά κάτι τέτοιο στην Κλεψύδρα του. Για όλα όμως υπάρχει πάντα η πρώτη φορά. Ω και θα ήταν τιμή για τον καφενέ του, σκέφτηκε. Στέκι πολιτισμού, κάτω από την Ακρόπολη... όπως το είχε φανταστεί και το σχεδίαζε κάποτε ο μοναχογιός του. Σκουπίζοντας βιαστικά ένα δάκρυ που πήγε να ξεφύγει, πήρε αμέσως το γνώριμο χαμογελαστό ύφος του και είπε μιλώντας εμφανέστατα με τη ψυχή του..
-Και το ρωτάς κυρά Φαίδρα μου! Με όλη μου τη χαρά! Άκου εκεί πόσο θα στοιχίσει! Δώρο κορίτσι μου! Δώρο κι άκου... ό,τι θέλεις από μένα! Σαν πατέρα σου θέλω να με νιώθεις. Είσαι δικό μας παιδί! Εννοώ εδώ του καφενέ. Ψυχή που έλειψε για καιρό! Αλλά να που γύρισε κι έφερε μαζί της τόσο καλά νέα! Υπερήφανος νιώθω κορίτσι μου! Μπράβο σου. Δεν ξέρω και τι λένε σε τέτοιες περιπτώσεις...Καλοτάξιδο; Ε; καλά τα πήγα;
-Μια χαρά γλυκέ μου κυρ-Θωμά. Κοίτα! Εδώ σου έχω το πρώτο αντίτυπο. Με αφιέρωση..
Ο κυρ-Θωμάς κοίταξε περίεργα το ολοκαίνουργιο καφετί βιβλίο, που απ'έξω έγραφε με καλλιγραφικά γράμματα, Η Κλεψύδρα και στην αριστερή κάτω γωνιά είχε όντως μια κλεψύδρα ζωγραφισμένη.
Δυο βδομάδες μετά, στο πίσω μέρος του μαγαζιού άκουγε με βουρκωμένα από την υπερηφάνεια μάτια τη φωνή της να διηγείται και να εξηγεί στο κοινό που είχε κατακλύσει τον καφενέ του.
"Μια κλεψύδρα που μετρά το χρόνο μπορεί να γίνει αγχόνη που τυλίγεται όλο και πιο γρήγορα γύρω από το λαιμό σου. Κι όσο βλέπεις τους κόκκους της άμμου να λιγοστεύουν, τόσο το σκοινί σφίγγει όλο και περισσότερο, κλέβοντας σου ανάσες. Πολύτιμες ανάσες.
Όσο περισσότερο στήνεις τα μάτια σου στις ώρες που χάνονται, τόσο περισσότερο αγωνίζεσαι έπειτα απελπισμένα να τρέξεις, να προλάβεις. Αγκομαχάς κι αγωνιάς μαζί, σε ένα ανελέητο κυνηγητό με το χρόνο, τη ζωή, τον τερματισμό!
Κι όμως! Είναι απλό. Πολύ απλό κάποιες φορές. Τόσο απλό. Αρκεί να ηρεμήσεις και με ξεκάθαρο μυαλό να γυρίσεις τη κλεψύδρα ανάποδα!
Ναι φίλοι μου. Γυρίζοντας την ανάποδα αρχίζει εκ νέου το μέτρημα. Ε; Έτσι δεν είναι; Δίνοντας νέα έναρξη! Καινούργιες ανάσες. Πολλές ανάσες. Ανάσες που σώζουν ζωές. Ζωές που φαίνονταν να κρέμονται από μια κλωστή! Χρόνο να αλλάξεις, να αγωνιστείς, να κερδίσεις.Η Έλσα, η ηρωίδα μου, επιζεί, όχι γιατί δεν έχει το σθένος να φύγει, αλλά γιατί βρίσκει τη δύναμη να παλέψει τελικά. Και ο χρόνος που ανανεώνεται σου δίνει τόσες πολλές ευκαιρίες...
Βέβαια, εγώ θα συνιστούσα καλύτερα να πάρεις ένα σφυρί και να τη σπάσεις", είπε χαμογελώντας και όλη η αίθουσα σείστηκε από τα γέλια των συνδαιτυμόνων.
"Καλύτερα να μην κρατάς χρόνο όταν έχεις να κάνεις με τη ζωή. Γιατί η Ζωή δεν εξαρτάται από το χρόνο που έχεις στη διάθεση σου αλλά από το χρόνο που δίνεις εσύ στη ... διαθεσιμότητά σου"! είπε κι έκλεισε το μάτι στο σύντροφό της που καθόταν στην πρώτη σειρά του κοινού.
Είχαν κερδίσει τη ζωή! Και το κυριότερο είχαν πάρει όλα τα μαθήματα που χρειάζονταν για να ταξιδέψουν στο χρόνο. Μαζί!
@ριστέα
Αυτή ήταν η δεύτερη συμμετοχή μου κλείνοντας μια ιστορία
που είχα ξεκινήσει εδώ.
Οι ως τώρα δημοσιευμένες ιστορίες μας είναι οι εξής:
Δημήτρης Ασλάνογλου , Coffee time
Lysippe, Στα δυο χέρια της θύμησης
Christina Andromeda, Καφεναί
Giwta Ar. Καφενές οδού ευτυχίας
Κλαυδία, Των τραίνων ιστορίες
Αλέξανδρος,Η Ροζάννα στη χώρα της κοκαΐνης
Σμαραγδένια Ρούλα,Το απρόοπτο,
Des Jav, (Δέσποινα) Το παρελθόν χτυπά την πόρτα
Λάχεσις (Επιλογή). Ο τρελ'Αντώνης
Τάσος Κ. Η Βασίλισσα
Velvet, Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι
Rylie, Στη σκιά του πλάτανου
@ριστέα, Παράλληλα σύμπαντα
Σμαραγδένια Ρούλα,Το απρόοπτο,
Des Jav, (Δέσποινα) Το παρελθόν χτυπά την πόρτα
Λάχεσις (Επιλογή). Ο τρελ'Αντώνης
Τάσος Κ. Η Βασίλισσα
Velvet, Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι
Rylie, Στη σκιά του πλάτανου
@ριστέα, Παράλληλα σύμπαντα
Μαζεστίξ, Κόκκαλα έχει το καφέ
Έλλη (Funkey Monkey) Τα κίτρινα μολύβια
Ελένη Φλογερά, Τα απρόοπτα ομορφαίνουν τη Ζωή
Γλαύκη, Η ζωή δεν μας χωράει όλους
Μαρία Κανελλάκη , Το αυγό του Προέδρου
Γιώργος-Hengeo, το Παζλ των Ψυχών
Μαρίνα, Λίγος καφές για τα ξένα
Κατερίνα Βαλσαμίδη, Ο Τελευταίος καφές !
Κική, Η Οδός της Αγάπης
Zina Marnezi Μια ανάμνηση σε άσπρο φόντο
Χριστίνα (Butterfly) Το χρέος
me (maria), Στον καφενέ του Χωριού@ριστέα, Η κλεψύδρα
____________________________________________________
Θέλοντας να ευχαριστήσω όλους όσοι συμμετείχατε, αύριο
θα ακολουθήσει κλήρωση κι ένας εκ των 25 (έως και αυτή τη στιγμή,
βγάζοντας έξω τον εαυτό μου φυσικά)
θα κερδίσει κάτι από τα χεράκια μου.
Πάω να δημιουργήσω τώρα εγώ.....
Ες αύριον τα σπουδαία!
Καλή Κυριακή να έχετε !
Φιλιά
@ριστέα
