Ιστορίες του Καφενέ #2 Φιλοξενία έκπληξη!

Σήμερα έχω μία ιδιαίτερη φιλοξενία!

Σε καφενείο παραδοσιακό μας σερβίρει....

κρασί σε πορτοκαλί κατρούτσο  (ή καρτούτσο) κι όχι καφέ,

ο Τάσος Κ. (πρώην λαθρεπιβάτης, γνωστός από τις 

συμμετοχές του στα Συμπόσια και στο Γέλιο βγήκε από τον παράδεισο.

Απολαύστε τον!

(Η επιμέλεια των φωτογραφιών είναι δική του)

Η βασίλισσα

Στο μικρό καφενείο, που πουλούσε και λίγα πράγματα παντοπωλείου στο συνοικισμό της επαρχιακής πόλης, η αντάρα που γινόταν ήταν μεγαλύτερη από τον όγκο δουλειάς και τον κόσμο που εξυπηρετούσε. Στο μικρό χώρο υπήρχαν κοντά - κοντά 7-8 τραπεζάκια και κάθονταν απλοί μεροκαματιάρηδες άνθρωποι που απολάμβαναν ξεκούραση και κουβέντα μέχρι να νυχτώσει και να πάνε για ύπνο. Κάπνιζαν, μίλαγαν δυνατά, συζητούσαν διάφορα πράγματα, σε μια ατμόσφαιρα που θύμιζε πολύβουο παζάρι. Όταν δε στο πικάπ έπαιζε κάποιο ζεμπέκικο με νόημα τότε ο διάδρομος γινόταν πάλκο και ο τύπος με τον νταλκά που σηκωνόταν και χόρευε συνοδευόταν με ρυθμικά παλαμάκια από όλους.

Πολλές φορές τόφερνε ο δρόμος μου να περνώ απέξω. Αν είχα όρεξη κατέβαινα και έμπαινα για λίγο για να γευτώ από την ξένοιαστη και φιλική ατμόσφαιρα. Παρέα καθόμουν με όποιον εύρισκα και φυσικά ο χρόνος μου περνούσε γρήγορα και ευχάριστα. Το μαγαζί πάντοτε ήταν γεμάτο. Σέρβιρε καφέ, αναψυκτικά, κρασί με λίγα ορεκτικά στο τηγάνι, τέτοια πράγματα. Σπεσιαλιτέ ήταν το μπακαλιαράκι.

Δεν άργησα να παρατηρήσω ότι στο γωνιακό τραπεζάκι καθόταν μια παρέα από 4 άτομα. Πάντοτε στο ίδιο μέρος και πάντα οι ίδιοι. Άνθρωποι του μόχθου και αυτοί είχαν δέσει μεταξύ τους και καθημερινά μετά το ηλιόγερμα βρίσκονταν εκεί. Κανένα δεν ενοχλούσαν ούτε και συμμετείχαν στις μεγάλες συζητήσεις που πολλές φορές άναβαν με συμμετοχή από όλους τους θαμώνες. Κάποια φορά που δεν περιορίστηκα μόνο στο ξερό καλησπέρισμα αλλά τους πλησίασα και τους χαιρέτησα με χειραψία δεν μου πρότειναν να καθίσω μαζί τους. Τόξερα όμως ότι είχαν τη δική τους επικοινωνία και φυσικά δεν τους παρεξήγησα.
Είχα όμως την ευκαιρία να τους παρακολουθήσω από απόσταση. Κάθονταν πάντοτε στις ίδιες θέσεις. Με πλάτη στο παράθυρο καθόταν ο Τρύφωνας. Το όνομά  του το έμαθα αργότερα όταν μου δίδαξε την τέχνη του ψησίματος της «βασίλισσας». Με το που έμπαιναν στο καφενείο ερχόταν κατευθείαν ένα κιλό κρασί σε πορτοκαλί κατρούτσο, τέσσερα ποτήρια και ένα πιάτο με ελιές Καλαμών. Δεν παράγγελναν τίποτα άλλο. Έπιναν και κουβέντιαζαν ασταμάτητα. Το απολάμβαναν. Κοιτάζονταν μόνο μεταξύ τους. Γελούσαν και χαριεντίζονταν. Τι να έλεγαν κάθε μέρα...

Όταν κόντευε να τελειώσει το κατρούτσο σηκωνόταν ο Τρύφωνας πήγαινε εκεί που είχε ο καφετζής τις ρέγκες διάλεγε μία πήγαινε στο απέναντι ντουράκι και άρχιζε να την ψήνει. Οι άλλοι από μέσα τον παρακολουθούσαν. Την έφερνε μέσα ψημένη και συνέχιζαν το πιοτό.
Μια μέρα έπεσα πάνω στο άναμμα της φωτιάς.
«Αυτή που βλέπεις είναι η βασίλισσα....»

Πήρε δυο φύλλα εφημερίδας τα έστριψε έγιναν μακρινάρι και τους έβαλε φωτιά. Η λαμπάδα μεγάλη. Στερέωσε το πιρούνι σε ένα δίχαλο ξύλο φτιαγμένο για αυτή τη δουλειά για να μην καίγεται ο ψήστης και άρχισε. Έφερνε τη ρέγκα ψηλά στο ύψος που άρχιζε ο καπνός, μετά την ακούμπαγε στη φλόγα, δίπλα της σε απόσταση επαφής, μετά την πέρναγε πάλι μέσα στη φλόγα φευγαλέα, τη γύρναγε από όλες τις πλευρές και σε 1,5 - 2 λεπτά ήταν έτοιμη και ομοιόμορφα ψημένη.
« ότι ψήθηκε το καταλαβαίνεις από τη μυρουδιά» μου είπε.
Εγώ καταλάβαινα ότι η ρέγκα όταν αρχίζει να ανοίγει η πέτσα και να τσιτσιρίζει τότε έχει ψηθεί.

Την καθάρισε τέλεια και στο κεφάλι άφησε και υποψία κρέατος από το σβέρκο. Ήταν ο καλός μεζές όπως μου είπε γιατί το γλείφεις μέχρι να του πάρεις όλη τη νοστιμιά.
« αυτή είναι η βασίλισσα. Τα αυγά της τα τρώμε τελευταία....» επανέλαβε θέλοντας να τονίσει την μεγάλη αξία της.

« η άλλη είναι ο δικηγόρος» με ορμήνεψε.
« η σερνικιά ντε...Αυτή έχει άλλη νοστιμιά...»

« πόσο κάθεστε στο καφενείο» η δική μου απορία.
« ίσαμε να τελειώσει το κρασί....»

Με την είσοδο της βασίλισσας μοσχοβολούσε όλο το μαγαζί. Στο τραπέζι άπλωναν την λαδόκολλα για να απορροφά τα λάδια, έκοβαν τη ρέγκα μικρά κομμάτια έστυβαν ένα λεμόνι και έπιναν ίσαμε να τελειώσει το κρασί....
Ένα κιλό ο καθένας, ίσως να λέω και λίγο.....

Τα χρόνια πέρασαν και ο Τρύφωνας δυστυχώς έφυγε πρόωρα.
Τη θέση του στο τραπέζι δεν την πήρε άλλος. Στο ψήσιμο όμως τον αντικατέστησε με την ίδια μαεστρία ένας από τους φίλους του. Κρατούσε και αυτός την ίδια ιεροτελεστία. Για την βασίλισσα και το δικηγόρο. Όσο για τα αυγά της βασίλισσας, με αυτά ολοκλήρωναν τα γεύμα τους.

Μπήκα στο καφενείο και μετά το καλησπέρισμα πλησίασα και τους χαιρέτησα. Χαμογελαστά κάποια στιγμή πάνω στο λόγο τους πείραξα.
«όσο να τελειώσει το κρασί...»
Κατάλαβαν ότι κάτι παραπάνω ήξερα, μου έδωσαν καρέκλα και με κέρασαν ένα ποτήρι. Άπλωσα με το χέρι και πήρα ένα κομμάτι ρέγκα. Λύσσα ήταν. Ήπια μονορούφι και δεύτερο ποτήρι...
Ρέγκα με κρασί. Τα φχαριστήθηκα. Ένοιωσα ότι το ήθελα από καιρό....

Σε λίγο όταν η κουβέντα άρχισε να περιστρέφεται στη δική τους καθημερινότητα ένοιωσα αμήχανα. Σαν να είχα κάνει κατάληψη στο χώρο τους. Σηκώθηκα τους αποχαιρέτησα και έφυγα. Τους άφησα να συνεχίζουν να πίνουν. Όσο να τελειώσει το κρασί....

Αργότερα αναλογίστηκα πως η παρέα δεν τελειώνει ποτέ, το ίδιο και το κρασί.... Ο Τρύφωνας είχε αφήσει διαθήκη να μην τελειώνει ποτέ το κρασί...

Τάσος Κ.


# ντουράκι είναι μικρός αναβαθμός μέχρι ένα μέτρο ύψος, πεζούλι.

Τάσο σε ευχαριστώ για την υπέροχη συμμετοχή σου!

Καλή σας μέρα

και καλή αυριανή

@