Ιστορίες του καφενέ #2 Παράλληλα σύμπαντα & Το απόσταγμα της βδομάδας #5

Άνοιξε όσο πιο αργά μπορούσε τη βαριά εξώπορτα και χάθηκε βιαστικά, αφήνοντας στο κρεβάτι το σύντροφό της μόνο του, παραδομένο στον ύπνο του....
Γλυκοχάραζε.  Μια Κυριακή του Μαγιού. Κάπου στα πόδια της Ακρόπολης.
Ήταν η πιο αγαπημένη στιγμή της ημέρας για τη Φαίδρα. Μέχρι να φτάσει στον προορισμό της θα είχε ξημερώσει για τα καλά, και η "Κλεψύδρα" σίγουρα θα είχε ανοίξει, περιμένοντας τους πρώτους της πελάτες.

Όταν έφτασε, μόλις που καθάριζε τα τραπεζάκια ο κυρ Θωμάς.
Κάθισε στην αγαπημένη της μεριά κι άπλωσε στο τραπεζάκι τις σημειώσεις της. Αν κάποιος τη παρατηρούσε καλά, σίγουρα θα αναρωτιόταν για το βλέμμα της. Άδειο, παγωμένο, ταραγμένο.
Ο χαμογελαστός κι ως συνήθως πλακατζής καφετζής μας όμως δεν είχε το νου του στα μάτια της... Την καλοχαιρέτησε ευδιάθετος και πήρε γρήγορα την παραγγελιά της: παραδοσιακό καφεδάκι, μετά υποβρυχίου παρακαλώ!

Η Φαίδρα όμως, σε ακριβή αντίθεση με τον καφετζή, ήθελε να βάλει τα κλάματα. Από ώρα κρατιόταν, από μέρες κρατιόταν, βδομάδες τώρα θαλασσοπνιγόταν στα δάκρυα που έμεναν μέσα της και δεν τολμούσε να ξεσπάσει μην και είναι αλήθεια όσα περνούσαν από το θολωμένο της μυαλό. Τώρα, στην αγαπημένη της γωνιά, στο γνώριμο στέκι της αισθανόταν οικεία να ξεσπάσει! 
Είχε φτάσει λοιπόν στο τέλμα που πάντα φοβόταν! 
Είχε παγώσει ο χρόνος σε ένα σημείο και η ιστορία δεν έλεγε να προχωρήσει. 

"Τα στάσιμα νερά βρωμάνε" σκεφτόταν διαρκώς με τρόμο ... Αλλά η πίεση ή η αποφυγή δεν είχαν φέρει κανένα αποτέλεσμα. Τα είχε δοκιμάσει και τα δύο εντελώς αποτυχημένα!
Σήμερα ήταν αποφασισμένη για όλα! Θα ερχόταν σε επαφή με τους δαίμονες της μια για πάντα!

Κι έτσι όπως αφαιρέθηκε για λίγα λεπτά, τρόμαξε όταν στην άλλη μεριά του τραπεζιού άκουσε σύρσιμο της καρέκλας και είδε μια γνώριμη φιγούρα να σωριάζεται λιπόθυμη!
Η Έλσα, χλωμή και αδύναμη, μετά βίας ανέπνεε...

"Δεν μπόρεσα να το κάνω! Δεν μπόρεσα να δώσω το τέλος. Ανέβηκα αποφασισμένη το πρωί να τελειώνω, αλλά οι φύλακες με πήραν είδηση και δεν με άφησαν να φτάσω στην άκρη. Τώρα αναζητώ άλλο τρόπο..." είπε και λιποθύμησε ξανά.

Η Φαίδρα ζήτησε αμέσως από το κυρ Θωμά ένα φυσικό χυμό, λίγο ψωμί, και πατάτες φούρνου.
Ο καφετζής επέστρεψε με τη παραγγελιά και με την απορία τι θα τα έκανε όλα αυτά η κυρά Φαίδρα... Καφέ-υποβρύχιο-χυμό-ψωμί-πατάτες...όλα ανάκατα....

"Φευ! Είναι τρελοί οι άνθρωποι του λόγου"! σκέφτηκε καθώς απομακρυνόταν!
Με την άκρη του ματιού πρόσεξε την κυρά Φαίδρα να μιλάει μόνη της.. "Όταν λέω εγώ ότι είναι τρελοί...."

"Βάλε κάτι στο στόμα σου να συνέλθεις. Μετά από λιποθυμία ο οργανισμός θέλει κάτι γλυκό και λίγο φαΐ για να πάρει τα πάνω του."
"Και γιατί να συνέλθω; Αφού μετά θα ψάχνω πάλι τρόπο για να φύγω."

"Υπάρχει λόγος που δεν έχεις πεθάνει ακόμα. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο" σκεφτόταν η Φαίδρα. Και η αυτοκτονία, εδώ που τα λέμε δεν είναι λύση... Είναι ...πως το είπε και ο συγχωρεμένος.. είναι μια μόνιμη λύση σε προσωρινά προβλήματα! 
Εξάλλου, αν σε σκοτώσω από τώρα δεν θα έχει συνέχεια το βιβλίο. Που ακούστηκε να χάνεται η ηρωίδα τόσο νωρίς".

"Θα με παιδέψεις κι άλλο δηλαδή"; ρώτησε με αγωνία η Έλσα. 

"Όχι! Πρέπει να σε σώσω. Έχω ανάγκη να σε σώσω. Δεν ξέρω ακόμα πώς.Μακάρι να ήξερα! Αυτό το πώς με κατατρώει καιρό τώρα... Πώς σώζεται κάτι που έχει τελειώσει μέσα σου; Ή που νομίζεις ότι έχει τελειώσει τέλος πάντων; Πώς αποφεύγεις μια μόνιμη λύση σε προσωρινά προβλήματα; Πώς γλιτώνεις έναν έρωτα από την αυτοχειρία;

Η Φαίδρα ξέσπασε σε αναφιλητά. 
Ήταν όμως ένα κλάμα λυτρωτικό. Σαν μικρό παιδί που προσπαθεί με αναφιλητά να εξηγήσει πως αισθάνεται και δεν βγάζεις άκρη στα λόγια του αλλά νιώθεις τον πόνο του και την ανάγκη του να το πιστέψουν. 
Όλα όσα είχαν μαζευτεί από καιρό, κυλούσαν σαν ποτάμι που ξεχύθηκε, σπάζοντας το τσιμεντένιο φράγμα του. Ένα ποτάμι όμως που πότιζε τη σκαμμένη βαθιά από την ανομβρία γη... Όχι, όχι δεν ήταν τσουνάμι που την πλημμύριζε, παρασέρνοντας ανθρώπους, ζώα, σπίτια.... Ένα δάκρυ-ευεργετικό αυλάκι... Περίμενε λίγο και θα δεις να φυτρώνουν δεξιά και ζερβά σπαρτά της βροχής... Καταπράσινα, άγρια ομορφιάς σπαρτά στολίζοντας το ξεραμένο χώμα.

Η Έλσα την κοίταζε απορημένη.
"Εντάξει...εγώ θέλω να φύγω μακριά, από όσα με έφεραν σε απόγνωση. Πώς θα ζήσω το παιδί μου, μου λες, όταν μας πετάνε στους δρόμους; Όταν έχασα τη δουλειά που μας έδινε ψωμί; Καλύτερα να φύγω, το παιδί μπορεί να δοθεί σε μια οικογένεια που θα μπορεί να το φροντίσει... Εσύ κυρά μου; Εσύ γιατί κλαις. Τι σε κατατρώει αφέντρα μου";

Η σκέψη της Φαίδρας γύρισε στο σπίτι. Δίπλα στον άντρα που κοιμόταν πλάι της τα τελευταία έξι χρόνια. Δίπλα στο κορμί που της έγινε στο τέλος φορτικό, σε μια ζωή-θηλιά, που μέρα με τη μέρα ένιωθε να σφίγγει και με κάθε σφίξιμο να χάνεται ένα ακόμα κομμάτι ζωτικό της, ώσπου το τέλος έμεινε μια καρδιά να χτυπά...

"'Εγκεφαλικά νεκρή σχέση " έβγαλε τότε τη διάγνωση. "Δεν ξέρω αν πρέπει να παρατείνω άλλο την αγωνία μου... Ίσως πρέπει να βρω το θάρρος να αποσυνδέσω τα καλώδια. Αφού δεν το κάνει αυτός!"

Η Έλσα την κοίταξε με απόγνωση.. "Είπες ότι δεν ήρθε ακόμα η ώρα μου... Πώς δεν είναι καλό να δίνεις οριστικό τέλος σε κάτι που ίσως να σώζεται... πώς θα με σώσεις αλήθεια";

Η Φαίδρα την κοίταξε κατάματα. Μέσα σε αυτά τα δυο μπλε μάτια έβλεπε τον δικό κόσμο. Τα λάθη της, τις αστοχίες της. Έβλεπε το παρελθόν. Εκείνον. Το χαμόγελό του. Τον πρώτο τους χορό, το πρώτο άγγιγμα των χειλιών του στα δικά της χείλη. Ένιωσε το ρίγος της πρώτης φοράς όταν έγινε δική του, τα δάκρυα χαράς σε κάθε οργασμό που της χάριζε. Άκουσε την ανάσα του για μια ακόμα φορά , τα σ'αγαπώ του που της γαργαλούσαν το αυτί. Τον είδε να τη σκεπάζει τρυφερά μην κρυώσει, τις φορές που την τάιζε σαν μικρό παιδί στο στόμα.

Τα μάτια της Έλσας απέναντί της έγιναν φως και η Φαίδρα έπιασε το χαρτί και το στυλό της και άρχισε να γράφει... 
Λες και το φως αυτό έπεφτε μέσα της και διέκρινε τις λέξεις της. Ήταν εκεί. Πάντα ήταν εκεί. Απλά εκείνη με  όλη την αναταραχή της δεν τις καθάριζε. Ναι, ήταν εκεί. Λέξεις, προτάσεις, όλα ήταν στη θέση τους. Είχε αρχίσει να λύνεται..

Πέρασαν ώρες ..μεσημέριασε σχεδόν. Το καφενείο γέμισε και άδειασε πόσες φορές μα η Φαίδρα ζούσε στο δικό της παράλληλο σύμπαν. Ο κυρ θωμάς πέρασε αρκετές φορές φέρνοντας της νερό και άλλους καφέδες.... Μετά από το εξαντλητικό γράψιμο σήκωσε τα μάτια στον ουρανό. Ένα σύννεφο είχε κρύψει τον ήλιο και σχημάτιζε ένα πρόσωπο. Να'ταν άραγε ο θεός που της έδειχνε το δρόμο; Είχε μια πραότητα εκείνο το πρόσωπο. Όχι, δεν την τρόμαζε. Είχε μια γλύκα τόση... 
Το αεράκι που φυσούσε έφτανε σε κάθε κύτταρο του κορμιού της. Ένιωθε ξαφνικά γεμάτη ξανά. Σηκώθηκε, πήγε μέσα, πλήρωσε και ευχαρίστησε για όλα τον κυρ Θωμά.

Έπρεπε να γυρίσει πίσω να του μιλήσει. Να του πει πώς νιώθει, να ψάξουν μαζί. Η κουβέντα κάνει καλό. Πρέπει να μιλάς. Ό,τι μένει μέσα σου, πικρίζει στο τέλος.Γίνεται δηλητήριο και σε φαρμακώνει. Και αν ακόμα έπρεπε να τελειώσει ας ήταν θεέ μου παλικαρίσια. Όχι λιποτακτώντας!

Προχώρησε μπροστά, χαμογελώντας πονηρά.

Ο κυρ Θωμάς της χαμογέλασε κι αυτός και το βλέμμα του την ακολούθησε, μέχρι που άρχισε να χάνεται μέσα στα σοκάκια που αυτή την ώρα ήταν ασφυκτικά γεμάτα με κόσμο. Όρκο θα έπαιρνε πως περπατούσε δίπλα της και μια άλλη γυναίκα και κουβέντιαζαν γελώντας σαν μικρά κοριτσόπουλα! 

@ριστέα

Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στις ιστορίες του καφενέ.
Αρχικά είχα σκεφτεί την ιστορία μέσα στην ιστορία,
την ιστορία του βιβλίου με ηρωίδα την Έλσα,
την είχα μέρες μέσα στο μυαλό μου
αλλά είχα κολλήσει και περίμενα..
Όταν ήρθε η ώρα της καταγραφής,
άλλα έγραψε το χέρι μου.
Γιατί αλήθεια σας το λέω
δεν γράφω εγώ.
Ό,τι κι αν σημαίνει 
αυτό!
☺

Επίσης να πω ότι η δημοσίευση είναι 2 σε 1
καθώς περιλαμβάνει και το απόσταγμα της βδομάδας:
Η αυτοκτονία είναι μια μόνιμη λύση σε προσωρινά προβλήματα! 
Αυτό!

Καλή Κυριακή να έχετε!
@
_____________________________________

Καφέ μας σερβίρει από χτες και η γλυκιά μας Rylie
Στη σκιά του πλάτανου
Μην τη χάσετε!