Είναι κάποιοι άνθρωποι που κάνουν κλικ στη καρδιά σου αβίαστα.
Με το "καλημέρα!"
Που νιώθεις απίστευτη έλξη με την πρώτη κιόλας "επαφή".
Ανεξήγητα νιώθεις ότι τακιμιάζετε μαζί,
ακόμα κι αν δεν έχετε συναντηθεί.
Ας μην γνωρίζεις τα χούγια τους και τα ελαττώματά τους.
Δεν έχεις ανάγκη να μάθεις ηλικία, επάγγελμα,
λοιπά στοιχεία ταυτότητας και ζωής.
Κάποιες φορές μιλούν άλλα πράγματα. Άλλες αισθήσεις.
Κυρίως η διαίσθηση.
Ένας τέτοιος άνθρωπος υπήρξε για μένα το "κανελλάκι" μου!
Με το "καλημέρα! "
Ένας τέτοιος άνθρωπος υπήρξε για μένα το "κανελλάκι" μου!
Με το "καλημέρα! "
Θυμάμαι ακόμα και τώρα την πρώτη μου επαφή με τη γραφή της.
Ήταν το 5ο -μόλις- Παίζοντας με τις λέξεις,
στο TEXNIS STORIES της Φλώρας.
Δεκέμβρης του 2012.
Ξαφνικά, εμφανίζεται μια εκπληκτική ιστορία.
Ήταν η "ασήμαντη ιστορία μιας πεταλούδας που την έλεγαν Σιμόνα"
που μόνο ασήμαντη δεν ήταν και που μου έκλεψε άμεσα την καρδιά,
και μετά όπως αποκαλύφθηκε η Μαρία Κανελλάκη.
Άγνωστες παντελώς ως τότε μεταξύ μας, ήρθε από το μπλογκ μου
να δει την ενθουσιασμένη κοπελίτσα που δήλωνε γκρούπι της,
με το καλημέρα ~πάντα! Χωρίς να έχω διαβάσει κάτι άλλο δικό της.
(Με τη Μαρία δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο κι όσοι την διαβάζετε το γνωρίζετε!)
Πήγα κι εγώ με τη σειρά μου να ξαναδώσω τα συγχαρητήρια μου
κι από τότε μετράμε 4,5 χρόνια αμέτρητων σχολίων, μέιλς
τηλεφωνικών επικοινωνιών, αμοιβαίας αγάπης κι εκτίμησης.
Φυσικά το σημαντικότερο απ' όλα που κρατώ σαν φυλαχτό
στο σεντούκι με τις πολύτιμες στιγμές μου,
είναι το περσινό μας συναπάντημα στις Θίνες Βαρθολομιού
και τις τρεις φανταστικές μέρες που περάσαμε.
Ήταν εκείνες τις μέρες, μέσα στη θάλασσα, που της ζήτησα
σοβαρά να σκεφθεί να εκδώσει το δικό της βιβλίο.
Όλοι της το λέγαμε κατά καιρούς, στα σχόλιά μας.
Αλλά εγώ επέμενα. Σχεδόν το έβλεπα!
Η διαίσθησή μου δεν λαθαίνει ποτέ!
Και να που τώρα στα χέρια μου κρατώ τις
Ιστορίες της διπλανής κρίσης.
Ιστορίες που πιθανόν έχουμε κατά καιρούς διαβάσει
στο Απάγκιο της Μαρίας μας.
Όμως είναι εντελώς διαφορετικά να τις έχεις στα χέρια σου.
Να τις ξαναδιαβάζεις!
Εκεί μέσα, λίγο πριν το τέλος να'σου και η Σιμόνα μου
(την οικειοποιήθηκα με συνοπτικές διαδικασίες!)
Απερίγραπτη η συγκίνηση.
Η φιλενάδα μου εκδόθηκε!
Και παίζει εγώ να καμαρώνω περισσότερο από την ίδια!
Η Μαρία δεν είχε ανάγκη να εκδοθεί.
Η Μαρία δεν είναι κάποιο ψώνιο που θέλησε να
υπάρξει στο στερέωμα των ελληνικών γραμμάτων, ως συγγραφέας.
Εμείς είμαστε που έχουμε ανάγκη τη γραφή της Μαρίας.
Και φυσικά αυτό ήταν ένα απαραίτητο βήμα για να υπάρξει και η συνέχεια.
Έχοντας περάσει το δύσκολο κατώφλι των εκδοτικών στη χώρα μας,
με ένα βιβλίο ήδη στις καρδιές των αναγνωστών σου,
προχωράς με διαφορετική ψυχολογία για το επόμενο.
Για ένα μυθιστόρημα για παράδειγμα!
Γιατί θα υπάρξει!
Αμφιβάλλει άραγε κανείς;
🌷🌷🌷
Ήταν το 5ο -μόλις- Παίζοντας με τις λέξεις,
στο TEXNIS STORIES της Φλώρας.
Δεκέμβρης του 2012.
Ξαφνικά, εμφανίζεται μια εκπληκτική ιστορία.
Ήταν η "ασήμαντη ιστορία μιας πεταλούδας που την έλεγαν Σιμόνα"
που μόνο ασήμαντη δεν ήταν και που μου έκλεψε άμεσα την καρδιά,
και μετά όπως αποκαλύφθηκε η Μαρία Κανελλάκη.
Άγνωστες παντελώς ως τότε μεταξύ μας, ήρθε από το μπλογκ μου
να δει την ενθουσιασμένη κοπελίτσα που δήλωνε γκρούπι της,
με το καλημέρα ~πάντα! Χωρίς να έχω διαβάσει κάτι άλλο δικό της.
(Με τη Μαρία δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο κι όσοι την διαβάζετε το γνωρίζετε!)
Πήγα κι εγώ με τη σειρά μου να ξαναδώσω τα συγχαρητήρια μου
κι από τότε μετράμε 4,5 χρόνια αμέτρητων σχολίων, μέιλς
τηλεφωνικών επικοινωνιών, αμοιβαίας αγάπης κι εκτίμησης.
Φυσικά το σημαντικότερο απ' όλα που κρατώ σαν φυλαχτό
στο σεντούκι με τις πολύτιμες στιγμές μου,
είναι το περσινό μας συναπάντημα στις Θίνες Βαρθολομιού
και τις τρεις φανταστικές μέρες που περάσαμε.
σοβαρά να σκεφθεί να εκδώσει το δικό της βιβλίο.
Όλοι της το λέγαμε κατά καιρούς, στα σχόλιά μας.
Αλλά εγώ επέμενα. Σχεδόν το έβλεπα!
Η διαίσθησή μου δεν λαθαίνει ποτέ!
Και να που τώρα στα χέρια μου κρατώ τις
Ιστορίες της διπλανής κρίσης.
Ιστορίες που πιθανόν έχουμε κατά καιρούς διαβάσει
στο Απάγκιο της Μαρίας μας.
Όμως είναι εντελώς διαφορετικά να τις έχεις στα χέρια σου.
Να τις ξαναδιαβάζεις!
Εκεί μέσα, λίγο πριν το τέλος να'σου και η Σιμόνα μου
(την οικειοποιήθηκα με συνοπτικές διαδικασίες!)
Απερίγραπτη η συγκίνηση.
Η φιλενάδα μου εκδόθηκε!
Και παίζει εγώ να καμαρώνω περισσότερο από την ίδια!
Η Μαρία δεν είχε ανάγκη να εκδοθεί.
Η Μαρία δεν είναι κάποιο ψώνιο που θέλησε να
υπάρξει στο στερέωμα των ελληνικών γραμμάτων, ως συγγραφέας.
Εμείς είμαστε που έχουμε ανάγκη τη γραφή της Μαρίας.
Και φυσικά αυτό ήταν ένα απαραίτητο βήμα για να υπάρξει και η συνέχεια.
Έχοντας περάσει το δύσκολο κατώφλι των εκδοτικών στη χώρα μας,
με ένα βιβλίο ήδη στις καρδιές των αναγνωστών σου,
προχωράς με διαφορετική ψυχολογία για το επόμενο.
Για ένα μυθιστόρημα για παράδειγμα!
Γιατί θα υπάρξει!
Αμφιβάλλει άραγε κανείς;
🌷🌷🌷
Οι «Ιστορίες της διπλανής κρίσης» δεν είναι παρά μια προσωπική καταγραφή της ”μνημονιακής” Ελλάδας, έτσι όπως έχει χαρτογραφηθεί ήδη στα κιτάπια της σύγχρονης ιστορίας. Άνθρωποι, συνάνθρωποι, υπάνθρωποι και απάνθρωποι, υπάλληλοι, ντελιβεράδες και μανατζαρέοι, παιδιά γερασμένα, γερασμένοι που νιώθουν παιδιά, ανήσυχες υπάρξεις και φιλήσυχες συνειδήσεις, γυναίκες και άντρες που τιμούν το ρόλο τους και ρόλοι που δεν βρήκαν ακόμα τους εκφραστές τους. Οι προσωπικοί μου ήρωες και αντι-ήρωες, κάτι άνθρωποι-διαμάντια που είχα την τύχη ν’ ανταμώσω, αλλά κι άνθρωποι-σαλιγκάρια, π’ αφήνουν μόνο λεκέδες στο πέρασμά τους… όλοι σε μια μεγάλη γειτονιά, που ξεδιπλώνεται στις σελίδες αυτού του βιβλίου. Το λες και «Οδηγό Επιβίωσης»… Εκδόσεις: 24γράμματα