Η ελπίδα μου

 Η ελπίδα φοράει πορτοκαλί 
Τις χρυσαφένιες ανταύγειες του φθινοπώρου 
Και το καφέ του ξύλου που ζεσταίνει
Ναι, της ταιριάζουνε αυτές οι αποχρώσεις, θαρρώ 
Πιότερο από οτιδήποτε άλλο 
Κι ας πείτε πως ξεμωράθηκα εφέτος 

Όχι, δεν έχει το ασπρόμαυρο του χειμώνα
 Ούτε το γαλάζιο του καλοκαιριού 
Και φευ, διόλου έχει σχέση με το φρέσκο πράσινο της άνοιξης 
Ούτε με τα πολύχρωμα λουλούδια στην καρδιά της εποχής 
Όπως συνήθως τα έχουν στο μυαλό τους οι ποιητάδες

 Η ελπίδα φοράει το ώριμο, ζεστό χρώμα του φθινοπώρου 
Μου είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ
Σαν φύλλα, που έζησαν πριν πέσουν, οι υποσχέσεις της 
Έχουν να σου διηγηθούν ιστορίες που είδαν κι άκουσαν σιωπηλά
Από ζευγάρια που έναν έρωτα μεγάλο ξεκίνησαν από κάτω τους

Από παιδιά που έκαναν κούνια στα κλαδιά τους 

Ή από τον εργάτη που δροσίστηκε στον ίσκιο τους για λίγο
Μα θα σου δώσουν και τη βεβαιότητα της αναγέννησης
Γιατί στο χώμα σίγουρα σαν πέσουν, όλα θα αλλάξουν
Άλλοι σαν σκουπίδια που λερώνουν θα τα δουν

Μα άλλοι θα καταφέρουν να ακούσουν το τρίξιμο του κόσμου 

Η ελπίδα μου είναι πορτοκαλί, το δίχως άλλο

Δεν έχει στολίδια, πλουμιστά κεντίδια και χρυσόσκονες

Δεν έχει την επιθυμία της άνοιξης και της προσμονής

Είναι κατασταλαγμένη, ξέρει τι ζητάει
Θέλει να ζήσει, να υποφέρει, να πεθάνει

Να έχει την πιθανότητα να γίνει πάλι κάτι από την αρχή

Κι ας είναι να κουραστεί να περιμένει

Έχει μάθει να υπομένει

Η ελπίδα μου πεθαίνει καρτερικά κάθε καλοκαίρι 

Και γεννιέται με πόνο, κάθε Σεπτέμβρη

Δίνοντάς μου ό,τι χρειάζομαι, για να αντέξω τους χειμώνες της ζωής μου

Μία ακόμα συμμετοχή μου στο διαδικτυακό μας δρώμενο

Ένα Ποίημα για το φθινόπωρο

Συνεχίζουμε ποιητικά και ανθρώπινα!

♥

Σας φιλώ

Αριστέα

Το παρόν Blog, δεν χρησιμοποιεί ΑΙ (τεχνητή νοημοσύνη) για την συγγραφή και δημιουργία των αναρτήσεων! Οι αναρτήσεις απαρτίζονται από σκέψεις, συναισθήματα και απόψεις μου! Συνδεόμαστε διαδικτυακά, αλλά επιμένουμε να γράφουμε ανθρώπινα!!

4ο Δρώμενο Χαϊκού

Θλιμμένο ρόδο,
σκύβει σαν μπαλαρίνα
λιτά χορεύει

Ζωή κυλάει
Στα χώματα γυρνάει
Σπόρος ελπίδας

Πήρε μέρος στο 4ο Δρώμενο Χαϊκού 

με οδηγό την υπέροχη φωτογραφία της αγαπημένης Μαρίας Νικολάου, 

στο Κείμενο.

Ευχαριστώ που το αγαπήσατε και το τιμήσατε, 

ανάμεσα σε πολλά, ισάξια, πανέμορφα χαϊκού!

Ξαναφέρνω μερικά στοιχεία για τα χαϊκού, από παλιά μου ανάρτηση,

προς ενημέρωσή μας, γιατί πραγματικά είναι ένα όμορφο είδος ποίησης, 

αν και πολύ δύσκολο, ιδίως, αν θες να το πας σύμφωνα με τους κανόνες!

俳句

“το λίγο που το καθιστά περισσότερο” 

(Robert Browning)

Το χαϊκού είναι ένα δυσκολότατο ποιητικό είδος, ιαπωνικής προέλευσης, 

απόγονος του 5στιχου τάνκα (14ος αι. μ.Χ.) από το κόψιμο του οποίου

και προήλθε (16ος αι. μ.Χ.)

Υιοθετήθηκε στην Ευρώπη στις αρχές του 20ου.

Από εκεί πέρασε τον Ατλαντικό και έφτασε να γίνει πολύ δημοφιλές,

σε όλο το Δυτικό κόσμο.

Στην αυθεντική στιχουργική μορφή τους, τα χαϊκού είναι μικρά ποιήματα 

από 17 συλλαβές, σε ένα ενιαίο στίχο.

Στην Ευρωπαϊκή εκδοχή τους, συνήθως, υποδιαιρούνται σε 3 στίχους 

από 5-7-5 συλλαβές, 

στους οποίους η ομοιοκαταληξία αποφεύγεται.

Τα χαϊκού συµπυκνώνουν ευφυΐα και σοφία, που εκφράζονται µε 

λυρική, ή άλλοτε, χιουµοριστική διάθεση, 

ενώ συχνά υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης. 

Στα χαϊκού σημαντική θέση έχουν η φύση, οι εποχές, τα χρώματα,

η ομορφιά των λέξεων και των αντιθέσεων, 

ενώ το νόημα κάποιες φορές αποκτά δευτερεύουσα σημασία.

Στόχος της ποίησης χαϊκού είναι η δηµιουργία του αποστάγµατος 

ενός "εδώ και τώρα", 

µέσα στα πλαίσια και στους περιορισµούς του µέτρου 

- οι 17 συλλαβές είναι τα όρια του κόσµου του χαϊκού-

ενός κόσµου χωρίς αύριο και χτες, 

παρά µόνο µε τώρα

- δεν είναι τυχαίο ότι τα χαϊκού κατά κανόνα γράφονται στον ενεστώτα. 

Στον κόσµο αυτό, ο άνθρωπος δεν είναι το κέντρο, ούτε το επίκεντρο. 

Πρώτο ρόλο παίρνει η φύση, µε τους ατελείωτους κύκλους της, 

τις εκφράσεις της σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. 

Ο άνθρωπος µένει να θαυµάζει τον κόσµο του οποίου είναι µέρος, 

υποκλινόµενος στο µεγαλείο του όλου, και, σπουδαιότερα για το χαϊκού, 

στο πόση ολότητα µπορεί να χωρέσει σε 17 συλλαβές, σε τρεις στίχους, 

σε µια αισθητηριακή εµπειρία, σε µια στιγµή.

[Ένα χαϊκού διαβάζεται σε μια αναπνοή.] 

Εμείς συνεχίζουμε να γράφουμε ποιητικά για το φθινόπωρο!

Όλες οι αναρτήσεις σας, ως τώρα, βρίσκονται στο κάτω μέρος της 

αρχικής ανάρτησης του δρώμενου.

Σας φιλώ

Αριστέα

Το παρόν Blog, δεν χρησιμοποιεί ΑΙ (τεχνητή νοημοσύνη) για την συγγραφή και δημιουργία των αναρτήσεων! Οι αναρτήσεις απαρτίζονται από σκέψεις, συναισθήματα και απόψεις μου! Συνδεόμαστε διαδικτυακά, αλλά επιμένουμε να γράφουμε ανθρώπινα!

Σε 17 συλλαβές ~ Φθινοπωρινό Παζάρι ιδεών

 

Κρύο πρωινό
καφές καυτός στην κούπα
ξυπνά η μέρα

Κίτρινο φύλλο 
Αργοκυλάει κάτω 
Μετουσίωση 

Καφεκόκκινη
η μπουγάδα του χρόνου
στεγνώνει μέρες

Στο σκοινί πάνω
Ξεραμένες οι μνήμες 
Σβησμένο θέρος

Χαμένη νιότη
Στο σύρμα κρεμασμένη

Παράτα ζητά

Γυμνή θάλασσα

Ξεβράζει απουσίες

Τα δέντρα κλαίνε

Σταγόνες βροχής 
Στον ουρανό χαράζουν 

Δικό τους κύκλο

Με τα χαϊκού δεν το 'χω! Καθόλου όμως!
Με δυσκολεύουν πάρα πολύ - αν και μου αρέσουν τρελά!
Κι ενώ, δεν έχω πρόβλημα να μην μπορώ κάτι, 

ε, μην είμαστε και πλεονέκτες, 

αυτή τη φορά πείσμωσα και είπα θα ξεπεράσω εαυτό!

Και το έκανα αυτό για την Αναστασία και το Φθινοπωρινό παζάρι ιδεών.

Όλες οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο μου. 

Εκτός από την πρώτη φωτογραφία, που είναι σημερινή, 

οι υπόλοιπες μετράνε κάτι χρόνους, κλεισμένες σε φακέλους.

Ήρθε η ώρα να αερίσω λίγο, 

αρχείο και ζωή! 

Σας φιλώ!
Αριστέα

Το παρόν Blog, δεν χρησιμοποιεί ΑΙ (τεχνητή νοημοσύνη) για την συγγραφή και δημιουργία των αναρτήσεων! Οι αναρτήσεις απαρτίζονται από σκέψεις, συναισθήματα και απόψεις μου! Συνδεόμαστε διαδικτυακά, αλλά επιμένουμε να γράφουμε ανθρώπινα!!