2 σε 1: Τώρα που νυχτώνει νωρίς / Μέρες φθινοπώρου ⛔ [Ένα ποίημα για το φθινόπωρο 🍂]

Τώρα που νυχτώνει νωρίς
Και φθινοπωριάζει ολούθε μέσα μου το σύμπαν
Μαζεύω τις σκιές μου
Προτού προλάβω να μαζέψω τα κομμάτια της μέρας μου
Τα φώτα στους δρόμους ανάβουν
Μα αυτό δεν βελτιώνει διόλου τα πράγματα
Η μελαγχολία υπερτονίζεται
Η θλίψη πηγαινοέρχεται σαν κομπάρσος, χωρίς κείμενο
Τα θλιμμένα φώτα στους δρόμους
Μου θυμίζουν πόσο εύκολα σκοτεινιάζει ο άνθρωπος
Πόσο εύκολο είναι να χάσω τις ισορροπίες μου
Και να λακίσω 
(Το χω πράξει με επιτυχία, εξάλλου, παιδιόθεν!)

Τώρα που νυχτώνει νωρίς
Και το φθινόπωρο επιμένει να μου κλέβει ώρες
Οι φόβοι ξετρυπώνουν νωρίτερα
Ζητούν χώρο στη ζωή μου
Διεκδικώντας τη δική τους ζωή

Και κοντράρονται ευθέως με τις ελπίδες μου
Ποιος νικάει; 
Ποιος χάνει και ποιος κεφάλι παίρνει στην αναμέτρηση;
Κι αν λάκισα πλείστες φορές, άλλες τόσες άντεξα!
Κι αν νύχτωσε έξω
Κι αν όλα μαζί σαν βράχοι ορθώνονται μπροστά μου
Να σκαρφαλώσω κάθε βράδυ προσπαθώ με κόπο 
Και ασθμαίνοντας να ψάξω για τη λάμψη του φεγγαριού
(Με θηρία κι αν πάλεψα εγώ, στο σκοτάδι θα κιοτέψω;)

Αριστέα

Μέρες φθινοπώρου 

Μέρες  φθινοπώρου 

δίπλα στη θάλασσα, 

την αδερφή της ψυχής

που τόσο αγαπώ. 

Περπατάω κοντά σου,

πλάι σου. 

Ο αέρας, δυνατός 

παίρνει τα μαλλιά μου 

τα στροβιλίζει.

Παίρνει και τις σκέψεις 

μακριά, όσο γίνεται 

πιο μακριά. 

Είναι μέρες 

που τα πάντα 

γύρω μου μοιάζουν ασφυκτικά.

Που όλα τα όνειρα 

τσακίζονται στα βράχια 

του ανέξοδου, 

του αδιέξοδου.

Μόνο κοντά σου 

ηρεμώ κάπως 

την αντάρα 

του μέσα μου κόσμου. 

Γι' αυτό σ' αγαπώ...

Ελευθερία

Λίγο πριν το τέλος του δρώμενου, 

μία ακόμα συμμετοχή μου στο διαδικτυακό μας δρώμενο, 

παρέα με τη συμμετοχή της Ελευθερίας

για το δρώμενο

Ένα Ποίημα για το φθινόπωρο

Συνεχίζουμε ποιητικά και ανθρώπινα, ως αύριο 30/10.

Την Παρασκευή θα έχουμε τη λήξη και την κλήρωση μας.

♥

Σας φιλούμε

Αριστέα-Ελευθερία