Η ελπίδα μου

 Η ελπίδα φοράει πορτοκαλί 
Τις χρυσαφένιες ανταύγειες του φθινοπώρου 
Και το καφέ του ξύλου που ζεσταίνει
Ναι, της ταιριάζουνε αυτές οι αποχρώσεις, θαρρώ 
Πιότερο από οτιδήποτε άλλο 
Κι ας πείτε πως ξεμωράθηκα εφέτος 

Όχι, δεν έχει το ασπρόμαυρο του χειμώνα
 Ούτε το γαλάζιο του καλοκαιριού 
Και φευ, διόλου έχει σχέση με το φρέσκο πράσινο της άνοιξης 
Ούτε με τα πολύχρωμα λουλούδια στην καρδιά της εποχής 
Όπως συνήθως τα έχουν στο μυαλό τους οι ποιητάδες

 Η ελπίδα φοράει το ώριμο, ζεστό χρώμα του φθινοπώρου 
Μου είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ
Σαν φύλλα, που έζησαν πριν πέσουν, οι υποσχέσεις της 
Έχουν να σου διηγηθούν ιστορίες που είδαν κι άκουσαν σιωπηλά
Από ζευγάρια που έναν έρωτα μεγάλο ξεκίνησαν από κάτω τους

Από παιδιά που έκαναν κούνια στα κλαδιά τους 

Ή από τον εργάτη που δροσίστηκε στον ίσκιο τους για λίγο
Μα θα σου δώσουν και τη βεβαιότητα της αναγέννησης
Γιατί στο χώμα σίγουρα σαν πέσουν, όλα θα αλλάξουν
Άλλοι σαν σκουπίδια που λερώνουν θα τα δουν

Μα άλλοι θα καταφέρουν να ακούσουν το τρίξιμο του κόσμου 

Η ελπίδα μου είναι πορτοκαλί, το δίχως άλλο

Δεν έχει στολίδια, πλουμιστά κεντίδια και χρυσόσκονες

Δεν έχει την επιθυμία της άνοιξης και της προσμονής

Είναι κατασταλαγμένη, ξέρει τι ζητάει
Θέλει να ζήσει, να υποφέρει, να πεθάνει

Να έχει την πιθανότητα να γίνει πάλι κάτι από την αρχή

Κι ας είναι να κουραστεί να περιμένει

Έχει μάθει να υπομένει

Η ελπίδα μου πεθαίνει καρτερικά κάθε καλοκαίρι 

Και γεννιέται με πόνο, κάθε Σεπτέμβρη

Δίνοντάς μου ό,τι χρειάζομαι, για να αντέξω τους χειμώνες της ζωής μου

Μία ακόμα συμμετοχή μου στο διαδικτυακό μας δρώμενο

Ένα Ποίημα για το φθινόπωρο

Συνεχίζουμε ποιητικά και ανθρώπινα!

♥

Σας φιλώ

Αριστέα

Το παρόν Blog, δεν χρησιμοποιεί ΑΙ (τεχνητή νοημοσύνη) για την συγγραφή και δημιουργία των αναρτήσεων! Οι αναρτήσεις απαρτίζονται από σκέψεις, συναισθήματα και απόψεις μου! Συνδεόμαστε διαδικτυακά, αλλά επιμένουμε να γράφουμε ανθρώπινα!!