Είναι κάτι λέξεις που σου καρφώνονται στη μνήμη
σαν ένα χρωματιστό post it.
Το μήνυμα τους μένει αναλλοίωτο στο χρόνο.
Ίσως μόνο το χαρτάκι μπορεί να ξεθωριάσει λίγο.
"Σταροχώραφα" διάβασα μόλις,
και ο νους μου έτρεξε στον Μικρό Πρίγκιπα.
"Παρέα" είχε πιο κάτω και η μνήμη έκανε αναδρομή
στα χρόνια τα γεμάτα με γέλια, χαρά, φωνές,
στα χρόνια τα πλούσια!
"Εξημέρωση"!.
Και θυμήθηκα όλους όσους έχω (και με έχουν) εξημερώσει,
δίνοντας χρόνο από τη ζωή του ο καθένας,
μοιράζοντας σκέψεις, πίνοντας ένα ποτήρι κρασί,
ξετυλίγοντας την ιστορία του...
Και θυμήθηκα όλους όσους έχω (και με έχουν) εξημερώσει,
δίνοντας χρόνο από τη ζωή του ο καθένας,
μοιράζοντας σκέψεις, πίνοντας ένα ποτήρι κρασί,
ξετυλίγοντας την ιστορία του...
Οι σημερινές μου σκέψεις τρέχουν στις προηγούμενες μέρες.
Ναι, ήταν λίγες. Αριθμητικά μόνο.
Αλλά ήταν και πολλές. Συναισθηματικά οπωσδήποτε!
Γύρισα πίσω έχοντας στο μπαουλάκι της καρδιάς μου
νέους φίλους, ζεστές αγκαλιές,
φροντίδα, αγάπη, γέλια,
αναμνήσεις.
Χαμόγελα!
Πολλά, όμορφα χαμόγελα!
Αληθινά!
Και μία υπόσχεση:
Του χρόνου, πάλι!
Πέτρο...
Σε ευχαριστώ!
@
Ναι, ήταν λίγες. Αριθμητικά μόνο.
Αλλά ήταν και πολλές. Συναισθηματικά οπωσδήποτε!
Γύρισα πίσω έχοντας στο μπαουλάκι της καρδιάς μου
νέους φίλους, ζεστές αγκαλιές,
φροντίδα, αγάπη, γέλια,
αναμνήσεις.
Χαμόγελα!
Πολλά, όμορφα χαμόγελα!
Αληθινά!
Και μία υπόσχεση:
Του χρόνου, πάλι!
Πέτρο...
Σε ευχαριστώ!
@
"Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα.
Τ’ αγοράζουν όλα έτοιμα απ’ τους εμπόρους.
Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους
οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους".