Θα βγάλω δίσκο!

Κυριακή πρωί (χτες) και τι έκανε η αφεντιά μου;

Εξάσκηση!

Διαλέγει θέμα (σε χαρτοπετσέτα αυτή τη φορά)

και αρχίζει το κόψιμο!

*

Δεν έχω χειρότερο! 

Περισσότερη ώρα κάνω για αυτό παρά για τα επόμενα !

Αφήστε δε αυτό το ξεφύλλισμα!

Παίρνω που λέτε έναν ξύλινο δίσκο 

τον έτριψα με το σμυριδόπανο καλά,έκανα τις πρόβες μου 

και τον αστάρωσα καλά!

Στη συνέχεια κόλλησα τα γλαστρόνια μου

και χρωμάτισα απαλά, με το σφουγγάρι μου 

Και ορίστε !

Τον έβγαλα το δίσκο ε;

Και η ατάκα της μαμάς:

"πάλι με τέτοια έφαγες τη μέρα σου;

το σπίτι σου το ξεβρώμισες;"

Καλή σας μέρα!

Καλή εβδομάδα!

@ριστέα

ΥΓ: Μην ξεχνάτε το 3ο Συμπόσιο Ποίησης.

Η προθεσμία την Πέμπτη στις 8 το βράδυ εκπνέει.

Μη μου μιλάτε για το φαΐ αυτές τις μέρες!

Η Κικίτσα από το ΕΚΦΡΑΣΟΥ έχει όρεξη να σακατέψω ένα παιχνίδι!

Δεν εξηγείται διαφορετικά!

Θέλει να μάθει κι άλλα μυστικά από τη διατροφή 

που κάνω τα τελευταία χρόνια 

(χωρίς παρεκκλίσεις και πισωγυρίσματα)!

Πού να ήξερες Κική μου ότι κάνω δίαιτα αυτόν τον καιρό

κι ότι σήμερα και μιλώντας ακόμα υγιεινά, 

θα μου τρέξουν τα σαλάκια,

αφού έχω στερηθεί τα μακαρόνια που τόσο λατρεύω;

Που έχω κόψει τα γλυκά και εσύ θέλεις να μάθεις 

το αγαπημένο μου γλυκό;

Γλυκιά αμαρτία λέγεται και το έχω βαφτίσει εγώ έτσι.

Το είχε την Τρίτη στη γιορτή της η αδερφή μου.

Εγώ τι; Το μύρισα! 

Έτρωγα χόρτα βραστά εκείνη την ημέρα.

Η αντίσταση πανεύκολη!

Αλλά υπόσχομαι στα γενέθλια μου τον Ιούνιο που θα το φτιάξω

να φάω ένα κομμάτι και να με φωτογραφίσω! ☺

Α και να σας έχω και τη συνταγή!

Τυχαίνει να το έχω φτιάξει αρκετές φορές κι έχω γίνει εξπέρ

σε αυτό. Ακόμα κι όταν ξέχασα τη ζάχαρη μία φορά

σας πληροφορώ ότι τρωγόταν χάρη στο γλυκό σιρόπι του!

Είμαι μια πρώην γλυκατζού!

Και επειδή χρειάστηκε μεγάλη εσωτερική δύναμη να ξεπεράσω 

τα γλυκά κόβω εδώ τη συζήτηση.

Δεν θα με ρίξετε εσείς έτσι εύκολα στα σκληρά ξανά !

Πάμε στα φαγητά λοιπόν!

Χορτοφάγα δε με λες αν και λατρεύω

χόρτα και λαχανικά. Κυρίως ωμά!

Δεν είμαι του κρέατος καθόλου, (αν και τρώω λίγο)

δεν παραγγέλνω ποτέ από έξω

δεν ξέρω πια τι σημαίνει σνακ, junk ελληνιστί σαβουροφαγητό,

δεν τρώω άλλες κουζίνες πέραν της ελληνικής!

Φυσικά και δεινοπάθησα στη ζωή μου από την αλλεργία μου

στα γαλακτοκομικά και στα λιπαρά γεύματα.

Έτσι αναγκαστικά ψάχτηκα κι αποφάσισα να μην παίζω με 

την υγεία μου.

Αντιπαθώ  κάθε επεξεργασμένη τροφή αλλά εξίσου αντιπαθώ 

και τις φακές! Δεν υπάρχει περίπτωση να τις δοκιμάσω ποτέ!

Δεν τρώω σάντουιτς για τον απλούστατο λόγο

ότι μου αρέσει να τρώω σε πιάτο 

ένα γεύμα που να ξέρω τα ποιοτικά του στοιχεία

κι αποφεύγω το ψωμί που μου αρέσει πολύ.

Παρασπονδίες κάνω μόνο στα μακαρόνια που λατρεύωωωωω!

Νομίζω ότι το ξαναείπα ε;

(Όταν τελειώσω τη δίαιτα θα φάω ένα μπολ γεμάτο!

Αυτή τη μάσα θα μου επιτρέψω μοναχά)!

Ήταν εξάλλου και το πρώτο φαγητό που έμαθα να μαγειρεύω

ως φοιτήτρια, μόνο που τότε τα συνόδευα 

και με μια υπέροχη σάλτσα ντομάτας!

Αν και πλέον κόβω σιγά σιγά τα ταπεράκια από τη μαμά

γιατί δεν μου κάνει τη χάρη να προσέχει 

και να μαγειρεύει υγιεινά νομίζω ότι είναι η καλύτερη μαγείρισσα

μέσα στην οικογένεια.

Ο μπαμπάς υπήρξε μάγειρας να σας πω εδώ στην Αμερική 

αλλά σαν τη μαμά ποτέ του δεν μαγείρεψε!

Της μοιάσαμε λιγάκι και τα δύο κορίτσια

αν κι εγώ νομίζω πώς θα ξεχάσω σε λίγο να μαγειρεύω!

Αυτά με το φαγητό.

Σας αφήνω να φάω τα φρούτα μου και να συνεχίσω να ζωγραφίζω!

Κι εδώ οι ερωτήσεις στις οποίες έπρεπε να απαντήσω!

1. Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό; 
2. Ποιο είναι το αγαπημένο σου γλυκό;
3. Ποιο φαγητό δε θα δοκίμαζες ποτέ; 
4. Ελληνική, ιταλική, mexican ή ασιατική κουζίνα; 
5. Έχεις αλλεργία σε κάποιο φαγητό; 
6. Σε ποιο φαγητό/γλυκό είσαι εξπέρ; 
7. Ποιο είναι το φαγητό που έμαθες να μαγειρεύεις πρώτο; 
8. Είσαι χορτοφάγος; 
9. Συνήθως τι παραγγέλνεις απ’έξω; 
10. Είσαι γλυκατζού ή fan των αλμυρών σνακ; 
11. Αγαπημένο σνακ;
12. Πως τρως το σάντουίτς σου; 
13. Σ’αυτή τη φάση της ζωής σου τρως υγιεινά ή το ‘χεις ρίξει στη μάσα;
14. Ποιος μαγειρεύει καλύτερα μέσα στην οικογένεια;

Πωπω μεσημέριασε!
Καλό απόγευμα μάλλον πρέπει να ευχηθώ!

@ριστέα

ΥΓ: Πού να χτυπιέται η Νάσια και στοίχημα ας βάλει

δεν θα με παρασύρει ποτέ στις ακολασίες της!

Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα;

Ένα ταξίδι στο χτες μας ζήτησε η Πετρούλα μας.

Πίσω στα σχολικά μας χρόνια!

Να ανασύρουμε αναμνήσεις καλές ή καλές, σοβαρές ή τραγελαφικές!

Αλλά κυρίως να απαντήσουμε :

Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα;

Ε λοιπόν θα πιάσω το κουβάρι από πολύ παλιά.

Και μετά θα αποφανθώ!

Για αυτό πιάσε τα γνωστά: ξηροκάρπια, καφέ ή ποτό 

ανάλογα με τη στιγμή της ημέρας που αποφάσισες να

με παρακολουθήσεις να ξεθάβω τα περασμένα.
Γιατί είναι να μην πιάσω εγώ τις νοσταλγίες....

Ξεκίνησα να κάθομαι στο θρανίο, στης Αμερικής τα σχολεία.

Μη νομίζετε, δεν πρόλαβα και πολλά!

Νηπιαγωγείο μόνο πήγα εκεί.

Το οποίο ήταν ολοήμερο και έκανα και τις δύο γλώσσες,

ελληνικά και αγγλικά.

Κάπου εκεί μάλλον άρχισε το μαρτύριο της τελειομανίας μου,

διηγείται η μαμά, αφού αν δεν έσβηνα άπειρες φορές 

τα γραμματάκια μου, δεν άφηνα το γραπτό μου ήσυχο!

Ήθελα με πείσμα να πετύχω το τέλειο κουλουράκι!

Ήρθαμε στην Ελλάδα λίγο πριν την έναρξη των σχολείων το ' 76 

και η ένταξη μου στην πρώτη δημοτικού σημαδεύτηκε 

με την κατάργηση της καθαρεύουσας!
(εκείνη την πρώτη χρονιά τα βιβλία και οι δάσκαλοι
ήταν λίγο προβληματικά/οι από όσο θυμάμαι)

έτσι έμαθα γράμματα εγώ : τρία-τρία στα ξύλινα θρανία....

Δύσκολα χρόνια τότε!

Τελείωσα το 7ο Δημοτικό που στεγαζόταν σε ένα νεοκλασικό... σπίτι,
δυσλειτουργικό για σχολείο, μα με εξαιρετικά ακροκέραμα.
Εξάλλου ο Πύργος φημίζεται για τα νεοκλασικά του κτίσματα.

Επειδή οι αίθουσες δεν επαρκούσαν για όλες τις τάξεις

θυμάμαι ότι την τρίτη και την τέταρτη τάξη

την έβγαλα πίσω από το σχολείο, σε μια αποθήκη δίπλα στις τουαλέτες.

Ο ένας τοίχος δεν υπήρχε κι είχε αντικατασταθεί 

με μια μεγάλη τζαμαρία που το Χειμώνα έμπαζε από παντού!

Αυτό που θυμάμαι έντονα ήταν που τα ποντίκια περνούσαν 

στο διάδρομο της "αίθουσας" κι εμείς συνεχίζαμε να κάνουμε μάθημα
σαν να ήταν το πλέον συνηθισμένο φαινόμενο.
Έξι τάξεις είχε το δημοτικό, έναν Δάσκαλο γνώρισα σωστό!
Καλή του ώρα αν ζει ο κυρ Αντρέας!
Μου έμαθε τι θα πει Δάσκαλος και μ' έκανε να θέλω 
να του μοιάσω!
Δεν τον θυμάμαι στην έδρα. Ανάμεσά μας τον θυμάμαι
να περπατά, να μας κατεβάζει από τα θρανία
να μας τοποθετεί σε κύκλο, να μας βγάζει στη φύση
να μας κάνει πειράματα,
να μας φέρεται χωρίς διακρίσεις!
Όλο το δημοτικό άξιζε για μία Πέμπτη!
Αφήνω πίσω το ξύλο με τη βέργα αν δεν ήξερες μία λέξη,
αν δεν είχες γράψει μία άσκηση, αν μιλούσες στον διπλανό σου.
Ή που αν ο γονιός σου δεν ήταν τουλάχιστον Δ.Υ
(προτιμητέο βεβαίως ήταν να προέρχεσαι από 
γιατρό δικηγόρο ή άλλον δάσκαλο)
δεν είχες ελπίδα να διακριθείς ή να ακούσεις τον έπαινο.
Τα δικά μου τα μπράβο έμαθα να τα κερδίζω 
με το να προσπαθώ!
Ευτυχώς που είχα μία Πέμπτη στη ζωή μου σας λέω!





Η είσοδος μου στο γυμνάσιο σημαδεύτηκε από τρία γεγονότα:
την οριστική κατάργηση του πολυτονικού 
(που είχε ήδη ξεκινήσει από το προηγούμενο έτος δοκιμαστικά)
την κατάργηση της ποδιάς
και την κατάργηση των εξετάσεων στο τέλος της σχολικής χρονιάς.
Έτσι πέρασε το γυμνάσιο με μικρές, γλυκές χαρές
κι εμένα να φορώ (από τα πρώτα κορίτσια που τόλμησαν)
παντελόνι στο σχολείο.
Κάπου εκεί στο τέλος του αρχίζουν και τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα!
Αλλά το διάβασμα -διάβασμα!




Το λύκειο περνάει σαν ποταμάκι, βαρετά λιγάκι,
κι εμένα να έχω ρίξει όλο το βάρος στα θεωρητικά μαθήματα
αφού ήδη είχα αποφασίσει ότι θα γίνω τριτοδεσμίτισσα!
(κι έτσι δεν έμαθα ποτέ καλά χημεία και φυσική).
Κι έρχεται η τρίτη Λυκείου!
Η αγαπημένη μου τάξη!
Η τρίτη λυκείου πέρασε για μένα σαν σε εκδρομή!
Μπορώ να πω ότι όλη η τρίτη τάξη συνοψίζεται στην πενταήμερη 
εκδρομή, στην Κέρκυρα.
Ακόμα και οι πανελλήνιες πέρασαν χωρίς πολύ άγχος
(αν και θα έπρεπε αφού έτρεχα στο τέλος με αγώνα ταχύτητας
να προλάβω τα κενά που είχα αφήσει λόγω... του Έρωτα!)
Όχι, δεν μου άφησαν άσχημη γεύση οι Πανελλήνιες!
Γιατί;
Γιατί είχα την καλύτερη παρέα!
Τον Έρωτα,
 ο οποίος και με έστρωσε με το ζόρι στο διάβασμα απειλώντας με 
ότι αν δεν περνούσα και δη στην Αθήνα ... θα χωρίζαμε!
Κι έχω ξαναπεί: όταν έχω dead lines δουλεύω εντατικά!
Και δως του διάβασμα η @ριστέα να καλύψει τα κενά
της χρονιάς μέσα σε δύο μήνες!
Το πείσμα μου το γνωστό με έκανε να στρωθώ
και στης Αθήνας τα φοιτητικά τα στέκια να βρεθώ!

Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα;
Κοιτάζοντας προς τα πίσω 
ναι θα πω!
Για δύο τάξεις και μόνο θα τα θυμάμαι πάντα νοσταλγικά!

Καλή σας μέρα
Καλό Σαββατοκύριακο
@ριστέα

Συμμετέχουν σε αυτό το νοσταλγικό ταξίδι.....

Κική από το blog http://ekfrastite.blogspot.gr/

Πεταλούδα από το blog http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/

Μαρία από το blog http://pnoestexnis.blogspot.gr/

Κατερίνα από το blog http://followkoko.blogspot.gr/

Άννα/Πάρος -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από την Petra

Νάσια από το blog http://nasiasblog2012.blogspot.gr/

Κανελλάκη από το blog http://toapagio.blogspot.gr/

Αριστέα από το blog http://princess-airis.blogspot.gr/

Πέτρος από το blog http://akivernitos.blogspot.gr/

Μαρία από το blog http://mytripssonblog.blogspot.gr/

Αγριμιώ από το blog http://agrimio.wordpress.com/

Μαρία από το blog  http://swanocean.blogspot.gr/

Αννούλα από το blog http://atenizodas.blogspot.gr/
Μαριλένα από το blog http://marilenaspotofart.wordpress.com/
Λαμπρινή από το blog http://xwrisprogramma.blogspot.gr/
Κλαυδία -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από Petra
Μαρία από το blog http://www.syllegw-stigmes.gr/
Δέσποινα από το blog http://mamadesekrisi.blogspot.gr/

Έλλη από το blog http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/

Οι φίλοι που θέλουν να δηλώσουν συμμετοχή πατάνε: Petra .

" Απλά χαράζω χαρτιά με λέξεις" Δ. Ασλάνογλου ( παρουσίαση)

"Δεν είμαι ποιητής κι ούτε πρόκειται ποτέ να γίνω, 

απλά χαράζω χαρτιά με λέξεις, 

που νοιώθω ότι θέλουν να δραπετεύσουν από την καρδιά μου"

Έτσι αυτοσυστήνεται ένας φίλος της Ποίησης και του μπλογκ μου. 

Τον λένε Δημήτρη Ασλάνογλου 
και όσοι συμμετείχατε ενεργά στο 1ο Συμπόσιο Ποίησης,
ίσως να είχε πάρει το μάτι σας κάπου ανάμεσα στις συμμετοχές 
το όνομά του.
Τον γνωρίζω μέσα από τα γραπτά του 
κι έχω εντυπωσιαστεί.
Δεν έχει δικό του ιστολόγιο και με χαρά σας τον παρουσιάζω
εδώ σήμερα.

Έχει εκδώσει το πρώτο του βιβλίο τον Ιούλιο του 2013
(κι αφορά σε ότι έχει γράψει από παιδί μέχρι το 2011)

αντιγράφω σκέψεις του από την πρώτη σελίδα του

Α Ν Τ Ι Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Υ

Για να ʼχεις παράθυρο στο κόσμο,

πρέπει νάχεις ξεκλείδωτη τη πόρτα της καρδιάς σου.

✽

Το πιο κρύο σημείο του περιβάλλοντός σου είναι

ο ίσκιος σου.

Μόνο το καταμεσήμερο χάνεται.

Μπορεί να χαρίσει δροσιά, αλλά και παγωμάρα.

Η επιλογή είναι δική σου.

Πρέπει όμως να ξέρεις:

αυτό που δροσίζεις, μπορεί να σε δροσίσει

κι αυτό που παγώνεις, μπορεί να σε παγώσει.

✽

Όποιος μαδάει τις μαργαρίτες, στο τέλος μένει με το κοτσάνι.

✽

Αν έχασες το τρένο μην σταματάς: ακολούθα τις γραμμές

και προχώρα...

Θα περάσει το επόμενο.

Είναι καλύτερα να αργήσεις παρά να μην φτάσεις!

✽

Επέτειος...

Η γιορτή του σήμερα που σέβεται το χτες.

Μόνο έτσι κερδίζεται το αύριο!

✽

Αν ακούσεις ξερόβηχα, γύρισε να αφουγκραστείς καλά.

Μπορεί νάναι από μοναξιά!

✽

Μοναξιά είναι να κερνάς και να μην παίρνει κανείς.

✽

Το διαπίστωσες;
Είναι μια καλή αρχή.

✽
Η μνήμη είναι τροφή που σε κρατά ορθό στη μεγάλη
πορεία προς το μέλλον.
Διαχειρίσου την σωστά.
Τρώγε τα κομμάτια που σε έκαναν να νοιώσεις τη χαρά
και κοίταζε εκείνα που σου έδωσαν τη λύπη.
✽

Γνώση: λάφυρο ενός πολέμου, με τον φόβο.

Και σας αφήνω να τον γνωρίσετε μέσα 
από δύο του ποιήματα, που μου αφιέρωσε...

ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΟΙ

Είναι τα χέρια σου βρεγμένα,
απ' τα γδυτά αρώματα των υακίνθων,
Από τα χείλη σου τα ηλιοντυμένα,
κυλά βουβά η ανάσα σου,
χτίζει το ρίγος των στοιχειωμένων μύθων.
Πώς αλλιώς να μοιραστώ τα κλοπιμαία μου;

Φίλησες την κερασιά
κι εκείνη έπλαθε τα χείλη σου στου κερασιού το σώμα
Τι να δαγκώσω και τι να φιλήσω;
Με την ίδια δαντέλα τα στολίζεις και τα δυό...
...το πάθος σου

Σαν κοίταζα τα κοκκινόχρωμά σου χείλη,
είπα πως μοιάζουν με παπαρούνας τον ανθό.
Σαν ένοιωσα να με φιλούν το δειλί,
είπα πως κείνες σούκλεψαν το κόκκινο το ερωτικό

Είδα τ' αστέρια να γλυστρούν στο ουρανό
κι είπα στα χέρια μου, να μάθουν από κείνα.
Να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά και το λαιμό
κι εσύ να νοιώθεις, πως σ' αγγίζουνε τα κρίνα

Θ Α Λ Α Σ Σ Ο Γ Ρ Α Φ Ι Α
Σπηλιάδες πλέκει, με τα νερά χορεύει,
με συννεφιά θεριεύει,
τ' ανέμου η ψυχή.

Τη βάρκα βρέχει,
και το πανί μουσκεύει,
της θάλασσας η σκέψη
κι είναι μακρυά η ακτή.

Την αμμουδιά, την σπαράζουν οι αφροί,
των βοτσάλων στεναγμοί,
μπρός τα βράχια λυγούν.
Με τα κουπιά,
λαχταρούσες τη στεριά,
τ' ουρανού τη ποθητή, την αστοφεγγιά.

Άνοιξης ρίγος,
της θύελλας ο ήχος,
της καταιγίδας χτύπος,
πληγώνει την καρδιά.

Η τρικυμία, φέρνει την νηνεμία
κι η συννεφιά αναγεννεί, πάντα τη ξαστεριά.

Δημήτρης Ασλάνογλου

Η Ποίηση γιορτάζει ξανά στο μπλογκ μου 

(ένεκα του 3ου Συμποσίου)

κι έχω να κάνω κι άλλα αφιερώματα.

Προσεχώς το βιβλίο που έλαβα ως δώρο ,
από το φίλο Νίκο Κυριακίδη.

*

Ας ελπίζουμε εν τω μεταξύ, ότι θα με επισκεφτεί κι εμένα η μούσα

γιατί τελευταία μόνο με τα πινέλα μου εκφράζομαι!

Μην ξεχνάτε να στέλνετε το Ποίημα σας (ή τα Πoiήματα σας)

στο mail μου (tea_airis@hayoo.gr)

για το 3ο Συμπόσιο Ποίησης, όσοι φίλοι το έχουν

ή τολμούν να δοκιμάσουν!

Καλή σας μέρα

@ριστέα

Δεκαπέντε συν ένας μπλόγκερς - Μια ιστορία αγάπης ... Feedback!

Όλα ξεκίνησαν από έναν άντρα.

Στις 17 του περασμένου Δεκέμβρη.

Ακυβέρνητος δηλώνει, μα δεν θα συζητήσω εδώ την άποψη μου 

για αυτόν τον εξαιρετικό φίλο!

Έγραψε μια τρυφερή ιστορία, βαθύτατα συναισθηματική,

 χωρίς όμως τέλος.

Ένα μικρό διήγημα που άφηνε τη φαντασία μας ελεύθερη 

κατά πώς ήθελε ο καθένας.

Πού να ήξερε ο άνθρωπος που έμπλεκε όταν έδινε το πράσινο φως!

Δεν θυμάμαι πώς, πότε, ποιος έριξε τον πρώτο σπόρο

για τη συνέχεια της.

Θυμάμαι μόνο ότι δήλωσα παρούσα 

και τρομάρα μου έλεγα ότι ήθελα δυο μέρες μόνο !

Τελικά χρειάστηκαν να περάσουν δυο μήνες!

Είχαμε ήδη τελειώσει τις ιστορίες του Φρακενστάικν

κι είχαμε όλες γλυκαθεί στο γκρουπάκι μας!

Ψάχναμε ποιος θα αναλάμβανε να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο

μια ιστορία, όπου κάθε μπλόγκερ που θα συμμετείχε

θα έδινε τη δική του τροπή κι εξέλιξη.

'Ηταν 18 του Φλεβάρη όταν έριξα την ιδέα...

"το και το ..Υπάρχει έτοιμη ιστορία που περιμένει στη γωνία.

Είναι λοβ στόρι, κάτι που μπορεί να μας βγάλει το γλυκύτερο εαυτό μας

κόντρα σε αυτό που είχαμε κάνει στον Φρακενστάιν".

Κάποια ένσταση είχαμε εκεί 

(ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε ☺)

καθώς η ιστορία ήταν όπως να το κάνουμε ολοκληρωμένη,

έστω και χωρίς τέλος. Την προσπεράσαμε.

Με ταχύρρυθμες διαδικασίες και ξέρετε...

"το γοργόν και χάριν έχει", "στη βράση κολλάει το σίδερο",

κι "όποιος βιάζεται σκοντάφτει"..φτου αυτή δεν κολλάει!

Στο πι και φι μαζευτήκαμε, συντονιστήκαμε, 

και τα κεφάλαια άρχισαν να πέφτουν βροχή!

Πότε τα κορίτσια μου διάβαζαν το ένα κεφάλαιο,

πότε έγραφαν και δημοσίευαν το επόμενο χωρίς ανάσα

ακόμα δεν το έχω πιστέψει.

Η ιστορία μας δεν έκανε κοιλιά, δεν κούρασε, 

δεν πέρασε αδιάφορη.

Μας καθήλωσε.

Από την αρχή ως το τέλος..

Σαν χτες θυμάμαι που διάβαζα...

"Στέλιος."

"Τι είπες;"

"Αυτός που κοιτάς. Τον λένε Στέλιο. Καλό παιδί … άνεργος … πτυχιούχος κι αυτός. Πουλάει τα φιστίκια για να ζήσει. Ο πατέρας του με καρκίνο στο τελικό στάδιο. Δεν φτάνουν ούτε για τα φάρμακα

Στην πορεία ζήσαμε ένα παθιασμένο ειδύλλιο, 
που πέρασε από σαράντα κύματα.
Απολαύσαμε μια δυνατή, καυτή ερωτική στιγμή.
Νιώσαμε την ανάλαφρη αύρα στην αρχή μιας σχέσης.
Το πρώτο ραντεβού (λίγο ανάποδα εδώ, μα είχε κι αυτό τη χάρη του).
Πήραμε ένα υπέροχο πρωινό μαζί τους ένα ανοιξιάτικο πρωινό.
Περπατήσαμε παρέα στα σοκάκια της Πλάκας.
Φοβηθήκαμε, μελαγχολήσαμε, ανησυχήσαμε 
για το αν θα τα καταφέρουν να μείνουν μαζί.
Βιώσαμε το θάνατο!
Συνταρακτική στιγμή της ιστορίας.
Πορευτήκαμε δίπλα σε μια σχέση καθώς χτιζόταν,
καθώς ζούσε και αντιμετώπιζε την καθημερινότητα.

Τον αγώνα της βιοπάλης.

Τα μικρά και μεγάλα εμπόδια στο δρόμο τους.

Γευτήκαμε το δηλητήριο της ζήλιας.

Μα και τη ζεστασιά της αγκαλιάς,

Το μεγαλείο της συντροφικότητας.

Και φτάσαμε στο τέλος...

Με ένα αεράκι αιγιοπελαγίτικο μας υποδέχτηκε.

Με τη μυρωδιά από το φρεσκοψημένο ψωμί.

Με τα βασιλικά και τα γιασεμιά να μας τυλίγουν μεθυστικά.

"Τελικά όμως στην ζωή δεν παίρνουμε αυτό που αξίζουμε, αλλά αυτό που διεκδικούμε. Αυτό που διεκδικήσαμε με πάθος και αποκτήσαμε, είναι τελικά αυτό που μας αξίζει"

φιλοσοφεί το τελευταίο μας κορίτσι!

Η Βάσια αγουροξυπνημένη και νωχελική έσκυψε πάνω του, του χάιδεψε τρυφερά τα μαλλιά και τον φίλησε.

-Καλημέρα... του είπε πίνοντας μια γουλιά απ΄τον καφέ του.

Ένα καράβι φεύγει απ΄το λιμάνι μα δεν τους νοιάζει. Γιατί όλα αυτά που αγαπάνε βρίσκονται σε τούτο εδώ το νησί.

Ναι διεκδίκησαν, πάλεψαν, κέρδισαν!

Κι όλοι εμείς είτε γράψαμε, είτε διαβάσαμε

κερδίσαμε πολλά!

Πέτρο, σε ευχαριστούμε για όλα!

Κορίτσια μου αγαπημένα, ήσασταν όλες Υπέροχες!

Για την ιστορία

Η αρχή!

►Μια συνάντηση, Πέτρος, Ακυβέρνητος

►Ακολουθώντας το ένστικτο, @ριστέα, Η Ζωή είναι ωραία

►Ακατανίκητη έλξη , Χριστινάκι (Βutterfly)

►Η παρεξήγηση, Κατερίνα Βαλσαμίδη από το Άποψη Τέχνης

►Χάθηκαν όλα; Έλενα Λ. από το Μια καλημέρα

►Η συμφιλίωση , Κική από το ΕΚΦΡΑΣΟΥ

►Πεπρωμένο, Χριστίνα από το Dear e-diary

►Η λύτρωση, Κλαυδία, η άστεγη (φιλοξενήθηκε από την Petra)

►Καφενείο "Ο Παράδεισος" Μαρία Κανελλάκη, στο Απάγκιο της

►Μια ανάσα ελπίδας, Έλλη γνωστή κι ως Funkey Monkey

►Η απουσία, Μαρία στο mytripsonblog (me maria)
►Η απόφαση, Κατερίνα Βερίγκα από το Positive Thinking Greece
►Στην κόψη του ξυραφιού, Μαριλένα από το marilenaspotofart
►Ο φύλακας άγγελος, Γεωργία γνωστή κι ως Αρμονία
►Στιγμιόγραφο,Κάτια από το Marilise2

Επίλογος!

►Η ζωή, η αγάπη και η μοίρα Μαρία Νι από το Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά 

Ολόψυχα σας ευχαριστώ κι όλους εσάς που βαδίσατε μαζί μας

25 ολόκληρες μέρες!

Καλή σας μέρα!

@ριστέα

εις το επανιδείν;