" Απλά χαράζω χαρτιά με λέξεις" Δ. Ασλάνογλου ( παρουσίαση)

"Δεν είμαι ποιητής κι ούτε πρόκειται ποτέ να γίνω, 

απλά χαράζω χαρτιά με λέξεις, 

που νοιώθω ότι θέλουν να δραπετεύσουν από την καρδιά μου"

Έτσι αυτοσυστήνεται ένας φίλος της Ποίησης και του μπλογκ μου. 

Τον λένε Δημήτρη Ασλάνογλου 
και όσοι συμμετείχατε ενεργά στο 1ο Συμπόσιο Ποίησης,
ίσως να είχε πάρει το μάτι σας κάπου ανάμεσα στις συμμετοχές 
το όνομά του.
Τον γνωρίζω μέσα από τα γραπτά του 
κι έχω εντυπωσιαστεί.
Δεν έχει δικό του ιστολόγιο και με χαρά σας τον παρουσιάζω
εδώ σήμερα.

Έχει εκδώσει το πρώτο του βιβλίο τον Ιούλιο του 2013
(κι αφορά σε ότι έχει γράψει από παιδί μέχρι το 2011)

αντιγράφω σκέψεις του από την πρώτη σελίδα του

Α Ν Τ Ι Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ο Υ

Για να ʼχεις παράθυρο στο κόσμο,

πρέπει νάχεις ξεκλείδωτη τη πόρτα της καρδιάς σου.

✽

Το πιο κρύο σημείο του περιβάλλοντός σου είναι

ο ίσκιος σου.

Μόνο το καταμεσήμερο χάνεται.

Μπορεί να χαρίσει δροσιά, αλλά και παγωμάρα.

Η επιλογή είναι δική σου.

Πρέπει όμως να ξέρεις:

αυτό που δροσίζεις, μπορεί να σε δροσίσει

κι αυτό που παγώνεις, μπορεί να σε παγώσει.

✽

Όποιος μαδάει τις μαργαρίτες, στο τέλος μένει με το κοτσάνι.

✽

Αν έχασες το τρένο μην σταματάς: ακολούθα τις γραμμές

και προχώρα...

Θα περάσει το επόμενο.

Είναι καλύτερα να αργήσεις παρά να μην φτάσεις!

✽

Επέτειος...

Η γιορτή του σήμερα που σέβεται το χτες.

Μόνο έτσι κερδίζεται το αύριο!

✽

Αν ακούσεις ξερόβηχα, γύρισε να αφουγκραστείς καλά.

Μπορεί νάναι από μοναξιά!

✽

Μοναξιά είναι να κερνάς και να μην παίρνει κανείς.

✽

Το διαπίστωσες;
Είναι μια καλή αρχή.

✽
Η μνήμη είναι τροφή που σε κρατά ορθό στη μεγάλη
πορεία προς το μέλλον.
Διαχειρίσου την σωστά.
Τρώγε τα κομμάτια που σε έκαναν να νοιώσεις τη χαρά
και κοίταζε εκείνα που σου έδωσαν τη λύπη.
✽

Γνώση: λάφυρο ενός πολέμου, με τον φόβο.

Και σας αφήνω να τον γνωρίσετε μέσα 
από δύο του ποιήματα, που μου αφιέρωσε...

ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΟΙ

Είναι τα χέρια σου βρεγμένα,
απ' τα γδυτά αρώματα των υακίνθων,
Από τα χείλη σου τα ηλιοντυμένα,
κυλά βουβά η ανάσα σου,
χτίζει το ρίγος των στοιχειωμένων μύθων.
Πώς αλλιώς να μοιραστώ τα κλοπιμαία μου;

Φίλησες την κερασιά
κι εκείνη έπλαθε τα χείλη σου στου κερασιού το σώμα
Τι να δαγκώσω και τι να φιλήσω;
Με την ίδια δαντέλα τα στολίζεις και τα δυό...
...το πάθος σου

Σαν κοίταζα τα κοκκινόχρωμά σου χείλη,
είπα πως μοιάζουν με παπαρούνας τον ανθό.
Σαν ένοιωσα να με φιλούν το δειλί,
είπα πως κείνες σούκλεψαν το κόκκινο το ερωτικό

Είδα τ' αστέρια να γλυστρούν στο ουρανό
κι είπα στα χέρια μου, να μάθουν από κείνα.
Να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά και το λαιμό
κι εσύ να νοιώθεις, πως σ' αγγίζουνε τα κρίνα

Θ Α Λ Α Σ Σ Ο Γ Ρ Α Φ Ι Α
Σπηλιάδες πλέκει, με τα νερά χορεύει,
με συννεφιά θεριεύει,
τ' ανέμου η ψυχή.

Τη βάρκα βρέχει,
και το πανί μουσκεύει,
της θάλασσας η σκέψη
κι είναι μακρυά η ακτή.

Την αμμουδιά, την σπαράζουν οι αφροί,
των βοτσάλων στεναγμοί,
μπρός τα βράχια λυγούν.
Με τα κουπιά,
λαχταρούσες τη στεριά,
τ' ουρανού τη ποθητή, την αστοφεγγιά.

Άνοιξης ρίγος,
της θύελλας ο ήχος,
της καταιγίδας χτύπος,
πληγώνει την καρδιά.

Η τρικυμία, φέρνει την νηνεμία
κι η συννεφιά αναγεννεί, πάντα τη ξαστεριά.

Δημήτρης Ασλάνογλου

Η Ποίηση γιορτάζει ξανά στο μπλογκ μου 

(ένεκα του 3ου Συμποσίου)

κι έχω να κάνω κι άλλα αφιερώματα.

Προσεχώς το βιβλίο που έλαβα ως δώρο ,
από το φίλο Νίκο Κυριακίδη.

*

Ας ελπίζουμε εν τω μεταξύ, ότι θα με επισκεφτεί κι εμένα η μούσα

γιατί τελευταία μόνο με τα πινέλα μου εκφράζομαι!

Μην ξεχνάτε να στέλνετε το Ποίημα σας (ή τα Πoiήματα σας)

στο mail μου (tea_airis@hayoo.gr)

για το 3ο Συμπόσιο Ποίησης, όσοι φίλοι το έχουν

ή τολμούν να δοκιμάσουν!

Καλή σας μέρα

@ριστέα