Δεκαπέντε συν ένας μπλόγκερς ...- Μια ιστορία αγάπης! # 1

#1 Ακολουθώντας το ένστικτο

"Γκρρρ"! σιγομουρμούρισε σαν γατούλα που κάποιος πείραζε την ησυχία της.
Ήταν ο ήλιος αυτός που έμπαινε με βία μέσα από τις γρίλιες και ενοχλούσε τα μάτια της! Πήρε το πουπουλένιο μαξιλάρι της και το έβαλε στο πρόσωπο της! Θύμωνε σαν κακομαθημένο κοριτσόπουλο όταν κάτι της χαλούσε τα πρωινά του Σαββάτου της. Ήταν καταδικό της το Σάββατο! Να το κάνει ό,τι ήθελε! Να χουζουρέψει, να κοιμηθεί,να ονειροπολήσει, να δει τηλεόραση....

Να πάρει το πρωινό της με το δίσκο στο κρεβάτι σαν βασίλισσα, βάζοντας στο στερεοφωνικό το Γαλάζιο Δούναβη του Στράους, και διαβάζοντας λίγες σελίδες από το βιβλίο που είχε δίπλα στο κομοδίνο της.

Αυτή τη φορά όμως, δεν έκανε όσα συνήθιζε για Σάββατο πρωί. Γύρισε στο πλάι έχοντας στο νου της έντονα μία σκέψη, χάνοντας κάθε όρεξη για χουζούρι. 

Τη σκέψη της είχε κατακλύσει Αυτός! Έπρεπε να τον ξαναδεί. Κάτι της είχε κάνει κλικ, όταν τον συνάντησε τις προάλλες στου κυρ Μιχάλη το καφενείο. Το ένστικτο της βροντοφώναζε μέσα της. Ναι, κάτι της έλεγε ότι έπρεπε να τον συναντήσει ξανά. Είχε αποφασίσει εδώ και καιρό να ακούει το ένστικτό της. Από τότε που δεν το είχε κάνει με τη γνωριμία της με τον Κώστα. Αυτό το ομορφόπαιδο (ρεμάλι αποδείχτηκε στο τέλος) που της είχε συστήσει η Καίτη. Κάτι στη συμπεριφορά του από την αρχή είχε κάνει τις κεραίες της να διαμαρτυρηθούν έντονα. Μα για το χατίρι της Καίτης βγήκε μαζί του ραντεβού. 

Πόσο ήθελε να διαγράψει με μιας αυτό το κεφάλαιο από τη ζωή της ! Να γράψει Κώστας στο πληκτρολόγιο, να βγει η εικόνα του στην οθόνη και να πατήσει delete και μονομιάς να σβήσει. Κι από τη σκέψη της να διαγραφεί... Γινόταν; Αχ ...σκεφτόταν την οθόνη...να γίνεται μια τεράστια κατακόκκινη έκρηξη σαν βόμβα και να αναφλέγεται το πρόσωπο του Κώστα! Να ανατινάσσεται σε άπειρα μικρά σωματίδια. Μικρότερα κι από τα άτομα! Τόσο πολύ είχε πονέσει!

Μα στη σκέψη της υπήρχε πια Αυτός! Με τα καλάθια του, τα φιστίκια του, την όρεξη του για ζωή κι αγώνα.... Πόσο διαφορετικός φάνταζε στα μάτια της!

Χαμογέλασε τρυφερά.... Έπρεπε να βρει τρόπο να τον συναντήσει ξανά. 

-Έλα σκέψου κοριτσάκι.... Θα πας από το καφενείο! Είναι ο δρόμος του. Θα περάσει!

-Κι αν δεν περάσει; ακούει μια φωνή μέσα της.

-Θα πιω τον καφέ μου ήσυχα-ήσυχα και θα φύγω!

-Ναι. Έτσι λες. Και την απογοήτευση; Πού την πας την απογοήτευση. Έχεις προσδοκίες κοριτσάκι. Πάλι θα πονέσεις!

-Όχι! Θα κρατηθώ. Είμαι δυνατή και σκληρή πια. Δεν θα απογοητευτώ!

-Μμμ πάντα έτσι λες. Δεν είσαι άτρωτη όμως. Όσο εμπλέκεσαι συναισθηματικά, όσο προσδοκείς... θα απογοητεύεσαι!

-Αμάν πια! Ξουτ! προσπάθησε να διώξει τη σκέψη της και σηκώθηκε με κέφι να ετοιμαστεί!

Σε λίγη ώρα στο κρεβάτι της υπήρχε ένα τεράστιο βουνό από ρούχα! Ένας λόφος από φούστες,παντελόνια, μπλούζες πουκάμισα, φουλάρια, πασμίνες, μαντίλια.... Και η Βάσια μέσα στην απόγνωση προσπαθούσε να βρει το τέλειο λουκ! 

Ήθελε να είναι ανέμελη αλλά όχι αφρόντιστη. Σπορ αλλά όχι και για τρέξιμο. Σικάτη αλλά όχι κοκέτα! 

-Ω θεέ μου, πιο εύκολα λύνω ένα δύσκολο sudoku παρά τι να φορέσω σήμερα!

Κατέληξε σε ένα απλό τζιν κι ένα λευκό πουκάμισο. Έβαλε τις καφέ, καουμπόικες μπότες της, το μελί γούνινο γιλέκο της κι ένα μπλε μικροσκοπικό φουλάρι τυλιγμένο όμορφα γύρω από το λευκό λαιμό της.

-Τέλεια! Θα είναι το λιγότερο τρελός να μην με προσέξει, μουρμούρισε βάζοντας ένα απαλό lip gloss στα δροσερά της χείλη.

-Αν είναι εκεί πετάχτηκε η κακιασμένη φωνή από μέσα της!

-Εξαφανίσου....διέταξε τον εαυτό της και με θάρρος πήρε τη τσάντα της και βγήκε στο δρόμο κεφάτη και σιγοτραγουδώντας!

Θα περπατούσε. Ήθελε κοντά στο μισάωρο ως το καφενείο του κυρ Μιχάλη αλλά δεν θα έχανε με τίποτα τη βόλτα μια τέτοια άγια μέρα: φωτεινή, ζεστή... σχεδόν γιορτινή!

Περπατούσε χαρούμενη γιατί ένιωθε ότι πήγαινε να συναντήσει το όνειρό της.

Έφτασε χωρίς να το καταλάβει στο γραφικό καφενείο. Το άρωμα από τις γαρδένιες στα γύρω μπαλκόνια της θύμισε αμέσως γιατί είχε λατρέψει εξαρχής αυτή την όμορφη γωνιά της πόλης....

Η κληματαριά ήταν ακόμα ξερά κλαδιά που απλώνονταν πάνω από τα τραπεζάκια του καφενείου, μα αμέσως την φαντάστηκε σε λίγο καιρό με το πλούσιο ίσκιο της να είναι στόλισμα για το μικρό καφενέ του κυρ Μιχάλη.

-Τι να φέρω σήμερα Βάσια μου; διέκοψε τις σκέψεις της ο κυρ Μιχάλης.

-Ένα διπλό ελληνικό. Σε κούπα. Μέτριο αυτή τη φορά, βραστό! 
-Να φέρω και το σιροπιαστό που σου άρεσε την άλλη φορά;
-Όχι, ευχαριστώ πολύ. Προσέχω κυρ Μιχάλη μου. Καλοκαίρι έρχεται.....

-Πώς κι από τα μέρη μας ξανά; Ραντεβού με τη φιλινάδα σου έχ'ς

-Όχι κυρ Μιχάλη. Σήμερα έχω παρέα μου το βιβλίο μου και την απίστευτη όρεξη μου για διάβασμα έξω στον ήλιο.

-Καλά. Εσάς του πνεύματος ποτέ δεν σας κατάλαβα Βάσια μου! Σήκου και τα μάτια από τα βιβλία σου! Φεύγουν τα χρόνια Βάσια μου και τα καλά τα παλικάρια επίσης.... Πάω να φέρω εκείνον τον καφέ. Σχώρα με αν είπα και δυο λέξεις παραπάνω!

Η Βάσια άρχιζε να προβάρει λόγια από μέσα της. Καλά είχε έρθει. Όλα πήγαιναν ρολόι. Αυτή ήταν εκεί. Αυτός; Κι αν ερχόταν και δεν της έδινε σημασία;

Αν όλα ήταν στο κεφάλι της; Αν την περνούσε για εύκολη; Αν την περιγελούσε έπειτα! Απαπα πόσο τολμηρή είχε γίνει ξαφνικά από την επιτακτική ανάγκη της να τον γνωρίσει καλύτερα.

Πέρασε πολλή ώρα. Είχε ήδη βαρεθεί το προβάρισμα με τις ατάκες της . Είχε πιει όλο τον καφέ της. Είχε διαβάσει και τρία κεφάλαια από το διήγημα που είχε κουβαλήσει μαζί της για αντιπερισπασμό.

Άδικος κόπος. Ο Στέλιος (έτσι δεν είχε πει το όνομα του παλικαριού ο κυρ Μιχάλης;) δεν είχε φανεί.

Απογοήτευση, Το alter ego της είχε δίκιο. Οι προσδοκίες φέρνουν πάντα απογοητεύσεις. Μα πώς την πάτησε έτσι; Θα έβαζε άραγε ποτέ μυαλό;

Είχε μεσημεριάσει πια κι η κοιλιά της γουργούριζε.... Ζήτησε από τον κυρ Μιχάλη λογαριασμό. Άρχιζε να μαζεύει... Ένα τσιγάρο...πόσο είχε ανάγκη να ανάψει ένα... για την απογοήτευση... 

Έβγαλε με τρεμάμενα χέρια ένα και έψαχνε με μανία για τον αναπτήρα της. Τουμπάρισε όλο το περιεχόμενο της τσάντα της πάνω στο τραπέζι. Τα πράγματα που κύλησαν βίαια πάνω στο τσίγκινο τραπεζάκι έκαναν θόρυβο ..Μα τι διάολο ...πάντα είχε αναπτήρα μέσα. Και τότε μια φλόγα παρουσιάστηκε μπροστά της από το πουθενά...

-Μου επιτρέπεις να σε ανάψω εγώ;

Και τότε τον αναγνώρισε: ο πορτοκαλί αναπτήρας της. Ακολούθησε τα δυο στιβαρά χέρια και τα μάτια της καρφώθηκαν σε δυο υπέροχα πράσινα μάτια. Αυτός!

Ήταν εκεί ! 

Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό της!
Κι η καρδιά της πετάρισε σαν πεταλούδα....

Η αρχή έγινε!

Καλή συνέχεια να έχουμε!

Η ιστορία να θυμίσω ξεκίνησε από τον Πέτρο, εδώ.

Το επόμενο κεφάλαιο θα είναι στο μπλογκ της BUTTERFLY 

της γλυκύτατης Χριστίνας μας.

Καλό τριήμερο!
Καλό μήνα!

Καλή σας μέρα!

@ριστέα

_______________________________________________

ΥΓ: Πατώντας δίπλα στα αριστερά στην εικόνα 
του καφενείου, ήδη άρχισα να τοποθετώ τους πρώτους
συνδέσμους κι έτσι θα συνεχίσω σε όλες τις ιστορίες,
για να  μπορεί όποιος θέλει να παρακολουθεί όλες τις συνέχειες.