Δεν έχω κάνει ποτέ δημόσια κριτική κάποιου βιβλίου που διάβασα,
αν και συνηθίζω να διαβάζω άλλων.
Δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία στις κριτικές πριν διαβάσω το βιβλίο.
Μπορεί και να μην τις διαβάσω καθόλου.
Αλλά θα το κάνω σίγουρα αφού έχω διαβάσει το βιβλίο.
Παραξενιά μου; Μπορεί!
Τόσες έχω εξάλλου...☺
Τόσες έχω εξάλλου...☺
Τελείωσα πρόσφατα τη "Μάγισσα του Πορτομπέλο" του Koelho.
Δεν θα κάνω εξαίρεση. Δεν πρόκειται να σου γράψω κριτική.
Ήδη στο σύνδεσμο σε παραπέμπω σε μία απ' όσες διάβασα.
Αφού το ολοκλήρωσα βεβαίως ...
Αφού το ολοκλήρωσα βεβαίως ...
Όμως στο κλείσιμο, η τελευταία πρόταση του βιβλίου κυριολεκτικά, με μάγεψε:
Η αγάπη είναι.
Πρόταση χωρίς κατηγορούμενο.
Περιμένεις μετά το "είναι" σύνταξη με κατηγορούμενο,
μια περιγραφή, ένα επίθετο, κάτι:
μια περιγραφή, ένα επίθετο, κάτι:
η αγάπη είναι σημαντική, απαραίτητη, πνοή ζωής ...
Ναι, η αγάπη δεν έχει κατηγορούμενο.
Απλά είναι.
Δεν χρειάζεται να την ορίσεις...
Η αγάπη είναι πέρα από χρόνους, αποστάσεις, αντιθέσεις.
Η αγάπη είναι χωρίς αιτιολόγηση.
Πώς να εξηγήσει μια μάνα την αγάπη για το παιδί της;
Πώς να δώσεις με λόγια αυτό που αισθάνεσαι για το γονιό σου,
τον φίλο σου,
τον φίλο σου,
τον άνθρωπο που μοίρασες ή μοιράζεις ακόμα τη ζωή σου,
τα όνειρά σου, τις σκέψεις σου, το κορμί σου!
Γιατί να αιτιολογούμε κάτι που είναι μέσα μας;
Απλά υπάρχει.
Πέρα από δεσμούς αίματος.
Πόσο δύσκολο είναι να αγαπήσουμε έτσι;
Αγαπάμε με προϋποθέσεις.
Θέλουμε ο άλλος να μας ορίσει: "πόσο με αγαπάς."
"Τι εννοείς όταν λες πώς με αγαπάς..."
"Αν με αγαπάς δείξτο μου..."
Μετράμε, συγκρίνουμε, βασανίζουμε και βασανιζόμαστε.
Προσπαθούμε να επιβληθούμε.
Παίζουμε παιχνίδια εξουσίας
μέσα σε σχέσεις που απλά εμείς τις βαφτίζουμε σχέσεις αγάπης.
Κι αυτά, μην νομίζετε.... μικροί τα διδαχτήκαμε!
"Ποιον αγαπάς περισσότερο: τη μαμά ή τον μπαμπά;"
"Αν δεν κάνεις αυτό Γιαννάκη, η μανούλα δεν θα σε αγαπάει"
"Δείξε πόσο αγαπάς τη μανούλα: Θα πας λοιπόν για ύπνο;"
Ξεχνάμε ότι για ύπνο θα πάει γιατί είναι αναγκαίος για το σώμα
και την υγεία του.
"Αν φας θα σε αγαπώ από δω ως τον ουρανό."
Γιατί μαντάμ; Αν δεν φάει δεν θα το αγαπάς;
Ζητάμε πράγματα αυτονόητα από τα παιδιά μας
με αντάλλαγμα ποσότητα αγάπης.
Κι ύστερα αναρωτιόμαστε που έμαθε τις συναλλαγές
που παραπέμπουν σε ένα σκληρό κόσμο..
Δεν συνεχίζω ...
Θα σε κουράσω και δεν το θέλω...
Απλά ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε σε μεγαλύτερη έκταση
όταν ψάχνουμε αιτίες και ευθύνες...
Αυτά και καλημέρα σας!
@
Γιατί να αιτιολογούμε κάτι που είναι μέσα μας;
Απλά υπάρχει.
Πέρα από δεσμούς αίματος.
"Η αγάπη δεν είναι συνήθεια, καθήκον ή χρέος. Δεν είναι αυτό που μας μαθαίνουν τα ρομαντικά τραγούδια` η αγάπη είναι. (...) Η αγάπη είναι. Χωρίς ορισμούς. Αγάπα και μη ρωτάς πολλά. Μονάχα αγάπα."
Αγαπάμε με προϋποθέσεις.
Θέλουμε ο άλλος να μας ορίσει: "πόσο με αγαπάς."
"Τι εννοείς όταν λες πώς με αγαπάς..."
"Αν με αγαπάς δείξτο μου..."
Μετράμε, συγκρίνουμε, βασανίζουμε και βασανιζόμαστε.
Προσπαθούμε να επιβληθούμε.
Παίζουμε παιχνίδια εξουσίας
μέσα σε σχέσεις που απλά εμείς τις βαφτίζουμε σχέσεις αγάπης.
Κι αυτά, μην νομίζετε.... μικροί τα διδαχτήκαμε!
"Ποιον αγαπάς περισσότερο: τη μαμά ή τον μπαμπά;"
"Αν δεν κάνεις αυτό Γιαννάκη, η μανούλα δεν θα σε αγαπάει"
"Δείξε πόσο αγαπάς τη μανούλα: Θα πας λοιπόν για ύπνο;"
Ξεχνάμε ότι για ύπνο θα πάει γιατί είναι αναγκαίος για το σώμα
και την υγεία του.
"Αν φας θα σε αγαπώ από δω ως τον ουρανό."
Γιατί μαντάμ; Αν δεν φάει δεν θα το αγαπάς;
Ζητάμε πράγματα αυτονόητα από τα παιδιά μας
με αντάλλαγμα ποσότητα αγάπης.
Κι ύστερα αναρωτιόμαστε που έμαθε τις συναλλαγές
που παραπέμπουν σε ένα σκληρό κόσμο..
Δεν συνεχίζω ...
Θα σε κουράσω και δεν το θέλω...
Απλά ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε σε μεγαλύτερη έκταση
όταν ψάχνουμε αιτίες και ευθύνες...
Αυτά και καλημέρα σας!
@