A little family story 👪 (Στην αδερφούλα μου αφιερωμένη... εξαιρετικά!)

Σήμερα δεν έχει καφέ.
Μάλιστα βγαίνω καθυστερημένα στον "αέρα" και χωρίς να έχω 
προλάβει, να απαντήσω σε σχόλια, ή να περάσω από σας φίλοι μου.

Σήμερα ο μήνας έχει 27.

Το ξέρω ότι το ξέρετε. Εκείνο που δεν ξέρετε 

και δεν σας ενδιαφέρει εδώ που τα λέμε, είναι ότι το 27 το λατρεύω.

Ένεκα των γενεθλίων μου. Αλλά και των γενεθλίων της αδερφής μου.

Που, by the way, είναι σήμερα. 

Ελάχιστα μεγαλύτερη από μένα. 

Αλλά που πάντα ήταν σαν δεύτερη μάνα μου.

Όταν ήμασταν μικρές είχε αναλάβει να με φροντίζει
(αφού η μαμά είχε αναλάβει τις εξωδουλειές, τα φρεζαρίσματα κ.α).

Με πήγαινε και με έφερνε από το φροντιστήριο των αγγλικών 

(εγώ ξεκίνησα στη δευτέρα δημοτικού, αυτή πήγαινε στην πέμπτη δημοτικού

κι όμως ένιωθε πολύ μεγαλύτερη ώστε να με συνοδεύει 

στο δρόμο, μην πάθω κάτι). 

Με τάιζε όταν δεν έτρωγα (και ήμουν πολύ δύσκολο παιδί στο φαγητό).

Με έστελνε να διαβάσω (γιατί εγώ πρώτα σαχλαμάριζα και μετά έτρεχα...

όπως κάνω ακόμα και τώρα στη ζωή μου!).

Αργότερα προσπαθούσε να με μάθει να φτιάχνω γλυκά 

(η καλύτερη ζαχαροπλάστρια... εγώ πάλι ανεπίδεκτη μαθήσεως!)

Κι ενώ είχαμε δύο κρεβατόκαμαρες στη διάθεσή μας, 

-στη μία υπήρχαν δύο μονά κρεβατάκια και στην άλλη ένα διπλό-

εμείς κοιμόμασταν παρέα, στο διπλό.

Μέχρι που παντρεύτηκε κι έφυγε.

Και πήγε... από κάτω μου!

Οπότε καταλαβαίνετε... στην ουσία δεν έχουμε χωρίσει ποτέ.

Έλειψα εγώ μόνο, όταν σπούδαζα.

Και παρ' όλο που ήταν παντρεμένη και είχε αποκτήσει 

το πρώτο μου ανίψι, εγώ της έλειπα!

Έχω ακόμα φυλαγμένα  τα γράμματά της, βλέπετε τότε δεν υπήρχαν κινητά, 

ούτε σταθερό δεν είχα στο φοιτητικό μου σπίτι, 

οπότε αλληλογραφούσαμε!

Μου έστελνε τα κατορθώματα του (πρώτου) ανιψιού, πότε περπάτησε,

πότε είπε μαμά, τις βλακείες που έκανε ο μικρός,

τα νέα της Τόλμης και γοητείας (ω, ναι, ήταν το '88 

τότε που γινόταν ο χαμούλης στη χώρα μας με τον Ριτζ!)

μου ζωγράφιζε δεκάρικα και κατοστάρικα (δραχμές φυσικά)

και μου έλεγε ότι μου τα έστελνε για να πάρω κρουασάν ....

Τα σκέφτομαι με τόση γλύκα και τρυφερότητα τώρα!

Και συγκινούμαι...

Με άφηνε πάντα να κάνω τα πάντα με τα ανίψια μου.
Να τα έχω σαν δικά μου παιδιά.
Να τα διαβάζω, να τα ταΐζω, να τα κάνω μπάνιο.
Να κοιμόμαστε μαζί.
Τα έπαιρνα μαζί μου, σε δουλειές, σε ψώνια, στη θάλασσα.
Δεν ανησυχούσε ποτέ όταν τα είχα εγώ.
Τυφλή εμπιστοσύνη,
Κι αυτό είναι το καλύτερο δώρο που μου έκανε ποτέ!

Στην πορεία περάσαμε πολλά και διάφορα.

Πάντα μαζί! 
Και στα καλά και στα δύσκολα!

Δουλέψαμε και μαζί κάμποσα χρόνια -η καλύτερη εργοδότρια ever!

Γελούσαμε και χορεύαμε διαρκώς, όταν δεν είχε δουλειά.

Επί των ημερών εκείνων εξάλλου έκαμα το μπλογκ

και σουλατσάριζα ολημερίς στην μπλογκόσφαιρα!
Με την άδειά της!
Μπορεί να λέει ότι τα χέρια της δεν πιάνουν και να τρέχει σε μένα
για οποιαδήποτε λεπτοδουλειά ή ακόμα και για ένα περιτύλιγμα δώρου,
αλλά στο χορό, στη φωνή, στο κέφι και στο μπρίο, 
δεν της βγαίνει άλλη!

Δεν ξέρω αν είναι έτσι όλοι οι τοξότες,
εγώ αυτούς που έχω στη ζωή μου, τους θαυμάζω για αυτό:

είναι η ψυχή της παρέας!

Είναι και το μικρό ζούδι της οικογένειας βλέπετε τοξοτάκι!

Αλλά και πολλές μπλογκοφίλες καθ'όσον γνωρίζω!

Και δεν ξέρω αν είναι έτσι όλες οι τοξοτίνες - μαμάδες-

αλλά η αδερφή μου ως μαμά ήταν και είναι άξια!

Της βγάζω το καπέλο...που δεν έχω! ☺

Πάντα κοντά στα παιδιά της, αλλά όχι ασφυκτικά.
Επιτρεπτική, τόσο-όσο!
Με όρια. Όχι φωνές ή αγριάδα!

Ρωτούσε και συζητούσε μαζί μου για κάθε θέμα που προέκυπτε

και άκουγε πάντα με προσοχή κι ενδιαφέρον ό,τι καινούργιο της έλεγα

γύρω από την παιδαγωγική ψυχολογία.

Όχι, δεν τα εφάρμοζε άκριτα. Τα προσάρμοζε.

Κι αυτό είναι υπέρ της φυσικά!

Ούτε πιεστική υπήρξε για το διάβασμα και το σχολείο, 
ούτε απαίτησε χι επιδόσεις από τα παιδιά της.

Ο μεγάλος σπούδασε. Ο μικρός δεν ήθελε.

Δεν ένιωσε ποτέ ότι θίχτηκε κάποιο γόητρο.

Καμαρώνει και για τα δυο της παιδιά, το ίδιο!

Ήταν πάντα φιλική μαζί τους -όχι φίλη τους!

Όπως πρέπει να είναι μια μητέρα!

Είχε βλέπετε μάθει πάνω σε μένα! ☺

Και τώρα που ετοιμάζεται για το ρόλο της γιαγιάς (χεχε!)

της εύχομαι ολόψυχα να τα πάει έτσι σούπερ,

όπως ήταν σαν κόρη, σαν αδερφή, σαν μαμά!

Με τους γιους της (και την κοπελιά του μικρού "ζουδίου"
που μετράει χρόνια στη ζωή του!)
Λείπει από τη φωτογραφία μόνο η νυφούλα μας,
που εκείνο τον καιρό, λίγο μετά τα Χριστούγεννα, μπήκε στη ζωή μας! ☺

♥
Την αδερφούλα μου τη λατρεύω.
Κι έπρεπε κάποια στιγμή να κάμω και σ' αυτήν ένα αφιέρωμα εδώ, ε;
Ε το' καμα!
♥
Σας φιλώ!
Α, μην δίνετε σημασία στα κλειστά σχόλια...
Περάστε αύριο να μου ευχηθείτε, μαζί με τα γενέθλια του μπλογκ!
Μην τα χάσετε!
♥

@ριστέα