Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσαν σε ένα μικρό διαμέρισμα, η Ράνια, οι γονείς της και ο μεγαλύτερος αδερφός.
Η μικρή, αγαπούσε τα ζώα, ιδιαιτέρως τις γατούλες, αλλά ο διαχειριστής της πολυκατοικίας ήταν αυστηρός και δεν επέτρεπε τη συγκατοίκηση ανθρώπων και ζώων.
Όμως, οι γονείς και ο αδερφός, έφεραν τελικά κρυφά στο σπίτι, ένα χαριτωμένο μα πάνω απ' όλα αθόρυβο πλασματάκι: ένα χρυσόψαρο!
Μόλις το είδε η Ράνια, το λάτρεψε! Το ονόμασε "Ντέμη", γιατί, σαν έφηβη, ήταν ερωτευμένη με έναν συνονόματο, διάσημο αθλητή!
Πόσο όμορφα περνούσε μαζί του! Τον τάιζε, καθάριζε με προσοχή τη γυάλα του, αλλά κυρίως του μιλούσε! Βέβαια,ο Ντέμης δεν απαντούσε, μα άκουγε τα όνειρα, τις επιθυμίες, αλλά και τα άγχη και τους φόβους της φίλης του.
Ήρθε το καλοκαίρι και η Ράνια έλειπε για εβδομάδες στην κατασκήνωση. Πέρασε σούπερ,όπως συνηθίζουν να λένε οι έφηβες, και σύντομα άνοιξε το σχολείο ξανά.
Πέρασε άλλος ένας χρόνος έχοντας σε χαρές και λύπες συντροφιά τον Ντέμη, ώσπου μια μέρα λέει η Ράνια στη μαμά της με καμάρι:
"Γερός σαν ταύρος, ο Ντέμης! Συνήθως τα χρυσόψαρα δεν αντέχουν... έτσι έχω διαβάσει!"
Η μαμά ξεροκατάπιε.
"Τι συμβαίνει;" ρωτάει ανήσυχη η Ράνια,
"Να,ξέρεις, αυτό το χρυσόψαρο...δεν είναι ο Ντέμης!"
"Τι εννοείς;", ρωτάει έκπληκτη η Ράνια.
"Όταν ήσουν στην κατασκήνωση, ο Ντέμης...πέθανε και το αντικατέστησα με ένα άλλο!"
"Τι; Γιατί;", ρωτάει τώρα θυμωμένα η Ράνια.
"Για να μη στενοχωρηθείς!", απαντάει αμέσως η μαμά.
Τότε, η Ράνια,ήρεμα, αλλά πολύ σοβαρά, λέει στη μητέρα της:
"Θέλω, μαμά, να μου λες την αλήθεια πάντα! Όσο σκληρή κι αν είναι! Δεν μπορείς να με προστατεύεις μια ζωή από τον πόνο, από το κακό. Δεν μπορείς να με έχεις κλεισμένη μέσα σε μια γυάλα!".
Η μαμά χαμήλωσε απλώς τα μάτια. Το μικρό της το παιδί μόλις της είχε μάθει μια μεγάλη αλήθεια της ζωής.
Ήταν η (τρυφερή) συμμετοχή της φίλης και συντοπίτισσας
Γιούλης, για το δρώμενο
Διαβάστε σήμερα επίσης
από τον Γιάννη μας, στο Ηδύποτον
την ιστορία
Για να είμαι ειλικρινής... δεν ήθελα να μάθω την αλήθεια για το ψαράκι, στενοχωρήθηκα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜίλησες όμως, Γιούλη μου, για ένα καυτό θέμα που έχει κάψει τόσες οικογένειες: τη διαστρεβλωμένη αντίληψη της αγάπης.
Προστατεύω σημαίνει προνοώ, θωρακίζω...όχι κρύβω.
Καλημέρες σε φιλοξενούμενη και οικοδέσποινα.
Κι εγώ στενοχωρήθηκα για το ψαράκι μου,αλλά πιο πολύ στενοχωρήθηκα που ζούσα σε μια πλάνη!...
Διαγραφή"Προστατεύω σημαίνει προνοώ,θωρακίζω...όχι κρύβω."-συμφωνώ.
Φιλιά,
Γιούλη
Πόσο όμορφο και πόσο πιο ώριμα πολλές φορές, από όσο εμείς περιμένουμε, παίρνουν κάποια πράγματα τα μικρά παιδιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρες :)
Ο πόνος είναι ίδιος για όλους τους ανθρώπους,είτε είσαι μεγάλος είτε μικρός!
ΔιαγραφήΠρέπει όμως να τον περάσουμε,έτσι θα βγούμε πιο σοφοί!
ΥΓ:Έτσι πιστεύω!
Φιλιά,
Γιούλη
Ciao, Aristea!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή*ΚΙ εδώ ταιριάζει του Μ. Αναγνωστάκη: "Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά"
-Μ. Αναγνωστάκης, "Στο παιδί μου"
Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο
Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.
Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.
Όντως ταιριάζει!
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ..
(Γιούλη)
Όχι μόνο η κόρη, αλλά και η μαμά πήρε νομίζω το μάθημά της...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο Γιούλη για τη συμμετοχή σου! :)
Σε ευχαριστώ πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι ότι ακόμα της το κοπανάω! χιχι
(Γιούλη)
Δεν προστατεύουμε τα παιδιά
ΑπάντησηΔιαγραφήκρύβοντας τους την αλήθεια αλλά
παρουσιάζοντας τους όλες τις
πτυχές της ζωής καταφέρνουμε να
να τα κάνουμε πιο ασφαλή και πιο
δυνατά!!!
Καλησπέρα Γιούλη μου ♥
Όπως τα λες,Ελένη μου!
ΔιαγραφήΑλλιώς θα ζουν σε"ροζ συννεφάκι"
κι όταν πέσουν,θα χτυπήσουν πολύ άσχημα!...
Σε φιλώ!
(Γιούλη)
Τι όμορφη ιστορία...τελικά από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό απόγευμα :)
Χαχα!
ΔιαγραφήΝαι,μαθαίνεις την αλήθεια από μικρό..☺
Καλό απόγευμα,επίσης!
(Γιούλη)
Πραγματικά μια μεγάλη αλήθεια εδώ που πολλοί γονείς δεν έχουμε τη δύναμη να υπερβούμε απέναντι στα μικρά παιδιά μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκείνα, πιο σκληρά, μπορούν να το διαχειριστούν καλύτερα.
Όμορφη ιστορία τις καλησπέρες μου.
Γεια σου Γιάννη μου!
ΔιαγραφήΔεν θέλουν οι γονείς να πονέσουν τα παιδάκια τους,
αλλά,επειδή δεν τους λένε ότι η ζωή ώρες-ώρες είναι σκληρή,πονούν πολύ...
Καλησπέρες κι από εμένα!
(Γιούλη)
Ναι!! την αλήθεια όποια κι αν είναι!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ την αγαπάω την αλήθεια! αν και μερικές φορές στα παιδιά λέω κανένα ψεματάκι....
Έτσι,ε;
ΔιαγραφήΚατεργαρούλα!😉
Σε φιλώ,Ελένη μου!
(Γιούλη)
Σωστή η μάνα! Γιατί δεν ξέρω πολλές που θα τολμούσαν να πουν τέτοια αλήθεια. Αν πέρναγε κι απαρατήρητη η αλλαγή μάλιστα, θα νιώθανε ικανοποιημένες ότι δεν τραυματίστηκε το παιδί τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραία ιστορία που απ' ότι κατάλαβα είναι και βιωματική Γιούλη μου.
Ω!Παίρνεις το μέρος της κ.Ρένας;(=μαμά μου)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί να πω τελικά;
"για την φουκαριάρα τη μάνα μου;"😁
Ναι,Μαρία μου,όπως κατάλαβες,βιωματική είναι η ιστορία μου.
Θα πω μια πληροφορία κι ας θεωρηθεί άχρηστη.
Το ονόμασα"Ντέμη",
γιατί ήμουν με τον Νικολαΐδη(προ Βανδή εποχής) ερωτευμένη! χιχι
Σε φιλώ!
(Γιούλη)
χα..χα.. Γιουλη μου που να το περιμενε ο Ντεμης πως θα γινοταν και χρυσοψαρο..τωρα διαβασα το μυστικο σου .. !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιναι αλήθεια οτι οι μαμαδες δεν θελουμε να πληγωνουμε τα παιδια μας ... αλλα μπορουμε να βρουμε να τους λεμε την αλήθεια με οσο γινεται λιγο πιο οδυνηρο τροπο για εκεινα...Μα ξερεις ποσα χρυσοψαρα μου πεθαναν..!!! να περνας ομορφα φιλη μου καλο σου βραδυ φιλακιαααα!!
Όπως τα λες,βρε Ρούλα μου!
ΔιαγραφήΜπορούμε να λέμε την αλήθεια με λίγο πιο οδυνηρό τρόπο..
Γέλασες με το...μυστικό μου,ε;χιχι
Φιλακιααααα!!
(Γιούλη)
Αιωνία η μνήμη σου μικρέ Ντέμη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι γω θέλω να ακούω αλήθειες όσο σκληρές κι αν είναι!
Καλό Παρασκευοσαββατοκύριακο!
Φιλί γλυκό :)
Να'μαστε καλά να τον θυμόμαστε!...
ΔιαγραφήΚαλό Παρασκευοσαββατοκύριακο,επίσης!
Φιλί γλυκό κι από εμένα!☺
(Γιούλη)
Αχ δύσκολο θέμα έπιασε η φίλη, όσον αφορά στα μικρά παιδιά!! Αλήθεια κι ας πονάει;;; Νομίζω αν συμφιλιωθούμε σε ικανοποιητικό βαθμό, αν αυτός υπάρχει , με την απώλεια θα ναι κάπως πιο εύκολο για το παιδί να την δεχτεί.. δηλαδή να μπουν στα βαθιά εξαρχής οι γονείς, ξέρεις θα πάρουμε το ζωάκι μας αλλά κάποια στιγμή, περνάνε τα χρόνια και θα ''φύγει''. Βέβαια στην πράξη έχει να πέσει κλάμα αλλά να υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλά φιλιά και στις δυο σας Γιούλη κι Αριστέα!!
Σε προβλημάτισα,φίλη μου,ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι! χιχι
Συμφωνώ με αυτό που λες:"να υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού"..
Πολλά φιλιά!
(Γιούλη)
Δυο περιστατικά μου έφερες στο μυαλό με την όμορφη ιστορία σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα τα έγραφα εδώ, αλλά ίσως τα κάνω οικογενειακή ιστορία!
Θα συμφωνήσω μαζί σου, μικρή μου "Ράνια"...καλύτερη η αλήθεια, αν και θέλει κι αυτή τον τρόπο της ειδικά στις πολύ μικρές ηλικίες.
Φιλιά πολλά!!
Γεια σου Μαρία μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που συμφωνούμε!
Ώστε ο"Ντέμης"σου έφερε στο μυαλό δύο περιστατικά;
Να τα κάνεις οικογενειακή ιστορία,ναι!
Φιλιά πολλά κι από εμένα,
τη μικρή"Ράνια"της ιστοριούλας μου..
(Γιούλη)