Κυριακή 4 Αυγούστου 2024

Μνημόνιο #5: Στο χορό της χημείας (τελευταίο μέρος)

Αύγουστος.
Ένας χρόνος πριν.

Ξεκινάει μία ανηφόρα με άγνωστη διαδρομή,
με φόβο αρκετό, με χαμόγελο, με πίστη, με αισιοδοξία,
με αγωνία για το τι την περίμενε,
όλα ανάκατα, έτσι, καλά και άσχημα μπερδεμένα, 
όπως μπερδεμένη ένιωθε και η ίδια.

Κεφάλαιο "ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ"

Δεν γίνεται να ξεκινάς αυτό το τρομακτικό ταξίδι των φαρμάκων 
και να μην ανησυχείς για το τι μέλλει γενέσθαι.
Τι θα γίνει με τις αλλαγές έξω σου (και μέσα σου, βεβαίως βεβαίως) 
με την απώλεια των μαλλιών σου, 
των φρυδιών, των βλεφαρίδων...
Είναι η εικόνα σου. 
Είναι αυτό που αντικρύζεις στον καθρέφτη σου, καθημερινά,
αυτό που βλέπουν οι άλλοι και σε αναγνωρίζουν, πιθανόν σε κρίνουν κιόλας!


Κάθε φορά που ακούει το "έλα μωρέ, πώς κάνεις" έτσι ή το 
"τρίχες είναι, ξαναβγαίνουν!" γίνεται αγρίμι!
(Λες και φοβόταν ότι θα μείνει για πάντα Γιουλ Μπρίνερ!)
Θέλει να επιτεθεί με νυχιές στον χαμογελαστό συνομιλητή της,
να τον ξεσκίσει, να τον κάνει κομματάκια!
Πώς τολμάει να ισοπεδώνει τα αισθήματά της; 
Πώς τολμάει να γελάει με κάτι που την πονάει τόσο!
Είναι τα δικά της μαλλιά, 
πρόκειται για τη δική της εικόνα! 
Δεν μπορεί να το διαχειριστεί και έχει και τον πάσα ένα να αστειεύεται 
με το δικό της ψυχισμό!
Πόσο μάλλον όταν ο συνομιλητής είναι γυναίκα. Που έχει βαμμένο μαλλί,
που πάει στο κομμωτήριο κάθε τρεις και λίγο να κάνει ρίζα, να χτενιστεί 
για ένα γάμο, ένα βαφτίσι, για τη γιορτή της πρώτης εξαδέρφης 
στην κάτω Ραχούλα...
Και να της πετάνε με ύφος "τρίχες είναι!"  σε ποιαν; 
Σε αυτήν που είχε κόψει τις παρτίδες με κομμωτήρια και επαγγελματίες του είδους
πάνω από 35 χρόνια!
Που δεν την ένοιαζαν χτενίσματα και τα λευκά που όλο και πύκνωναν!
Είχε την αγωνία της, είχε και τους έξω από το χορό, 
τους μη έχοντες καν την εμπειρία στην τελική, 
τους χωρίς ενσυναίσθηση να αντιμετωπίσει!

(Αργότερα θα μάθει ότι όλα τα αντέχει, και η εικόνα της, η ίδια όλη,
δεν είναι οι μπούκλες της. Είναι πολύ περισσότερα!
Αλλά, στην αρχή, το μόνο που ήθελε ήταν κάποιος να της κάνει πατ πατ
στην πλατούλα και να την καταλάβει! Είχε ήδη περάσει πολλά.
Είχε κάθε δικαίωμα να λυγίσει!
Ευτυχώς, υπήρχαν και άνθρωποι με ενσυναίσθηση! 
Δεν έχει χαθεί η ελπίδα!)


Αποφασίζει να δοκιμάσει μία μέθοδο για να μην χάσει τις πολύτιμες,
για αυτήν, μπούκλες της! 
Η περίφημη κάσκα, είναι ένα παγωμένο καπέλο στους -32 βαθμούς, η οποία
ψύχει το κρανίο και επιβραδύνει τη ροή του αίματος προς τον θύλακα της τρίχας,  
που σημαίνει πρακτικά ότι φορώντας αυτό το παγωμένο κράνος
μπορεί και να σώσεις τα μαλλιά σου.

Θα πονέσει, θα ουρλιάξει, θα σφίξει τα δόντια και θα την αντέξει
πάνω από 5 ώρες.
Θα το επαναλάβει και δεύτερη φορά. Ξέρει ήδη όμως ότι δεν θα τα καταφέρει
ως το τέλος. Όχι, γιατί δεν είναι σκυλί του πολέμου (είναι!) και δεν 
αντέχει τον πόνο και το τσούξιμο (όλα τα αντέχει τελικά!).
Είναι γιατί δεν θα έχει αποτέλεσμα στη δική της περίπτωση.
Βλέπει ότι ήδη η αραίωση είναι αρκετή, 
τα μακριά κατσαρά της μαλλιά δεν βοηθούν καθόλου,
τραβιούνται και φεύγουν σε κάθε ευκαιρία.
Κάθε πρωί το μαξιλάρι της μαρτυρά το γεγονός.
Αφού κουραστεί να μαζεύει τούφες από παντού, 
με βαριά καρδιά το παίρνει απόφαση.
Διπλώνει στα τέσσερα και κλαίει σαν μικρό παιδί.
Όταν σκουπίζει τα μάτια της, παίρνει την απόφαση σε χρόνο dt: 
κανονίζει και πάει στον μοναδικό άνθρωπο
που ξέρει ότι θα της ξύριζε το κεφάλι και δεν θα πατούσε ξανά τα κλάματα!
Είχε χάσει τα δικά του νωρίς. 
Ήξερε πώς θα ένιωθε!
Κάποτε τον ξύριζε αυτή. Σειρά του να κάνει το ίδιο -αν και όχι ίδια η περίσταση.
Στον πρώην άντρα της!


Γελούν! Το διασκεδάζουν! Της παινεύει το σκαλπ!
Κοιτάζεται στο καθρέφτη. 
Είναι ένα άλιεν! Θα είναι ένα άλιεν για τους επόμενους 6-7 μήνες
της ζωής της! Ξέρει ότι θα ταλαιπωρηθεί να συνηθίσει τη νέα της εικόνα, 
θα περάσει από δύσκολες φάσεις, 
κι ώσπου να πάρει μια φόρμα της προκοπής το μαλλί, θα είναι για γέλια,
αλλά αποφασίζει να το αποδεχτεί το γρηγορότερο,
να αυτοσαρκάζεται, να μην φορέσει την φυσική περούκα που αγόρασε!
Τι σόι σκυλί του πολέμου ήταν, εξάλλου! 

Οι επόμενοι μήνες της θα είναι λίγο μαρτυρικοί. 
Οι μέρες θα μοιράζονται άνισα, 
στις πολύ δύσκολες, στις δύσκολες, στις λίγες, 
τις σχεδόν καλά.
Αυτές οι λίγες είναι που συνέρχεται κι αρχίζει να έχει καλύτερη γεύση, 
να μην ανακατεύεται, να μην πονάει.
Αλλά αυτές σηματοδοτούν, επίσης, ότι το μαρτύριο ξεκινάει σε λίγο 
από την αρχή.
Λίγο πριν έρθει η ημερομηνία της επόμενης χήμειο το στομάχι σφίγγεται.
Ο ύπνος αναστατώνεται. Όλος της ο κόσμος χορεύει ξανά
στον ρυθμό της χημείας!

Θα το περάσει ΟΚΤΩ φορές.
Κάθε φορά θα μετράει ανάποδα και θα διορθώνει το νούμερο,
σαν φυλακισμένος ή σαν φαντάρος.


Κάποτε όμως, θα τελειώσει!
Θα κόψει την κορδέλα με χαμόγελο!
Ξέρει ότι άντεξε, ότι τα κατάφερε!
Ανέβηκε στο βάθρο της νίκης!

Κοιτώντας πίσω, 
έναν χρόνο ακριβώς από τότε που ξεκινούσε τρομαγμένη,
με τα μαλλιά να είναι σήμερα σαν κρανάκι στο κεφάλι, 
κατσαρά κι ανυπότακτα,
(αν όχι γελοία, αστεία το λιγότερο!)
με τα νύχια ακόμα να μην έχουν φτιάξει,
τα φρύδια να μην έχουν πυκνώσει,
και με τις παρενέργειες της ορμονοθεραπείας,
που είναι αναγκασμένη να παίρνει για τα επόμενα δέκα χρόνια της ζωής της,
να την ταλαιπωρούν καθημερινά (κάποιες στιγμές και βασανιστικά)
αυτή χαμογελά! 

"Σε νίκησα, αγάπη μου, σε νίκησα!
Δεν σ' έχω ανάγκη στη Ζωή μου πια!*
Bye, bye cancer!"


Αυτό ήταν το τελευταίο Μνημόνιο!

Φυσικά ακολούθησαν κι άλλα μετά... (15 ακτινοβολίες 
συν η ορμονοθεραπεία που θα παίρνω για 10 χρόνια και 
που δεν είναι άνευ παρενεργειών. Αλλά αυτά είναι πταίσματα
μπροστά σε όσα πέρασα ως και το τέλος των χήμειο.)

Σας ευχαριστώ πολύ που με ακολουθήσατε σε αυτό το σιωπηρό, 
τριτοπρόσωπο ταξίδι της μνήμης.
Σιωπηρό, γιατί σας αφαίρεσα το δικαίωμα του σχολιασμού,
τριτοπρόσωπο, γιατί έτσι ένιωθα και νιώθω.
Δεν τα πέρασα εγώ όλα αυτά, αλλά μία άλλη! 
Εξάλλου, κι εγώ είμαι πια μία άλλη!

Ο καρκίνος μου ήταν ένα υπέροχο ταξίδι αυτογνωσίας.
Το έζησα και δεν νιώθω καμία πικρία.
Μόνο χαρά κι αγάπη!
💖
Ο καρκίνος ήρθε για να με συνετίσει, να με διδάξει, να με αλλάξει*!
Νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη για αυτό που ήρθε φαινομενικά τόσο βίαια 
στη ζωή μου, αλλά γεμάτο δώρα τελικά!
Όπως τεράστια ευγνωμοσύνη νιώθω για όλους όσοι ήταν δίπλα μου, 
με όποιο τρόπο μπορούσε ο καθένας.
Και ήταν πολλοί! 
[Είμαι πολύ τυχερή τελικά!]

Εύχομαι  ολόψυχα να έχετε υγεία 
και να μην χρειαστεί κανείς άλλος να κάνει αυτό το ταξίδι
κι ας είναι βαθιάς αυτογνωσίας!  😉

Αριστέα

〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰

* Η ιστορία ότι τον καρκίνο τον προσελκύουμε εμείς για κάποιο λόγο
είναι για μένα πια δεδομένο.
Ο καρκίνος δεν είναι ασθένεια. Είναι ένας ιδιόμορφος, αλλά, προφανώς,
πολύ αποτελεσματικός μηχανισμός επιβίωσης και αυτοπροστασίας.
Ακολούθησα τη συμβατική ιατρική πιστά, ξέρω όμως ότι όσα ακολούθησα 
εξάλειψαν τα συμπτώματα. Οι παράγοντες που οδήγησαν 
στην εκδήλωση του όγκου μου ήταν μέσα μου και ήταν υποχρέωσή μου
να ανακαλύψω, γιατί έκανε την παρουσία του αισθητή ο "φιλαράκος" μου!
Αυτό είναι από δω και μπρος το νέο μου ταξίδι....



Σάββατο 29 Ιουνίου 2024

Μνημόνιο #4: Γενέθλια

Γλυπτό γυναίκας (Cecilie) που έχει υποστεί μαστεκτομή.
Όσλο, Νορβηγία*


29 Ιουνίου.
Ένας χρόνος πριν.

Είναι παρέα μόνο με τον αδελφικό της φίλο.
Κανείς από την οικογένεια, κανένα "αίμα της" μαζί!
Δεν θα έχει τη μάνα δίπλα της. Όσο και να την ήθελε, 
όσο και να τη χρειαζόταν -η μάνα, 83, με άνοια- δεν γινόταν.
Ιδανικά θα ήθελε το ανιψούδι της, αλλά πού να τον τρέχει, σε λίγο 
παντρευόταν, είχε τα δικά του τρεξίματα...
-Όχι, καλύτερα έτσι! Δεν είναι εξάλλου τίποτα! Θα πάω, θα το βγάλω, 
θα γυρίσω!


Κι έτσι κάπως έγινε.
Γιόρτασε στις 27 τα γενέθλιά της προηγούμενης ζωής της,
με την οικογένειά της, ήσυχα, απλά, και εντελώς σιωπηρά,
(θα μείνει για πάντα 53 εκείνη η ζωή!)
την άλλη μέρα ξημέρωμα θα φύγει για να κάνει τον προεγχειρητικό έλεγχο,
στις 29 διώχνει τον κατακτητή, (ελπίζοντας για πάντα)
στις 30, βραδάκι, είναι και πάλι στο σπίτι της!

Θα γυρίσει μπαταρισμένη στον θώρακα.
Θα κουβαλάει τις επόμενες μέρες μία τσάντα περασμένη χιαστή, με δύο μπουκάλια,
(παροχετεύσεις της είπαν πως λέγονται) που θα θέλουν προσοχή 
και τακτικό άδειασμα.
Θα δυσκολεύεται να ξαπλώσει, να σηκωθεί, να ντυθεί, να πλυθεί,
να σηκώσει το οποιοδήποτε βάρος. Το αριστερό της χέρι, όλη η αριστερή πλευρά, 
της είναι άχρηστα. Ούτε που ξέρει πότε θα τα ανακτήσει πίσω.
Μπορεί να κοιμάται ανάσκελα μόνο.
Για καιρό θα κοιμάται κοιτώντας το ταβάνι.
Θα μετράει τις ρωγμές, θα αναρωτιέται πότε το έβαψε τελευταία φορά
και θα κάνει υπομονή.
Δεν γίνεται να κρατήσει όλο αυτό για πάντα, έτσι δεν είναι;

Είναι όμως χαρούμενη.
Πρόλαβε και πέταξε από πάνω της τον κ α ρ κ ί ν ο πριν φύγει ο Ιούνιος.
Ήταν πάντα ο μήνας της, εξάλλου!
Της δόθηκε η ζωή κάποτε, ήταν γραφτό να της χαριστεί μία ακόμα!
Αισθάνεται τυχερή και ευλογημένη!
Πόσοι έχουν την τύχη μιας δεύτερης ευκαιρίας;
Η τομή είναι το τρόπαιό της, η βεβαίωση ότι κέρδισε τον πιο σημαντικό αγώνα
της ζωής της.

Θα χάσει, λοιπόν, τον έναν της μαστό.
-Σιγά, καλέ! Ευτυχώς, έχω εφεδρικό! (Έτσι τα αντιμετωπίζει όλα!)
Και θα συνεχίσει παίρνοντας την κάθε μέρα, έτσι όπως έρχεται.
Κάνοντας υπομονή...
Δεν γίνεται να κρατήσει όλο αυτό για πάντα, έτσι δεν είναι;


29 Ιουνίου.
Τα πρώτα της γενέθλια.
Από δω και μπρος θα μείνει για πάντα 53 
και θα μετράει ξεκινώντας από το 1.



Μπροστά από το νορβηγικό κοινοβούλιο (Stortinget) στο κέντρο του Όσλο, 
τον Ιούνιο του 2022, αποκαλύφθηκε το πρώτο γλυπτό στον κόσμο 
μιας γυναίκας με ανίατο στάδιο καρκίνου του μαστού. 
Το αντικείμενο του γλυπτού, η Cecilie , είναι μια 44χρονη μητέρα τριών παιδιών 
που ζει στα προάστια του Όσλο. 
Το χάλκινο γλυπτό κατασκευάστηκε από τον γλύπτη Håkan Anton Fagerås.



Σάββατο 8 Ιουνίου 2024

Μνημόνιο #3: Και σκάει η βόμβα! 💥


8 Ιουνίου
Ημέρα Πέμπτη, αργά το μεσημέρι.

Η απάντηση της μαγνητικής έρχεται μέσω messenger.
Σταλμένη από τον ανιψιό της. "Δες εσύ, εγώ δεν καταλαβαίνω τα ιατρικά", της λέει.
Μπούρου μπούρου... και στο τέλος η καταδικαστική απόφαση:
BIRARDS V.
Ήξερε την κλίμακα απέξω. Την έπαιζε στα δάχτυλα! 
Είχε μελετήσει.
Μία στιγμιαία ζαλάδα και δευτερόλεπτα μετά καλεί πίσω τον ανιψιό της:
"Τάσο μου, είναι καρκίνος!" Βουβαμάρα.
"Θα τα πούμε το βράδυ, μην μου στενοχωριέσαι. Ναι; Εγώ είμαι εδώ!",
της λέει το παλικάρι της.
Εκείνη βουρκώνει.
Και το "παιδί" μάλλον.

📞
Επόμενο τηλεφώνημα... πρώην σύζυγος.
Μία ακόμα βουβαμάρα.
"οκ. Θα το αντιμετωπίσουμε, ναι;
Μην φοβηθείς, ρε! Έχει δρόμο, ταλαιπωρία, (τα είχε ζήσει ήδη με τη μαμά του)
 αλλά όλα θα πάνε καλά!
Δεν μασάς εσύ!"

📞
Στη συνέχεια, αδερφή, Αφροδίτη, Νίκος.
Παντού βουβαμάρα. 
Ξεροκαταπίνουν.
"Εγώ είμαι εδώ, όλα θα πάνε καλά και τα λοιπά!"

📪
Αμέσως μετά, τα δυο καλά της φιλαράκια, η καθημερινή της συντροφιά,
η πρωινή της καλημέρα - οι ψυχαναλυτές της στην ουσία!
Τους γράφει. Περίμεναν με αγωνία εξάλλου, μαζί της...
Πέτρα και Πέτρος, Πέτρος και Πέτρα. 
Δίπλα της χρόνια 10; 11;
Πάντα δίπλα της!
Εξομολογητές, φίλοι, ψυχοθεραπευτές!

οκ, έχει ενημερώσει τους πρώτους στη λίστα της.
(Θα ακολουθούσαν οι υπόλοιποι αγαπημένοι, καθόλου εξαιρετέοι!
Αναγκαστικά, όλοι και όλα ιεραρχούνται.)

🔁
Και τώρα; 
Τώρα μόνη.
Αυτή, 
η διάγνωση σε μια εικόνα στο μσν, 
και ο Μαξ!
🔁


📞
Ξαναχτυπάει το τηλέφωνο.
(Πρώην σύζυγος. Πάλι.)
"Ρε, μην μένεις μόνη. Πήγαινε κάτω στους δικούς σου, 
πάρε τηλέφωνα. Μην μένεις μόνη. Δεν θα το αντέξεις μόνη..."
Αυτή, υπόσχεται....
📞

Από τις ελάχιστες φορές όμως, που δεν κρατά την υπόσχεσή της. 
Ποιον να ενοχλήσει μεσημεριάτικα; Τι της φταίνε οι άλλοι;
Σιγά, είναι δυνατή αυτή. Θα περάσει το μεσημέρι. Πόσο δύσκολο να 'ναι;

Όχι, τελικά πέφτει έξω. Δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο όλο αυτό!
Είχε υπερεκτιμήσει τον εαυτό της και τις δυνάμεις της!
Το διώχνει από το νου, προσπαθεί να κοιμηθεί, μάταια όμως.
Το δωμάτιο γυρίζει, ο νους κατακλύζεται από εικόνες, 
στο στήθος νιώθει ένα βάρος.
Αναστενάζει.
Ω! Δεν είναι σούπερ γούμαν, τελικά!
(Ποτέ της δεν ήταν, κάποιος να της το πει αυτό
και να της εξηγήσει πως δεν πειράζει κιόλας;)

Ρόλερ κόστερ τα συναισθήματα.
Δεν κυριαρχούσε τόσο ο φόβος, όσο ένα ανακάτεμα για το τι την περίμενε,
αυτό το άγνωστο που αχνοφαινόταν μπροστά της.

🔁
(Οι πρώτες δυο μέρες ήταν ό,τι πιο δύσκολο έχει ζήσει ως τώρα.
Δεν θα ήταν η επέμβαση, οι χήμειο, τίποτα δεν φαντάζει τόσο δύσκολο πια,
όσο οι δυο πρώτες μέρες!)
🔁

Ούτε που θυμάται πώς άντεξε ως το απόγευμα, 
την ώρα που επιστρέφει πάντα η αδερφή της.
Πηγαίνουν παρέα στον γιατρό, παίρνει τις οδηγίες για τις πρώτες κινήσεις:
εξετάσεις αίματος, αξονικές, σπινθηρογράφημα οστών, καρδιολογικές, κλπ κλπ.
Πρέπει να αποκλειστεί (ή να επιβεβαιωθεί) ότι πρόκειται για μεταστατικό καρκίνο.

〰 

Από την επομένη, ξεκινάει το ταξίδι των εξετάσεων,
ένας αγώνας δρόμου να γίνουν τα αναγκαία όσο πιο γρήγορα γινόταν.
Δίπλα της σε όλα ο ανιψιός. Κλείνει ραντεβού, 
πιέζει για τη βιάση των ραντεβού, χρησιμοποιεί γνωριμίες,
("σας παρακαλώ, πρόκειται για τη θεία μου, σαν δεύτερη μάνα μου")
την πηγαίνει στις εξετάσεις, κάθεται δίπλα της, της δίνει κουράγιο.

Κάθε μα κάθε βράδυ, το προτελευταίο ή τελευταίο της τηλεφώνημα. 
Η "ήρεμη δύναμή της", όπως τον ονόμασε!
"Δεν θα ακούς κανέναν που σε χαλάει. Θα κάνεις μόνο χαρούμενες σκέψεις, ναι;
Αν κάποιος σε ζαλίσει με βλακείες, απομακρύνσου.
Θα βρούμε τον καλύτερο γιατρό, θα το πολεμήσουμε! Μαζί, ναι;"
Κι όχι τίποτα άλλο, σε ένα μήνα είχε το γάμο του, είχε ετοιμασίες, τρέξιμο...
Πώς να μην του το αναγνωρίσει!

Πότε έγινε τόσο ώριμο αυτό το παιδί! 
Η ηρεμία του, ο τόνος της φωνής του, η βεβαιότητά του,
όλα την γαληνεύουν...

📞
Το ίδιο βράδυ παίρνει τηλέφωνο την Μαρίνα, 
(Πρέπει να επιλέξει το σύστημα βοήθειας που θα έχει τον πρώτο καιρό.
Η Μαρίνα είναι εγγύηση!)
Της λέει για τη διάγνωση, της ζητάει την άδεια να την ενοχλήσει, 
αν νιώσει ανάγκη να μιλήσει με κάποιον.
Δεν το κάνει τυχαία.
Είναι το πιο ενσυναισθηματικό άτομο που γνωρίζει. Δεν θα πει ποτέ κάτι άκυρο,
είναι βέβαιο ότι μιλώντας μαζί της, θα ακούσει ακριβώς ό,τι χρειάζεται. 
Πραγματικά οι συζητήσεις μαζί της είναι μία όαση! 
Πάντα είναι, μα κυρίως Τότε!

Στην πορεία, πρέπει να επιλέξει γιατρό, σημαντικότατο βήμα.
Μιλάει με μια χειρουργό-μαστολόγο που της συστήνουν. Χειρουργεί στην Αθήνα,
αλλά έχει τις ρίζες της από τα μέρη της. Με ιατρείο και στην πόλη της.
Μιλώντας μαζί της, μέσα στα τρία πρώτα λεπτά, ήξερε πως είχε βρει 
τον σωτήρα της!

📝
(Το γράφει στην Πέτρα, αυτή γκουγκλάρει, βλέπει ότι ανήκει στο team
του καλύτερου μαστολόγου στην χώρα. Βρίσκει φωτό της -μία κούκλα!
Όχι ότι παίζει κάπου ρόλο αυτό, αλλά για κάποιο, άγνωστο λόγο, 
χαίρονται για αυτό και οι δύο, σαν παιδιά! 😅
Της λέει ότι μάλλον, όχι μάλλον, σίγουρα θα την επιλέξει. Χαρές η Πετρούλα,
πάρτι στήνεται ευθύς! "Βρήκαμε μαστολόγο, βρήκαμε μαστολόγο",
κατά το "Πέθανε ο θείος!" με την αξέχαστη Βλαχοπούλου! 
Την διασκεδάζει. Η Πετρούλα! Όλα τα διακωμωδεί - και καλά κάνει!
Και θα συνεχίσει να την διασκεδάζει στη συνέχεια, κάθε μέρα,
κάθε λεπτό, σε όλη τη διαδικασία, στα δρομολόγια, στις χήμειο, σε όλα!
Όλα από δω και πέρα θα μάθει κι αυτή να τα διασκεδάζει! Τα πάντα!
Θα αυτοσαρκάζεται, θα γελάει με τη ψυχή της,
και θα κάνει πλάκα με όλα!
Είναι η δική της άμυνα σ' αυτό που της έλαχε!)

Μα τι θετικός άνθρωπος, πόσο αναλυτική, 
επιστημονική μα ταυτόχρονα κι ανθρώπινη υπόσταση είχε αυτή η γιατρός!
Λαχείο! Ναι, νιώθει πως της κληρώθηκε ο πρώτος αριθμός!
Είναι η αιτία που μένει ήρεμη, θετική και αισιόδοξη από κει και ύστερα.

Επιτέλους κοιμάται ξανά, γαλήνια, χωρίς να την τραντάζουν εφιάλτες. 

🌸

8 Ιουνίου
Ημέρα Πέμπτη, αργά το μεσημέρι.
Ξεκινάει το ταξίδι της ταλαιπωρίας, των πόνων, της κούρασης,
της σωματικής και ψυχικής εξάντλησης.

Παράλληλα θα είναι το ταξίδι της αυτογνωσίας της.
Θα βρει τρόπους να μη είναι θυμωμένη,
να χαμογελάει,
να αποδέχεται,
να κάνει υπομονή.

Χωρίς να το ξέρει τότε, θα ζήσει κάτι μεγάλο, κάτι για το οποίο 
θα είναι ευγνώμων για όλη της τη ζωή!


Σάββατο 1 Ιουνίου 2024

Μνημόνιο #2 : Ιούνιος

 


Ήταν πάντα ο μήνας της! Ο αγαπημένος.
Ίσως γιατί Ιούνιο, πάντα, μια ζωή, έκλειναν κύκλοι:
σχολείο, αργότερα η σχολή, δουλειές που ακολουθούσαν το σχολικό έτος
και τελείωναν Ιούνιο, δύσκολος χειμώνας.
 Κι έπειτα.... Έπειτα ακολουθούσε η ανεμελιά του καλοκαιριού.
Ίσως γιατί Ιούνιο είχε γενέθλια.

Ο περσινός Ιούνιος όμως, θα ήταν διαφορετικός.
Δεν θα έκλειναν κύκλοι... (Θα άνοιγε ένας και μοναδικός!)
Δεν θα ερχόταν η ανεμελιά του καλοκαιριού, δεν ήταν ο περσινός χειμώνας τελικά
η δύσκολη εποχή. 
Να που και το καλοκαίρι μπορεί να είναι δύσκολο σαν βαρυχειμωνιά. 

Αρχές Ιουνίου παίρνει την απάντηση της μαγνητικής στα χέρια της
(με την καταδικαστική απόφαση στο τέλος της).
Τις επόμενες μέρες θα έτρεχε ένα 400αρι, μετ' εμποδίων. 
Εξετάσεις, εξετάσεις, εξετάσεις, βιοψία.
Έτρεχε να προλάβει.
Να τελειώνει μέσα στον μήνα της!

27 Ιουνίου Γενέθλια. Θα κλείσει τα 53.
Την άλλη μέρα φεύγει για Αθήνα.

Πέμπτη 29 Ιουνίου, 4:40 το απόγευμα, χάνει έναν μαστό, 
κερδίζει όμως την πιθανότητα να πετύχει την πλήρη ίαση.

Πριν τελειώσει ο μήνας είναι και πάλι στο σπίτι της.
Μπαταρισμένη στον θώρακα, λίγο ανίκανη τις πρώτες μέρες να αυτοεξυπηρετηθεί,
μα είχε περάσει έναν δύσκολο στίβο!
Ουφ!
Ανακούφιση!
(Πού να 'ξερε... τότε!)


Τα δύσκολα δεν πέρασαν.
Τα δύσκολα θα ήταν μπροστά!

Μασάει η κατσίκα όμως ταραμά;
(Μωρ' μασάει και φτύνει και τα κουκούτσια, αλλά μην της το χαλάτε!
Θέλει να πιστεύει ότι ήταν Αμαζόνα σε όλα της!)

Καλό μήνα!