Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

Ιστορίες του καφενέ #2, Έκτακτη φιλοξενία! ☺




«Η ζωή ίσως δεν μας χωράει όλους»

(Ο τίτλος και το τέλος της ιστορίας δανεικά από δύο φράσεις του φίλου Μαζεστίξ 
και τη δική του ιστορία του καφενέ. 
Φράσεις που αποτέλεσαν την έμπνευση για τη δημιουργία τούτης της ιστορίας. 
Τον ευχαριστώ.)


Κείμενο - μουσικές επιλογές by Γλαύκη
Το άστεγο φιλοσοφημένο κορίτσι μας 
που φιλοξενείται κατά καιρούς στης Πέτρας
σήμερα σερβίρει το καφέ της εδώ 
αφού η αγαπητή μας Joan διακοπεύει.




Επιστροφή στην παλιά νησιωτική πόλη, που από την πρώτη στιγμή την έκανε να χάνει την φυσική πυξίδα της, να γυρίζει στα σοκάκια χωρίς να μπορεί να προσανατολιστεί, να αισθάνεται σαν βαρκούλα που την παρασύρει ο άνεμος. Μόνο τούτος ο τόπος της προκαλούσε τόση σύγχυση. Ήταν αστείο αλλά συνάμα κι ενοχλητικό. Την πρώτη φορά που πάτησε το πόδι της στα δρομάκια της γλυκιάς πολιτείας η φίλη της την μάζευε κάθε λίγο και λιγάκι ωθώντας την στο σωστό δρόμο κι έλεγε αστειευόμενη «Μα καλά, τι έχεις πάθει; Από ’δω, χαζοπούλι!».

Τώρα περπατούσε μονάχη παρέα με τη σκιά της και τον εκνευριστικό θόρυβο που έκαναν οι ρόδες της βαλίτσας της πάνω στο λιθόστρωτο. Είχε βαλθεί να ταράξει τα όνειρα των κατοίκων μιας πόλης που κοιμόταν. Ήθελε φαίνεται να μεταδώσει τη δική της ανησυχία και αταξία στους ανυποψίαστους πελάτες του Μορφέα… Δεν την ένοιαζε καθόλου, κατά βάθος το διασκέδαζε κιόλας!

Φτάνοντας στον προορισμό της επιτέλους, μετά την μικρή Οδύσσεια στα έρημα δρομάκια, άφησε τα πράγματά της , περιποιήθηκε τα μαλλιά της, δροσίστηκε με φρέσκο νερό και συντροφιά με το άρωμά της, που αναγεννούσε ψυχή και σώμα, έφυγε, λίγο αγχωμένη μην τυχόν χαθεί και πάλι, για το αγαπημένο της στέκι.

Εκείνη την ώρα ήταν το μόνο σημείο της γραφικής πόλης που έσφυζε από ζωή. «Το Καφενείο», έτσι ήταν το όνομα του μαγαζιού, αποτελούσε μια γλυκιά αγκαλιά για άτομα κάθε ηλικίας. Η διακόσμησή του λιτή και νεανική, με λίγα παραδοσιακά στοιχεία, τα οποία χρωμάτιζαν τρυφερά την ατμόσφαιρα, ενώ τα τραπεζάκια του ξεχύνονταν κι έκαναν κατάληψη στο φασαριόζικο σοκάκι. Μια τέτοια μοσχομυριστή κι ανέφελη βραδιά όλοι κάθονταν έξω, για ν’ απολαύσουν με όλες τους τις αισθήσεις τη μαγεία της.

Κάθισε, λοιπόν, κι εκείνη σ’ ένα από τα τραπεζάκια που ακουμπούσαν δανεικά στον τοίχο του αντικρινού σπιτιού. Της άρεσε να κάθεται εκεί έχοντας οπτική επαφή με την καλόγουστη πρόσοψη του καφενέ, αλλά και όλου του δρόμου με τα θορυβώδη μαγαζιά και τις υπέροχες βουκαμβίλιες. Πότε πότε σήκωνε το βλέμμα της στον νυχτερινό ουρανό κι αφηνόταν στο ταξίδι των αστεριών. Ποτέ δεν κατάλαβε πώς κατάφερνε να απομονώνεται στο δικό της ταξίδι, ακόμα κι από τα μικρά της χρόνια, μέσα σε τόσο κόσμο! Εδώ βοηθούσε ακόμα πιο πολύ η καλοεπιλεγμένη μουσική και το γλυκόπιοτο οινόπνευμα του τόπου – η ώρα δε σήκωνε καφέ.

Έτσι πέρασε εύκολα σ’ εκείνη τη βραδιά, όπου σε παρόμοια ώρα κι εποχή, στο ίδιο τραπεζάκι είχε εξομολογηθεί στη φίλη της πόσο πόνο της προκαλούσε το ότι είχε φτάσει στην πηγή, αλλά δεν μπορούσε να πιει νερό… «Φαίνεται πως ίσως η ζωή δεν μας χωράει όλους!», είχε ψιθυρίσει.

Η ζωή γι’ αυτήν ήταν αυτό το νερό, που τώρα πια είχε απομείνει η σκιά του να πλανάται μέρα νύχτα γύρω της , να την κάνει να χάνει τον προσανατολισμό της, σαν τούτη την πόλη. Μια πόλη ταυτισμένη με αυτή τη σκιά… Τη σκιά μιας αγάπης που έληξε άδοξα. Το νερό της πηγής ακολουθούσε την φυσική ροή, γιατί αυτό είχε μάθει από τη μάνα γη. Πώς να παρεκκλίνει; Όγκοι πετρωμάτων θεόρατοι υψώνονταν εξαρχής μπροστά του! Δεν ήταν ποτάμι ν’ ανοίξει με τα ορμητικά νερά του τη δική του κοίτη παρασύροντας ό,τι του στεκόταν ως εμπόδιο. Η πηγή για να γίνει ποτάμι χρειάζεται να κάνει μεγάλη διαδρομή…

Δεν θα μάθουμε ποτέ πόσα χάνουμε εστιάζοντας μόνο στην Ιθάκη, προσπερνώντας αδιάφορα τη διαδρομή ή αντιμετωπίζοντάς την ως αγγαρεία ή ακόμα με το φόβο!

Είχαν περάσει ήδη δύο χρόνια από τότε και τούτη τη νύχτα είχε πάει μόνη κοντά στην πηγή και πάλι, για ν’ αγγίξει ξανά το δέρμα της λίγη από την αύρα της δροσιά της. Τώρα δεν είχε σημασία για ποιο λόγο είχε έρθει το τέλος, αλλά γιατί δεν έβρισκε τη δύναμη ν’ απαγκιστρωθεί, να κάνει το ένα βήμα παραπέρα. Είχε επιλέξει τη μοναξιά. Είχε μάθει να είναι μόνη με τόσο κόσμο… Ήξερε ότι είναι η μοναξιά που αισθάνεται κανείς ακόμα και με τους δικούς του ανθρώπους, τους φίλους, τις συντροφιές. Εξάλλου, η πορεία του ανθρώπου είναι εν τέλει μοναχική. Το είχε διαπιστώσει από πολύ νωρίς, για να μην την τρομάζει πια. Οι μόνοι που μπορούν να μας γνωρίζουν καλά είμαστε εμείς οι ίδιοι κι εμείς αποφασίζουμε ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσουμε κάθε φορά στη ζωή μας. Είχε αφεθεί, λοιπόν, στη ροή των πραγμάτων. Δε σκεφτόταν τόσο, όσο βίωνε. Είχε ανάγκη να ζήσει κάθε σταγόνα από αυτή την πηγή!

Υπήρχαν στιγμές που στο ταξίδι της έπιανε λιμάνι κάθε φορά που κάποιο τρανταχτό γέλιο ή ζωηρή συζήτηση από τη διπλανή συντροφιά δεν ήταν δυνατόν να περάσουν απαρατήρητα. Α, ναι, κι όταν περνούσε κάποιος από μπροστά της, που τύχαινε να έχει χαρακτηριστικά όμοια μ’ εκείνου. Άθελά της τον έψαχνε παντού μέσα στο πλήθος… Είναι όπως στο πένθος, όπου στα πρώτα στάδιά του, όποιος έχει χάσει κάποιον δικό του, αισθάνεται ότι συναντά μπροστά του αυτόν που χάθηκε στις μορφές άλλων που μπορεί να του μοιάζουν.

Και πάλι χανόταν στον ωκεανό των άτακτων σκέψεων και των δυνατών συναισθημάτων. Ξαναβίωνε νοερά, μέσα στην ομίχλη πια, όλα όσα είχε ζήσει παραδομένη στο κρυστάλλινο νερό της πηγής της, με τις αισθήσεις να ξυπνούν και πάλι από την χλωρή ευωδιά του, το απαλό χάδι του, που έκανε το κορμί της ν’ αναριγά, τη γλυκιά χαρά και ταραχή που την πλημμύριζε σε κάθε συναπάντημά τους από τον βαρύ κι αισθαντικό ήχο της φωνής του. Κάποια στιγμή ένιωσε να της κόβεται η ανάσα, η καρδιά της να χτυπά αδιάκοπα, τρελά! Κύματα γιγάντια σηκώθηκαν στην απέραντη θάλασσά της κι εκείνη μόνη ως άλλος περιπλανώμενος Οδυσσέας δεν εγκατέλειπε την άνιση πάλη με τις δυνάμεις της φύσης. Ελευθέρωσε τον εαυτό της να τα αισθανθεί όλα από την αρχή, την τρυφερότητα, τη γλυκύτητα, το πάθος, την αγωνία, την απόρριψη, τη βαθιά θλίψη… Τα ζούσε όπως τότε, μονορούφι, δίχως αύριο!

Τούτο το ταξίδι της τέλειωσε στο λιμάνι του καφενείου με την πληρωμή του λογαριασμού… Έφυγε πολύ αργά, αφήνοντας τις άλλες παρέες να διασκεδάζουν μες στην αληθινή ή προσποιητή ευθυμία τους, δίνοντας ραντεβού για τον πρωινό καφέ.

Περπατώντας χωρίς βιάση , αλλά πάντα προσέχοντας μην ξαναχαθεί, φούντωνε μέσα της η επιθυμία να ξυπνήσει την πόλη… οι σκιές να γίνουν φως, ήλιος, που φέρει πάντα μέσα του την ελπίδα, την ίδια την ζωή!

Δεν μετάνιωνε για τίποτα, μια και είχε αντιληφθεί πια πως όποιος τολμά να φανερώσει όσα αισθάνεται η καρδιά του και δίνεται χωρίς όπλα στην αγάπη, τότε στέκεται με περηφάνια κι αξιοπρέπεια μπροστά στους εκτελεστές του. Είχε επιλέξει, λοιπόν, να ζήσει μέσα από το θάνατο.




*** Οι έρωτες από ό,τι φάνηκε έχουν πέραση στις ιστορίες του καφενέ. 
Ας γράφουμε γι’ αυτούς μήπως και ξορκίσουμε 
το κακό της βρωμοκατάστασης που ζούμε! 
Μακάρι να αισθανόμαστε όλοι ερωτευμένοι με την ίδια την ζωή 
μπας κι αλλάξουμε τη ρότα του τόπου μας!

Γλαύκη
_________________________________________________________


Καφέ μας σερβίρουν σήμερα
η γλυκιά μας Ελένη (Φλογερά), Τα απρόοπτα ομορφαίνουν τη Ζωή
και η αγαπημένη Μαρία Κανελλάκη , Το αυγό του Προέδρου

Μην τις χάσετε! 

*

Οι ως τώρα δημοσιευμένες ιστορίες του καφενέ:


Δημήτρης Ασλάνογλου , Coffee time
Christina Andromeda, Καφεναί
Κλαυδία, Των τραίνων ιστορίες
 Αλέξανδρος,Η Ροζάννα στη χώρα της κοκαΐνης
Σμαραγδένια Ρούλα,Το απρόοπτο,
Des Jav, (Δέσποινα) Το παρελθόν χτυπά την πόρτα
Λάχεσις (Επιλογή). Ο τρελ'Αντώνης
Τάσος Κ. Η Βασίλισσα
Velvet, Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι
Rylie, Στη σκιά του πλάτανου
@ριστέα, Παράλληλα σύμπαντα
Έλλη (Funkey Monkey) Τα κίτρινα μολύβια
Μαρία Κανελλάκη , Το αυγό του Προέδρου



48 σχόλια:

  1. Γλαύκη μου , σε ευχαριστώ πολύ κι από δω για την ιστορία σου.
    Έδωσες νομίζω κάτι διαφορετικό και ταυτόχρονα τη ψυχογραφία κάποιου που ξεπερνά έναν χωρισμό. Πολλές φορές έχεις ανάγκη να ζήσεις, να αναπολήσεις , να χιλιοπαίξεις τη βιντεοκασέτα των όμορφων στιγμών προτού αφήσεις πίσω σου.
    "όποιος τολμά να φανερώσει όσα αισθάνεται η καρδιά του"
    Όντως θέλει γενναιότητα μεγάλη να παραδεχτείς, να εκτιμήσεις κι απαλά όπως λέω εγώ να αφήσεις πίσω σου, αν θες να επιλέξεις τη ζωή!
    Υπέροχο το κλείσιμο σου!
    Φιλιά πολλά και καλή Κυριακή να έχεις !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ σ' ευχαριστώ για άλλη μια φορά για το βήμα που μου προσφέρεται έτσι, από την καλή καρδιά!!!

      Σήμερα δυστυχώς, που ο άνθρωπος είναι πιο εγωκεντρικός κι εγωιστής από ποτέ, δεν επιτρέπει στον εαυτό του να δείξει σε όλο τους το μεγαλείο τα συναισθήματά του χωρίς φόβο ότι θα πληγωθεί, χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς ντροπή ότι θα τον κοροϊδέψουν. Το εφιαλτικό βρίσκεται στον άνθρωπο, ο οποίος δεν μπορεί να αισθανθεί τίποτα, γιατί δεν του το έμαθε ποτέ κανείς... μένει αδιάφορος και παγερός απέναντι σε όλους και όλα και το μόνο που τον νοιάζει είναι η ύλη! Δεν αντιλαμβάνεται ούτε το κενό που υπάρχει μέσα του, οπότε σκορπίζει γύρω του τον παγετό και ίσως την καταστροφή. Ανοησία και υποκρισία.
      Πάλι πολλά είπα!

      Καλή Κυριακή και σε σένα καλή μου!

      Διαγραφή
    2. Μέσα από μια στενάχωρη ιστορία μπόρεσες Γλαύκη μου να δώσεις ελπίδα!
      Το λάτρεψα!

      Μέσα από έναν θάνατο θα έρθει η επόμενη ζωή!
      Φιλιά ξανά και ξανά! ♥

      Διαγραφή
  2. Τι ωραία γραφή.
    Αν και όπως είχα γράψει σε ένα παλιό μου κείμενο:"μόνη δεν είναι ούτε η μοναξιά", κατάφερα να νιώσω την μοναξιά της πρωταγωνίστριας και να χαθώ στις σκέψεις και τα συναισθήματα της.
    Και της ευχήθηκα να έρθει η στιγμή που θα πιει νερό απ' την πηγή και θα ξεδιψάσει η ψυχή της.
    Και μακάρι να γράφουμε όλοι για έρωτες, για να εμπνεύσουμε την ζωή, για νέες ιστορίες.
    Μια καλημέρα εύχομαι και σε εσένα Αριστέα μου και σε εσένα Γλαύκη, με μπόλικες ευχές για μια όμορφη και ήρεμη Κυριακή! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, σωστά η μοναξιά δεν είναι μόνη, καθώς έχει παρέα εμάς...
      Πολύ καλή η σκέψη σου!
      Διαλείμματα μοναξιάς με τον εαυτό μας είναι σημαντικά για την πορεία μας ως άνθρωποι. Όποιος το έχει τολμήσει, δεν φοβάται να υπάρξει και μόνος στη ζωή του. Πάντα εννοώντας την μοναξιά όχι ως φυσική κατάσταση, δηλ. χωρίς σύντροφο, φίλους, κάποιον δικό μας άνθρωπο, αλλά ως απομόνωση του εαυτού μας για περισσότερη και βαθύτερη συνεργασία μαζί του. Αν δε γίνει αυτό, οι άλλοι δεν μπορούν να σε βοηθήσουν σε τίποτα.
      Εύχομαι κι εγώ να ξεδιψάσει κάθε ψυχή διψασμένη!
      Σ' ευχαριστώ!

      Διαγραφή
    2. Φιλάκια πολλά γλυκό μου Μαρινάκι! ♥

      Διαγραφή
  3. Να προσθεσω δυο λογια στο κειμενο της τελευταίας παραγράφου
    Που με εντυπωσιασε

    Η μεγαλύτερη επανασταση είναι ο ερωτας του κορμιου και των αισθησεων
    Που γινεται διχως οπλα αλλα με γυμνα κορμια και χερια
    Και η μεγαλύτερη απελευθερωση όταν στεκόμαστε ολογυμνοι μπροστα του

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εσύ , V , ήρθες να προσθέσεις δυο λόγια κι εγώ δεν έχω λόγια...
      Με ενθουσιάζει η ποιητική συνέχεια που έδωσες στο κείμενο!!!
      Ναι, έτσι έπρεπε να τελειώσει!!! Ιδανικό!!!
      Πόσο θάρρος απαιτείται από τον άνθρωπο, για να το κάνει αυτό, χωρίς αναστολές και δεύτερες ή άλλες σκέψεις;

      Διαγραφή
    2. Κι εμένα με μάγεψε το σχόλιο του V!!!

      Διαγραφή
  4. Καλημέρα κορίτσια μου και καλή Κυριακή
    Γλαύκη μου με συνεπήρε ο λόγος σου και
    δροσίστηκα στην πηγή σου...όποιος έχει βρεθεί
    μπροστά στο ανέφικτο και το αναπότρεπτο
    θα σε καταλάβει!!!!

    φιλάκια πολλά ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ω, Ελένη μου, εγώ σ' ευχαριστώ!
      Τιμή μου να δροσίστηκες εσύ από την δική μου πηγή!!!
      Κάνω προσπάθειες να βάλω σε σειρά στο "χαρτί" άτακτες σκέψεις και συναισθήματα από διάφορες άσχετες καταστάσεις της καθημερινής ζωής, δίνοντάς τους μια άλλη υπόσταση.
      Χαίρομαι όταν παράγεται ένα καλό αποτέλεσμα και για τους άλλους!

      Διαγραφή
    2. Φιλάκια πολλά Ελένη μου ♥

      Διαγραφή
  5. Καλημέρα σε όλους!

    Αριστάκι, χίλια ευχαριστώ για την ζεστή σου, όπως πάντα, φιλοξενία!!!! Είσαι μεγάλη ψυχή!!!!

    Η ιστορία αυτή είναι αφιερωμένη στις αγάπες που χάσαμε στη ζωή μας. Σε ό,τι χάσαμε στην πορεία μας μέχρι τώρα. Ο έρωτας για μένα είναι εύστοχος συμβολισμός για πολλά πράγματα και καταστάσεις στην ιστορία του ανθρώπου, μια κι όταν τον ζεις απόλυτα είναι όπως ζεις την ζωή με πάθος! Βιώνεις βαθιά τα όμορφα που έχει να σου προσφέρει εκείνη, ακόμα και όσα τραγικά θα έρθουν να σε συναντήσουν όταν δεν το περιμένεις! Με λίγα λόγια ζεις! Μόνο που κάποιες φορές αργούμε να το συνειδητοποιήσουμε από νωρίς, γιατί επιδιώκουμε το ιδανικό, ενώ αργότερα αντιλαμβανόμαστε ότι είναι σπάνιο και φεύγουν μέσα από τα χέρια όσα έχουν αξία ανθρώπινη, με τις αδυναμίες της φύσης μας φυσικά. Κάποιοι ίσως δεν το δουν ποτέ. Μακάριοι; Δεν ξέρω…

    Ας απολαμβάνουμε κάθε κόκκο της πριν να είναι αργά!
    Έρωτας για το κάθε τι και ζωή αληθινή!

    Να με συγχωρέσετε που δεν πιάνω την αισιόδοξη πλευρά και με καλό τέλος στις ιστορίες των ερώτων (και στο προηγούμενο καφέ), αλλά μου αρέσει να γράφω γι’ αυτά που πονούν, καθώς τα ωραία αφήνομαι να τα ζω κι όχι να γράφω γι’ αυτά. Στη σημερινή κατάσταση, εξάλλου πιο πολλά μας πονούν παρά μας ευχαριστούν.

    Ευχαριστώ για την υπομονή σας και θα απαντήσω σε όλους σιγά-σιγά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χάρηκα πολύ Γλαύκη μου! Πρώτη φορά φιλοξενήθηκες εδώ! Χαίρομαι που είχαμε μια τόσο όμορφη ιστορία να πλαισιώσει τόσες άλλες διαφορετικές! Έχουμε κάνει μέχρι στιγμής ένα πανέμορφο γαϊτανάκι ιστοριών βγαλμένων μέσα από τη ζωή!

      Διαγραφή
  6. Σήμερα η Γλαύκη έδωσε μια όμορφη νότα μέσα από μια ιστορία που δεν είχε «ευτυχή κατάληξη». Όμως εκτός από την περιγραφή του χώρου που πιστεύω ότι είναι ιδανική και με αρκετή νοσταλγία έδωσε μηνύματα και καταστάσεις σε Ανθρώπινη διάσταση.
    Οι τέσσερες τελευταίες παράγραφοι είναι μαγευτικές. Τις διάβασα τρεις φορές. Είναι το δύσκολο κομμάτι του κειμένου, όμως δοσμένο με τρόπο εμφαντικό. Φιλοσοφημένο το κλείσιμο και με αισιόδοξα μηνύματα???
    Συμφωνώ ότι όταν είσαι ερωτευμένος με τη ζωή βλέπεις φως, βλέπεις ελπίδα βλέπεις να ατονούν και να χάνονται ομαλά και ήρεμα οι σκιές.
    Η ζωή μας χωράει όλους ???
    Αγαπητή Γλαύκη και φίλοι αναγνώστες όπως «ο ήλιος ανατέλλει για όλο τον κόσμο» έτσι και η ζωή μας χωράει όλους ???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τάσο, το σχόλιό σου με ανεβάζει σκάλες στα μάτια του εαυτού μου! Ειδικά με τις περιγραφές χώρων δεν θεωρώ ότι τα πάω καλά, αλλά μάλλον εδώ κάτι καλό βγήκε. Με κουράζει να το κάνω αυτό, όμως εδώ πήρα ως αφορμή σε τούτη μυθοπλασία έναν πραγματικό χώρο που με είχε μαγέψει, οπότε μου ήρθε αβίαστα η περιγραφή. Θ ήθελα να ήμουν πάντα εκεί!
      Αν αισιοδοξούμε μέσα σε κάθε αντιξοότητα που βιώνουμε, τότε μπορούμε να πούμε ότι ζωή μάς χωράει όλους, έστω για λίγο, όσο αποφασίσει εκείνη για μας!

      Διαγραφή
  7. Υπάρχει και αυτή η πλευρά της ζωής η δύσκολη.. αυτή που πονάει.. να μην σου πώ ότι αυτή η πλευρά ειναι η συνηθέστερη....όμως θα συμφωνήσω με τον φίλο απο πάνω Γλαύκη μου ...ο ήλιος ανατέλει για όλους όπως και το ότι η ζωή μας χωράει όλους..!! εξαιρετικά δοσμενη η ιστορία σου.. να είσαι καλά .. να έχεις μια όμορφη μερα.. φιλακιαααα..!! φιλί και την οικοδέσποινα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά, Ρούλα!
      Χαίρομαι που σου άρεσε και πήρες κάτι από αυτή μου την προσπάθεια!
      Να έχεις κι εσύ ένα όμορφο υπόλοιπο Κυριακής!

      Διαγραφή
  8. Εξαιρετική η ιστορία σου, Γλαύκη, καλογραμμένη! Συγχαρητήρια!
    Πολλά φιλιά και στις δυο σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μια μικρή κατάθεση ψυχής, για τη διαχείριση της απώλειας. Με ωραία πλάνα, ατμοσφαιρικό διάκοσμο και μια ηρωίδα που τόλμησε να κυνηγήσει το όνειρο, αντί να την κυνηγούν οι εφιάλτες της.
    Απολαυστική η παρέα σου Γλαύκη μου, με μια ιστορία που ήταν σαν να την έβλεπα καρέ-καρέ, μέσα απ' τη διήγησή σου. Ακόμα κι αν αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση στο τέλος, ωστόσο κρύβει το κορυφαίο αξίωμα της ζωής. Να κλαις αλλά να μην κλαίγεσαι.
    Τα φιλιά μου και στις δυο σας, κι ευχαριστώ πολύ για τον δυνατό "καφέ" που με κεράσατε κι απόψε :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να κλαίς αλλά να μην κλαίγεσαι!!! Πολύ σωστά Μαράκι!!!
      Μεγάλη κουβέντα...
      Χάρηκα πάρα πολύ που το απόλαυσες τόσο, αν και δεν το περίμενα ότι θα έχει ενδιαφέρον.
      Ας κυνηγήσουμε το όνειρο, λοιπόν, για να μην μας φάνε οι εφιάλτες!!!
      Φιλιά πολλά!!!

      υ.γ.
      Εσύ σήμερα έδωσες ρέστα με τη δική σου ιστορία για ακόμη μία φορά!!!!
      Τι να σου πω!!!

      Διαγραφή
  10. Γλαύκη μου διαβάζοντας την ιστορία σου δάκρυσα, γιατί μου έφερε στην επιφάνεια τον αγώνα της δικής μου ψυχής να ξεπεράσει το "χαμό" μιας αγάπης, είδα τον εαυτό μου στην "ιερή" -πολλές φορές για μενα- απομόνωση της ψυχής που αντλεί δύναμη και ενέργεια από τον ίδιο της τον εαυτό! Γιατί ο καθένας μόνο στον εαυτό του θα βρει τη δύναμη και ότι όπλο χρειάζεται να πολεμήσει τα θηρία που απειλούν τον κόσμο του. Λάτρεψα το μήνυμά σου να γράφουμε για αγάπες, ακόμα και αυτές που πονάνε. Είναι καλύτερο από το να γράφυμε για τη ζοφερή πραγματικότητα.
    Και κάτι που ταιριάζουμε, μ'αρέσει και μένα να γράφω για ότι πονάει, είναι σαν αν το ξορκίζω. Για τη χαρά για τα ευχάριστα συναισθήματα δεν μπορώ να βρω τις λέξεις.
    Φιλάκια πολλά κούκλα, υπέροχες οι συμμετοχές σου.

    Αριστέα συγχαρητήρια για άλλη μια φορά για την θερμή φιλοξενία σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αισθάνομαι εγωιστικά ευτυχής που σου προκάλεσα δάκρυα, γιατί σημαίνει ότι κατάφερα να σε αγγίξω με τον λόγο μου!
      Εντάξει, δεν θα καβαλήσω κανένα καλάμι...
      Ειλικρινά απολαμβάνω τα λόγια σου, γιατί έχω αισθανθεί να ταυτίζομαι κι εγώ πολλές φορές με τις σκέψεις και τα συναισθήματα άλλων κι αυτό με ανακουφίζει, με κάνει να χαίρομαι απίστευτα!!!
      Σ' ευχαριστώ για το θερμότατο σχολιασμό σου, να είσαι καλά!!!

      Διαγραφή
  11. Πάντως τελικά αυτή φαίνεται να πέρασε καλύτερα από τους υπόλοιπους στον καφενέ...
    χεχε

    Να πω και τη γνώμη μου επί του θέματος.
    Η λογοτεχνία είθισται να δραματοποιεί πολύ τους έρωτες.
    Ποιητική αδεία είναι αποδεκτό.
    Στη ζωή όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα.
    Οι έρωτες είναι οι ομορφότερες σύντομες στιγμές που έρχονται και παρέρχονται και ξανάρχονται, όποτε το αποφασίσει ο καθένας μας.
    Αλλά, κι όταν δεν ευοδώσει κάτι, σιγά το πράγμα.
    Στον παρακάτω δρόμο θα ευοδώσει κάτι άλλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, Γαλάτη, αυτή μπορεί και να πέρασε καλύτερα στον καφενέ, γιατί είχε μάθει πια να απολαμβάνει... αν και η ιστορία έχει συμβολισμούς μέσα από την περιγραφή μιας απλής διαδρομής σε μια πολή κι έναν καφενέ. Είναι ανάλογη με την εσωτερική διαδρομή της ηρωίδας.
      Είναι όπως το δει κανείς...

      Όσο για τη λογοτεχνία σίγουρα σε κάποια είδη της η πραγματικότητα εξιδανικεύεται και οι έρωτες παρουσιάζονται έντονα δραματοποιημένοι. Σε κάποια λογοτεχνικά έργα θα δεις με απόλυτο ρεαλισμό να αποδίδονται σκέψεις και συναισθήματα και η σκληρή καθημερινότητα. Έχει να κάνει με την προσωπικότητα και τις εμπειρίες του συγγραφέα.
      Το ίδιο είναι και στην αληθινή ζωή. Όποιος έχει αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο να ζήσει τον έρωτα χωρίς αναστολές κι εγωισμούς, τότε εκείνος είναι που θα πονέσει πολύ και μόνο εκείνος μπορεί να καταλάβει πραγματικά τι είναι η αγάπη. Αυτός που κυνηγά το εφήμερο, την επιφάνεια και την "ξεπέτα", δεν έχει μάθει από παιδί να αναπτύσσει βαθύτερα συναισθήματα για τους ανθρώπους, ή κάποια στιγμή πληγώθηκε βαθιά και σταμάτησε να πιστεύει στον έρωτα, οπότε είναι ευτυχής με το επιδερμικό. Ανακουφίζεται, γιατί δεν επιτρέπει έτσι στον εαυτό του να έρθει σε επαφή με αλήθειες που ενοχλούν και ταράζουν.
      Φυσικά στην ζωή θα ζήσουμε διάφορες ιστορίες, που άλλες θα ευοδωθούν κι άλλες όχι, ειδικά όταν πειραματιζόμαστε ή ψαχνόμαστε. Όταν όμως ερωτευτείς πραγματικά (ναι, μπορεί να συμβεί και πάνω από μια φορά- αν είσαι πολύ τυχερός), το αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι "σιγά το πράμα", δυστυχώς. Εκεί δεν πας εύκολα παρακάτω... Θέλει πολλή δύναμη!
      Δεν είναι κάτι που περιγράφεται εύκολα και το καταλαβαίνει μόνο όποιος το έχει ζήσει.
      Όλο αυτό με τα θετικά και τ' αρνητικά σημεία αξίζει να το ζήσει κανείς έστω μια φορά στη ζωή του! Κάποιοι δεν έτυχε να το ζήσουν ποτέ και δεν τους θεωρώ ευτυχείς...

      υ.γ.
      Το μάθημα τελείωσε. Διάλειμμα τώρα!
      (Σε ζάλισα...)

      Διαγραφή
  12. Ομορφη ιστορια κι ας μην ειχε αισιο τελος, μπραβο Γλαυκη , φιλια Αριστεα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολλές φορές οι ιστορίες που δεν έχουν αίσιο τέλος είναι πιο όμρφες!
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  13. Η ήρεμη δύναμη της πηγής,έχοντας σύμμαχο και βοηθό τον χρόνο,μπορεί να λειτουργήσει ως ποτάμι και να παρακάμψει αργά και συστηματικά, τυχόν εμπόδια!
    Αρκεί να υπάρχει κινητήριος δύναμη...

    Εκτός αν η πηγή ήταν στην πραγματικότητα βάλτος και όλο αυτό αποτέλεσμα ψευδαίσθησης...
    Έκτακτη ,η έκτακτη φιλοξενία σου, Αριστέα!!!
    Το καφενείο αυτό εκτός από καφεδάκια, προσφέρει φιλοσοφική συζήτηση!! Να πίνουμε συχνά καφέ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι παραγωγικές οι φιλοσοφικές συζητήσεις και τις αγαπώ πολύ!!! Φυσικά και να πίνουμε συχνά καφέ, μια και μας πλουτίζει και μας πάει ένα βήμα παραπέρα!!!
      Σ' ευχαριστώ πολύ, Ινώ!

      Διαγραφή
  14. Ο τίτλος όντως πολύ απαισιόδοξος αλλά το περιεχόμενο κι ειδικά το τέλος με αποζημίωσαν!! Το γύρισες εύστοχα Γλαύκη μου.
    Πως το λένε κάποιοι, 5 φορές θα πέσεις 6 θα σηκωθείς και πάει λέγοντας!! Μου αρέσει που ξεφεύγει από τα πλαίσια του διηγήματος και μπορεί κάλλιστα να θυμίζει σελίδα ημερολογίου, λόγω του εξομολογητικού του ύφους. Στην υγειά της ζωής λοιπόν!!
    Σας φιλώ και τις δυο και καλή βδομάδα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολλές φορές μετά το σκοτάδι έρχεται το φως! Αρκεί να το επιθυμούμε αληθινά!
      Να είσαι καλά και καλή εβδομάδα και σε σένα!

      Διαγραφή
  15. Καλημέρα, κορίτσια!
    Γλαύκη, πολύ όμορφα δοσμένη ιστορία! Μου άρεσαν οι περιγραφές και το μήνυμα που στέλνεις αλλά ιδίως το κλείσιμο. Πολύ δυνατό! Πραγματικά, ο μόνος τρόπος να ξορκίσεις το φόβο και τον πόνο, είναι να τους κοιτάξεις κατάματα και να αναμετρηθείς μαζί τους! Χωρίς αυτή τη διαδικασία, δεν μπορείς να τους αφήσεις πίσω και να προχωρήσεις.

    (Και για να το γυρίσω στην πεζή πραγματικότητα, έχω κι εγώ έναν πόνο..ΝΑ! Πονάει το δόντι μου, μ' έχει τρελάνει όλο το ΣΚ. Θα αναμετρηθώ λοιπόν κι εγώ σε λίγο μαζί του με τη βοήθεια του οδοντίατρου, γιατί δε μ' άφησε ούτε να κοιμηθώ!)

    Αριστέα, όπως πάντα υπέροχη οικοδέσποινα!

    Α, κι ένα τραγουδάκι από μένα! Μου 'ρθε στο μυαλό όταν διάβαζα την ιστορία.
    https://www.youtube.com/watch?v=npt14Di3X7I

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Άσε, Σοφία, το έχουμε ρίξει στους "πονόδοντους" εδώ στους καφενέδες!!!
    Είναι μακράν καλύτεροι και αποδοτικότεροι από τους αληθινούς πονόδοντους και τους "πονόδοντους" που μας προκαλεί η πολιτική και κοινωνική μας κατάσταση!!!
    Είναι ένα είδος στον γραπτό λόγο που πίστευα ότι δεν θα τα κατάφερνα ποτέ και δεν είχα ασχοληθεί όλα μου τα χρόνια. Είναι για μένα μια πρόκληση... Ο Φώσκολος και ο Τζέιμς Πάρις έλαβαν τέλος!
    Τώρα θα πάμε γι' άλλα... Τώρα να δω με τι άλλο μπορώ ν' ασχοληθώ στη γραφή!

    Περιμένω δική σου ερωτική ιστορία σε κάποιον καφενέ...
    Σοφάκι, μην μας το στερήσεις, α, και κοίτα να έχει κι ολίγο από μάπες-φάπες...!!! Γιατί καλό το μελιστάλαχτο, αλλά υπάρχει κι αυτή η όψη στο ερωτικό πεδίο, μια και πολλές φορές μετά το φως έρχεται και η φθορά. Δεν έχει γράψει προς το παρόν νομίζω κανείς για την κατιούσα ενός έρωτα.
    Τι λες;
    (το κάνουμε και παρέα)

    υ.γ.
    Το τραγούδι το γνωρίζω και μ' αρέσει! Ταιριάζει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σοφία μου, νόμιζα ότι έκανες πλάκα για το δόντι σου...
      Περαστικά, γιατί αυτός ο πονόδοντος δεν υποφέρεται με τίποτα!!!

      Διαγραφή
  17. Γλαύκη, κρύβεις μέσα σου μια σκηνοθέτρια. Όλα τα λεφτά το "πλάνο" με το οποίο ξεκινάς να ξετυλίγεις την ιστορία σου. Ένας ταιριαστός συμβολισμός, που δεν ταιριάζει μόνο στις τελειωμένες σχέσεις, αλλά σε καθετί. Αυτό το χάσιμο, αυτή η περιπλάνηση σε ερημικό και σκοτεινό σοκάκι, με τα βαρίδια μας να μας κρατούν συντροφιά. Σοκάκι - εφιάλτης, μα συγχρόνως αποδεικνύεται και σοκάκι - κάθαρση.

    Εξαιρετική η ιστορία σου, πολύ μου άρεσε.
    Συγχαρητήρια, Γλαύκη μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Με εντυπωσιάζουν τα σχόλιά σου, Lysippe, αλλά το σκηνοθέτρια είναι υπερβολή! Είμαι όμως πολύ χαρούμενη που έπιασες το ρυθμό και το νόημα της ιστορίας, οπότε θεωρώ ότι υπήρξε εν τέλει επικοινωνία ανάμεσα στον γράφοντα και τον αναγνώστη!!!
    Θερμές ευχαριστίες για όλα!!!
    Να είσαι καλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Σας ευχαριστώ πολύ πολύ όλους όσοι παρακολουθείτε στενά τις Ιστορίες του καφενέ και αφήνετε υπέροχα σχόλια!
    Να είστε καλά όλοι ! Μου δίνετε δύναμη και κίνητρο και για τρίτο γύρο κάποια στιγμή!
    Φιλιά σε όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Πολύ όμορφη η ιστορία σου....με άγγιξε το σημείο που γράφεις για την μοναξιά "Είχε επιλέξει τη μοναξιά. Είχε μάθει να είναι μόνη με τόσο κόσμο… Ήξερε ότι είναι η μοναξιά που αισθάνεται κανείς ακόμα και με τους δικούς του ανθρώπους, τους φίλους, τις συντροφιές."
    Πόσες φορές το έχω νιώσει....!
    Καληνύχτα και στις δυο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τελικά, βρίσκουμε πολλές φορές κοινά σημεία ο ένας στον άλλο μέσα από διάφορους τρόπους επικοινωνίας εδώ στα μπλογκόσπιτα!
      Να είσαι καλά και καλό ξημέρωμα!

      Διαγραφή
  21. Θα σου πω ότι διαβάζοντάς το δεν φαίνεται αν πρόκειται για σκέτο χωρισμό ή για θάνατο. Θα με πεις πεζό, όμως ούτε πίσω από τις λέξεις δεν κατάφερα να αντιληφθώ τι τελικά έγινε. Διαβάζοντας τα σχόλια και τις απαντήσεις το πράγμα έγινε σαφές. Εξακολουθώ όμως (επειδή σκέφτομαι με αντρικό μυαλό) να μην καταλαβαίνω γιατί να έχει κολλήσει η ηρωίδα σε έναν τύπο που στην τελική δεν την ήθελε.
    Άμα δεν μας θες μία δεν σε θέλουμε εκατόν πενήντα μία. Για μένα τόσο απλό είναι!

    Πέρα από την πλάκα η περιγραφή του χώρου ήταν άψογη. Δείχνει έναν άνθρωπο καλλιεργημένο και διαβασμένο που "το'χει".

    Πάμε γι' άλλα λοιπόν και νέες φιλοξενίες.
    Τα φιλιά μου και στις δύο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε χωρισμό αναφέρεται, Πετρή, το κείμενο. Αν επρόκειτο για θάνατο το κείμενο θα ήταν πολύ βαρύ, να είσαι σίγουρος!
      Ναι, με μία ανάγνωση μπορεί εύκολα να σε μπερδέψει σε αρκετά σημεία του. Λυπάμαι γι' αυτό, αλλά έτσι μου έβγαινε. Έχει και κάποιους συμβολισμούς που ξεπερνούν τα στενά όρια του έρωτα.
      Σχετικά με το ότι κόλλησε η ηρωίδα με το συγκεκριμένο πρόσωπο έχω δώσει μια μακροσκελή απάντηση στον φίλο μας τον Γαλάτη παραπάνω και δεν θέλω να επαναληφθώ. Κι εκείνος το είδε πολύ απλά, όπως κι εσύ, με το αντρικό του μυαλό! Αν έχεις διάθεση δες την απάντηση.
      Πάντως κάποιες φορές στη ζωή μας θέλουμε πολύ χρόνο, για να ξεπεράσουμε κάποια συναισθηματική κατάσταση, η οποία μάς στιγμάτισε για κάποιους λόγους.
      Στις γυναίκες ίσως συνηθίζεται περισσότερο λόγω ιδιοσυγκρασίας και ίσως πιο σύνθετης ψυχολογίας. Αυτό το λέω μέσα από παλιότερη προσωπική εμπειρία αλλά και κα΄ποιων φίλων.
      Σήμερα γενικά έχει γίνει πιο εύκολο να μεταπηδά κάποιος από μια σχέση σε μια άλλη απ' ό,τι παλιότερα, μια και βοηθά σ' αυτό η κοινωνία που είναι πιο χαλαρή, αλλά και οι ανθρώπινες επαφές που έχουν γίνει πιο ρηχές. Όλα είναι εύκολα, όπως και το σμίξιμο ανάμεσα σε δυο ανθρώπους και ο χωρισμός. Τα παλιότερα χρόνια πιστεύω ότι γνωρίζεις πόσοι άνθρωποι, γυναίκες και άνδρες, δεν "έφτιαξαν" ποτέ την ζωή τους μετά από μια ερωτική απογοήτευση, εκτός αν τους πάντρευαν με το ζόρι.
      Πιστεύεις επίσης ότι είναι εύκολο να βρει κάποιος έναν άνθρωπο με τον οποίο θα ταιριάζει σε πολλά και θα υπάρχει παράλληλα και "χημεία"; Η κατάσταση γύρω μου μού θυμίζει αποτυχία σκέτη με πολλούς μα πάρα πολλούς συμβιβασμούς... μια κατά φυτοζωή θα την έλεγα.

      Με τιμούν τα λόγια σου για τον τρόπο γραφής μου και υπόσχομαι ότι δεν θα το πάρω επάνω μου... χεχε!

      Φυσικά και πάμε γι' άλλα!!!
      Θέμα ψάχνω... από φιλοξενίες δεν έχω παράπονο, γιατί θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μου!!!
      Φιλιά πολλά, Πετρή μου!

      Διαγραφή
  22. Μου άπεσε πολύ η συμμετοχή σου Γλαύκη, οι περιγραφές αλλά και όλο το κλίμα-συναίσθημα που βγάζει! Και βέβαια και τα λόγια στο τέλος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ, Γιώργο, για το όμορφο σχόλιό σου!
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  23. Γλαύκη με άγγιξε ιδιαίτερα η ιστορία σου και με συνεπήρε η γραφή σου με τα αλληγορικά και βαθιά ανθρώπινα συναισθήματα που έχεις
    σκιαγραφήσει τόσο αποκαλυπτικά.....η διαχείριση της απώλειας, η ενδοσκόπηση, η δύναμη που πηγάζει εκ των έσω........και είναι αυτή η υπέροχη κινητηρια δύναμη για να προχωράμε μπροστά.....
    Θαυμασια φιλοξενία Αριστέα, φιλιά και στις δυό σας!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συγκινητικός ο σχολιασμός σου, Κλαυδία μου!!!
      Είναι χαρά μου που κατάφερα να σε πάρω μαζί μου σ' αυτό το ταξίδι του λόγου, των σκέψεων και των συναισθημάτων!!!
      Εύχομαι και σε σένα πολλές καλές δημιουργίες!!!
      Φιλιά κι από μένα!!!

      Διαγραφή
  24. Α να επιτέλους που αξιώθηκα. Βασανιάρικος ο καφές της Γλαύκης και το χειρότερο με αυτούς τους καφέδες είναι ότι δεν απολαμβάνεις την πολύτιμη συντροφιά των φίλων ούτε χαίρεσαι με τη βόλτα σου. Σαν περάσει η φουρτούνα και γιατρευτούν οι πληγές τότε μόνο βλέπουμε πόσες ωραίες βόλτες χάσαμε γιατί ήμασταν χαμένοι στις σκέψεις μας. Περνάνε και σκορπίζονται τα χρόνια όταν μετράμε το τι θα γινόταν αν δεν χάναμε και τούτο κι εκείνο και το άλλο.

    Η απώλεια είναι όντως μια μικρή χηρεία και ίσως αυτό να είναι και η λύτρωση για μια χαμένη αγάπη. Όπως και στο θάνατο αποφασίζουμε να ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας έτσι πρέπει να κάνουμε και με τους άδοξους αποχωρισμούς.

    Όλοι δυστυχώς έχουμε πιει τέτοιους καφέδες. Κι εγώ κοιτώντας πίσω στεναχωριέμαι αφάνταστα που δεν ένιωθα τότε πόσο τυχερή ήμουν που βρισκόμουν σε ωραία μέρη με αγαπημένους φίλους και κυρίως με λιγότερα χρόνια στην πλάτη μου..

    Οπότε Γλάυκη μου έκανες 2 πράγματα. Από τη μια με μελαγχόλησες για τους άδοξους καφέδες της ζωής μου, αυτούς που δεν χαιρόμουνα γιατί οι σκέψεις μου ήτανε αλλού και από την άλλη μου υπενθύμισες πόσους πολλούς καφέδες πρέπει να πιω τώρα που ξέρω να εκτιμώ την βόλτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Καλημέρα, Χριστίνα!
    Να πιεις πολλούς καφέδες με πάθος κι αληθινή απόλαυση! Με καλή συντροφιά κι όμορφη συζήτηση. Ο καιρός περνάει και χάνεται και είδηση δεν παίρνουμε...

    Στις ιστορίες του καφενέ, σ' αυτή και την προηγούμενη, έπιασα κάποιες από τις δυσάρεστες πλευρές της αγάπης κι έχω στον νου μου κι άλλη μία. Της αγάπης μετά από χρόνια, όταν την αγγίζει η φθορά κι εκεί φαίνεται αν επιβιώνει ή όχι. Δηλαδή, πάλι θα σας "μαυρίσω"!

    Σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη και τα όμορφα σχόλια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή