Τούτη είν΄ η πατρίδα η δική μου....

Έχω μια αλάνα μέσα μου μεγάλη.

Από μικρή την κουβαλώ, 

με τα εκλεκτά αρώματα της μνήμης τυλιγμένη...

Φθάνει ίσαμε τα τρία κυπαρίσσια που ορθώνουν αγέρωχα 

τις άκρες των στον ουρανό,

χαιρετώντας με κάθε πρωί, 
ευλαβικά σχεδόν, 

μυστηριακά μετά βεβαιότητας.

Πάντα το ίδιο σκηνικό-πάντα η ίδια τελετουργία.

Κι ύστερα αφήνω τη ψυχή, 
ελεύθερη κατάδυση να κάνει στην αυλή των θαυμάτων.

Εκεί, που το κορμί αμέτρητες στιγμές γδάρθηκε 

πάνω στην έξαψη του παιχνιδιού

Μα είναι πληγές αστείες τώρα πια...

Και παρά εκεί την ακουμπώ στο πράσινο περβόλι

Και μένει υγραμένη από τη δροσιά των νοτισμένων του ανθών

και χορτασμένη από τ'αγαθά της γης...

Πέτρες, κλαδιά και χώμα κι ουρανός

και μνήμη σαν αλάνα.

Τούτη είν' η πατρίδα μου

που μ' αγκαλιάζει ως τώρα.

Αν χάσω κάτι από όλα αυτά

θα χάσω τη μισή ζωή μου.

Δεν θέλω πλούτη, ευκολίες κι άλλη απλωσιά.

Θέλω μονάχα να γελώ στα ίδια μέρη 

που ρίζωσε για πάντα η ψυχή μου.

Αριστέα

Αυτή ήταν η εκτός συναγωνισμού συμμετοχή μου 

στο 9ο Συμπόσιο Ποίησης, 

όπως κάνω σε όλα τα Συμπόσια ως τώρα.

Φιλιά κατάμουτρα

@