Πάντα γι` άλλα μιλάμε
Πάντα γι` άλλους μιλάμε,
έτσι δεν πονάμε, έτσι ξεχνάμε
Βασικά αηδιασμένη είμαι.
Από όσα περνούν από μπροστά μου ανοίγοντας τα κοινωνικά δίκτυα,
σερφάροντας στο διαδίκτυο,
κάνοντας το στιγμιαίο λάθος να παρακολουθήσω
έναν, οποιοδήποτε πολιτικό.
Έμεινα σχεδόν έναν χρόνο τώρα χωρίς τηλεόραση - το ότι
έδειχνε για καιρό ΝΕΡΙΤ και τώρα ΕΡΤ μόνο, δεν τη λες τηλεόραση.
Και ήμουν ευτυχισμένη.
Είχα το άλλο θαυμαστό κουτί, δεν πολυσκοτίστηκα.
Όλο και περισσότερο όμως νιώθω την ανάγκη να τα κλείσω όλα.
Προφίλ, λογαριασμούς, όλα!
Ήδη έχετε ψιλιαστεί το ολοένα και αυξανόμενο κλείσιμο στο καβούκι μου,
παρά τις φιλότιμες προσπάθειες (εικασίες μου πιότερο)
να επιστρέψω.
Όλο επιστρέφω κι όλο κουμπώνομαι περισσότερο.
Παρατηρώ σιωπηρή.
Αηδιάζω και κλείνομαι...
Κλείνω.
Το κουτί.
Κι επιστρέφω στα αντίδοτα που μ' επαναφέρουν στη ζωή...
Σκέφτομαι την πρόσφατη φωτογραφία, για την οποία τόσος ντόρος έγινε.
Πόσες διαμαρτυρίες ακούστηκαν,
αλλά και πόσες φωνές μίλησαν για τη δύναμη της εικόνας,
την ανάγκη της ενημέρωσης και της δημιουργίας του σοκ.
Σκέφτομαι τον φωτογράφο.
Όταν βλέπεις ένα παιδί στην ακτή, τρέχεις να το βοηθήσεις, να δεις αν ζει,
να δώσεις τις πρώτες βοήθειες.
Αν δεν το κάνεις και απλά φωτογραφίζεις, δεν είσαι άνθρωπος.
Αν πάλι, έτρεξες, διαπίστωσες το θάνατό του,
το τοποθέτησες πάλι στην στάση που σε βόλευε για την τέλεια φωτό
και "κλικ" τραβάς, τότε είσαι τέρας.
Δεν κάνεις τη δουλειά σου πουλώντας το θάνατο.
Τη φρίκη τη γνωρίζουμε κι ας μην τη δούμε.
Ή μάλλον όσο και να τη δούμε δεν τη γνωρίζουμε, αν δεν τη ζήσουμε!
Κι έχουμε τη μερίδα των ευσυγκίνητων.
Που βουρκώνουν στο θέαμα.
Μία μέρα. Δύο μέρες.
Μετά...Μετά πάμε στο επόμενο θέμα, στον επόμενο ήρωα.
Άλεξ, Βαγγέλης, Αϊλάν....
Τα ονόματα μόνο αλλάζουν.
Εμείς πάλι;
Όχι δεν τα βάζω με την τεχνολογία.
Πφ! Σιγά μην κυνηγήσω την εξέλιξη και αναφωνήσω
"εμπρός προς τα πίσω".
Άλλο να θυμάμαι τα ωραία του παρελθόντος,
καθώς είμαι και νοσταλγικό κορίτσι
(αυτό το κορίτσι ...μην το δένεις κόμπο)
κι άλλο να πιστεύω ότι μόνο το ρίξιμο στη φωτιά μιας νέας
Ιεράς εξέτασης κάθε τι νέου μας σώζει.
Όχι μανούλα μου.
Δεν τα βάζω με την τεχνολογία.
Με μας τα βάζω.
Με τη χρήση της.
Που δεν έχουμε τη σοφία να καταλάβουμε πόσο
σκλάβοι της γινόμαστε, πόσο πλασματική δύναμη μας έχει δώσει.
Ιδίως αυτά τα σόσιαλ μίντια ...
Μας έκαναν διάσημους.
Σημαντικούς.
Σπουδαίους.
Ποστάρουμε μια ξένη ατάκα, το έξυπνο τσιτάτο
ένα ακόμα ευφυολόγημα πάνω σε φωτό
και γουάου έχουμε να μετράμε λάικς.
Ή θυμώνουμε αν δεν έχουμε.
Δεν τα ξέρω από πρώτο χέρι να σας πω...
Ό,τι μαθαίνω και διαβάζω κι εγώ.
Αποφεύγω να αναρτώ εξάλλου ξένες ιδέες.
Εδώ αναγκαστικά σας μάζεψα μερικές γελοιογραφίες.
Ή δεν είναι;
Από όσα περνούν από μπροστά μου ανοίγοντας τα κοινωνικά δίκτυα,
σερφάροντας στο διαδίκτυο,
κάνοντας το στιγμιαίο λάθος να παρακολουθήσω
έναν, οποιοδήποτε πολιτικό.
Έμεινα σχεδόν έναν χρόνο τώρα χωρίς τηλεόραση - το ότι
έδειχνε για καιρό ΝΕΡΙΤ και τώρα ΕΡΤ μόνο, δεν τη λες τηλεόραση.
Και ήμουν ευτυχισμένη.
Είχα το άλλο θαυμαστό κουτί, δεν πολυσκοτίστηκα.
Προφίλ, λογαριασμούς, όλα!
Ήδη έχετε ψιλιαστεί το ολοένα και αυξανόμενο κλείσιμο στο καβούκι μου,
παρά τις φιλότιμες προσπάθειες (εικασίες μου πιότερο)
να επιστρέψω.
Όλο επιστρέφω κι όλο κουμπώνομαι περισσότερο.
Παρατηρώ σιωπηρή.
Αηδιάζω και κλείνομαι...
Κλείνω.
Το κουτί.
Κι επιστρέφω στα αντίδοτα που μ' επαναφέρουν στη ζωή...
Πόσες διαμαρτυρίες ακούστηκαν,
αλλά και πόσες φωνές μίλησαν για τη δύναμη της εικόνας,
την ανάγκη της ενημέρωσης και της δημιουργίας του σοκ.
Σκέφτομαι τον φωτογράφο.
Όταν βλέπεις ένα παιδί στην ακτή, τρέχεις να το βοηθήσεις, να δεις αν ζει,
να δώσεις τις πρώτες βοήθειες.
Αν δεν το κάνεις και απλά φωτογραφίζεις, δεν είσαι άνθρωπος.
Αν πάλι, έτρεξες, διαπίστωσες το θάνατό του,
το τοποθέτησες πάλι στην στάση που σε βόλευε για την τέλεια φωτό
και "κλικ" τραβάς, τότε είσαι τέρας.
Δεν κάνεις τη δουλειά σου πουλώντας το θάνατο.
Τη φρίκη τη γνωρίζουμε κι ας μην τη δούμε.
Ή μάλλον όσο και να τη δούμε δεν τη γνωρίζουμε, αν δεν τη ζήσουμε!
Κι έχουμε τη μερίδα των ευσυγκίνητων.
Που βουρκώνουν στο θέαμα.
Μία μέρα. Δύο μέρες.
Μετά...Μετά πάμε στο επόμενο θέμα, στον επόμενο ήρωα.
Άλεξ, Βαγγέλης, Αϊλάν....
Τα ονόματα μόνο αλλάζουν.
Όχι δεν τα βάζω με την τεχνολογία.
Πφ! Σιγά μην κυνηγήσω την εξέλιξη και αναφωνήσω
"εμπρός προς τα πίσω".
Άλλο να θυμάμαι τα ωραία του παρελθόντος,
καθώς είμαι και νοσταλγικό κορίτσι
(αυτό το κορίτσι ...μην το δένεις κόμπο)
κι άλλο να πιστεύω ότι μόνο το ρίξιμο στη φωτιά μιας νέας
Ιεράς εξέτασης κάθε τι νέου μας σώζει.
Όχι μανούλα μου.
Δεν τα βάζω με την τεχνολογία.
Με μας τα βάζω.
Με τη χρήση της.
Που δεν έχουμε τη σοφία να καταλάβουμε πόσο
σκλάβοι της γινόμαστε, πόσο πλασματική δύναμη μας έχει δώσει.
Μας έκαναν διάσημους.
Σημαντικούς.
Σπουδαίους.
Ποστάρουμε μια ξένη ατάκα, το έξυπνο τσιτάτο
ένα ακόμα ευφυολόγημα πάνω σε φωτό
και γουάου έχουμε να μετράμε λάικς.
Ή θυμώνουμε αν δεν έχουμε.
Δεν τα ξέρω από πρώτο χέρι να σας πω...
Ό,τι μαθαίνω και διαβάζω κι εγώ.
Αποφεύγω να αναρτώ εξάλλου ξένες ιδέες.
Εδώ αναγκαστικά σας μάζεψα μερικές γελοιογραφίες.
Ή δεν είναι;
Δεν φταίει η τεχνολογία.
Εντάξει όλοι στην αρχή μπορεί να κάναμε λάθη,
να χρησιμοποιήσαμε λάθος την ελευθεριότητα και τη δύναμη
που μας έδωσε (νομίζουμε) το διαδίκτυο.
Κάποια στιγμή δεν πρέπει να τα βάλουμε κάτω και να δούμε
τι δεν πάει καλά;
Τόσα τσιτάτα ποστάρονται...
Αλλά σοφοί δεν βλέπω να γινόμαστε...
Η χρήση εξαρτάται από μας.
Έχεις στα χέρια σου ένα εργαλείο.
Εργαλείο είναι και το μαχαίρι.
Κόβεις το ψωμί σου.
Την τομάτα σου.
Το αγγούρι σου και τρως.
Ή αφαιρείς μια ζωή.
Ας κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για όλες τις λάθος χρήσεις
που έχουμε κάνει ως τώρα της τεχνολογίας.
Κι ας περάσουμε στην αυτοκριτική μας.
Καλή σας μέρα
@ριστέα
Μην ξεχνιόμαστε ε;
Το "Άλλαξέ το" #2 σας περιμένει...