Παρεμπιπτόντως, μεγάλωσα κι άλλο μαμά!

(...) η ζωή μας δεν είναι η ζωή μας,

αλλά μόνο η ιστορία που είπαμε γι'αυτήν.

Η ιστορία που είπαμε στους άλλους,

κυρίως όμως στον εαυτό μας.

Τζούλιαν Μπαρνς

"Ένα κάποιο τέλος"

Αφηγήματα και εορτασμοί...

Από το ωραίο (λέμε τώρα) αφήγημα της 27ης Ιουνίου 2017 ως σήμερα, 

κύλησε ένας ολόκληρος χρόνος. 

Ήταν ομολογουμένως ένα ωραίο, (ξαναλέμε για χάρην εμπλουτισμού του κειμένου) ρομαντικό αφήγημα, 

που διαβάζοντάς το, λίγο πριν αρχίσω το γράψιμο, με έκανε να χαμογελάσω.

Όχι ότι δεν πίστευα κάθε λέξη που έγραφα τότε.

Αλλά να, είναι που μόλις φέτος έμαθα να μετράω λίγο τις αφηγήσεις μου.

Να τις ζυγίζω. Να τις πετσοκόβω.

Έμαθα ότι διαρκώς πρέπει να παρατηρείς, να αμφισβητείς, να αναζητάς.

Πίσω σου, γύρω σου, μέσα σου.
Στο τώρα, στο χτες.

Χωρίς φόβο. Με περιέργεια όμως.

Δεν χωράει η διακριτικότητα μέσα μας!
Κυρίως όμως να μην παραμυθιαζόμαστε.
Αυταπατώμεθα οι περισσότεροι βλέπετε από τις διηγήσεις μας...

Έμαθα κάμποσα λοιπόν κι αυτόν τον χρόνο.
Κυρίως όμως επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες μου: 
το Σύμπαν σου επιστρέφει χαρές και δυσκολίες ως πληρωμή,
για όσα κάνεις, καλά ή άσχημα,

ανάλογα με το τι χρειάζεται η ψυχή σου για να εξελιχθεί.

Το αν θα πας παρακάτω ή θα μείνεις μετεξεταστέος,

εξαρτάται αποκλειστικά από σένα.

Από το βαθμό ωριμότητας.

Κι ανακάλυψα με έκπληξη πόση ανωριμότητα κουβαλάμε 
οι περισσότεροι.

Μεγαλώνουμε, μα δεν ωριμάζουμε.

Γεμίζουμε ρυτίδες, αλλά όχι σοφία.
Αν ήταν αλλιώς, ο κόσμος μας δεν θα μύριζε σαπίλα.
Θα ήταν ένας όμορφος κόσμος!

Και κάπως έτσι βρέθηκα στη γενέθλια μέρα μου
να μετράω ρυτίδες. Όχι σοφία.

Να σβήνω ήσυχα, ήσυχα κι απλά τα 48 κεριά μου 
και να πηδάω από τη μια χρονιά στην άλλη,

λίγο κουτσό - λίγο τσιγκολελέτα.
Με επισφαλή ισορροπία.
Θα τα καταφέρω;

[Μεγάλωσα κι άλλο μαμά!
Κι όλο περισσότερο σε φθάνω...]

@ριστέα