21ο Συμπόσιο Ποίησης - Οι συμμετοχές, Μέρος 1ο

Αγαπημένοι φίλοι και φίλες.

Οι μέρες επιτέλους κύλησαν!
Το 21ο Συμπόσιο Ποίησης είναι εδώ!
Ένα Συμπόσιο διαφορετικό.
Ένα Συμπόσιο μοναδικό!
Πρώτα απ' όλα έχουμε τις λιγότερες συμμετοχές 
από κάθε άλλη φορά, καθώς υπήρχε το όριο της μίας συμμετοχής.
Αυτό τελικά αποδείχτηκε καλό για μένα, τω αυτώ ποθώ 
και δια εσάς ☺

Οι λέξεις μας αυτή τη φορά σας έδιναν
μεγάλη ευχέρεια, αφού είχατε να επιλέξετε ανάμεσα στις εξής 
τέσσερις δυνατές:

Μαθαίνω-μαθητής
Διδάσκω-δάσκαλος

και οι οποίες σας οδήγησαν να δώσατε υπέροχα ποιήματα
-ό,τι πραγματικά προσμονούσα να διαβάσω, όταν τις επέλεγα!

21
εξαιρετικές συμμετοχές 
για το 21ο Συμπόσιο

σε έμμετρο λόγο, ελεύθερο στίχο και χαϊκού
με γοήτευσαν και ήρθε η στιγμή να κατακτήσουν κι εσάς!

Σας θερμοπαρακαλώ: 

➤Μην τρομάξετε 
 με τον όγκο κάποιων συμμετοχών.
➤Μην λιποψυχήσετε ! Φθάστε ως το τέλος!

➤Νιώστε τον πόνο του ποιητή
καθώς αγωνιζόταν να ταιριάξει τις λέξεις του...
➤Ψηφίστε όπως πάντα με τα δικά σας κριτήρια. Δεν πειράζει.
Δεν είναι κάποιος πανελλήνιος διαγωνισμός.
Ένα δρώμενο είναι για να περνάμε όμορφα.
Να διαβάζουμε δυνατές στιγμές φίλων και συνμπλόγκερς!
➤Πάρτε ανάσες. Θα σας χρειαστούν!

⤋

Ξαναγυρίστε.
Απολαύστε.
Συγκινηθείτε.
Στο τέλος, τυπικά και μόνο, δώστε τις ψήφους σας. 

Γνωρίζω τις δυσκολίες και σας νιώθω
Η αξιολόγηση γίνεται για τη χαρά της διαδικασίας και σύμφωνα με την
υποκειμενική άποψη των φίλων που βαθμολογούν.

Ευχαριστώ ΘΕΡΜΟΤΑΤΑ τους φίλους 
που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, αλλά και όλους
όσοι θα διαβάσετε και θα μπείτε στη διαδικασία να ψηφίσετε.
Το Συμπόσιο είστε εσείς! 
Είναι δικό σας!

◙
Τα 21 ποιήματα τα μοίρασα, σε 2 αναρτήσεις. 

Η μετάβαση σε κάθε μία διευκολύνεται με συνδέσμους! 
Μια φωτογραφία, όπως πάντα, συνοδεύει κάθε ποίημα.
Όσες φωτογραφίες έχουν συνδέσμους, αυτοί φαίνονται με το 
πέρασμα του ποντικιού πάνω στην κάθε μία.
◙

Και σε αυτό το Συμπόσιο έκανα κλήρωση 
για τη σειρά "εμφάνισης" των συμμετοχών. 
Η κλήρωση έγινε μετά το πέρας της προθεσμίας, με τη βοήθεια του
RANDOM.ORG (List Randomizer)
και τα αποτελέσματα μου έδωσαν την παρακάτω σειρά:

Οι όροι της βαθμολόγησης:

Αν είσαι φίλος του μπλογκ μπορείς να ψηφίσεις.

Άγνωστοι και πρωτοεμφανιζόμενοι δεν θα γίνουν δεκτοί!

ΠΡΟΣΟΧΗ

Κι αυτή τη φορά, κρατάμε την ίδια βαθμολόγηση:

Έχετε λοιπόν τους βαθμούς 3,2,1,1,1 στα χέρια σας.

Χρησιμοποιήστε τους με σύνεση.

Υποχρεωτικά και τις 5 βαθμολογίες.

Το 3 στο ποίημα που σας γοήτευσε περισσότερο 

το 2 στο επόμενο ποίημα που σας άρεσε και τους τρεις άσους 

στις επόμενες αγαπημένες σας επιλογές.

Από αυτή τη στιγμή, έως και την 
Πέμπτη, 01 Νοεμβρίου, στις 8 το βράδυ, 

διαβάζουμε, σχολιάζουμε, βαθμολογούμε.

Παρασκευή 02/11
θα έχουμε τη γιορτή λήξης 
και την ανακοίνωση του μεγάλου νικητή ,
ο οποίος παίρνει όπως πάντα ένα δωράκι από τα χεράκια μου.

Αφήνετε το σχόλιο σας με τη βαθμολογία σας σε αυτή την ανάρτηση.
Όλοι όσοι συμμετέχουν βαθμολογούν,
χωρίς όμως να μπορούν να ψηφίσουν τη δική τους συμμετοχή.

Οι δημιουργοί χαίρονται με κάθε μικρό ή μεγάλο σχόλιο,
ακόμα κι αν δεν πάρουν βαθμολογία. Ο βαθμός δεν είναι ο στόχος.

Ελπίζω να μην έχασα καμία συμμετοχή, αλλά και να μην μετέφερα κάτι λάθος.

Θυμίζω:

Το Συμπόσιο δεν είναι επίσημος διαγωνισμός.

Είναι ένα διαδικτυακό μας δρώμενο.

Δημιουργήθηκε για τα blogs (ή τους άστεγους φίλους) με τα οποία/ους

έρχομαι σε αλληλεπίδραση. 

Οι περισσότεροι μεταξύ μας πια γνωριζόμαστε

(αρκετοί γνωριστήκαμε μέσα από το Παιχνίδι των λέξεων

του TEXNIS STORIES, πάνω στο οποίο κι αρχικά πάτησα).

Καθώς πλέον σας γνωρίζω όλους,

μπορώ να διασφαλίζω και τη διαφάνεια.

Συμμετέχουν πάντα, είτε στη δημιουργία, είτε στη βαθμολόγηση, 

μόνο φίλοι αναγνώστες.

Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.

Καλή σας ανάγνωση!

@ριστέα

1.Η κόκκινη χελώνα

Είμαι η κόκκινη χελώνα.

Όπου κι αν πάω, κουβαλώ το άδειο σπίτι μου.

Γυρεύω κάποιον ναυαγό,

μες το δικό του το ερημονήσι

να τον εγκλωβίσω.

Να μείνει εκεί. Ως για να μάθε κάθε απάτητη και σκοτεινή

κι αχαρτογράφητη εσοχή του.

Να την γευτεί. Να την βιώσει.

Να λειάνει τις γωνίες που οδηγούν στα μονοπάτια

προς τις απροσπέλαστες σπηλιές του.

Ύστερα, ας φτιάξει τη σχεδία του, κι αν θέλει,

ας αποδράσει.

Είμαι η κόκκινη χελώνα.

Όπου κι αν πάω, κουβαλώ το άδειο σπίτι μου.

Δασκάλα και μαθήτρια συγχρόνως,

μες τον αέναο τον κύκλο της ζωής,

ξαναγεννιέμαι και από την αρχή παιδιά γεννάω.

2. Κόκκινο πουλόβερ

Έτρεχες σ’ ένα καταπράσινο λιβάδι

και φορούσες ένα κόκκινο πουλόβερ.

Κυνηγούσες δυο λευκά περιστέρια.

Άπλωνες τα χέρια κι άγγιζες ουρανό.

Γέλαγες! κι έτριζε η πλάση.

Εγώ από μακριά σε κοίταγα.

Σε καμάρωνα.

Ζήλεψα όμως, κι ήρθα κοντά σου.

Λες κι ήμουν αόρατος πλησίασα,

κι άρχισα να κάνω ότι κάνεις.

Και μέχρι να πέσει ο ήλιος,

είχα μάθει κι εγώ να κυνηγάω περιστέρια.

Είχα μάθει κι εγώ να κυνηγάω ελευθερία.

Δάσκαλος ετών 7

Μαθητής ετών 67

3.Μονομάχος

Ωριμάζοντας νόμιζα πως έπαιρνες

το κόκκινο του ροδιού στα μάγουλα.

Ήσουν το δεύτερο φεγγάρι του Αυγούστου

που είχα κρυμμένο στη σάκα μου,

τότε που με ποδιά μαθητική κι αψεγάδιαστο γιακά

προσηλωμένη μετρούσα τις πλάκες στα πεζοδρόμια

της μικρής μου πόλης.

(Μ' αγαπάς δεν μ' αγαπάς)

Ανάλαφρα περπατούσα, με πέλματα που 'καίγαν,

σπαθίζοντας το γέλιο της φοινικιάς στα ολάνθιστα παρτέρια,

αμολώντας νοερούς χαρταετούς

στα ασπροσέντονα τ' ουρανού, καθάριο να σε βρει η μέρα.

Όμορφοι καιροί, με δασκάλους αυστηρούς και κρύους

σαν τα καλοκαιρινά χιόνια που ξέμειναν

στις κορφές των αρσενικών βουνών και δεν λεν να λιώσουν.

Χλομιάζαμε μπροστά στη λευκή κόλλα,

μόνο εσύ χαμογελούσες και ψαλίδιζες περιστέρια

κάτω απ' το θρανίο.

Περιστέρια και άσπρες χήνες.

Θαρρώ πως πετούσες ψηλά πολύ,

- το ΄βλεπα -

φέρνοντας κελαηδισμούς στις χλομές αίθουσες,

μυρωδιές από αγριοτριανταφυλλιές και φιγουράτα νεραντζάνθια.

Κάποτε σε μια βόλτα μου χάρισες ένα γυάλινο βόλο.

Ώρες τον περιεργαζόμουν, ακτινοβολούσε σαν τα μάτια σου.

Πήγα σπίτι κι αμίλητη κλείστηκα στο πλυσταριό.

Κυλούσε το σαπούνι, κυλούσε κι ο βόλος

κι έκανα πως δεν ήξερα.

Τα ήξερα όμως όλα, απλά δεν σε χόρταινα,

απλά δεν σε ξεχνούσα.

Έπαιρνα μικρά ινδιάνικα βελάκια και στόχευα ίσια στην αυλή σου.

Δεν με έπαιρνες όμως είδηση καθόλου.

Πάντα κάτι σκάλιζες:

Μια πέτρα, ένα ξύλο, μια φλογέρα, μια καρυδιά.

Αόρατη γινόμουν κι ερχόμουν κοντά σου,

να σου σφουγγίξω το αίμα απ' τα χείλη,

να σου πάρω ένα φευγαλέο φιλί.

Εσύ, κλειστό βιβλίο άδειαζες αχόρταγα το ποτήρι της σιωπής.

Δεν με αφουγκραζόσουν, πώς να αγγίξεις το αφανές;

Καρδιοχτυπούσα και διάβαζα τα μάτια 

της μικρής Μαντόνας, να παρηγορηθώ.

Τσούλαγε ο βόλος κι εγώ έπαιρνα τη θέση του μονομάχου.

Στο κουτάκι με τα σπίρτα κλεισμένος

ένας άγουρος έρωτας συντρόφευε τις αγρύπνιες μου.

4.Πόνος

Ψηλαφώντας χαρτογραφώ το κορμί σου, Πόνε

αυλακωμένο απ' άκρη σ' άκρη,

μονοπάτια-χαρακιές με πηχτό και κολλώδες αίμα

μαύρο σαν πίσσα. 

Λαβύρινθος για τον αστόχαστο μαθητή,

που συνεχίζει στρατί στρατί ηττοπαθώς και χαμερπώς.

Θα προσπεράσει κείνο το άσπιλο δρομάκι

-κρυμμένο μες στην ασπρουδερή καταχνιά-

που οδηγεί στην Κάθαρση. 

5.Μαθαίνοντας!

Στης γης το αχνάρι

διαβάζοντας τις λέξεις

μαθητής είμαι.

Μάθε στ' αστέρια

πως να λάμπουν φεγγάρι

δάσκαλος γίνε.

Χόρεψε ήλιε

διδάσκω στα χρώματα

βήματα πρώτα.

Σύννεφο γκρίζο

μαθαίνω τα βλέμματα

ψηλά να κοιτούν.

6.Άκου μάνα...

Άκου μάνα,
σαν θα κρατήσεις το σπλάχνο σου
αγκαλιά πρώτη φορά, φίλα το.
Και κάνε ότι μπορείς να το φυλάξεις
από το σκοτάδι τούτου του ντουνιά.
Σκέπαζε το καλά, όσο μπορείς πιο σφιχτά,
με αγάπη,
να μη κρυώνει.
Φυσάει ψευτιά και μίσος ο αέρας.
Να το νανουρίζεις με διδάγματα
και να το ξυπνάς με αγκαλιές.
Να καταλάβει στοργή.
Κι όταν του μάθεις να περπατά και να μιλάει
κάν' το σωστά.
Να μη πατάει επί πτωμάτων και
να μιλάει με ευγένεια παντού.
Να του δώσεις όρια,
μα να του μάθεις πως τα όνειρα 
και τα συναισθήματα
όρια δεν θα έχουν ποτέ κι αν έχουν, 
τα ξεπερνούν.

Άκου μάνα,
σαν φέρεις στο κόσμο το παιδί σου,
να ξέρεις πως το μόνο σου μέλημα,
δεν είναι να το κρατήσεις ζωντανό,
μα να το κάνεις άνθρωπο.
Δίδαξε του το σωστό και το λάθος
να κρίνει το καλό και το κακό.
Τις πράξεις, μα όχι τους ανθρώπους.

Άκου μάνα,
να μάθεις το παιδί σου να αγαπά.
Τον εαυτό του και τους γύρω του.
Γιατί αν το παιδί σου, αγαπά,
θα γίνει ευτυχισμένο.

Άκου μάνα,
να δώσεις στο παιδί σου τα φτερά,
να πετάξει πάνω απ' τον κόσμο, να τον γνωρίσει.
Δώσε του δύναμη, να βαδίσει τη ζωή
και την ευχή σου.

Κι είθε το παιδί σου να τα μάθει όλα αυτά,
να γίνει άνθρωπος σωστός,
άνθρωπος άξιος.
Να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
Και τότε θα έχεις κάνει κάτι σωστό για το κόσμο.
Για έναν κόσμο, που ίσως δε το αξίζει,
μα το χρειάζεται!

Ακούς μάνα;
Ελπίζω, να ακούς!

7.Μαθητεία

Σ' εκείνο το δωμάτιο,

το Παιδικό, 

με τα καρφιτσωμένα σύννεφα στις κουρτίνες,

τον κεντημένο ήλιο στο μαξιλάρι,

αγαπούσε ο Τάκης το Νώντα,

το ελεφαντάκι με το ξεφτισμένο μπάλωμα,

κι εγώ αδυναμία μεγάλη είχα στη Νίτσα,

τη μονόφθαλμη μαϊμού.

Σ' εκείνο το δωμάτιο,

απ' όπου φτερούγιζαν πουλιά οι ανάσες μας

φωλιά να κάνουν σε ξυπόλυτες καρδιές,

κάπου στην Αφρική,

μάθαμε να αναρωτιόμαστε 

"γιατί οι άνθρωποι μισούν;" 

Σ' εκείνη την αίθουσα,

τη Σχολική,

μετρούσαν με το χάρακα

τη φαντασία μας,

τη εξυπνάδα μας,

την κανονικότητά μας.

Κι έμεινε μεταξεταστέα η αγάπη

του Τάκη για το Νώντα τον κουτσό,

αποβλήθηκε η αδυναμία μου

για τη Νίτσα την υδροκέφαλη.

Σ' εκείνη την αίθουσα,

όπου συνηθίσαμε να βλέπουμε την άνοιξη χωρίς επιφωνήματα

και να βάζουμε τελεία και παύλα στις ερωτήσεις μας,

διδαχτήκαμε να μπαίνουμε στη σειρά.

Στην εφηβεία μας,

το Καταφύγιο

των αδέσποτων φιλιών,

αγαπούσε ο Τάκης το Νώντα,

τον τσιγγάνο με το χαρτοφύλακα,

κι εγώ αδυναμία μεγάλη είχα στη Νίτσα,

μια φοιτήτρια που έμοιαζε με πόρνη.

Βγαίναμε στους δρόμους 

με δυο κιτρινισμένες σελίδες ποίηση,

τα ολοκαίνουρια συνθήματά μας 

και ξημερωνόμαστε ανάμεσα πεζοδρόμιο και ουρανό,

άτακτοι μαθητές της ουτοπίας. 

Στην ενηλικίωσή μας,

το Ιατρείο

της ανεδαφικής ελπίδας,

διαγνώστηκε εμπόδιο η αγάπη

(πού χάθηκε ο καημένος ο Νώντας;),

ανασταλτικός παράγοντας η αδυναμία

(τι απέγινε η φουκαριάρα η Νίτσα;).

Βγαίναμε στις αγορές,

μόνοι μες στους χιλιάδες μόνους,

με το κολλαρισμένο χαμόγελό μας,

τα αστραφτερά βιογραφικά μας 

και παρακαλούσαμε τον τραπεζίτη να μας λυπηθεί,

τον μάνατζερ να γίνει δάσκαλός μας. 

Από τις πολυθρόνες μας

τώρα

χαζεύουμε

με ενοχές,

με ζήλεια,

κάποια Νίτσα κι ένα Νώντα

να ονειρεύονται,

χωρίς ντροπή,
την αιώνια μαθητεία
στην ανθρωπιά.

8. Ο Δάσκαλος

Τον πόνο το βαθύ
που σε σμίλεψε
μην τον αποδιώχνεις!

Δέξου τον
σα δάσκαλό σου,
σα φάρμακο 
για την ασθένεια
που σου κατατρώει τα σωθικά!

Μα όχι για πολύ..
Μην τον σφιχταγκαλιάσεις,
μη γίνεις
ένα μαζί του
για πολύ...

.. γιατί στο τέλος

θα σε ρουφήξει

σε μια άβυσσο βαθιά

που τελειωμό
δε θα 'χει...

Εδώ τελείωσαν οι πρώτες 

8 συμμετοχές.

Για τις συμμετοχές 9-21 πάτησε ►εδώ