#Μάρτης

Μάρτης γδάρτης και και κακός παλουκοκαύτης

έλεγαν οι παλιοί, γιατί τα κρύα του Μαρτίου έρχονταν ξαφνικά 

και τα ξύλα συχνά δεν έφθαναν για όλο τον μήνα.
Παλούκι υπήρξε ο φετινός για τους Έλληνες, μα όχι για τα κρύα του!

Αυτός ο Μάρτης δύσκολα θα ξεχαστεί από τη μνήμη μας, νομίζω.

Θα χαρακτηρίζεται πάντα από το τραγικό γεγονός με το οποίο ξεκίνησε.

Και νομίζω ότι πάντα θα θυμόμαστε τι κάναμε ή πού ήμασταν,

όταν μάθαμε για το δυστύχημα στα Τέμπη.

🔆

Η λέξη που χαρακτήρισε τον Μάρτη μου: Δολοφονία

Γιατί: δεν ήταν ατύχημα. Δεν ήταν ατυχία.

Δεν ήταν η κακιά η ώρα!

Ήταν ξεκάθαρα σφαγή!

Όλες αυτές οι ψυχές δο-λο-φο-νή-θη-καν 

από τις πολιτικές, την αδιαφορία και τη θρασύτητα 

ορισμένων ανευθυνο-υπεύθυνων!

Ηχεί στα αυτιά μου ακόμα το γνωστό :

"διασφαλίζουμε την ασφάλεια" και θλίβομαι απέραντα!

Οτιδήποτε δικό μου πέρασε για μέρες σε δεύτερη μοίρα.

Ντρεπόμουν να σκεφτώ τον εαυτό μου και όσα τραβάω...

Επηρεάστηκα πολύ και για βράδια δεν κοιμόμουν καλά.

Είχα εφιάλτες ότι ήμουν κι εγώ εκεί!

Επειδή ταξίδευα μόνο με το τρένο ως φοιτήτρια,

σκεφτόμουν ότι απλά είχα πιάσει το τζόκερ τότε και δεν το γνώριζα!

Ένιωσα ευγνώμων τον Μάρτιο:

✔Για το σύστημα "πρώτων βοηθειών" που έχω αναπτύξει 

για τις δύσκολες στιγμές: 

δημιουργία, διάβασμα, κατοικίδια, μουσική, "λιάσιμο" (ω, ναι!).

Κάπως έτσι σιγά σιγά επανήλθα λίγο ψυχολογικά.

Το τραγούδι που άκουσα περισσότερο αυτό τον μήνα :

Ο μήνας μπήκε με θλίψη, οπότε τις πρώτες μέρες μπορούσα να ακούσω 

μόνο κλασική μουσική και δη το αγαπημένο μου κομμάτι,

τη Lacrimosa του Mozart.

Εναλλακτικά, ακούσω συχνά εκκλησιαστική μουσική!

Κυρίως βυζαντινούς ύμνους.

Ο πιο χιλιοπαιγμένος μου :

Το quote του μήνα:

Εξακολουθώ να παρατηρώ τον κόσμο - όσο και τον εαυτό μου!

Σημειώνω σαν κυρίαρχη τάση το γεγονός

ότι οι περισσότεροι έχουν άποψη για τα πάντα!

Κρίνουν. Διαρκώς σχολιάζουν.

Δεν παρατηρούν απλώς. 

Εξηγούν τα πάντα, πάντα με το δικό τους σύστημα αξιών.

Θα φέρω ένα παράδειγμα για να το συνδέσω και με τα Τέμπη και πώς 

με απασχόλησε αυτόν τον μήνα η κριτική:

Κάποια παλικάρια στο μοιραίο τρένο υπήρξαν ήρωες 

και μπράβο τους για τον ηρωισμό τους και την προσφορά τους.

Τους θαύμασα, όπως όλοι πιστεύω.

Κάποιοι άλλοι, πάλι, βγήκαν από το τρένο και κοίταξαν πώς να φύγουν

και να σωθούν. 

Στα σόσιαλ τους ξέσκισαν, στην κυριολεξία, 

ξεχνώντας πως είναι ανθρώπινο να θέλεις να σωθείς.

Την ώρα του πανικού πυροδοτείται η ανάγκη για επιβίωση.

Δεν ξέρεις πώς θα φερόσουν εσύ. 

Δεν το ξέρεις, αν δεν βρεθείς σε αυτές τις συνθήκες!

Το πιο εύκολο είναι να κρίνεις.

Όταν, λοιπόν, είναι καθαρά ο νους και η ψυχή του ανθρώπου, 

τότε είναι καθαρός και ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε και 

προσεγγίζουμε την πραγματικότητα.

Όταν έχουμε μόνο άσχημα να λέμε για τους γύρω μας 

ας κοιτάξουμε μέσα μας να βρούμε τι μας οδηγεί σε αυτή την κατάσταση.

Γιουνγκ, Κρισναμούρτι, Πατέρες της Εκκλησίας,

όλοι υποστηρίζουν το ίδιο.

Δεν ανακάλυψα την πυρίτιδα.

Θα ήθελα απλά έναν κόσμο γεμάτο αγάπη.

Θα ήθελα να παρατηρούμε και να προσπερνάμε.

Αυτό που ένας καλός φίλος και ποιητής μου είχε πει :"Ας..."

Ας προσπεράσουμε....

Αυτό είναι ευφυία!

🔆

Λίγες τελευταίες σκέψεις:

Ο Μάρτιος προσωπικά ήταν ένας περίεργος μήνας.

Είχε πολλά σκαμπανεβάσματα για μένα. Η κούραση, σωματική και ψυχική,

είναι στο ημερήσιο πρόγραμμα, δίχως φως στο τούνελ,

κάποιες μέρες με έπιανε απελπισία, 

ένιωθα κι εγώ στιγμές ότι ζω μια διαρκή δολοφονία, 

άλλες στιγμές αρκούσε ένα δικό μου δίωρο για να νιώσω ότι ζω 

και γεμίζω τη ψυχή μου με ομορφιές.

Ο ήλιος, το Πάσχα που έρχεται και το μεγάλωμα της μέρας

για μένα είναι η φλογίτσα αισιοδοξίας που έψαχνα.

Πάνω σε αυτό θα πατήσω και πορευτώ.

Καλό μήνα!

Μήνας Συμποσίου!

Μην ξεχνάτε, το 30ο Συμπόσιο Ποίησης τρέχει και περιμένει 

τις συμμετοχές σας ως την Μ. Τετάρτη το βράδυ.

🔆

ps:Συνεχίζω το περσινό δρώμενο της Μαρίνας

από το μπλογκ, Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή.

"Απολογισμός ευγνωμοσύνης" 

στο τέλος κάθε μήνα.