Ανοίγοντας το συρτάρι...# 4 : Το χάσαμε το πλοίο μητέρα

Το χάσαμε το πλοίο μητέρα.

Δεν ήταν από ξύλο.

Μήτε από μέταλλο.

Από γυαλί ήταν μητέρα!

Σαν τα σχέδια που έκανες!

Και το γυαλί σπάζει εύκολα.

Και τα κομμάτια μπαίνουν βαθιά στα χέρια. 

Μα η καρδιά πονά- όχι τα χέρια!

Και τα μάτια δακρύζουν το αίμα!

Το χάσαμε το πλοίο μητέρα.

Ήταν γυάλινο βλέπεις 
και δεν το ξεχώριζες εύκολα στον ορίζοντα!

Να'ταν το μόνο λάθος που έκανες!

Πίκρα στην καρδιά

16-8-1989

Καιρό είχα να ανοίξω το συρτάρι. Και το έκανα με ένα από τα πρώτα μου. Δεκαεννιά χρονώ, κοριτσόπουλο. Λίγο μετά την εφηβεία. Τότε που συσσωρεύονται παράπονα, απογοητεύσεις, πόνοι, δάκρυα, καημοί. Και τα έβγαζα με το μολύβι μου, στο χαρτί μου! Δεν είχα άλλο τρόπο για να κρατώ τις ισορροπίες μου!

Κάποια στιγμή τσαλάκωσα τη σχέση μου με τη μητέρα μου. Τη γκρέμισα και την έχτισα από την αρχή. Κι ήταν μια λυτρωτική διαδικασία και για τις δύο.

Όταν καταφέραμε και συγχωρέσαμε μέσα μας, όταν αδειάσαμε όλες τις κακές στιγμές, κάναμε χώρο για τα όμορφα! 
Ωριμάσαμε παρέα! 
(Ωρίμανση!Η απαραίτητη διαδικασία για υγιείς σχέσεις. Όλων των ειδών).

Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι η μητέρα μου έκανε ότι καλύτερο μπορούσε και ήξερε.  Είχε μεγαλώσει μέσα σε μια πατριαρχική οικογένεια,πολύ αυστηρά, όπου ο πατέρας αποφάσιζε και διέταζε. Συνέβαινε στο παρελθόν. Συμβαίνει συχνά πυκνά. Για αυτό και δίνω μεγάλη σημασία στο να εκπαιδεύονται οι γονείς, να διαβάζουν, να ενημερώνονται, να συμμετέχουν σε Σχολές Γονέων. 
Βεβαίως κι η αγάπη είναι πάντα το ζητούμενο.

Αλλά σκεφτείτε κάτι...

Θέλει να γίνει κάποιος  ηλεκτρολόγος αυτοκινήτων. Πηγαίνει σε μία σχολή κι έπειτα εκπαιδεύεται κοντά σε κάποιον άλλον, έμπειρο τεχνίτη. Δεν ανοίγει το καπώ και προσπαθεί από ένστικτο να φτιάξει τη μηχανή του αυτοκινήτου. Ούτε κι εσύ θα εμπιστευτείς το αυτοκίνητό σου σε ένα μαστορόπουλο άπειρο. 

Το ίδιο γίνεται με όλα τα εξειδικευμένα επαγγέλματα.

Για να γίνεις γονιός χρειάζεται μόνο το ένστικτο; Πού έμαθες αλήθεια για τη ψυχολογία του παιδιού; Πού μαθήτευσες για τις συμπεριφορές, τους τρόπους επικοινωνίας , την αντιμετώπιση κρίσεων;

Κι όλοι αυτοί που εγκαταλείπουν, κακοποιούν ή σκοτώνουν τα παιδιά τους τι το έκαναν το ρημάδι το ένστικτο;
Για να γίνεις γονιός χρειάζεται να είσαι ολοκληρωμένος και συγκροτημένος άνθρωπος, που με ευθύνη και συναίσθηση αναλαμβάνεις το δύσκολο έργο να προσφέρεις στην κοινωνία μια μέρα ευτυχισμένους και συγκροτημένους ενήλικες.

Δεν θέλω να αγχώσω κανέναν γονιό που με διαβάζει αυτή τη στιγμή και να αρχίσει να αναρωτιέται αν είναι σωστός με το παιδί του. Κανείς δεν είναι τέλειος. Όλοι κάνουμε λάθη. Ακόμα κι αυτοί που παίζουν τη ψυχολογία στα δάχτυλα. (Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες).

Σημασία έχει να αναγνωρίζουμε πόσο ευάλωτοι είμαστε όλοι, να προσπαθούμε διαρκώς και να έχουμε πάντα γνώμονα την αγάπη!

Το παρακάτω ποίημα του R. Russel είναι εξαιρετικό κι αφορά τις ενοχές των γονιών.

Το να είσαι γονιός, 

δε σημαίνει να είσαι ένας τέλειος άνθρωπος. 

Δεν σημαίνει καν να επιβάλεις αυτό που νομίζεις 

πως ξέρεις…

Σημαίνει να είσαι ο εαυτός σου, 

ένα παιδί που μεγάλωσε μέσα του, γύρω του, 

μ’ όλα αυτά που γύρω μας αλλάζουν, 

μ’ όλα αυτά που με τα χρόνια φωτίζονται διαφορετικά. 

Γιατί, αυτό έχει νόημα. 

Και γιατί οι ανάγκες μας, παιδιών και γονιών, εκεί οδηγούν. 

Συνταγές δεν υπάρχουν, 

γιατί δεν υπάρχει μοναδική αλήθεια! 

Την αλήθεια τη φτιάχνουμε όλοι. 

Και κυρίως, όλοι μαζί.

Συνταγές δεν υπάρχουν.

Μονάχα η επιθυμία να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο!

Καλή σας μέρα!

@ριστέα