Το δικό μου ομόλογο!

Νύχτωσε ώσπου να επιστρέψεις

να φτιάξουμε τη δική μας εικόνα, 

όπως μου είχες υποσχεθεί.

Άργησες πολύ

και χάσαμε στο δρόμο κομμάτια πολλά

από στιγμές και χαρές....

Το παζλ στον τοίχο είχε πάντα κενά.

Τα κομμάτια που βάλαμε 

ετεροχρονισμένα,

ήταν μπερδεμένα.

Και το παζλ στον τοίχο θα πει κανείς

πως είναι παρδαλό

έτσι που η εικόνα του είναι συγκεχυμένη,

πότε χαρούμενη και πότε λυπημένη.

Ναι, είναι η εικόνα μια ζωής 

σπασμένης στα δυο.

Μα η αξία του δεν εκτιμάται στο χρηματιστήριο του κόσμου.

Το δικό μου ομόλογο δεν είναι από χαρτόνι!

Πληρωμένο κάθε τίμημα προ πολλού.

Και το ομόλογο γίνεται ομολογία:

Να 'σαι καλά πατέρα μου γλυκέ.

Δεν σε αλλάζω με όλα τα χρυσάφια του κόσμου!