Για κάποια παιδιά....

πηγή

Το ποίημα  που ακολουθεί δεν είναι δικό μου!

Το έγραψε το γλυκό μας Agrimio από την μακρινή Μελβούρνη. 
Είναι η συμμετοχή της στο 10ο Παιχνίδι με τις λέξεις που κέρδισε 
την αγάπη των αναγνωστών και βγήκε δεύτερο.
Το δημοσιεύω έπειτα από τη δική της ευγενική παραχώρηση.

Οδός: Εγκατάλειψης 43

Κάποια παιδιά…

Μοναχικοί φάροι. Ελπίδα και Φως.

Κάποια παιδιά….

Κουρασμένοι ταξιδιώτες. Μαχητές.

Νικητές. Ζωοδότες.

Κάποια παιδιά…

Μικρά φαναράκια, να σου δείχνουν το φως.

Παιδικά πατουσάκια, μην ρωτάς το γιατί και το πώς.

Κάποια παιδιά…

Μικρές, γνώριμες φυσιογνωμίες τις οποίες αναζητάς τα κρύα σου βράδια.

Σε τράβηξαν από τα πιο βαθιά – τα δικά σου σκοτάδια.

Κάποια παιδιά…

 Τα δικά σου παιδιά, μικρές βαρκούλες ελπίδας στο πιο γαλάζιο Αιγαίο.

Κάποια παιδιά…

Με το  βλέμμα καρφωμένο στον ορίζοντα, περιμένοντας.

Με τα μάτια κλαμένα στο μαξιλάρι, απλά ανασαίνοντας.

Κάποια παιδιά... 

Μικρά κεριά αναμμένα 

στον βωμό της Εστίας.

Κάποια παιδιά…

ευλογία, μαγεία  

μια γλυκιά αλχημεία .

Κάποια παιδιά...

O δικός σου σταθμός. Τα δικά σου βαγόνια.

Γλυκός πειρασμός - να τα λιώσεις τα Χιόνια! 

Στέγη Ανηλίκων,  

Οδός: Εγκατάλειψης 43
Ονειρούπολη

Εκείνο που ίσως δεν γνωρίζουν πολλοί είναι ότι η Στέγη ανηλίκων είναι για το αγριμιώ μας ένας χώρος στον οποίο προσφέρει εθελοντικά την αγάπη της κι αρκετό από το χρόνο της. Είναι κομμάτι από την ιστορία της.

Εκείνο που κανένας δεν γνώριζε ως τώρα, εκτός από το αγριμιώ, είναι ότι πέρασα κι εγώ από μια ανάλογη Στέγη στο μακρινό μου παρελθόν όταν έκανα την Άσκηση στο Επάγγελμα, την περίοδο 1992-1993, στο Κέντρο Εκπαίδευσης κι Αγωγής Ανηλίκων Αρρένων Κορυδαλλού (πρώην αναμορφωτήριο Κορυδαλλού). Μέσα στο Κέντρο αυτό γνώρισα εφήβους, από 12 έως 19 ετών, με όλων των ειδών τις παραβατικές συμπεριφορές: αλητεία, κλοπές, τοξικομανία, πορνεία, καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, εγκατάλειψη οικογενειακής στέγης. 

Όταν επέλεξα να κάνω την Άσκηση μου στο χώρο αυτό, υπήρξαν έντονες επιφυλάξεις κι από τη σχολή μου κι από το ίδιο το Ίδρυμα. Θεωρήθηκε τολμηρό μα κυρίως επικίνδυνο έργο για ένα κοριτσόπουλο μόλις 22 χρόνων να βρίσκεται μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον.Ευτυχώς που υποχώρησαν αμφότεροι. Κι εγώ είχα το λαχείο της ζωής μου στα χέρια μου. Μεγάλο σχολείο!  Μα δεν σας γράφω σήμερα για να μιλήσω για μένα. Σας γράφω για να μιλήσω για αυτά τα παιδιά.

Μέσα εκεί είδα φοβισμένες ψυχές. Ψυχές που λαχταρούσαν για αγάπη, ζεστασιά κι αποδοχή. Σχεδόν όλα τα παιδιά (και δεν υπάρχει αμφιβολία καμία ότι μιλάμε για"παιδιά" κι ας έφταναν κάποια τα 19 χρόνια) προέρχονταν από προβληματικές οικογένειες. Άλλα είχαν εγκαταλειφθεί από μικρά σε διάφορα Ιδρύματα. Άλλα προέρχονταν από διαλυμένες οικογένειες, όπου ο ένας ή κι οι δύο γονείς εξέτιαν ποινές φυλάκισης στις διπλανές φυλακές.Υπήρχαν επίσης αρκετοί έφηβοι, αλλοδαποί όπου φιλοξενούνταν στο χώρο μέχρι να γίνει η απέλασή τους από τη χώρα. 

Παρ' όλους τους φόβους των δύο μερών που προανέφερα πιο πάνω, να σας πω, ότι δεν κινδύνεψα ούτε μία φορά. Όλο το διάστημα που παρέμεινα στο χώρο αυτό ένιωσα να έχω κοντά μου τρυφερές ψυχές, έτοιμες να δώσουν πολλά. Με αγκάλιασαν με απίστευτη αγάπη και χαρά.

Διάβαζα ιστορικά, άκουγα άσχημες ιστορίες για ορισμένους από τους εφήβους μας, συνόδευσα κάποια από αυτά τα παιδιά στα δικαστήρια ανηλίκων όπου απαγγέλλονταν κατηγορητήρια βαριά και παραφορτωμένα με παραβατικές πράξεις κι όμως εγώ έβλεπα μπροστά μου τον χαμογελαστό Άλκη, τον φαινομενικά νταή Θανάση, αλλά με μια καρδιά τρυφερού μαρουλιού, τον πράο Γρηγόρη, τον γεμάτο αθωότητα Νεκτάριο.

Πώς να νιώσω οργή για ένα παιδί δεκατριών ετών, που τριγυρνούσε κι έσπαγε βιτρίνες μαζί με ενήλικα ταραχοποιά στοιχεία που τον είχαν παρασύρει ολοφάνερα, όταν γνώριζα ότι η οικογένεια του δεν ενδιαφερόταν και δεν τον αναζητούσε όταν εξαφανιζόταν και δύο και τρεις μέρες από το σπίτι; Πώς να θυμώσω ή να αηδιάσω με τον μικρό ξανθό άγγελο με τα γαλάζια μάτια, που όταν το έσκαγε είτε από τα διάφορα Ιδρύματα που είχε μεγαλώσει ως τα δώδεκα χρόνια του εγκαταλειμμένος και από τους δύο του γονείς, είτε από το Κέντρο που κατέληξε στην πορεία, εξεδιδόταν σε πλούσιους, διεστραμμένους ηλικιωμένους κυρίως, αξιοσέβαστους κατά τ' άλλα "κυρίους" στην κοινωνία της Αθήνας;

Δεν θυμώνεις με αυτά τα παιδιά! Δεν λες ότι τα ήθελε το δεκατριάχρονο κορίτσι που ακολούθησε την αλβανική καταγωγής γνωριμία της μέσω facebook. Δεν κατηγορείς ποτέ ένα ανήλικο παιδί που δεν γνώρισε την αγάπη στα τρυφερά κι ευαίσθητα χρόνια του, για τα όποια λάθη του. Δεν τα καταδιώκεις, δεν τα τιμωρείς. Τα περιθάλπεις, τους προσφέρεις σίγουρη στέγη και φύλαξη, τους δίνεις αγάπη και ζεστασιά, τα μορφώνεις, τα εκπαιδεύεις! Ώστε μια μέρα να σταθούν στα πόδια τους ξανά. Κι ως ενήλικες να προσπαθήσουν να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή μακριά από φυλακές και τιμωρίες.

Κάθε άνθρωπος που κατέληξε από μικρός στις παρανομίες και στις εγκληματικές πράξεις είναι ένας βασανισμένος άνθρωπος, ένας στερημένος από τα αυτονόητα άνθρωπος,ένας πονεμένος άνθρωπος. 

Δώστε αγάπη στα παιδιά, μείνετε δίπλα τους, παρακολουθείστε τα διακριτικά, μην δίνετε διαρκώς συμβουλές και νουθεσίες, μην τα περιμένετε με το δάχτυλο διαρκώς προτεταμένο.

Όταν το παιδί κάνει λάθη, το αγκαλιάζουμε με περισσότερη αγάπη! Η τιμωρία μόνο αρνητικά κι αντίθετα αποτελέσματα φέρνει τελικά. 

Μην ξεχνάμε ποτέ την παραβολή του ασώτου, η οποία δεν είναι απλά μια όμορφη παραβολή. Δείχνει την τεράστια αγάπη που πρέπει να έχει ο γονιός ακόμα κι αν το παιδί του παραστρατήσει. Μα δείχνει ακόμα και την τεράστια δύναμη της συγχώρεσης και της αποδοχής.

Κάπου το περασμένο Φθινόπωρο έγραφα ότι χρειάζεται να μάθεις την αγάπη. Εκεί βρίσκεις πολλές από τις θέσεις μου, που μοιράστηκα και σήμερα εδώ. Όλα αποκρυσταλλώνονται σε μία θέση: 
Δώσε απλόχερα αγάπη κι ο κόσμος μας θα γίνει πιο όμορφος!

Δώσε αγάπη και θα τα λιώσεις τα χιόνια, όπως είπε και το κορίτσι μας κλείνοντας το ποίημα του!

Καλή σας μέρα
Καλή εβδομάδα!
@ριστέα

αφιερωμένη η δημοσίευση στο αγριμιώ μας, στην προσφορά της!