Ένας μύθος ακόμα!

Τη λένε Δανάη. Ή έτσι συστήνεται τουλάχιστον μέσα από το μισάνοιχτο παράθυρο, καθώς σκύβει για τα διαδικαστικά. Στριμώχνεται λες κι είναι γκισέ ταμείου, μα εδώ δεν θα πληρώσει. Θα πληρωθεί, έτσι και κλείσει τη συμφωνία. Ερωτήσεις κοφτές. Απαντήσεις στον ίδιο τόνο. 
Το αλισβερίσι στέφεται με επιτυχία. Το αυτοκίνητο μαζί με τη Δανάη εξαφανίζεται στο επόμενο στενό.
"Αν κάνουμε γρήγορα ίσως προλάβω άλλον ένα" σκέφτεται η Δανάη που μετράει τα νυχτοκάματα στο κεφάλι της, για να ξεχάσει το ιδρωμένο σώμα που αγκομαχάει σαν πληγωμένο ζώο πάνω της!"
Τα ξημερώματα, στο υγρό της κενοτάφιο, θα μετρήσει τα λεφτά, θα τα φυλάξει με προσοχή και θα πέσει ξερή, σε ύπνο βαθύ. 
Έτσι είναι η ζωή της τα τελευταία τρία χρόνια. 
Δεν έχει περάσει τα είκοσι, μα το έντονο μακιγιάζ τη δείχνει πολύ μεγαλύτερη. Θα την πεις πουτάνα. Εύκολα. Μα δεν θα μάθεις ποτέ την ιστορία της. Ούτε θα στη πει. Δεν αναμασάει ιστορίες για την άτιμη την κοινωνία και τη σημαδεμένη της τράπουλα. Σιωπηλά υπομένει.Και περιμένει....
Θα ξυπνήσει το απόγευμα και θα φύγει βιαστικά. Με το ίδιο μακιγιάζ ξεχασμένο στο πρόσωπό της. Με ένα αρκούδο στο χέρι ψάχνει απεγνωσμένα για ταξί.
Κι εκεί, πέφτει πάνω της η Ντόρα. Μαλλί κομμωτηρίου, άψογο βάψιμο, όλα προσεγμένα. 
Θα προσέξει τη Δανάη, με τα μαυρισμένα από το μακιγιάζ μάτια, γιατί της "κλέβει" το ταξί! 
"Πουτάνα"! μουρμουράει από τα σφιγμένα της δόντια, η Ντόρα και βλαστημάει τη τύχη της καθώς θα παιδευτεί να βρει έπειτα ταξί.
Όταν καταφέρει και γυρίσει σπίτι, θα τηλεφωνηθεί με τη φίλη της. Θα μιλήσουν για το τι θα βάλουν απόψε, "Πάει η φούξια γόβα ρε με το καινούργιο μου φουστάνι;! Ναι; Ωραία!.... Β.Π. ; Τέλεια..... Θα είναι κι ο Τζίμυ; Γουστάρω!" 

Το βράδυ θα κάνει θραύση μέσα στο κίτρινο μικροσκοπικό φουστανάκι της. Θα λικνιστεί άψογα για χάρη του Τζίμυ πάνω στη μπάρα. Και θα φύγει μαζί του μέσα στο υπέροχο κάμπριο ασημί εργαλείο του!
Θα νιώθει υπέροχα που γράπωσε την ευκαιρία από τα μαλλιά με τον φραγκάτο Τζίμυ, από τα βόρεια προάστεια. "Επιτέλους! Ανατροπή στη γκαντεμιά μου". σκέφτεται! Και θα ξεχάσει αμέσως και τα νεύρα και την κοπέλα με το άθλιο ντύσιμο και το ξεφτισμένο μακιγιάζ.
Τη κοπέλα  που της έκλεψε το ταξί, με έναν αρκούδο στο χέρι.Τη Δανάη που δεν μιλάει. Μόνο υπομένει.
Δεν θα μάθει ποτέ τον προορισμό της. 
Δεν θα τη δει ποτέ να φτάνει στο Χατζηκυριάκειο. Δεν θα τη δει να παίρνει αγκαλιά το μικρό της αγγελούδι,να προσπαθεί να το χορτάσει, να  αναπληρώσει τις απουσίες. Δεν θα δει το δάκρυ που κυλάει καθώς μπαίνει ξανά στο ταξί για να γυρίσει πίσω στο σιωπηλό της μαρτύριο.
Και δεν θα μάθει ποτέ, ότι πουτάνα δεν είναι αυτή που πουλάει το κορμί της, για να πάρει πίσω το παιδί της!
Μύθος, από τους πολλούς που κυκλοφορούν για να κοιμάται ήσυχη η κάθε Ντόρα που ξεπουλάει τη ζωή της πάνω σε μπάρες κι άσκοπα ξενύχτια!

Αυτό είναι το αναμνηστικό της τρίτης θέσης (που με μεγάλη μου τιμή μοιράζομαι με τη Μαρία μας από το mytripsonblog ) που κέρδισα στο 11ο Παιχνίδι με τις Λέξεις, στο μπλογκ TEXNIS STORIES.

Και ναι είναι αλήθεια! 
Αυτά τη φορά δεν γλεντάω με τη ψυχή μου γιατί "επατώσαμεν", όπως άλλες φορές. Αυτή τη φορά χαμογελώ γλυκά, γιατί η ιστορία μου τιμήθηκε με τη ψήφο αρκετών αναγνωστών και τους ευχαριστώ όλους από την καρδιά μου.

Ευχαριστώ θερμά όμως τη Μαρία Κανελλάκη γιατί χωρίς να το ξέρει είναι αυτή που μου είχε πρωτοβάλει την ιδέα όταν έγραφα για το 24 Day Challenge στο Π μου για τις Πουτάνες και την Αγριμιώ μας που το θέμα με τις ανάδοχες οικογένειες που έχει σκαλίσει (και πολύ καλά κάνει) με έκανε να θέλω να θίξω το θέμα για τα παιδιά που βρίσκονται κλεισμένα μέσα σε Ιδρύματα καθώς οι γονείς αδυνατούν να τα ζήσουν.

Τα παιδιά αυτά μένουν στα Ιδρύματα (όπως το Χατζηκυριάκειο, το Ζάννειο, το Μητέρα, κ.α.) μέχρι οι γονείς να μπορούν να τα πάρουν πίσω. Δεν είναι ορφανά πια όπως τα έχουμε στο μυαλό μας, καθώς οι εποχές έχουν αλλάξει, αλλά αρκετά ίσως είναι εγκαταλειμμένα .Κι όσο καλό κι αν είναι ένα Ίδρυμα δεν παύει να είναι Ίδρυμα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια που μας είπαν στη σχολή μου (Τμήμα Κοινωνικής Εργασίας) με το καλημέρα σας, "ακόμα κι η χειρότερη οικογένεια είναι καλύτερη από το καλύτερο Ίδρυμα".

Είναι θλιβερή η διαπίστωση ότι όλο και περισσότερες οικογένειες αφήνουν τα παιδιά τους σε Ιδρύματα, γιατί δεν μπορούν να τα συντηρήσουν. "Ξεχασμένα θύματα της κρίσης της ευρωζώνης" τα αποκαλεί ο Ian Birrell της εφημερίδας Daily Mail η οποία έκανε εκτενές ρεπορτάζ στο Ζάννειο Ίδρυμα Παιδικής Προστασίας και Αγωγής 
Επικαλούμενος στελέχη φιλανθρωπικών οργανώσεων και ιδρυμάτων σημειώνει ότι έχει πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των παιδιών που μεγαλώνουν μακριά από την οικογένειά τους λόγω οικονομικής στενότητας. Όλο το άρθρο το βρίσκεις εδώ. 

Σε αυτές τις περιπτώσεις έρχεται ο θεσμός των Ανάδοχων οικογενειών να βοηθήσει σημαντικά. Οι Ανάδοχες οικογένειες μπορούν να φιλοξενούν για όσο διάστημα χρειαστεί κάποιο παιδί, προσφέροντας του πολύ περισσότερα από ένα ψυχρό Ίδρυμα. Πρόσφατα ανακάλυψα πώς μια αξιαγάπητη μπλόγκερ εδώ και εννέα χρόνια το έχει κάνει αυτό πράξη, έχοντας παράλληλα και τη δική της οικογένεια. Εκτός από θαυμασμό και εκτίμηση για την ίδια και την οικογένειά της πλέον έχω γεμίσει ελπίδες...

Ναι υπάρχουν ακόμα Άνθρωποι...

Καλή σας μέρα!
Καλό Σαββατοκύριακο!
@ριστέα
____________________________________________________________

Παραλειπόμενα: Αυτή δεν είναι η πρώτη ιστορία που έγραψα για το παιχνίδι, αλλά η δεύτερη. Η πρώτη είχε γραφτεί μέσα σε μισή ώρα από τη στιγμή που δόθηκαν οι λέξεις στον αέρα. Ήμουν ικανοποιημένη αρκετά και την άφησα στην άκρη περιμένοντας να βρω χρόνο για να τη γράψω και στον υπολογιστή.( Κι είναι η αλήθεια ότι δεν βιαζόμουν καθόλου). Κι ένα βράδυ μου έρχεται στον ύπνο η ιστορία της Δανάης.Που στην αρχή τη σκέφτηκα ως Δάφνη. Αλλά μου άρεσε σημειολογικά ,το όνομα Δανάη. Σηκώνομαι μέσα στα σκοτάδια, και με ελάχιστο φως έγραφα τις σκέψεις μου όπως έρχονταν, σχεδόν με κλειστά μάτια για να μην τις χάσω. Ε μετά μου πήρε πόσες μέρες μέχρι να αποκρυπτογραφήσω τις μουντζούρες μου!
Και το καλύτερο; όταν επιτέλους τα κατάφερα διαπίστωσα ότι δεν υπήρχαν μέσα οι 5 λέξεις! Τρελάθηκα! Και τώρα τι κάνουμε; αναρωτήθηκα.... Ε κάθισα και τις πρόσθεσα με πολύ προσοχή και πολύ ράβε ξήλωνε! Κι ήταν η πρώτη φορά που λειτούργησα έτσι!