Ιστορίες του Καφενέ #3 : Ο παρατηρητής

Την έβλεπε κάθε Κυριακή πρωί, σε ένα μικρό καφενέ που είχε ανακαλύψει τυχαία, στο ίδιο τραπεζάκι, να πίνει τον καφέ της, να ξεφυλλίζει ένα βιβλίο, να πληρώνει και να φεύγει. Πάντα την ίδια ώρα. Πάντα τις ίδιες κινήσεις.
Στην αρχή δεν είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία. Μετά από μερικές Κυριακές που βρέθηκε στον ίδιο καφενέ, για να σκοτώσει περισσότερο τον χρόνο του, άρχισε να την παρατηρεί. Πότε του έγινε έμμονη ιδέα, δεν το θυμάται καθαρά.
Η παρατήρηση της ήταν για αυτόν πια, δεύτερη φύση.

Καθόταν στο ίδιο τραπεζάκι. Ο καφετζής, σαν να υπήρχε ένα είδος σιωπηρής συμφωνίας μεταξύ τους, της το κρατούσε άδειο μέχρι να έρθει. Παράγγελνε πάντα τον ίδιο καφέ: ελληνικό, διπλό, σκέτο. Ο καφετζής ρωτούσε πάντα τι θα πάρει και αυτό γινόταν σχεδόν με ιεροτελεστία. Έπειτα έβγαζε από την τσάντα της ένα κουτάκι μικρό και μετρούσε στη χούφτα της τρία μικρά, άσπρα κουφετάκια. Τα έριχνε με θεαματικό τρόπο μέσα στο αχνιστό ρόφημα και κοιτούσε έπειτα το φλιτζάνι της, λες και είχε μοναδικό ενδιαφέρον η δολοφονία των μικρών άσπρων κουφετιών. Στη συνέχεια, κοιτούσε πάντα το ρολόι της σαν να κρατούσε χρόνο. Ναι, τελικά μετρούσε το χρόνο και αφού κατέβαζε τις πρώτες γουλιές, άνοιγε το βιβλίο της κι έβγαζε από μέσα μια καρτ ποστάλ, που λειτουργούσε ως σελιδοδείκτης μάλλον. Τον άφηνε προσεκτικά στη μια γωνιά του τραπεζιού και γύρω της έφτιαχνε με προσοχή το φλιτζάνι της, το ποτήρι με το νερό. Όλα έπρεπε να έχουν τη σωστή θέση πάνω στο τραπεζάκι της. Διάβαζε (ή μήπως παρίστανε πως διάβαζε) ώσπου σταματούσε και ανυπόμονα φυλλομετρούσε τις σελίδες. Κάποια στιγμή άφηνε το αντίτιμο του καφέ στην άλλη άδεια γωνία του τραπεζιού, έκλεινε προσεκτικά το βιβλίο, προσέχοντας ο σελιδοδείκτης-καρτ ποστάλ να μην είναι ούτε πολύ μέσα, ούτε πολύ έξω, κοιτούσε ξανά το ρολόι της κι έφευγε, αθόρυβα, όπως αθόρυβη ήταν όλη της η παρουσία, όση ώρα καθόταν στο καφενεδάκι.

Σκέφτηκε κάποια στιγμή να ρωτήσει τον καφετζή ... Ποια ήταν; Γιατί ήταν πάντα μόνη; Γιατί της κρατούσε το ίδιο τραπέζι; Γιατί είχε σημασία για αυτήν η κάθε κίνηση της όσο ήταν στο χώρο του καφενέ; Άραγε ερχόταν κι άλλες μέρες εκτός από κάθε Κυριακή πρωί; Μετά όμως σκεφτόταν μην τον περάσει για κανέναν περίεργο ο καφετζής και μετάνιωνε για τις σκέψεις του αυτές.
Κι έτσι συνέχιζε επί μήνες να κάθεται κι αυτός στην ίδια βολική του θέση και να παρατηρεί...

Είχαν περάσει τρεις Κυριακές. Το τραπέζι στη γωνία έμενε άδειο. Όταν και την επόμενη Κυριακή, δεν είδε την αγαπημένη του φιγούρα, δεν άντεξε άλλο.. "Ωχου ! Ας με περάσει και για ανώμαλο. Σε τελευταία ανάλυση είναι απλό κοινωνικό ενδιαφέρον...." σκέφτηκε σιωπηρά.

-Να σας ρωτήσω κάτι κύριε...;
-Λευτέρης.. Ορίστε παλικάρι μου..
-Κύριε Λευτέρη, μια κοπέλα, που ερχόταν εδώ κάθε Κυριακή και καθόταν σε κείνη τη γωνιά, δεν έρχεται πια; Άλλαξε μέρα; Γνωρίζετε κάτι... Έτσι κοιτούσα το τραπέζι και αναρωτήθηκα...

Ο κύριος Λευτέρης δεν αποκρίθηκε. Μόνο απομακρύνθηκε. Επέστρεψε αμέσως μετά και απίθωσε μια εφημερίδα πάνω στο τραπεζάκι. 
-Στη κάτω μεριά, στη σελίδα είκοσι δύο.

Η είδηση έπιανε το  μισό κάτω μέρος του φύλλου. Είχε τη φωτογραφία της κοπέλας. Ναι, αυτή ήταν αν και η φωτογραφία της ταυτότητας την αδικούσε πολύ. Ο τίτλος έκανε την καρδιά του να ριγήσει. 
"Βρέθηκε μετά από μέρες, παγωμένη και μόνη".

Έτρεξε την είδηση αχόρταγα, αν και δεν έλεγε και πολλά. Άλλη μια ψυχή που ξεψύχησε έρημη στο σπίτι όπου διέμενε, μόνη μετά το θάνατο των δικών της. Ένας σκύλος ήταν η μοναδική της συντροφιά. Συγγενείς και να υπήρχαν δεν την επισκέπτονταν. Την έλεγαν Έλσα.
Οι γείτονες τη σκιαγραφούσαν......

"Τη βλέπαμε λίγες φορές, όταν έβγαζε το σκυλάκι έξω, ή όταν πήγαινε να ψωνίσει. Δεν είχε πολλά πάρε-δώσε με τη γειτονιά. "
"Περίεργη ήταν. Ούτε καλημέρα δεν έλεγε καλά καλά. Νομίζω ότι ήταν σνομπ, είχε τη μύτη ψηλά, πώς το λέτε εσείς στο χωριό σας ;"
"Ωχού, στριμμένη ήταν. Στραβόξυλο εντελώς! Αν της πείραζες κάτι έξω από το σπίτι της ούρλιαζε σαν ζώο..."
"Εγώ νομίζω ότι ήταν σαν μικρό παιδί. Κάποιοι έλεγαν ότι μπορεί να είχε καθυστέρηση. Αλλά εγώ την έβλεπα στο μπακάλικο, ήξερε να πληρώνει. Βέβαια, δεν σε κοιτούσε ποτέ στα μάτια.."
"Μα και οι γονείς της, κλειστοί άνθρωποι βρε αδερφέ μου! Όσο ζούσαν, δεν μιλούσαν για την κόρη τους. Ούτε με τη γειτονιά είχαν σχέσεις."

Το ρεπορτάζ τελείωνε πως η γυναίκα που βρέθηκε νεκρή και σε συνθήκες αποσύνθεσης, ζούσε με ένα επίδομα της πρόνοιας, αφού από νεαρή ηλικία είχε διαγνωσθεί αυτισμός.

Έκλεισε την εφημερίδα αποσβολωμένος. Αυτισμός λοιπόν. Τώρα μπορούσε να καταλάβει πολλά....
Αλλά και πάλι, ποια ήταν η Έλσα; Ήταν ένα στραβόξυλο; Μια περίεργη; Ένα μεγάλο παιδί, που έκανε συγκεκριμένα πράγματα, σε συγκεκριμένες ώρες, με την ίδια πάντα σειρά;

Δεν θα μάθαινε ποτέ. Η γυναίκα είχε φύγει και κανείς δεν θα μάθαινε ποτέ ποια ήταν πραγματικά. 
Αν και την παρατηρούσε για μήνες και ο ίδιος δεν θα μπορούσε να πει κάτι για αυτήν τελικά... 
Όχι γιατί δεν μίλησαν ποτέ. Όχι γιατί δεν άφηνε κανέναν να δει μέσα της. 
Γιατί απλά δεν αρκεί να παρατηρείς συνήθειες και συμπεριφορές για να μάθεις. Για να γνωρίσεις κάποιον. Νομίζεις ότι γνωρίζεις. Συμπληρώνεις τα κενά όμως σύμφωνα με τη δική σου υποκειμενική ματιά.
Μια συλλογή πληροφοριών, είναι μια συλλογή πληροφοριών. Τίποτα περισσότερο. 

Όχι. Δεν γνωρίζεις έναν άνθρωπο από τις συνήθειες του. Δεν ξέρεις και ίσως να μην μάθεις ποτέ τις σκέψεις του, τις ανάγκες του, τις επιθυμίες του.
Θυμήθηκε τους γείτονες και τα συμπεράσματα τους και συννέφιασε!

Αλήθεια, αν κάποιος παρατηρούσε τον ίδιο, τι θα μπορούσε να συμπεράνει σκέφτηκε, ρουφώντας τον δικό του καφέ...

Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στις Ιστορίες του Καφενέ #3.
Καλή σας μέρα
@ριστέα