" του καραβόσκαρου, η γοργόνα σε ζηλεύει..."

Στο βυθό σου

Σαν ξένος άγρυπνος, μέσ’ την ομίχλη
Ζητώ μια ρίζα, τη μοίρα μου ν’ αλλάξει
Στου φεγγαριού τον ίσκιο, πούχω χάσει
Το δάσος τ' έρωτα, που κρύβεις στο κορμί

Ανάθρεψες τους πόθους, στα πυκνά τα φύλλα

Ζωγράφισες τους όρκους, σε μαβιά κοχύλια

Έμπλεξες τα μαλλιά σου, στης αυγής το χρώμα

Νάρκωσες στο βυθό σου, των χειλιών μου το σώμα

Μέσα στα μάτια σου, η μυγδαλιά ανθίζει

Στα δυό σου χέρια, το κυκλάμινο μωβίζει

Κορμοστασιά, που κυπαρίσσι θυμίζει

Χαμόγελου αψίδα, η καρδιά σου χτίζει

Κρυφή μου τέρψη, λαμπύρισμα ειδώλου

Του καραβόσκαρου, η γοργόνα σε ζηλεύει

Σε μίσους έκτρωμα, δεν έμοιασες καθόλου

Ζευγάρωσες με το γιαλό, που αγκαλιές γυρεύει

Ανάσες που κλειδώνονται, στη θέρμη του κορμιού σου

λουτρά αγγέλων σε σπηλιές, του όμορφου νησιού σου

Αρώματα μπερδεύτηκαν, με τον υγρό Νοτιά

κύματ’ ιδρώτα στράγγισαν, με το στεγνό Βοριά

Δημήτρης Ασλάνογλου

Άκρως ερωτική η συμμετοχή 
του αγαπητού μου φίλου, Δημήτρη Ασλάνογλου 
στο πρόσφατο 6ο Συμπόσιο Ποίησης,
που έχει τη φιλόξενη φωλιά του στο χώρο μου,
δίνεται εδώ σήμερα για να σχολιαστεί από εσάς 
που τον έχετε αγκαλιάσει τόσο ζεστά
και σας ευχαριστώ από καρδιάς!

♥

Εγώ πάλι τα γνωστά:
Ντεκουπάζ και σιωπή!
Και προσεχώς θα σιωπήσω κι άλλο!

Καλή σας μέρα

@