13ο Συμπόσιο Ποίησης - Οι συμμετοχές, Μέρος 1ο

Αγαπημένοι φίλοι και φίλες.

Η μέρα που σας δίνω τους θεσπέσιους καρπούς 

τους οποίους για τρεις περίπου εβδομάδες συγκέντρωνα 
με περισσή φροντίδα, έφθασε επιτέλους!

22 
αυτή τη φορά, εραστές της ποίησης "χρωμάτισαν" 
υπέροχα ποιήματα αλλά και χαϊκού!

Ποιήματα ερωτικά, τρυφερά, 
ποιήματα με χρώμα, χιούμορ, πόνο ή αισιοδοξία.
Μικρά ή μεγάλα, ομοιοκατάληκτα ή μη,
απ'όλα είχε αυτό το 13ο Συμπόσιο Ποίησης.

Στην εναρκτήρια δημοσίευση του 13ου Συμποσίου σας ζήτησα να αφήσετε
την καρδιά και το μυαλό σας να τρέξουν στα εσώψυχα σας
και να δημιουργήστε σε έμμετρη ή ελεύθερη ποίηση,
κυριολεκτικά ή μεταφορικά,
με οδηγό υποχρεωτικά τη (θεματική) λέξη

χρωματίζω, 
ή χρώμα ή χρωματιστός-ή-ό

Στο νου μου είχα τα χρώματα του Φθινοπώρου.
Περίμενα να βγάλετε τις παλέτες σας και να γεμίσουμε 
ζεστές αποχρώσεις του πορτοκαλί, του χρυσού, του καφέ.
Τελικά αυτό το Συμπόσιο έχει όλες τις αποχρώσεις 
και δεν αναφέρομαι φυσικά στις εποχές!
Και μου άρεσε πολύ αυτό!
Το 13ο Συμπόσιο είναι το πιο πολυσυλλεκτικό,
όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς!

Όπως πάντα σας θερμοπαρακαλώ: 
Δώστε χρόνο...

Διαβάστε με τη ψυχή σας.

Αφήστε την να τρέξει ανάμεσα στις λέξεις...

Μπείτε μέσα στο κάθε ποίημα.
Νιώστε τον πόνο του ποιητή 
καθώς αγωνιζόταν να ταιριάξει τις λέξεις του...

Φτάστε ως το τέλος.
Ξαναγυρίστε.
Απολαύστε.
Συγκινηθείτε.
Ταξιδέψτε.
Αυτό είναι το Συμπόσιο Μας!

Στο τέλος, τυπικά και μόνο, δώστε τις ψήφους σας.

Ευχαριστώ ΘΕΡΜΟΤΑΤΑ τους φίλους 
που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, αλλά και όλους όσοι 
θα διαβάσετε και θα μπείτε στη διαδικασία να ψηφίσετε.
Ιδιαίτερα θέλω να ευχαριστήσω όσους αποτελούν
τον κορμό αυτού του Συμποσίου
που είναι εδώ πάντα και το στηρίζουν.
Γιατί το Συμπόσιο είστε εσείς!
Είναι δικό σας!

◙

Τα 22 ποιήματα

τα μοίρασα, όπως πάντα, σε 3 αναρτήσεις.

Η μετάβαση σε κάθε μία διευκολύνεται με συνδέσμους!
Κι αυτή τη φορά μια φωτογραφία συνοδεύει κάθε ποίημα.

Οι όροι της βαθμολόγησης:

Αν είσαι φίλος του μπλογκ μπορείς να ψηφίσεις.

Άγνωστοι και πρωτοεμφανιζόμενοι δεν θα γίνουν δεκτοί!

ΠΡΟΣΟΧΗ!

Κι αυτή τη φορά, κρατάμε την ίδια βαθμολόγηση:

Έχετε λοιπόν τους βαθμούς 3,2,1,1,1 στα χέρια σας.

Χρησιμοποιήστε τους με σύνεση.

Υποχρεωτικά και τις 5 βαθμολογίες.

Το 3 στο ποίημα που σας γοήτευσε περισσότερο 

το 2 στο επόμενο ποίημα που σας άρεσε και τους τρεις άσους 

στις επόμενες αγαπημένες σας επιλογές.

Από αυτή τη στιγμή, έως και την 
Πέμπτη, 20 Οκτωβρίου, 
στις 8 το βράδυ, 

διαβάζουμε, σχολιάζουμε, βαθμολογούμε.

Παρασκευή 21/10 
θα έχουμε τη γιορτή λήξης 
και την ανακοίνωση του μεγάλου νικητή, 
καθώς και τον νικητή της κλήρωσης

Αφήνετε το σχόλιο σας με τη βαθμολογία σας σε αυτή την ανάρτηση.
Όλοι όσοι συμμετέχουν μπορούν (και είναι επιθυμητό) να βαθμολογήσουν,
χωρίς όμως να μπορούν να ψηφίσουν τη δική τους συμμετοχή.

Οι δημιουργοί χαίρονται με κάθε μικρό ή μεγάλο σχόλιο,
ακόμα κι αν δεν πάρουν βαθμολογία. Ο βαθμός δεν είναι ο στόχος.
(θέλω να πιστεύω). 

Ελπίζω να μην έχασα καμία συμμετοχή 
αλλά και να μην μετέφερα κάτι λάθος.
Αν δείτε εγκαίρως κάποιο λάθος, σας παρακαλώ, 
ειδοποιήστε με, να το διορθώσουμε.

Σας θυμίζω:
Το Συμπόσιο δεν είναι επίσημος διαγωνισμός.

Είναι ένα διαδικτυακό μας δρώμενο.

Δημιουργήθηκε για τα blogs (ή τους άστεγους φίλους) με τα οποία/ους

έρχομαι σε αλληλεπίδραση. 

Οι περισσότεροι μεταξύ μας πια γνωριζόμαστε

(αρκετοί γνωριστήκαμε μέσα από το Παιχνίδι των λέξεων

του TEXNIS STORIES, πάνω στο οποίο κι αρχικά πάτησα).

Καθώς πλέον σας γνωρίζω όλους 

μπορώ να διασφαλίζω και τη διαφάνεια.

Θα συμμετέχουν είτε στη δημιουργία είτε στη βαθμολόγηση, 

μόνον φίλοι αναγνώστες.

Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.

Καλή σας ανάγνωση!

@ριστέα

1,Ο Σεπτέμβριος

Σαν βροχή που κυλάει, στο δικό σου παλτό,
το βλέμμα μου δειλά, πάνω σου ακούμπησε.
Να χαϊδέψει τα χείλη, που βουβά με ρωτούν,
αν ο έρωτας σʼ ακούει εκεί που στάθηκε.
Τα μάτια μου μιλούν, μα δεν ακούς...

Ανασαίνω στα χείλη, που ζητούν να σου πουν,
η ζωγραφιά σου χάθηκε, στο στήθος μου,
η καρδιά μου βουρκώνει κι αγγέλοι κοιτούν,
το χρώμα της πνοής, μέσα στα χέρια μου.
Σου είπα Σʼ αγαπώ, μα δεν ακούς...

Το κορμί μαρμαρώνει, μέσα στην ερημιά,
μαστίγιο που χτύπησε στη θάλασσα,
Τα λόγια σου πικρά, μου καρφώνουν βαθιά,
γωνιές των αστεριών, που θα σου χάριζα.
Ψάχνω να αναστηθώ, όμως πονώ...

Βαλσαμώνω το χρόνο, με δυο ίχνη δακρύων,
καθαρίζω τη σκέψη, για να νοιώσεις δροσιά.
Ξεφυλλίζω με μίσος, τις σελίδες βιβλίων,
περιγράφω με πάθος, κάθε σου μολυβιά.
Πως είναι δυνατόν, να μην μʼ ακούς...

Καταστρέφω την μνήμη, που μου δίνει φτερά,
τα γράμματα εκείνα, που σε μάγευαν.
Τραγουδώ το τραγούδι μας, ανάποδα,
χαράζω τα ποτήρια, που σε δρόσιζαν.
Αν είναι δυνατόν, να σε μισώ...

2.Η ελεγεία των χρωμάτων

Κίτρινο σκέφτεσαι
και χάνεσαι στην λάμψη των μαλλιών της

Κόκκινο νιώθεις
και γεύεσαι το πάθος των φιλιών της

Ροζ ακουλουθείς
και στα βήματα της σε οδηγεί

Λευκό αναζητάς
και το βρίσκεις στη παιδική της ψυχή

Γκρι σου παρουσιάζεται
και στάζουν τα δάκρυα της

Μαύρο σε κατακλύζει
και δεν αντέχεις μακριά της

Αν η ζωή σου ήταν ένα χρώμα
μπλε, το χρώμα των ματιών της θα είχε

3. Μπερδεύτηκαν τα χρώματα στα μάτια σου 

Κυριακή ήταν τότε θυμάμαι
Μια ανούσια Κυριακή
Που απρόσκλητος ήρθες στο σπίτι
Ακούμπησες τη βρεγμένη ομπρέλα σου
Στο πάτωμα
Κι έσταξε φθινόπωρο στους ξύλινους αρμούς
Δεν ξέρω αν σ' αγαπούσα
Ή απλά χαιρόμουν αυτή καθαυτή
Τη συντροφιά σου
Στα χέρια σου μια πύρινη ανθοδέσμη
Ποτέ δεν μου χάρισαν λουλούδια
Ξεστόμισα έκπληκτη
Ένα κυκλάμινο άγριο
Μια θηλυκή ορχιδέα
Ή έστω ένα ανώνυμο αγριολούλουδο
Πως διάβασες τη λαχτάρα μου
Πως γονάτισες στα λευκά μου πανιά
Πως ξεμπέρδεψες το νήμα της απώλειας;

Ήρθες για να μείνεις, είπες
Κι εγώ παρακολουθούσα
Το τρέμουλο των χειλιών σου
Διάβαζα ήρεμα
Τις αποχρώσεις στο βλέμμα σου
Γήινες ζεστές ενσωματωμένες με ίσκιους
Μια αποδόμηση κι ένας εκστασιασμός
Μια επιδρομή σε τοπία χαυνωτικά από τη λήθη
Νόμισα ξάφνου πως μπερδεύτηκαν
Όλα τα χρώματα στον πυρήνα της ζωής
Πως μια καταιγίδα πλησίασε 
Τα ουράνια βεγγαλικά για να τα σβήσει

Ήρθες καμωμένος από γυαλί
Με εστίες πολλές να με ζεστάνεις
Πως χρωμάτιζαν τα μάτια σου
Τον ερχομό του Οκτώβρη στα γκρίζα μου στόρια
Απέφυγα να κοιτάξω τις κνήμες σου
Τα βοστρυχωτά σου μαλλιά
Μόνο το βλέμμα σου μ' έκλεψε
Κι εκείνη η λάμψη που γιγάντωνε
Τα σβησμένα μου πάθη
Ήρθες για να ντύσεις τις εσοχές στο μαντήλι
Σε λεβάντες να κρύψεις
Το αρχαίο μου όνομα
Καιρός κακός μην το βρει κι ανοίκειος φόβος

Μπερδεύτηκαν τα χρώματα στα μάτια σου
Την ώρα που έσβηνε αργά ο αποσπερίτης
Στους γήλοφους της ομίχλης`
Κι έμεινα να ξεχωρίζω αχνά ουράνια τόξα
Στα φλύαρα ύψη των αιθέρων
Τα μικρά καταφύγια των νεκρών 
Να αναζητώ στων προσώπων τα αχανή βάθη
Πολλά τα πρόσωπα κι άπειρες οι στιγμές 
Που αισθαντικά έφερες μαζί σου
Σθεναρά θυμάμαι με προέτρεψες
Σμίλη να γίνω αργυρή 
Κι εσύ ο μαρμάρινος τύμβος
Να χαράζω τους στίχους μου
Πύρινη να πάρουν μορφή
Σαν τα λουλούδια που η αγκαλιά σου
Απλόχερα κάποτε μου φανέρωσε!

4.Ταξίδι το ουράνιο τόξο

Έλεγα πως το καλοκαίρι ζωντανεύω.
Πως τρέφομαι και αναπνέω από τον ήλιο.
Κι ήρθες εσύ κι η αναπνοή μου άλλαξε.
Μου 'μαθες πως, αν το θέλω,
και στην καρδιά του χειμώνα
το φως του ήλιου μπορεί να με ζεστάνει.
Μου 'πες πως η θάλασσα δεν αλλάζει χρώμα
κι άπλωσες των ματιών σου το γαλαζοπράσινο,
χαλί για να περάσει το φθινόπωρο.
Έμπλεξες το χρυσό σου με το ασήμι μου,
όπως η ρίζα του δέντρου μπλέκεται 
με τη γόνιμη γη.
Και τώρα, κοίτα να δεις!
Τελικά το πράσινο με το καφέ ταιριάζουν
και γεμίζουν το ροζ συννεφάκι μου
με ευωδιά από υγρό γρασίδι.
Και κοίτα που η βροχή 
δεν είναι πια γκρίζες στάλες στο τζάμι,
παρά ασημένια αστέρια στο χαμόγελό σου.
Κι η άνοιξη δεν έρχεται με τα χελιδόνια, 
αλλά με το φτερούγισμα της καρδιάς μου
στα χέρια σου. 
Πήρες όλα τα "δικά μου" 
και τα έκανες "δικά μας".
Και τώρα δεν μπορώ να δω ηλιοβασίλεμμα
χωρίς να σκέφτομαι το βλέμμα σου.
Πώς τόλμησες να κάνεις κάτι τέτοιο;
Να με ξαφνιάσεις με όλα τα χρώματα 
που σκόρπισες μέσα μου;
Μ' όλους τους νέους συνδυασμούς 
που μου χάρισες;
Και να που τώρα φοβάμαι, τρέμω
πως, αν κάποτε φύγεις,
θα τους πάρεις όλους μαζί σου
κι η παλέτα μου θα μείνει άδεια. 
Ένα τεράστιο μαύρο κενό,
ένα περίγραμμα ουράνιου τόξου, 
να μου θυμίζει πως κάποτε
ταξίδεψα πάνω του και θησαυρό
βρήκα στην άκρη του την αγκαλιά σου.

5. Ο μικρός γείτονας

Το ξύλινο,καφέ φύλλο τρίζει
ήχος που πια την εκνευρίζει.
Καθώς το γέρικο χέρι το μαζεύει κοντά της
στέκεται η ματιά της
σε δυο μάτια ανήσυχα
του μικρού της γείτονα!
Πίσω απ'το παράθυρό του
πιστός στο παρατηρητήριό του
κοιτάζει τα σύννεφα.
Σαν πορτοκαλί λιοντάρια-του φαίνονται.
Τόσο παράξενα,
περίεργα!
Και οι δύο χαμογελούν αχνά.
Ο καθένας από διαφορετική σκοπιά
και για το δικό του λόγο
χρωματίζει το φθινόπωρό του.

6.Μοναδικό μου χρώμα, εσύ

Μέσα στο μουσκεμένο μαύρο
ήρθε σαν ξυραφιά, σαν να μην υπάρχει αύριο
το τόξο το ουράνιο
να χυθεί μες στην ψυχή το χρώμα λάγνο.

Πάνω στο ακίνητο μαύρο
στερημένο από κάθε ήχου την χαρά
ήχησε εντονότερα κάθε χρώμα καθαρά
να μυηθεί το σώμα αισθησιακά στο τάγκο.

Το κίτρινο είχε αιφνίδια την πρωτιά
έφερε το φως, το κέφι για ζωή.
Το κόκκινο έδωσε με πάθος ολόφρεσκια πνοή
κι ο τόπος πλημμύρισε φωτιά.

Το χρυσό άπλωσε χαλί την αφθονία
κατακλυσμός απ’ του ήλιου τη θερμότητα
έρωτος ψίθυρος ως την αιωνιότητα.
Το γκρι έσυρε μάταια την απελπισία.

Το μωβ ανέλαβε ήπια τη σκυτάλη
τα πάντα ψύχοντας με θλίψη
σαν το κόκκινο που ’χει αποσυρθεί, μακριά απ’ τη σήψη.
Το μπλε σοφά πρότεινε μια θεραπεία άλλη.

Το πράσινο να εγκατασταθεί μες στην ψυχή
ηρεμία, χωρίς παρήχηση καμιά
δίχως χαρά, πάθος, λύπη, ερημιά.
Το πορτοκαλί θα εμπνεύσει πάλι, θα διεγείρει ελπιδοφόρα την ζωή.

Το τριανταφυλλί πια πρωταγωνιστεί γαλήνια στην καρδιά
νικήτρια στη μάχη η αγάπη τολμηρή
βάσανο γλυκό, δύναμη παντοτινή.
Στο λευκό φόντο χρώμα μοναδικό είσαι εσύ, δική μου γιατρειά.

Εδώ τελείωσαν οι πρώτες 

6 συμμετοχές.

Για τις συμμετοχές 7-18 πάτησε ►εδώ.

Για τις συμμετοχές 19-22 πάτησε ►εδώ.