Άλλαξε ο μπλόγκερ (εσωτερικά ντε) κι έψαχνα η δόλια πόση ώρα να βρω
πού θα κάμω νέα ανάρτηση!
Δεν είναι τίποτα, κάτι η ηλικία, κάτι η συγκίνηση...
Ποια συγκίνηση ;
Ετούτη (κάτσε να στα μεταφέρω, δεν μπορώ να γράφω μανούλα μου
συνέχεια στο πληκτρολόγιο)
(άσε που μετά όταν τα διαβάζω αναρωτιέμαι τι συμβαίνει με μένα...
Τα λάθη μου τα βλέπω κάτι ώρες μετά, να ξέρεις)
Τι έμεινε να γράψω;
Όσα και να γράψω δεν νομίζω ότι μπορώ να μεταφέρω
όλα τα συναισθήματα.
Εκείνη τη στιγμή που διαπιστώνεις ότι υπάρχουν άνθρωποι
που θέλουν να σου δώσουν κι αυτοί χαρά,
πολλή αγάπη, και την αγκαλιά τους αν είναι δυνατόν
από απόσταση!
Ο σελιδοδείκτης ήρθε από την Ιορδανία παρακαλώ!
-Τι εννοείς ότι δεν είναι για μένα;
Και τι με έχεις τόση ώρα στημένο και φωτογραφίζομαι;
Τρελή! 😢
Και είναι όμορφο αυτό που νιώθω σήμερα:
δύο πακέτα που δεν περίμενα καθόλου,
από δύο φίλες που αγαπώ πολύ,
ήρθαν και μου έφτιαξαν τη μέρα
(κι όχι μόνο!)
Πέτρα και Μαρία
Ολόψυχα σας ευχαριστώ!
Και επ' ευκαιρία να ευχαριστήσω και την Σταυρούλα μας
που το καλοκαίρι μου έστειλε κι αυτή ένα δεματάκι αγάπης,
αλλά δεν κατάφερα να κάνω ανάρτηση.
Σας φιλώ!
@ριστέα