7ο Συμπόσιο Ποίησης- Οι συμμετοχές, Μέρος 2ο

8.Εαρινή ελπίδα

Εσύ
Λιγόχρονε, αμήχανε, θεϊκά πρωτοπλασμένε
Της γης θεριό, στη γη τη λιόφωτη, θρεμένε
Δημιουργίας αστρόφωτης, μητροκαλουπωμένε
Ξωμάχε πουρνογέννητε, αμαρτοτυλιγμένε

Άνθρωπε
Σκληρόκαρδ'  εραστή, πόνου καταχραστή
Αλόγιστα στο διάβα σου, τη φύση τήνε κλέβεις
Μύρωμα έαρος, περίλαμπρο θα αναδυθεί
Όσο κι αν λούλουδα απ' τη γη, κουρσεύεις

Ζητάς
Κρασότοπους και τα χρυσά τα στάχυα να βρεις
Της κερασιάς και της ελιάς ανθούς να δεις
Της ελπίδας της εαρινής, τη φλόγα ν' ανάψεις
«Πάμε ξανά» επιγραφή, στο στήθος να χαράξεις

Έαρ,
Το νεογνό  λογίζεσαι, στου χρόνου τη φαμελιά
Ελπιδοφόρα ξεκινάς, της πλάσης κάθε δρασκελιά  
Εσύ  Άνθρωπε  Ζητάς  Το Έαρ;




9. Εαρινό Μπουμπούκι

Απ’ το ιερό φυτό των Μάγια,
το λευκό και κίτρινο καλαμπόκι,
δειλά ξεφύτρωσε,
το λουλούδι της αγάπης.

Καράβι αγκυροβόλησε,
μπρος στο κλειστό μπουμπούκι,
ο ναυτικός το μύρισε
κι άνθισε λουλούδι.

10.Εαρινή κι αέρινη

Θα 'θελα να 'μουν εκείνη που ερωτεύεσαι
κάθε που ξημερώνει.
Εκείνη που σε γοητεύει
κάθε που νυχτώνει.
Κοντά μου να παιδεύεσαι,
μακριά μου η καρδιά σου να μη φεύγει.

Θα 'θελα να 'μουν μια αέρινη μορφή,
ψιχάλα του Μαρτιού.
Μια εαρινή οπτασία,
πέταλο του Μαγιού.
Μια προσδοκία το φιλί
ρίγη να προκαλεί ακόμα και στην απουσία.

Μα, είμαι μονάχα μια φιγούρα που ξεχνάς
κάθε που ξημερώνει.
Που αποζητάς
κάθε που νυχτώνει.
Καθόλου αέρινη κι εαρινή
μια γυναίκα του φθινόπωρου, κοινή.





11.ΕΑΡΟΣ ΠΡΟΣΩΠΟ

Τουλίπα κίτρινη γεννιέται κι ανοίγοντας ροδίζει,
η ομορφιά π’ απλώνεται, γύρω απ' τα δυο σου χείλη.
Του βράχου η μαβιά, η ανέμελη ανεμώνη να ανθίζει,
μεσ' τις φαρέτρες των ματιών, πριν να την βρει το δείλι.

Οι λογισμοί μαραίνονται, στους καταρράκτες των μαλλιών
σαν κρόταλ' αλαλάζοντα, στα κύματα των χαϊμαλιών.
Ρούμι που σιροπιάζεται, το δάκρυ των ματιών σου,
σαν στάζει μέσ' το κόρφο μου, ο πόνος των σφιγμών σου

Εαρινές ηδονικές φιγούρες, των παρειών πλαγιές ευωδιαστες
των μελισσών αέρινα φιλήματα, στις βλεφαρίδες τις ψηφιδωτές
Πόθων τροχιόδρομους, φτιάχνουν δυο χείλη συμπληγάδες
ο βελουδένιος σου λαιμός, ανατριχιάζει από ανάσες φυγάδες

Ας γίνει κάθε σου ματιά, μια χαρακιά στα σωθικά.
Το χάδι των καυτών φιλιών, άμπελος στη καρδιά μου.
Να περπατώ στις χαρακιές, με συντροφιά αερικά,
για να τρυγώ την άμπελο και να μεθάς κοντά μου.



12.Θρήνος για τους "εκτός του κόσμου τούτου"

Ω γλυκύ μου έαρ! 
Για το παιδί που κάποιο Μάρτη 
Δειλά, αποσύρθη μόνο του απ' το χάρτη 
Τους αίτιους συγχωρώντας του χαμού του
 "Ότι ουκ ην εκ του κόσμου τούτου" .

Ω γλυκύ μου έαρ! 
Για το κορίτσι που σφαδάζει
 Η μάνα του καθώς ακρωτηριάζει
Το μέλλον της ψυχής και του κορμιού του
 "Ότι ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου ".

Ω γλυκύ μου έαρ! 
Για την νιότη που κοπιάζει 
Σε μια ασπρομάλλα κοινωνία που χλευάζει
 Καθέναν που όνειρα γυρεύει του μυαλού του
 " Ότι ουκ εισίν εκ του κόσμου τούτου".

Ω γλυκύ μου έαρ! 
Για την μελλούμενη Αγάπη 
Σ' ανέλπιδο Αύριο, με το Μίσος μεταπράτη.
 Μπροστά στο τέμπλο του φιλάργυρου Θεού του, 
η Αγάπη, 
"ουκ έσται εκ του κόσμου τούτου".




13.Εαρινή ασυμφωνία χαρακτήρων

Οι ευρωπαίοι δανειστές αυτοί οι καλοί φίλοι
δυο μήνες τώρα αλυχτούν. Γιατί γινήκαν σκύλοι;
Στα πλαίσια κινούμαστε και βάσει πρωτοκόλλου
γι’ αλληλεγγύη μας μιλούν, αυτά είναι του κω…

…λουκούμια πάρε Αλέξη μου όταν θα πας στους ξένους
κι όταν τα τρώνε μίλα τους για τους απολυμένους
για φτώχεια, μετανάστευση, στου Έλληνα τη φάρα
που ‘φέραν τα μνημόνια του καθενός παπά…

…ραγιά πάντα τον ήθελαν να ‘ναι προσκυνημένος
με χρέη και με δανεικά πάντοτε φεσωμένος
θηλιές να τονε πνίγουνε κεφάλι μη σηκώσει
κι αυτοί συναγωνίζονται ποιος θα τον πρωτοχώ…

…συ όμως φίλε Ελληναρά και μάλιστα βαρβάτε
απ’ τα μνημόνια κονομάς. Γεια σου ρε αεράτε!
Το νου σου όμως αρχηγέ πρόσεχε πότε πότε
γιατί όταν σε επισκεφτούν δεν θα φορούν κα…

…ποτές δεν αναστήθηκε λαός που ‘χει γινάτι
που με τα χέρια προσπαθεί να βγάλει το ‘να μάτι
έτρεξαν και σηκώσανε όλοι τις καταθέσεις
κι αν βρεις ρευστό στις τράπεζες εμένα να με χε…

…σεις που υψώνετε δάχτυλο λες κι είμαστε παιδάκι
σοκαριστήκατε καλέ από του Βαρουφάκη;
Στα γιες σας σκατομάθανε του Σαμαρά τα γίδια
οι νέοι όμως σας γράφουνε σ’ ένα ζευγάρι αρχι…

…δια τούτο λοιπόν φίλοι μας καλοί μας ευρωπαίοι
μάθετε πως σαν όμορφοι θα έχουμε και χρέη
και όσοι είστε δυσκοίλιοι και δεν θα μας σταθείτε
θα σας το πω ορθά κοφτά, να πα να γαμη…

…θύτες και θύματα θαρρώ δεν ζουν ποτέ αντάμα
κι όποτε βρέθηκαν μαζί χύθηκε πολύ κλάμα
στο δεύτερο παγκόσμιο έχασε ο γιός τη μάνα
κι οι φρίτσηδες κατάλαβαν πως είμαστε πουτα…

…να όμως που η Ελλάδα μας ξανά τους αντιστέκεται
όλους τους έχει απέναντι στη μοίρα της πορεύεται
σ’ αυτόν εδώ τον πόλεμο στην κλίνη του Προκρούστη
είμαστε πλέον μοναχοί και μας κοιτούν σαν πού…  

…στη μέση μας εβάλανε κι από παντού μας ρίχνουν
κι αν δεν σωθούν οι σφαίρες τους ήσυχη δεν αφήνουν
μια χώρα υπερήφανη κι έναν λαό μ’ αξία
που πάνω τους δοκίμασαν την κάθε μαλα…

…κι αν απορείτε η μαγκιά του Έλληνα που βγαίνει
γιατί ενώ είναι άφραγκος ακόμα επιμένει
ως που θα φτάσει η αποκοτιά, η τρέλα ως που θα βγει
-ακούστε το σκατόμυαλοι και ας μη σας αρέσει-

λεφτά ίσως δεν έχουμε μα έχουμε ΨΥΧΗ!




14.Εαρινή πνοή

Σ' εκείνο το αγροτόσπιτο, στην άκρη στο ποτάμι
πάντα χειμώνας η εποχή, η απελπισία πλοκάμι
που γύρω του τυλίγεται, το πνίγει, το αφανίζει,
γιατί δεν είναι η αφροντισιά που τάχα το γκρεμίζει.
Χρόνια η ζωή δε σταματά σ' αυτό το ερειπωμένο,
δεν είναι ακατοίκητο, μα είναι στοιχειωμένο.
Ένας θλιμμένος γέροντας, περιπλανιέται μόνο
σκιά λειψή και μοναχή χαμένη μες στο χρόνο.
Δάκρυα πόνου τα όνειρα από ντουβάρια στάζουν
και μιαν αγάπη αναπολούν, τα μάγια λες να σπάσουν.
Η ευτυχία σύννεφο κι έφυγε, ο θάνατος σαν ήρθε
κι αντί για γάμους και χαρές μια θλίψη τον επήρε.
Στέκεται ώρες και θωρεί εκείνο το φουστάνι.
Το άσπρο της το νυφικό, δεν πρόκαμε να βάλει.
Το έαρ που περίμενε, το έαρ που λαχταρούσε,
με μιαν ανάσα την στερνή, εκείνης που αγαπούσε,
για πάντα χάθηκε στο χτες, τίποτα δεν το φέρνει.
Κρεμάστηκε η εαρινή η πνοή, μ' ένα λευκό κουρέλι.




15.Αγαπώ τα ποιήματα...

Μου αρέσουν τα ποιήματα του δρόμου,
αυτά που φυτρώνουν πλάι στην πέτρα,
μαζί με αγριόχορτα και μαργαρίτες.
Αυτά που δεν γράφονται σε ιλουστρασιόν χαρτιά,
δεν ανήκουν σε βιβλία με σκληρά, σοβαρά εξώφυλλα.
Που δεν υπογράφονται, δεν προστατεύονται, δεν φυλακίζονται.
Εκείνα που δεν διορθώνονται, δεν φοράν κυριακάτικα ρούχα,
δεν έχουν ταμπέλες, κανόνες και όρους.

Μου αρέσουν τα ποιήματα που είναι τόσο ιδιόκτητα που ανήκουν σε όλους,
που τα βρίσκεις πάντα μπροστά σου, μέσα σου, μέσα στους άλλους.
Αυτά που γράφονται με πόνο σε τοίχους βρόμικους,
σε χάρτινα τραπεζομάντιλα και πακέτα από τσιγάρα.
Που τα διαβάζουν λίγοι, ίσως και κανένας.

Μου αρέσουν εκείνα τα μικρά αριστουργήματα που σκάνε σαν τα πρώτα μπουμπούκια της Άνοιξης,
ανάμεσα στα εναπομείναντα ξερόχορτα του χειμώνα,
εαρινά, χαμογελαστά και γιορτινά.
Ή αυτά που άλλοτε πέφτουν σαν βροχή και πνίγουν τα λουλούδια,
λασπώνουν τα πεζοδρόμια,
υπόγεια, υποχθόνια, στοιχειωμένα και σκοτεινά.

Αγαπώ τα ποιήματα που γράφονται έτσι, χωρίς σκοπό,
γράφονται επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς,
δίχως δεύτερη σκέψη, χωρίς να ζητάνε τίποτα.
Εκείνα που σε βρίσκουν στην στροφή του δρόμου
και μέχρι να νιώσεις την παρουσία τους χάνονται στην λήθη της νύχτας.



16.Εαρινές αέριες μάζες

Η Άνοιξη ήρθε μ’ ένα κύμα αφρικανικής σκόνης
ένα Σιρόκο και μια Όστρια.

Τα πουλιά ψιθύρισαν στο σκοτάδι, μυστικά,
την έλευσή της.

Το χάραμα, μουντό, τα άκουσα
να μου χτυπούν το τζάμι, να ξυπνήσω.

Τη γέννησε ο Φλεβάρης κι ακόμα τη φέρνει
ανάμεσα από βροχές, νερά πολλά και θέρμη.

Μέχρι να βρει το δρόμο της, μέχρι να λάμψει
το Καλοκαίρι θα της πάρει τη σειρά.

Βασιλείς του Χρόνου, Εποχές,
μόνο εσάς έχω. Κι όταν δεν θα σας έχω πια
όλα θα έχουν τελειώσει.

17. Το έαρ του έρωτα

Μια δυο σκέψεις στην σειρά, ένας κέρσορας που αναβοσβήνει και εσύ.
Εσύ που θέλω να ακούσεις τόσο πολύ τις κραυγές της ψυχής μου,
μα σε αφήνω να συνηθίζεις στην σιωπή.
Δεν είναι ότι δεν έχω τόσα να σου πω,
μα σκίζονται οι λέξεις πριν ειπωθούν και ύστερα τι να σου ψιθυρίσω, χαρτοπόλεμο;
Κάνει ακόμα λίγο κρύο, μα από το μπαλκόνι μου, τούτο το βράδυ, νιώθω πως όλα μπορούν να συμβούν.
Τα Αστέρια απόψε τρεμοπαίζουν λες και τα δειλιάζει και αυτά κάποιος Έρωτας.
Και το Φεγγάρι, μες την σοφία Του χαμογελά.
Η Νύχτα μυρίζει νυχτολούλουδο και οι σκέψεις για λίγο χάνονται στους πόθους τους.
Έξω ένας Αέρας εαρινός φυσά μια Αύρα αναστάσιμη.
Και εγώ Ελπίζω. Και αυτό το Ε, κεφαλαίο το κρατώ, για να αντέχω.
Και η Ελπίδα μου, άλλα δυο Ε προσμένει: το Έαρ του Έρωτα.




18.Η Ερασμία βουρλίστηκε

Εαρινή η διάθεση κι η φύση ξεσαλώνει,
γεμίζουνε με λούλουδα οι γυμνωμένοι κλώνοι,
αλλάζει η πλάση φορεσιά, με τις φουσκοδεντριές,
κι η Ερασμία βουρλίστηκε και θέλει….παντρειές…
Τι να πώ γιά το ριζικό και για το πεπρωμένο….
η Ερασμία αγάπησε……. έναν αλλοφερμένο……
αυτός, κάρτα παραμονής ήθελε ν΄ αποκτήσει
και βρήκε νύφη πρόθυμη για να του τη χαρίσει…
Στο φέις μπούκ αλλοίμονο, έγινε η γνωριμία,
με τσάτ, μηνύματα και λάικ  μουρλάθηκ΄η Ερασμία !!!
Μωρή για κάθησε καλά κι έλα στα συγκαλά σου,
μουρλή ήσουν απ΄τα νιάτα σου  και στα γεράματά σου,
αποτρελάθηκες λοιπόν και μας παντρολογιέσαι,
πως χήρεψες βρε τρείς φορές, διόλου δε συλλογιέσαι;
Τον πρώτο σου τον δώσανε με προξενιό, θυμάσαι;
Δήμαρχος ήτανε θαρρώ, μίλα καλέ…κοιμάσαι;
Τον δεύτερο αγάπησες τρελά όπως δηλώνεις,
και δυό παιδιά απόκτησες, κι έχεις να καμαρώνεις,
όμως βραχύς ο βίος του,  χήρα έμεινες και πάλι
ώσπου παντρεύτηκες ξανά,  το Σώτο το μπακάλη.
 Πέντε χρόνια περάσανε που τον έχεις φυτέψει,
και για  την τέταρτη παντρειά σε γυροφέρνει η σκέψη….
άλλες μια ολάκερη ζωή και δε σταυρώνουν άντρα,
κι εσύ ακαμάτρα και λωλή, στο κομπολόϊ χάντρα…
΄Ημαρτον Παναγία μου, για τ΄άδικα του κόσμου,
υπομονή με τη ζουρλή όμως κι εμένα δός μου !!!
Πάτησες βρε τα εξήντα οκτώ κι ας είσαι κοτσονάτη,
σύνελθε , παραδέξου το,    δεν είσαι η….Χιονάτη!!!
Βρε τα παιδιά σου ντρέπονται , άσε πιά τα εγγόνια,
νισάφι, πάρτο απόφαση, περάσανε τα χρόνια…
δεν έχεις αθεόφοβη συναίσθηση καμία;
Γεμάτα  παλαβόγριες πιά τα τρελοκομεία….
Το έαρ ήρθε βολικά,  σαν τέλειο σκηνικό,
να ζωντανέψει αισθήματα κι οίστρο γεροντικό,
που αψηφά κάθε φραγμό που βάζει η κοινωνία,
στο διάολο  πιεσόμετρα, σταγόνες και  δισκία…
Η ηλικία δεν μετρά , ούτε λαβαίνει υπόψη,
το αίσθημα, που αψηφά του ξυραφιού την κόψη,
ο έρως βρήκε αφορμή, το βέλος να πετάξει,
η Ερασμία θα παντρευτεί, ο κόσμος να πλαντάξει !!!

Εδώ τελείωσαν 11 ακόμα συμμετοχές.

Στην επόμενη ανάρτηση θα βρεις τις υπόλοιπες  11 συμμετοχές.

Πάτα εδώ και μπες στην ανάρτηση.