Ιανουάριος του 1821.
Βρισκόμαστε στη σκλαβωμένη από τους Τούρκους Ελλάδα.
Πολλοί Έλληνες είχαν αρχίσει να δυσανασχετούν όλο και περισσότερο
τα τελευταία χρόνια από τη σκλαβιά των Τούρκων.
Ένιωθαν λοιπόν πως ήταν καιρός μετά από 368 χρόνια
να κάνουν κάτι. Να ξεσηκωθούν, να διώξουν αυτούς
που τους έπιναν το αίμα.
Να φτιάξουν μια πατρίδα από την αρχή. Δική τους.
Έστω κι αν ξεκινούσαν από το μηδέν.
Για τα παιδιά τους ρε γαμώτο!
Και για τα παιδιά των παιδιών τους!
Κάποιοι Έλληνες λοιπόν που ζούσαν στο εξωτερικό,
είχαν αρχίσει από καιρό τις διεργασίες και τις διαβουλεύσεις
κι είχαν έρθει σε συνεννοήσεις με μερικά άξια παλικάρια
πίσω στην σκλαβωμένη Πατρίδα, που το έλεγε η ψυχούλα τους!
Με τα πολλά αποφασίζουν να κάμουν μια συνέλευση,
στη Βοστίτσα, που δεν είχε και πολλούς εχθρούς εκεί,
στη Βοστίτσα, που δεν είχε και πολλούς εχθρούς εκεί,
να βάλουν κάτω τα πράγματα, να σκεφτούν όλοι μαζί τι θα κάμουν!
Ο Παλαιοπατρωνγερμανάκης αναλαμβάνει τα σχετικά της μάζωξης:
φέιγβολάν, σημειώματα με την ημέρα, ώρα και τόπο συνάντησης,
υπονοούμενα στο καφενείο και κλείσιμο ματιού,
έστειλε και τα παπαδοπαίδια από σπίτι σε σπίτι
να πουν τα νέα: "Να μαζωχτείτε, σας θέλει ο παππούλης
να σας πει δυο λογάκια και δεν σηκώνει κουβέντα.
Θα έρχεται στα σπίτια σας, ξεκινώντας από τις 9!
Να είστε εκεί αλλιώς θα σας κόψει και την καλημέρα!"
Στους Τούρκους για να μην κινήσουν τις υποψίες έλεγαν
ότι η συγκέντρωση αφορά δήθεν
την επίλυση κτηματικών διαφορών μεταξύ μοναστηριών.
Και ήρθε η πολυπόθητη μέρα. (Βράδυ ήταν!)
-Παλικάρια μου είμαστε απόψε εδώ γιατί έχουμε σοβαρή συζήτηση!
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το Μεγάλο Ναι ή το Μεγάλο όχι να πούνε!
Φανερώνεται αμέσως όποιος τό ‘χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.
-Πάρε πιρούνι και φάε γάλα! φώναξε ένα παλικάρι.
-Ποιος το'πε αυτό; τινάχτηκε πάνω ο Παλαιωνπατρωνγερμανάκης.
Τελικά μετά την πρόσκαιρη αναταραχή που ακολούθησε
(-Όχι εγώ, αυτός, Μπα; Δεν ήμουν εγώ! Μήπως ήμουν εγώ;)
ο Πάτερ συνέχισε:
-368 χρόνια πόνταραν στον φόβο μας.
Και κέρδιζαν. Κέρδιζαν ολοένα και περισσότερα.
Και μας έκαναν να φοβόμαστε να σηκώσουμε κεφάλι.
Ήρθε η ώρα λοιπόν να φανούμε αντάξιοι του Λεωνίδα!
-Πριτς! Ο Λεωνίδας σκοτώθηκε!
Ο παπούλης αγριοκοίταξε στο σκοτάδι προς στη μεριά που
ακούστηκε τούτη η σαχλαμάρα και συνέχισε:
-Εδώ οι τρεις φίλοι μας λένε πώς ήγγικεν η ώρα!
-Φιλικοί παππούλη μου! τον διόρθωσαν.
-Ενι γουέι. Τι φίλοι , τι φιλικοί, σημασία έχει ότι πρέπει να πάμε
σε επανάσταση! Να πάρουμε τα όπλα και να πολεμήσουμε!
Για μια πατρίδα ελεύθερη!
Μια πατρίδα χωρίς κηδεμόνες κι αφεντάδες!
Αμέσως επικράτησε αναταραχή!
Φωνές από παντού:
-Κούνια που σε κούναγε πάτερ. Είναι πολλοί και είμαστε λίγοι!
-Και αν σκοτωθώ; Ποιος θα θρέψει την οικογένεια μου; Μου λες;
Έχω οχτώ στόματα να θρέψω, συν την πεθερά που πιάνεται για τρία!
-Κουζουλάθηκες παππούλη;
Ποιος είπε ότι μπορούμε να τα βάλουμε μαζί τους;
-Και πού ξέρουμε μετά τι μας περιμένει, ε;
-Τουλάχιστον έτσι έχουμε τη ζωή μας.
-Αν πάμε σε επανάσταση τι μας περιμένει μετά;
Θα σβήσουμε από προσώπου γης!
-Θα επικρατήσει αναταραχή. Δεν θα έχουμε να φάμε.
-Τα παιδιά μας δεν θα μπορούν να πάνε ούτε στο κρυφό σχολειό.
Τουλάχιστον έτσι, κουτσά στραβά τα βγάζουμε πέρα!
Ο Παλαιοπατρωνγερμανάκης ξερόβηξε.
-Αγαπητοί φίλοι.
Καταλαβαίνω τις ανησυχίες σας.
Όμως πρέπει να βάλουμε το εμείς πάνω από το Εγώ!
Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια
σκλαβιά και φυλακή!
-Εγώ θα πω ναι στη σκλαβιά Πάτερ, ακούστηκε μια φωνή από το βάθος.
Ήταν ο Σάκης, η καλύτερη φωνή του χωριού.
-Γιατί πρέπει να είμαστε διχασμένοι;
Γιατί πρέπει να αποφασίσω με ένα Ναι ή με ένα Όχι;
Κι αν η άποψη μου είναι ναι στη σκλαβιά, αλλά όχι στην
σκληρή και βάναυση μεταχείριση από τους Τούρκους;
Γιατί πρέπει να είμαστε πολωμένοι, αντί να είμαστε ενωμένοι
για το καλό αυτού του τόπου;
Οι Έλληνες πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε.
όχι για το σήμερα αλλά για το μέλλον μας.
Έχουμε θυμό, απογοήτευση, απελπισία.
Γιατί έχουμε υποφέρει πολύ τα τελευταία 368 χρόνια!
Με θυσίες που δεν απέδωσαν
Σήμερα, έχοντας αποκτήσει τρία παιδιά,
μη σκεπτόμενος απλά και μόνο τον εαυτό μου,
και με το βλέμμα μου στραμμένο στο μέλλον,
έχοντας βαθιά ριζωμένο μέσα μου το ελληνικό πνεύμα
πιστεύω ότι πρέπει να μείνουμε σκλαβωμένοι.
Γιατί μέσα από τη σκλαβιά θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε τη δικαιοσύνη
και την αλληλεγγύη των άλλων λαών....
-Ρε τα θες αυτά που λες ή σου ξεφεύγουν;
είπε αγριεμένος ο Πάτερ.
Εσύ να κάτσεις στα αυγά σου!
Τραγουδάς στους προύχοντες και στους κοτσαμπάσηδες,
τρως κάθε μέρα σπίτι σου μακαρόνια με κιμά.
και ύστερα λες "υποφέραμε"!
Άσε και στα έχω καιρό μαζεμένα!
Το λοιπόν.
Σηκώνουμε χεράκια και μετράμε:
Ναι στη σκλαβιά / Όχι στη σκλαβιά.
Άντε γιατί αν συνεχίσουμε έτσι
θα μείνουμε άλλα 368 χρόνια σκλαβωμένοι.
Αλλά το νου σας ρεμάλια:
Η ισχύς εν τη ενώσει.
Μόνο αν είμαστε ενωμένοι θα τα καταφέρει τούτος ο έρμος τόπος.
Γιατί αλλιώς και σε 200 χρόνια από σήμερα
βλέπω πάλι τα ίδια να ζει τούτη η χώρα:
Παρτάκηδες, βολεψάκηδες, Σάκηδες,σκλαβιά!
Πόλωση, διχόνοιες,εμφύλιοι...
Θα το γράψει και ο Διονυσάκης, ο Σολωμός, κάποια στιγμή,
να μου το θυμηθείτε:
"Η Διχόνοια που βαστάει
ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει
“πάρ’ το” λέγοντας “και σύ”.
Κειό το σκήπτρο που σας δείχνει
έχει αλήθεια ωραία θωριά,
μην το πιάστε γιατί ρίχνει
εισέ δάκρυα θλιβερά".
-Α, Πάτερ 61% βγήκε το "Όχι στη σκλαβιά"!
Μην μας τα χαλάς!
Πάμε να κάνομεν επανάσταση!
-Το δύσκολο παιδιά μου δεν είναι να αποφασίσομεν Επανάσταση.
Το δύσκολο δεν είναι να κάμομεν Επανάσταση.
Το δύσκολο είναι βγούμε ενωμένοι από αυτή.
Το νου σας ρεμάλια!
Το Εμείς πάνω από το Εγώ!
Μακρυγιάννη καλέ μου!
Μετά την Επανάσταση να μάθεις γραφή και ανάγνωση και να τα γράψεις
αυτά μια μέρα, να αφήκουμε παρακαταθήκη
για τις μελλούμενες γενιές!
Capisce?
Η ιστορία επαναλαμβάνεται (;)
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο.
Καλή σας μέρα σύντεκνοι!
Ξημέρωσε μια καινούργια μέρα.
Θα είναι μια καινούργια σελίδα στην ιστορία τούτου του τόπου;
Θα δείξει.
Περάστε στο μεταξύ από το 8ο Συμπόσιο Ποίησης
να συμποσιαστείτε!
Απόμειναν 4 μέρες για να ψηφίσετε!
Καλή εβδομάδα να έχουμε!
@ριστέα
Ο Παλαιοπατρωνγερμανάκης αναλαμβάνει τα σχετικά της μάζωξης:
φέιγβολάν, σημειώματα με την ημέρα, ώρα και τόπο συνάντησης,
υπονοούμενα στο καφενείο και κλείσιμο ματιού,
έστειλε και τα παπαδοπαίδια από σπίτι σε σπίτι
να πουν τα νέα: "Να μαζωχτείτε, σας θέλει ο παππούλης
να σας πει δυο λογάκια και δεν σηκώνει κουβέντα.
Θα έρχεται στα σπίτια σας, ξεκινώντας από τις 9!
Να είστε εκεί αλλιώς θα σας κόψει και την καλημέρα!"
Στους Τούρκους για να μην κινήσουν τις υποψίες έλεγαν
ότι η συγκέντρωση αφορά δήθεν
την επίλυση κτηματικών διαφορών μεταξύ μοναστηριών.
Και ήρθε η πολυπόθητη μέρα. (Βράδυ ήταν!)
-Παλικάρια μου είμαστε απόψε εδώ γιατί έχουμε σοβαρή συζήτηση!
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το Μεγάλο Ναι ή το Μεγάλο όχι να πούνε!
Φανερώνεται αμέσως όποιος τό ‘χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.
-Πάρε πιρούνι και φάε γάλα! φώναξε ένα παλικάρι.
-Ποιος το'πε αυτό; τινάχτηκε πάνω ο Παλαιωνπατρωνγερμανάκης.
Τελικά μετά την πρόσκαιρη αναταραχή που ακολούθησε
(-Όχι εγώ, αυτός, Μπα; Δεν ήμουν εγώ! Μήπως ήμουν εγώ;)
ο Πάτερ συνέχισε:
-368 χρόνια πόνταραν στον φόβο μας.
Και κέρδιζαν. Κέρδιζαν ολοένα και περισσότερα.
Και μας έκαναν να φοβόμαστε να σηκώσουμε κεφάλι.
Ήρθε η ώρα λοιπόν να φανούμε αντάξιοι του Λεωνίδα!
-Πριτς! Ο Λεωνίδας σκοτώθηκε!
Ο παπούλης αγριοκοίταξε στο σκοτάδι προς στη μεριά που
ακούστηκε τούτη η σαχλαμάρα και συνέχισε:
-Εδώ οι τρεις φίλοι μας λένε πώς ήγγικεν η ώρα!
-Φιλικοί παππούλη μου! τον διόρθωσαν.
-Ενι γουέι. Τι φίλοι , τι φιλικοί, σημασία έχει ότι πρέπει να πάμε
σε επανάσταση! Να πάρουμε τα όπλα και να πολεμήσουμε!
Για μια πατρίδα ελεύθερη!
Μια πατρίδα χωρίς κηδεμόνες κι αφεντάδες!
Αμέσως επικράτησε αναταραχή!
Φωνές από παντού:
-Κούνια που σε κούναγε πάτερ. Είναι πολλοί και είμαστε λίγοι!
-Και αν σκοτωθώ; Ποιος θα θρέψει την οικογένεια μου; Μου λες;
Έχω οχτώ στόματα να θρέψω, συν την πεθερά που πιάνεται για τρία!
-Κουζουλάθηκες παππούλη;
Ποιος είπε ότι μπορούμε να τα βάλουμε μαζί τους;
-Και πού ξέρουμε μετά τι μας περιμένει, ε;
-Τουλάχιστον έτσι έχουμε τη ζωή μας.
-Αν πάμε σε επανάσταση τι μας περιμένει μετά;
Θα σβήσουμε από προσώπου γης!
-Θα επικρατήσει αναταραχή. Δεν θα έχουμε να φάμε.
-Τα παιδιά μας δεν θα μπορούν να πάνε ούτε στο κρυφό σχολειό.
Τουλάχιστον έτσι, κουτσά στραβά τα βγάζουμε πέρα!
Ο Παλαιοπατρωνγερμανάκης ξερόβηξε.
-Αγαπητοί φίλοι.
Καταλαβαίνω τις ανησυχίες σας.
Όμως πρέπει να βάλουμε το εμείς πάνω από το Εγώ!
Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια
σκλαβιά και φυλακή!
-Εγώ θα πω ναι στη σκλαβιά Πάτερ, ακούστηκε μια φωνή από το βάθος.
Ήταν ο Σάκης, η καλύτερη φωνή του χωριού.
-Γιατί πρέπει να είμαστε διχασμένοι;
Γιατί πρέπει να αποφασίσω με ένα Ναι ή με ένα Όχι;
Κι αν η άποψη μου είναι ναι στη σκλαβιά, αλλά όχι στην
σκληρή και βάναυση μεταχείριση από τους Τούρκους;
Γιατί πρέπει να είμαστε πολωμένοι, αντί να είμαστε ενωμένοι
για το καλό αυτού του τόπου;
Οι Έλληνες πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε.
όχι για το σήμερα αλλά για το μέλλον μας.
Έχουμε θυμό, απογοήτευση, απελπισία.
Γιατί έχουμε υποφέρει πολύ τα τελευταία 368 χρόνια!
Με θυσίες που δεν απέδωσαν
Σήμερα, έχοντας αποκτήσει τρία παιδιά,
μη σκεπτόμενος απλά και μόνο τον εαυτό μου,
και με το βλέμμα μου στραμμένο στο μέλλον,
έχοντας βαθιά ριζωμένο μέσα μου το ελληνικό πνεύμα
πιστεύω ότι πρέπει να μείνουμε σκλαβωμένοι.
Γιατί μέσα από τη σκλαβιά θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε τη δικαιοσύνη
και την αλληλεγγύη των άλλων λαών....
-Ρε τα θες αυτά που λες ή σου ξεφεύγουν;
είπε αγριεμένος ο Πάτερ.
Εσύ να κάτσεις στα αυγά σου!
Τραγουδάς στους προύχοντες και στους κοτσαμπάσηδες,
τρως κάθε μέρα σπίτι σου μακαρόνια με κιμά.
και ύστερα λες "υποφέραμε"!
Άσε και στα έχω καιρό μαζεμένα!
Το λοιπόν.
Σηκώνουμε χεράκια και μετράμε:
Ναι στη σκλαβιά / Όχι στη σκλαβιά.
Άντε γιατί αν συνεχίσουμε έτσι
θα μείνουμε άλλα 368 χρόνια σκλαβωμένοι.
Αλλά το νου σας ρεμάλια:
Η ισχύς εν τη ενώσει.
Μόνο αν είμαστε ενωμένοι θα τα καταφέρει τούτος ο έρμος τόπος.
Γιατί αλλιώς και σε 200 χρόνια από σήμερα
βλέπω πάλι τα ίδια να ζει τούτη η χώρα:
Παρτάκηδες, βολεψάκηδες, Σάκηδες,σκλαβιά!
Πόλωση, διχόνοιες,εμφύλιοι...
Θα το γράψει και ο Διονυσάκης, ο Σολωμός, κάποια στιγμή,
να μου το θυμηθείτε:
"Η Διχόνοια που βαστάει
ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει
“πάρ’ το” λέγοντας “και σύ”.
Κειό το σκήπτρο που σας δείχνει
έχει αλήθεια ωραία θωριά,
μην το πιάστε γιατί ρίχνει
εισέ δάκρυα θλιβερά".
-Α, Πάτερ 61% βγήκε το "Όχι στη σκλαβιά"!
Μην μας τα χαλάς!
Πάμε να κάνομεν επανάσταση!
-Το δύσκολο παιδιά μου δεν είναι να αποφασίσομεν Επανάσταση.
Το δύσκολο δεν είναι να κάμομεν Επανάσταση.
Το δύσκολο είναι βγούμε ενωμένοι από αυτή.
Το νου σας ρεμάλια!
Το Εμείς πάνω από το Εγώ!
Μακρυγιάννη καλέ μου!
Μετά την Επανάσταση να μάθεις γραφή και ανάγνωση και να τα γράψεις
αυτά μια μέρα, να αφήκουμε παρακαταθήκη
για τις μελλούμενες γενιές!
Capisce?
Η ιστορία επαναλαμβάνεται (;)
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο.
Καλή σας μέρα σύντεκνοι!
Ξημέρωσε μια καινούργια μέρα.
Θα είναι μια καινούργια σελίδα στην ιστορία τούτου του τόπου;
Θα δείξει.
Περάστε στο μεταξύ από το 8ο Συμπόσιο Ποίησης
να συμποσιαστείτε!
Απόμειναν 4 μέρες για να ψηφίσετε!
Καλή εβδομάδα να έχουμε!
@ριστέα