@ris speaking : Ζητείται ελπίς

Τις προηγούμενες μέρες, 

όσοι είχαμε λογαριασμό τουλάχιστον σε ένα από τα κοινωνικά δίκτυα 

ζήσαμε μεγάλες στιγμές αλλά και μεγάλα μίση!

Κι ακόμα να σας πω ότι τα ζούμε.

Τα μεγάλα μίση.

Είδα που λέτε αυτές τις μέρες

ανθρώπους να σμίγουν(με) στην κοινή τους (μας) προσπάθεια 

να επικρατήσει αυτό που πίστευαν(με): Η φωνή του λαού.

Ένας λαός που φώναξε με λαχτάρα έστω για μια φορά στη ζωή του ΟΧΙ!

Κι ας ήταν η λάθος στιγμή, λάθος η διατύπωση του ερωτήματος...

.....κι ας μας βγει και σε κακό!
Το είχαμε ανάγκη αυτό το ΟΧΙ!

Για όλα τα Ναι που είπαν άλλοι για μας, χωρίς εμάς!

Δεν θα ασχοληθώ όμως με αναλύσεις αυτού του ΟΧΙ.

Γράφω για να ξεσπάσω την αγωνία μου 
και την οργή μου 
για όλους αυτούς που συνεχίζουν τους κασσανδρισμούς τους!
Που προτιμούν να δουν να πηγαίνουμε κατά διαόλου
αρκεί να επιβεβαιωθούν οι κινδυνολογίες τους!
Η χαιρεκακία δεν έχει όρια!

Ο μικρόκοσμος του διαδικτύου
γίνεται για όλους αυτούς (για όλους μας;) το φανάρι στο δρόμο:
Βρίζουν πίσω από τα κλειστά τζάμια
εν προκειμένω πίσω από τα virtual προφίλ και σύμπαντα,
ειρωνεύονται, περιγελούν, τρολάρουν!

Πολύ μίσος και κακία ωρέ αδέρφια.
Γιατί;

Η κοινή ανησυχία θα έπρεπε να μας ενώνει.
Όχι άλλα στρατόπεδα!
Ό,τι είναι να γίνει.... θα γίνει.

Γιατί μην ξεχνάμε πως τώρα πια η κατάσταση είναι
όπως το δάχτυλο του ποδιού μας:
Δεν είναι στο χέρι μας!☺

Καλημέρα αγάπες!
@

*

Το 8ο Συμπόσιο σε περιμένει με 26 

εξαιρετικές ποιητικές δημιουργίες

για δυο μέρες ... μόνο!

@ριστέα