Κι άκρη δεν βρίσκω....

Λίγος ουρανός, λίγο κόκκινο κι ελπίδα

Έχω μαζέψει πολλά!

Μη κοιτάτε που φτιάχνω λαμπάδες,

βάφω αυλές και φωνάζω Η Ζωή είναι ωραία!

Όχι, η Ζωή δεν έπαψε να είναι ωραία!

Απλά δεν μας αφήνουν να τη ζήσουμε και να την απολαύσουμε!

Δεν είμαι εκτός τόπου και χρόνου!

Δεν παύω να είμαι του Ιδιωτικού τομέα και να αγωνιώ για όλους κι όλα!

Δεν χαίρομαι με τις απολύσεις και τις μειώσεις!

Ξέρω πως όλα έχουν αντίκτυπο σε όλους!

Δεν έχω δικά μου παιδιά να αγωνιώ 

μα έχω όλα τα παιδιά στο νου και στην καρδιά μου!

Δεν χαίρομαι και δεν διασκεδάζω με τον ανώτατο όριο του κατώτατου μισθού!

Φρίκη νιώθω,

απελπισία νιώθω,

θυμό κι οργή νιώθω!

Για αυτούς που απλώνονται στους καναπέδες κι αναστενάζουν απλά,

για μας που γράφουμε στην οθόνη και νομίζουμε 

ότι το καθήκον μας κάναμε!
Οϊμέ, αλί και τρισαλί 
θέλω να φωνάξω
να τρέξω, να διαδηλώσω, να ουρλιάξω!
Ξέρω ότι ακόμα χειρότερες μέρες μας περιμένουν 
κι έχω τον αισιόδοξο εαυτό μου, κόντρα, να ακούει κελαϊδήματα, 
να πίνει ένα ποτήρι στη υγειά σας 
και να λέει αλλού είναι η ουσία!
Τι ΜΑΤRIX  είμαι εγώ ρε μάνα ; 
Τι χαπάκι μου δώσανε στα μαιευτήρια της Αμερικής;
Μπλε, κόκκινο, κίτρινο, για πορτοκαλί;
Το αίμα μου από τη μια βράζει για θυσίες κι επαναστάσεις και το άλλο
γελάει και λέει Don't worry be happy κ έχει ο θεός!

Άκρη δεν βρήκα!

Χαμογελώ,
(κουσούρι θα καταντήσει μου φαίνεται )
ενημερώνομαι από εναλλακτικές πηγές, 
έχω κλειδώσει τους δέκτες της TV για τα καλά
και παρακινώ όσους μπορώ: κλείστε τη, τη ρημάδα!
Εν ανάγκη, μπείτε και διαβάστε μια Πέτρα!

Από αύριο, πρώτη του μηνός, πιάνοντας τον Μάη,
αδυνατώντας να πιάσω κάτι άλλο της προκοπής 
(τσσσ! πού πήγε το μυαλό σου!)
πιάνω πάλι το  24 Days Challenge Day, σε ένα δεύτερο γύρο,
ελπίζοντας να βγάλω κι άλλα εσώψυχα ή μη!
Γιατί όπως αποδείχτηκε, μία λέξη την ημέρα 
το γιατρό τον κάνει πέρα!

Και σε όλους αφιερώνω τους στίχους των Κατσιμιχαίων

Ακόμη κι αν αυτοί που θέλαμε δε γίναμε 
ακόμη κι αν αυτοί που ήμασταν δε μείναμε. 
Είμαστε ακόμα εδώ, είμαστε ακόμα εδώ, 
ψάχνοντας στα τυφλά καινούριους τρόπους.

Καλή σας μέρα!
@ριστέα

Ό,τι εγκαταλείπεται....

Πηγή

Σε συνέχεια της χθεσινής μου δημοσίευσης βρίσκομαι.

Στο ίδιο πνεύμα εννοώ.

Το βιντεάκι που ακολουθεί το είδα στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας 

και σχεδόν δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα αν και μεγάλο. 

Μπορείτε να τρέξετε το βίντεο και να δείτε σε 500,5.000 ή 10.0000 χρόνια

πώς θα είναι ο πλανήτης μας

Τι γίνεται όταν δεν υπάρχει πουθενά ανθρώπινη παρέμβαση; 

Τι θα απογίνουν τα ανθρώπινα έργα χωρίς τον άνθρωπο;

Σε πόσο καιρό αρχίζει η διάβρωση κι η εγκατάλειψη 

να κάνουν την εμφάνισή τους;

Πριν από 27 ακριβώς χρόνια, Απρίλης ήταν, 

η πόλη Τσερνομπίλ, στην Ουκρανία,

εγκαταλείφτηκε, μετά την έκρηξη στο πυρηνικό εργοστάσιο, 

κι από τότε έγινε πόλη-φάντασμα.

Συχνά φωτογράφοι επισκέπτονται την ουκρανική πόλη 

και αποτυπώνουν με το φακό τους τον παγωμένο χρόνο.

Βλέποντας εικόνες της νεκρής πια πόλης καταλαβαίνουμε πόσο 

στοιχίζει η έλλειψη ανθρώπινης παρουσίας στον κόσμο μας όπως τον ξέρουμε.

Όλα τα πράγματα θέλουν συντήρηση και φροντίδα. 

Ό,τι αφήνεις, σε αφήνει.

Ό,τι εγκαταλείπεται, μαραζώνει, καταστρέφεται, πεθαίνει.

Το σπίτι μας, η αυλή μας, τα πράγματά μας

όλα θέλουν διαρκώς φροντίδα.

Αν η αυλή μου είχε χάσει την ομορφιά που της χαρίζει ένα απλό ασβέστωμα

σκεφτείτε τι γίνεται στις ανθρώπινες σχέσεις!

Φροντίστε τα αγαθά της ζωής σας

μα κυρίως ποτίστε, σκαλίστε, επισκευάστε τις 

διαβρωμένες επιφάνειες στη ζωή σας.

Οι καταρρεύσεις ξεκινούν από μικρές, μικρούτσικες ρωγμές!

Καλή σας μέρα.

Καλή Μεγάλη εβδομάδα.

@ριστέα

Πασχαλινός οργασμός! Part 2 !

Όταν έχεις έναν τέτοιο καμβά

έναν κουβά ασβέστη, ένα πινέλο,όρεξη και μεράκι

ζωγραφίζεις με χαρά ...έστω και κυκλάκια και γραμμούλες!

Κι έτσι η αυλή μου απέκτησε πάλι αύρα...αιγιοπελαγίτικη

κι ας έχει άρωμα Ιονίου!

Δεν φαίνεται έτσι πιο περιποιημένη κι έτοιμη για Πάσχα;

Για την άποψη της Λίλας (τι δεν την πήρες είδηση;)

επί του θέματος "άσπρισμα" νομίζω πρέπει να κάνω άλλη ανάρτηση

Το άσπρισμα της αυλής για μένα είναι έθιμο!

Δεν νοείται Πάσχα για την οικογένεια αν δεν με δουν με πινέλο στο χέρι

και τη μούρη με άσπρη πιτσίλες! 

Η υπόλοιπη γίνομαι κάτασπρη, χωρίς πιτσίλες.

Και μετά .... με βγάζουν φωτογραφίες και γελάνε!

Και τώρα έχω τα λουμπάγκα μου!

Και δεν τελείωσα!

Πάω να κάνω τη λάτρα μου (ένας θεός ξέρει πώς)!

Σας χαιρετώ προσωρινά.

Καλή σας μέρα

@ριστέα

Το δικό μου αυτό έθιμο, να μην έχω μέση και πόδια Πασχαλιάτικα, είναι αφιερωμένο στο γλυκό μας  Δελφινάκι που μας παρακίνησε να γράψουμε έθιμα του τόπου μας. Νομίζω ότι Πάσχα κι άσπρισμα πάνε χέρι χέρι!

Συνεχίζεται!

2 σε 1 !

Το 9ο παιχνίδι με τις λέξεις που ξεκίνησε στο TEXNIS STORIES, της αγαπητής μας Φλώρας κι αυτή τη φορά φιλοξενήθηκε στο mytripsonblog, της γλυκιάς μας Μαρίας έλαβε τέλος!

Αυτή τη φορά η χάρη μου σκάρωσε δυο μικρές ιστοριούλες. Τόσα δα μικρούτσικες!
Βλέπετε οι λέξεις που επέλεξε η Μαρία Κανελλάκη ως νικήτρια του προηγούμενου παιχνιδιού ήταν πηγή έμπνευσης για μένα!
Φυσικά και πάλι επατώσαμεν! Κι αυτή τη φορά επατώσαμεν εις διπλούν! Αλλά το χαζό παιδί χαρά γεμάτο το καταδιασκεδάζει και σας παρουσιάζει τις ιστορίες του (με τις σειρά που τις έγραψα κι όχι με τη σειρά που τις έστειλα)!

Να θυμίσω ότι δίνονται πέντε συγκεκριμένες λέξεις που πρέπει να χρησιμοποιηθούν και οι πέντε - σε οποιαδήποτε πτώση- και να μην υπερβαίνει το κείμενό μας τις 500 λέξεις. Στο 8ο παιχνίδι οι λέξεις που δίνονταν είναι σημειωμένες με κόκκινο χρώμα.



Άλλη μια μέρα Νίκης!

"Έλα αγαπούλα μου, έλα! Μπορείς"!

Δεν ήξερε αν την άκουγε, αφού ο θόρυβος από τις απλωτές, καθώς έσκιζε το νερό, κάλυπτε όλα τα άλλα! Εξάλλου κι άλλα παιδιά που εκείνη την ώρα γδύνονταν να πέσουν στην πισίνα κι αυτά για τις καθιερωμένες τους προπονήσεις δημιουργούσαν θόρυβο με τις φωνούλες τους και τα γέλια τους.

Με τον απόλυτο ενθουσιασμό ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της ακολουθούσε από το πλάι της πισίνας το μικρό της χελιδόνι. Συνέχιζε να το ενθαρρύνει με λόγια, με παλαμάκια, με λόγια από καρδιάς. Με τη φωτογραφική μηχανή στα χέρια απαθανάτιζε τις στιγμές τραβώντας διαρκώς φωτογραφίες.. Δυο γυναίκες από μακριά, μητέρες των άλλων παιδιών κατά πάσα πιθανότητα, την κοίταζαν παράξενα!

-Κάτι μανάδες που υπάρχουν! Κοίτα τη πώς κάνει! Φαντάσου να ήταν και κανένας σούπερ κολυμβητής ο μικρός! είπε η μία κοιτάζοντας με αποστροφή την ξιπασμένη για αυτή μάνα.
-Σιγά το κολύμπι! Κοίτα τη δική μου, πώς κολυμπάει. Έλεος με την κάθε φαντασμένη...Κοίτα τη μικρή μου, κοίτα...τον πέρασ.... 
Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση της καθώς το μάτι της έπεσε στα πόδια του μικρού αγοριού. Σε αυτά που δεν υπήρχαν! 
-Ωχ θεούλη μου! Δες Λίζα! Δεν έχει!

Οι δυο γυναίκες κοιτάχτηκαν αμέσως. Ο οίκτος κρεμάστηκε στην όψη τους!

Η μάνα του μικρού αγοριού έπιασε στον αέρα την αλλαγή στα πρόσωπα. Δεν την ένοιαζε! Είχε καιρό δώσει υπόσχεση στον εαυτό της πως δεν θα την πειράξει ποτέ η αντίδραση των άλλων! Είχε δώσει υπόσχεση πως δεν θα άφηνε τίποτα να τη λυγίσει! Ούτε  το παιδί  έπρεπε να καταλάβει. 
Συνέχισε να καμαρώνει το μικρό της ήρωα!

Μόλις τελείωσε πήγε κοντά του με την πετσέτα και τα προσθετικά μέλη. Τον βοήθησε να βγει από το νερό, να ετοιμαστεί και τα μάζεψαν να φύγουν. 

"Είδες μαμά; Τα κατάφερα! Έβγαλα όλη την απόσταση! Είχες δίκιο που έλεγες ότι μπορώ"!
Του χάιδεψε το κεφαλάκι και τον έκλεισε στην αγκαλιά της στοργικά.

Ήταν υπερήφανη. Άλλη μια μέρα νίκης και για τους δύο μόλις είχε περάσει.

(Η φωτογραφία είναι από την πραγματική ιστορία του Dai Guohong, από τους κορυφαίους κολυμβητές της Κίνας στους Παραολυμπιακούς. Περισσότερα μπορείς να διαβάσεις εδώ )


Όλα πάνε καλά στο τέλος

Βρίσκεται ώρες τώρα σε αναταραχή. Δεν έχει όρεξη ούτε να πάει να πιάσει γευστικότατα έντομα με το ράμφος του, ούτε να σκίσει τον αέρα με διπλά και τριπλά λουπ, όπως άλλες φορές. Ο χελιδόνος είναι απέξω από τη φωλιά και περιμένει με αγωνία. Εκείνη τη φωλιά που έφτιαξε πριν λίγο καιρό με τόση μαεστρία μαζί της, βάζοντας ούτε λίγο, ούτε πολύ 1.200 σβώλους λάσπης. 

Είχε μετρήσει τις μέρες. Σχεδόν χτυπούσε κόκκινο. Είχε ήδη περάσει τις δεκαπέντε. Ήταν σχεδόν βέβαιος. Ξαφνικά από τη φωλιά ξεπροβάλλει ένα γνώριμο κεφαλάκι:  Η ομορφιά της ζωής του! Τι όμορφη φωτογραφία αποτυπώνεται στο μυαλό του. Κι ας είναι κουρασμένη και ταλαιπωρημένη. Θα τη θυμάται για πάντα εκείνη τη στιγμή, καθώς και τα λόγια της (τραγουδιστά έφτασαν στα αυτιά του): "Έσκασαν! Και τα πέντε. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά! Είσαι μπαμπάς αγαπημένε μου. Έχουμε πέντε χελιδόνια! Τώρα είναι η δική σου η σειρά καλέ μου. Πάω να ζεστάνω τα μικρά μου".

Τι επόμενες μέρες, ο περήφανος χελιδόνος ακούραστα κουβαλούσε κάμπιες, αράχνες, κουνουπάκια και νερό για την καλή του και τα πέντε του παιδιά.Σιγά σιγά άρχισε να πετάει μαζί του και η αγαπημένη του. Τα στόματα περίμεναν ορθάνοιχτα την επιστροφή των γονιών τους. Πωπω τι φωνούλες πεινασμένες ήταν αυτές. Ξεσήκωναν τη γειτονιά!

via

Οι στοργικοί γονείς επιτελούσαν με ευλάβεια το έργο τους κάθε μέρα. Πετούσαν με μια απίστευτη χαρά, δίπλα δίπλα, όπως είχαν μάθει πάντα να κάνουν και γυρνούσαν έπειτα κατάκοποι να ταΐσουν τα μικρά και να παίξουν μαζί τους. 

Κόντευαν πια τις είκοσι μέρες. Η καρδιά της μάνας είχε αρχίσει να σφίγγεται. Ο καλός της το πρόσεξε. Την κάλεσε να πάνε να καθίσουν απόμερα σε μια αχλαδιά με πυκνό φύλλωμα. 

-Τι σε απασχολεί γλυκιά μου; Μίλα μου, είπε τρυφερά ο αγαπημένος της.
-Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου! κατάφερε με δυσκολία να ψελλίσει εκείνη.
-Το ξέραμε πώς θα γινόταν κάποια στιγμή, δεν το ξέραμε; της είπε προσπαθώντας να κρατήσει σταθερή τη φωνή του.
-Μα είναι τόσο μικρά. Φοβάμαι! 
-Θα δεις γλυκιά μου, όλα θα πάνε καλά. Θα είμαστε δίπλα τους. Θα τους μάθουμε με ηρεμία και υπομονή όλα όσα μας έμαθαν κάποτε κι εμάς, οι δικοί μας. Θυμάσαι; Κάποτε έκανες κι εσύ δειλά δειλά το ντεπούτο σου! 

Της χαμογέλασε. Αυτή έκλεισε τα μάτια και θυμήθηκε την πρώτη της φορά.Άπειρη, διστακτική, μα με μια απίστευτη λαχτάρα να πετάξει μακριά, να νιώσει την ελευθερία.Όλα τα μικρά έχουν την ίδια λαχτάρα, Κι όλα τα καταφέρνουν! Ναι έτσι ήταν. Όλα πάνε καλά στο τέλος. Πόσο την έκανε να αισθάνεται ασφάλεια και σιγουριά κάθε που της μιλούσε. Ήταν ο καλύτερος πατέρας, μα κι ο καλύτερος σύντροφος. Ήταν ευλογημένη!

-Όσο έχω εσένα δεν φοβάμαι γλυκέ μου. Θα σε αφήσω να τα διδάξεις εσύ.
-Όχι εγώ! Μαζί! Υπόσχεση ε;
-Μαζί ! του είπε και έγειρε δίπλα του ευτυχισμένη......

Καλή σας μέρα και καλό Σαββατοκύριακο!
Αν θα το βάλω κάτω ξέροντας πως μια Κανελλάκη σαρώνει σαν τυφώνας; 
(Καλά τώρα στο παιχνίδι μπήκε και μια Πέτρα σαν κοτρόνα και κατά πόδας μια σταθερή αξία, η  Έλλη) Καλέ όχι! Γίνεται να σταματήσω να χαίρομαι;;;
Πάμε για άλλα!

Σας φιλώ
@ριστέα

Πασχαλινός οργασμός! Part 1 !

Στο προκείμενο κατευθείαν!

Ξόδεψα χρήματα μόνο για κεριά! Κι δύο μασουράκια κορδέλες.

Λιγότερο από ένα ευρώ το κάθε κερί-λαμπάδα! Κάπου δύο ευρώ το μασούρι κορδέλα!

Ανέσυρα ό,τι είχα σε κοχύλια, αποξηραμένα λουλούδια, πέτρες, πετραδάκια, 

κορδέλες από περιτυλίγματα  δώρων κι άλλα άχρηστα 

κι άσχετα μεταξύ τους -φαινομενικά- υλικά!

Έχω έναν χώρο στο γραφείο μου που τα μαζεύω όλα αυτά.

Λένε πως ευθύνεται το ζώδιο μου, που δεν πετάει εύκολα τίποτα!

Εγώ πάλι ξέρω τούτο: δεν είμαι καλλιτέχνης! Δεν έχω καμία φοβερή τεχνική! 

Απλά έχω μεράκι. Κι όρεξη! Κι ανάγκη να δημιουργώ! Ακόμα και βλακείες! 

Σαν ψυχοθεραπεία λειτουργεί! 
Εξακριβωμένο αυτό!
Είναι ο λόγος που δεν μου έχουν φορέσει ακόμα εκείνο το μπλουζάκι, 
χωρίς χεράκια,οι άντρες με τα άσπρα!

Α! Μετά τα χαρίζω! Όχι για τα μπράβο! Αλλά για τη χαρά!

Έχεις σκεφτεί ότι το χαρίζω και η χαρά έχουν την ίδια ρίζα;

Για να καταφέρω να τελειώνω με το πρώτο μέρος χτες (έπεται και συνέχεια φυσικά)

θυσίασα μία έξοδο, έχω μία κολλητή με μουτράκια,(πείτε μου πώς να τη γλυκάνω;) 
δεν ξεκουράστηκα καθόλου, έχασα τη γυμναστική μου,

κι άφησα και μια στοίβα ρούχα για σιδέρωμα στην αναμονή!

Αλλά το πόσο όμορφα πέρασα δεν περιγράφεται!

Νομίζω ότι οι εικόνες μιλούν καλύτερα

Συγχωρέστε μου τη μη καλή λήψη, αλλά τραβήχτηκαν με λίγο φωτισμό

και χωρίς κάμερα και φλας.

Και το συνοπτικό του θέματος. 

Ελπίζω να φαίνεται πάνω κάτω τι έφτιαξα.

Ο πασχαλινός οργασμός δεν νιώθει να έχει κορεστεί!

Άρα....συνεχίζεται....

Καλή σας μέρα

@ριστέα

Να κάνουμε μια επανάσταση της Προκοπής

Βαρέθηκα!

Να είμαι πιόνι

σε μια ανόητη (ή ανύπαρκτη;) σκακιέρα.

Να είμαι ασήμαντη.

Να κινούμαι προγραμματισμένα: ευθεία ή διαγώνια, 

κινήσεις δύο.

Έπειτα μία.
Βαρέθηκα να τρέμω να ακούσω ειδήσεις
Να μαθαίνω διαρκώς για παιχνίδια 
που παίζουν οι "μεγάλοι".
Να ανακατεύομαι και να μην μπορώ να φάω.
Να μην έχω να φάω!
Βαρέθηκα να κοιμάμαι!
Να βλέπω όνειρα μόνο με τα μάτια κλειστά.
Να ζω τη ζωή μου μέσα στο κεφάλι μου!
"Ξύπνα επιτέλους" 
ακούω διαρκώς μια φωνή
που όλο και δυναμώνει...
Δεν ντρέπεσαι να κοιμάσαι όταν η ζωή ζητάει αγρυπνίες;
Δεν ντρέπεσαι να είσαι μέρος μιας παρτίδας;
Αναποδογύρισε το σκάκι επιτέλους!
-Τι είσαι εσύ;
-Άλογο!
-Κι εσύ τι παριστάνεις;
-Τον τρελό!
-Α μάλιστα! Στα ίδια χάλια είμαστε δηλαδή!
-Εγώ είμαι αξιωματικός!
-Αλήθεια; Πάνω στα ίδια τετράγωνα δε μένουμε κολλημένοι;
Άλλος θα κερδίσει την παρτίδα μανούλα μου!

Να μαζέψουμε τα στρατιωτάκια, παρακαλώ!

Να κάνουμε μια επανάσταση της προκοπής!

(Ελπίζω όχι του πληκτρολογίου)

Καλημέρα

@ριστέα

Η ζωή σε 1' 18

Μια διαφήμιση.

Την έχετε δει;

Αξίζει τον κόπο........ για να καταλαβαινόμαστε. 

Γιατί δηλαδή της κάνω ειδική μνεία.

Γιατί, αν και άσχετη  με το τελικό προϊόν που διαφημίζει, εγώ δακρύζω!

Η ζωή μας όλη σε 1΄18!

Εκείνο που με καθηλώνει, κάθε που τη βλέπω,

πέρα από την επιβλητική μουσική του Ludovico Einaudi,

είναι πώς καταφέρνει και δείχνει την εξέλιξη 

από την αθωότητα, έως την ολοκλήρωση του πάθους, στη βαθιά ωρίμανση! 

Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, χάνει σε αίγλη και φρεσκάδα.

Τα κορμιά ζαρώνουν , μαζεύουν. 

Τα μαλλιά ασπρίζουν.

Η πραγματική αγάπη όμως δεν χάνει, δεν ζαρώνει, δεν μαζεύει...

Διάβασα αρκετά αρνητικά σχόλια....

Την είπαν εμετική, τη χειρότερη διαφήμιση που έχουν δει  κι άλλα πολλά,

γιατί τα γερασμένα κορμιά δεν μπορούν να έχουν πάθος πια 

και προκαλούν άσχημα!

Δεν στέκομαι στην εμπορευματοποίηση ενός τέτοιου θέματος , αυτός είναι 

ο στόχος της διαφήμισης εξάλλου!

Να πλασάρει έξυπνα το προϊόν που έχει να πουλήσει!

Δεν μπορώ όμως να μην νιώσω δέος στο πάθος  που κρύβουν τα μάτια του ζευγαριού

καθώς μεγαλώνει, 

στην εξέλιξη της αγάπης τους.

Δεν με ενδιαφέρει αν είναι πετυχημένη ή όχι, αν αρέσει ή όχι!

Εμένα για 1'18 με καθηλώνει

και μου θυμίζει ότι η ζωή είναι ωραία όταν αγαπάς

και τη μοιράζεσαι.....

Μια διαφήμιση τόσο άκυρη για το προϊόν που πουλάει, τόσο μαγική σε αυτό που στηρίζεται! 

Καλή σας μέρα

@ριστέα

_____________________________________________

Το κομμάτι της διαφήμισης είναι το "Walk"

του Ludovico Einaudi

Βάλε χρώμα στη ζωή σου!

Θυμόμαστε το ποδηλατάκι που αποφάσισα να το στολίσω

καταμεσής στον κήπο;

"Βάλε χρώμα στη ζωή σου"  μου πρότειναν!

 Με αυτό το σύνθημα

το παλιό ποδήλατο βάφτηκε με χρώμα

που ήρθε από μακριά! Να'ναι καλά η Δημητρούλα μου!

Άλλαξαν και τα λελουδικά και το αποτέλεσμα στις οθόνες σας

και στον κήπο μου φυσικά!

Έτσι την Κυριακή, ανάμεσα σε άλλες εργασίες και μαστορέματα που είχα,

 έβαψα το ποδηλατάκι, τη γλαστρούλα-ποτιστήρι 

κι αργότερα τη ζωγράφισα κιόλας!
Από κοντά, σας διαβεβαιώ, είναι ακόμα πιο όμορφο.

Έτσι ξεκουράζομαι εγώ κι ανακτώ δυνάμεις!
Στη συνέχεια λέω να ασχοληθώ με λαμπάδες και λοιπές κατασκευές!
Η δημιουργική απασχόληση είναι η καλύτερη ξεκούραση του νου!


Καλή σας μέρα
@ριστέα

________________________________________

ΥΓ1:Το ποδηλατάκι μου συμμετέχει

στις "Ανοιξιάτικες Δημιουργίες", μια όμορφη ιδέα που είχε το Δελφινάκι .

Εδώ βρίσκεις την πρόκληση.

ΥΓ2: Αγριομελάκι μου,λυπάμαι που πείραξα τις ρυτίδες του!

Λόγοι ανωτέρας βίας!

24 Days Challenge # Feed back #

Κοιτάζοντας προς τα πίσω.....

Day # 24 : Ω....  Ωσαννά

Day # 23 : Ψ.....Ψυχανάλυση

Day # 22 : Χ.... Χαζέα

Day # 21 : Φ..... Φτυάρι

Day # 20 : Υ..... Υποθετικός διάλογος

Day # 19 : Τ..... Τριακόσιοι

Day # 18 : Σ..... Σταυρόλεξο

Day # 17 : Ρ..... Ραντεβού

Day # 16 : Π..... Πόλη-Πύργος

Day # 15 : Ο..... Όρνιθες

Day # 14 : Ξ.... Ξεχορτάριασμα

Day # 13 : Ν..... Ναυάγια

Day # 12 : Μ.... Μολύβι

Day # 11 : Λ.... Λόγια

Day # 10 : Κ.... Κάποτε

Day # 9: Ι....... Ισχυρογνώμων

Day # 8: Θ..... Θεάματα

Day # 7: Η..... Ήττες

Day # 6: Ζ...... Ζωή

Day # 5: Ε..... Ειδήσεις

Day # 4: Δ....  Δάσκαλος

Day # 3: Γ..... Γαϊδουροκαβαλαρία

Day # 2 : Β.... Βία

Day #1 : Α.... Α-Στερητικό

Άλλη μια πρόκληση τελείωσε. Μου αρέσει να κάνω ανασκόπηση. Το ξέρεις. Με έμαθες πια. 

Το έκανα σε όλα τα Photoday, εκτός από το Μάρτη γιατί ...δεν πρόλαβα και δεν θα συνέχιζα τον Απρίλη. 

Σε αυτή την πρόκληση με τις λέξεις, ξεκίνησα ξυπόλυτη στα αγκάθια! Δεν ήξερα τι και πώς! Εν μια νυκτί το αποφάσισα! Ήθελα μία αλλαγή καθώς η λίστα Απριλίου στο Photoday δεν είχε μιλήσει μέσα μου. Με το που το διάβασα στη Μαρία Π. ότι ξεκινάει την πρόκληση,  είπα το ναι χωρίς να το πολυσκεφτώ. Έτσι κάνω εξάλλου στη ζωή μου! Η πολλή σκέψη για μένα δεν είναι καλός οδηγός γιατί μετά μπορεί να το κλώθω για καιρό! Όταν λέω ναι χωρίς να το σκεφτώ μετά στρώνομαι θέλω, δεν θέλω! 

Κι έτσι μία μέρα αναπάντεχα ξεκίνησα με το Α. Έτσι δεν ξεκινάει η ζωή;....

Η ζωή μας που λέτε είναι γεμάτη Α-στερητικά.Γεμάτη πόνο, Ναυάγια και Ήττες! Είναι ένα Σταυρόλεξο που περιμένει να το λύσεις, αφού όμως κάνεις τη Ψυχανάλυση σου. Χρησιμοποιώντας Μολύβι. Για να σβήνεις τα λάθη και να ξαναπροσπαθείς. Να κάνεις νέες αρχές. Να μη το βάζεις στα πόδια σαν τις Όρνιθες. 
Τι κι αν Τριακόσιοι μας έχουν κάνει τη ζωή Γαϊδουροκαβαλαρία. Τι κι αν η Βία φωλιάζει ώρες ώρες στη ζωή μας και πολλοί νομίζουν ότι βρισκόμαστε σε ρωμαϊκές αρένες όπου προσφέρονται "άρτος και Θεάματα"; (Καλά για τον "άρτο" δεν παίρνουμε κι όρκο!)
Κάνουμε Ξεχορτάριασμα καλοί μου φίλοι, κλείνουμε το διακόπτη στις Ειδήσεις του τρόμου, παίρνουμε το Φτυάρι και το κοπανάμε σε Ισχυρογνώμονες, που Λόγια πολλά και παχιά γέμισαν τη ζωή μας!
Τέλος,ας μην ξεχνάτε ότι σε έναν Υποθετικό διάλογο, παρέα με μια Χαζέα, από τον Πύργο της Ηλείας,που στη ζωή της υπήρξε Κάποτε και Δασκάλα για όλα τα παιδιά που πέρασαν από τη ζωή της κι έζησε μοναδικά πρώτα Ραντεβού και τα Ωσαννά της ποτέ δεν τα μετέτρεψε σε Άρον Άρον Σταύρωσον αυτόν, μπορείτε πάντα να δείτε τη δική της πλευρά ...πως η Ζωή Είναι Ωραία Τελικά! Και πού ξέρετε; Μπορεί και να πειστείτε!

Τι όμορφα που νιώθω κοιτάζοντας προς τα πίσω! Αλλά ως εκεί. Ζωή είναι το Παρόν μας. Πάμε να το ζήσουμε λοιπόν!
Καλή σας μέρα
Χαρούμενη εβδομάδα
@ριστέα

_______________________________________________

ΥΓ: Η ιδέα του 24 Days Challenge ανήκε στη γλυκύτατη φίλη του mystickland.

Μπορεί και να πάω κι έναν δεύτερον γύρο, αν ξεκουραστώ και μου λείψει. Θα είσαι μαζί μου;