24 Days Challenge, Day # 17 : Ρ

Ρ
Ραντεβού. Το πρώτο.

via

Πίσω στην εφηβεία. Στο πρώτο ραντεβού. Πίσω στους Έρωτες τους αθώους. Τους τρελούς. Αυτούς που δεν θα ζήσουμε ποτέ ξανά. Όχι με την ίδια ένταση. Όχι με το ίδιο χτυποκάρδι. Με το χέρι να τρέμει. Με το άγνωστο να σε κυριεύει. Να θες να κάνεις πίσω, μα να θες και να τρέξεις το γρηγορότερο. Μα γιατί δεν περνούν οι ώρες; Κοιτάζεις το ρολόι....Ξεροσταλιάζεις... 
Το μυστικό από τους γονείς. Η κάλυψη.... Έλα, χτύπα τηλέφωνο! Αγωνία ώσπου όλα να πάνε καλά.
"Ναι, έλα Δώρα... Ναι στις οχτώ. Στο γνωστό σημείο. Φιλί!" 
Και οι ετοιμασίες στο φουλ έπειτα. Μπάνιο, μαλλιά, βάψιμο.Ωχ! Απόψε βρήκε κι αυτό το τσουλούφι να κάνει του κεφαλιού του θεέ μου; Και δως του με το μπιστολάκι να ανατρέψεις το αναπόφευκτο... Κοιτάζεσαι ξανά στον καθρέφτη.  Τι;;;; Φρικάρεις! Πότε βγήκε αυτό; Το τέλος του κόσμου. Από όλες τις μέρες απόψε βρήκε να πεταχτεί η κοκκινίλα στο πρόσωπο. Μέικαπ... Και πούδρα... Πολύ πούδρα. Κι αναστεναγμός ανακούφισης! Ουφ! Το καλύψαμε κι αυτό! 
Κι άλλη αγωνία....Πάει η μπλούζα με τη φούστα; Μήπως είναι πολύ κοντή; Ή μήπως μακριά; Θα του αρέσω; Θα μου αρέσει το ίδιο απόψε; Μα τι λέω; Αφού έχει κάνει κατάληψη στη σκέψη σου μέρες, βδομάδες μέχρι να έρθει αυτή η πολυπόθητη στιγμή. 
Ξανά καθρέφτισμα. Γυρίζεις από όλες τις μεριές. Όλα στην εντέλεια; Μπα ...Όλο και κάτι σου φταίει! Αν είχε μιλιά ο καθρέφτης της εφηβείας βιβλίο θα έγραφε. Ή θα είχε είχε κάνει στάση, επανάσταση, διαμαρτυρία με πλακάτ!
Εφτά και μισή . Η καρδιά πετάει ακόμα περισσότερο. Το στομάχι σφίγγεται. Είναι που είσαι κι όλη μέρα νηστική. Μα πήγαινε και τίποτα κάτω; Οκτώ παρά τέταρτο... Ώρα να παίρνεις το τζάκετ στο χέρι και να αναχωρείς. Θα αργήσεις πέντε λεπτά, ίσως λίγο περισσότερο. Μην πας και νωρίτερα και δείξεις την ανυπομονησία σου. Έτσι είπε η Ελένη . Αυτή ξέρει. Το διάβασε στο κοσμοπόλιταν. 
Φιλί στη μαμά. Φιλί στο μπαμπά!
" Το νου σου..Μην αργήσεις! Και να προσέχεις"!
Τις τελευταίες λέξεις δεν τις ακούς καν! Έχεις βγει στο δρόμο και πετάς! Είναι η μέρα σου , η στιγμή σου! Το πρώτο ραντεβού της ζωής σου!
Δεν το ξέρεις εκείνη τη στιγμή. Αυτό το πρώτο, δεν θα το ζήσεις ποτέ ξανά έτσι!  Όχι με την ίδια ένταση. Όχι με το ίδιο χτυποκάρδι. 
Δεν το ξέρεις εκείνη τη στιγμή. Όταν μεγαλώσεις θα το θυμάσαι με νοσταλγία.
Τα χρόνια της αθωότητας......