2 σε 1 !

Το 9ο παιχνίδι με τις λέξεις που ξεκίνησε στο TEXNIS STORIES, της αγαπητής μας Φλώρας κι αυτή τη φορά φιλοξενήθηκε στο mytripsonblog, της γλυκιάς μας Μαρίας έλαβε τέλος!

Αυτή τη φορά η χάρη μου σκάρωσε δυο μικρές ιστοριούλες. Τόσα δα μικρούτσικες!
Βλέπετε οι λέξεις που επέλεξε η Μαρία Κανελλάκη ως νικήτρια του προηγούμενου παιχνιδιού ήταν πηγή έμπνευσης για μένα!
Φυσικά και πάλι επατώσαμεν! Κι αυτή τη φορά επατώσαμεν εις διπλούν! Αλλά το χαζό παιδί χαρά γεμάτο το καταδιασκεδάζει και σας παρουσιάζει τις ιστορίες του (με τις σειρά που τις έγραψα κι όχι με τη σειρά που τις έστειλα)!

Να θυμίσω ότι δίνονται πέντε συγκεκριμένες λέξεις που πρέπει να χρησιμοποιηθούν και οι πέντε - σε οποιαδήποτε πτώση- και να μην υπερβαίνει το κείμενό μας τις 500 λέξεις. Στο 8ο παιχνίδι οι λέξεις που δίνονταν είναι σημειωμένες με κόκκινο χρώμα.



Άλλη μια μέρα Νίκης!

"Έλα αγαπούλα μου, έλα! Μπορείς"!

Δεν ήξερε αν την άκουγε, αφού ο θόρυβος από τις απλωτές, καθώς έσκιζε το νερό, κάλυπτε όλα τα άλλα! Εξάλλου κι άλλα παιδιά που εκείνη την ώρα γδύνονταν να πέσουν στην πισίνα κι αυτά για τις καθιερωμένες τους προπονήσεις δημιουργούσαν θόρυβο με τις φωνούλες τους και τα γέλια τους.

Με τον απόλυτο ενθουσιασμό ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της ακολουθούσε από το πλάι της πισίνας το μικρό της χελιδόνι. Συνέχιζε να το ενθαρρύνει με λόγια, με παλαμάκια, με λόγια από καρδιάς. Με τη φωτογραφική μηχανή στα χέρια απαθανάτιζε τις στιγμές τραβώντας διαρκώς φωτογραφίες.. Δυο γυναίκες από μακριά, μητέρες των άλλων παιδιών κατά πάσα πιθανότητα, την κοίταζαν παράξενα!

-Κάτι μανάδες που υπάρχουν! Κοίτα τη πώς κάνει! Φαντάσου να ήταν και κανένας σούπερ κολυμβητής ο μικρός! είπε η μία κοιτάζοντας με αποστροφή την ξιπασμένη για αυτή μάνα.
-Σιγά το κολύμπι! Κοίτα τη δική μου, πώς κολυμπάει. Έλεος με την κάθε φαντασμένη...Κοίτα τη μικρή μου, κοίτα...τον πέρασ.... 
Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση της καθώς το μάτι της έπεσε στα πόδια του μικρού αγοριού. Σε αυτά που δεν υπήρχαν! 
-Ωχ θεούλη μου! Δες Λίζα! Δεν έχει!

Οι δυο γυναίκες κοιτάχτηκαν αμέσως. Ο οίκτος κρεμάστηκε στην όψη τους!

Η μάνα του μικρού αγοριού έπιασε στον αέρα την αλλαγή στα πρόσωπα. Δεν την ένοιαζε! Είχε καιρό δώσει υπόσχεση στον εαυτό της πως δεν θα την πειράξει ποτέ η αντίδραση των άλλων! Είχε δώσει υπόσχεση πως δεν θα άφηνε τίποτα να τη λυγίσει! Ούτε  το παιδί  έπρεπε να καταλάβει. 
Συνέχισε να καμαρώνει το μικρό της ήρωα!

Μόλις τελείωσε πήγε κοντά του με την πετσέτα και τα προσθετικά μέλη. Τον βοήθησε να βγει από το νερό, να ετοιμαστεί και τα μάζεψαν να φύγουν. 

"Είδες μαμά; Τα κατάφερα! Έβγαλα όλη την απόσταση! Είχες δίκιο που έλεγες ότι μπορώ"!
Του χάιδεψε το κεφαλάκι και τον έκλεισε στην αγκαλιά της στοργικά.

Ήταν υπερήφανη. Άλλη μια μέρα νίκης και για τους δύο μόλις είχε περάσει.

(Η φωτογραφία είναι από την πραγματική ιστορία του Dai Guohong, από τους κορυφαίους κολυμβητές της Κίνας στους Παραολυμπιακούς. Περισσότερα μπορείς να διαβάσεις εδώ )


Όλα πάνε καλά στο τέλος

Βρίσκεται ώρες τώρα σε αναταραχή. Δεν έχει όρεξη ούτε να πάει να πιάσει γευστικότατα έντομα με το ράμφος του, ούτε να σκίσει τον αέρα με διπλά και τριπλά λουπ, όπως άλλες φορές. Ο χελιδόνος είναι απέξω από τη φωλιά και περιμένει με αγωνία. Εκείνη τη φωλιά που έφτιαξε πριν λίγο καιρό με τόση μαεστρία μαζί της, βάζοντας ούτε λίγο, ούτε πολύ 1.200 σβώλους λάσπης. 

Είχε μετρήσει τις μέρες. Σχεδόν χτυπούσε κόκκινο. Είχε ήδη περάσει τις δεκαπέντε. Ήταν σχεδόν βέβαιος. Ξαφνικά από τη φωλιά ξεπροβάλλει ένα γνώριμο κεφαλάκι:  Η ομορφιά της ζωής του! Τι όμορφη φωτογραφία αποτυπώνεται στο μυαλό του. Κι ας είναι κουρασμένη και ταλαιπωρημένη. Θα τη θυμάται για πάντα εκείνη τη στιγμή, καθώς και τα λόγια της (τραγουδιστά έφτασαν στα αυτιά του): "Έσκασαν! Και τα πέντε. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά! Είσαι μπαμπάς αγαπημένε μου. Έχουμε πέντε χελιδόνια! Τώρα είναι η δική σου η σειρά καλέ μου. Πάω να ζεστάνω τα μικρά μου".

Τι επόμενες μέρες, ο περήφανος χελιδόνος ακούραστα κουβαλούσε κάμπιες, αράχνες, κουνουπάκια και νερό για την καλή του και τα πέντε του παιδιά.Σιγά σιγά άρχισε να πετάει μαζί του και η αγαπημένη του. Τα στόματα περίμεναν ορθάνοιχτα την επιστροφή των γονιών τους. Πωπω τι φωνούλες πεινασμένες ήταν αυτές. Ξεσήκωναν τη γειτονιά!

via

Οι στοργικοί γονείς επιτελούσαν με ευλάβεια το έργο τους κάθε μέρα. Πετούσαν με μια απίστευτη χαρά, δίπλα δίπλα, όπως είχαν μάθει πάντα να κάνουν και γυρνούσαν έπειτα κατάκοποι να ταΐσουν τα μικρά και να παίξουν μαζί τους. 

Κόντευαν πια τις είκοσι μέρες. Η καρδιά της μάνας είχε αρχίσει να σφίγγεται. Ο καλός της το πρόσεξε. Την κάλεσε να πάνε να καθίσουν απόμερα σε μια αχλαδιά με πυκνό φύλλωμα. 

-Τι σε απασχολεί γλυκιά μου; Μίλα μου, είπε τρυφερά ο αγαπημένος της.
-Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου! κατάφερε με δυσκολία να ψελλίσει εκείνη.
-Το ξέραμε πώς θα γινόταν κάποια στιγμή, δεν το ξέραμε; της είπε προσπαθώντας να κρατήσει σταθερή τη φωνή του.
-Μα είναι τόσο μικρά. Φοβάμαι! 
-Θα δεις γλυκιά μου, όλα θα πάνε καλά. Θα είμαστε δίπλα τους. Θα τους μάθουμε με ηρεμία και υπομονή όλα όσα μας έμαθαν κάποτε κι εμάς, οι δικοί μας. Θυμάσαι; Κάποτε έκανες κι εσύ δειλά δειλά το ντεπούτο σου! 

Της χαμογέλασε. Αυτή έκλεισε τα μάτια και θυμήθηκε την πρώτη της φορά.Άπειρη, διστακτική, μα με μια απίστευτη λαχτάρα να πετάξει μακριά, να νιώσει την ελευθερία.Όλα τα μικρά έχουν την ίδια λαχτάρα, Κι όλα τα καταφέρνουν! Ναι έτσι ήταν. Όλα πάνε καλά στο τέλος. Πόσο την έκανε να αισθάνεται ασφάλεια και σιγουριά κάθε που της μιλούσε. Ήταν ο καλύτερος πατέρας, μα κι ο καλύτερος σύντροφος. Ήταν ευλογημένη!

-Όσο έχω εσένα δεν φοβάμαι γλυκέ μου. Θα σε αφήσω να τα διδάξεις εσύ.
-Όχι εγώ! Μαζί! Υπόσχεση ε;
-Μαζί ! του είπε και έγειρε δίπλα του ευτυχισμένη......

Καλή σας μέρα και καλό Σαββατοκύριακο!
Αν θα το βάλω κάτω ξέροντας πως μια Κανελλάκη σαρώνει σαν τυφώνας; 
(Καλά τώρα στο παιχνίδι μπήκε και μια Πέτρα σαν κοτρόνα και κατά πόδας μια σταθερή αξία, η  Έλλη) Καλέ όχι! Γίνεται να σταματήσω να χαίρομαι;;;
Πάμε για άλλα!

Σας φιλώ
@ριστέα