6ο Συμπόσιο Ποίησης - Οι συμμετοχές Μέρος 1ο

Κι έφθασε η μέρα να απολαύσουμε πραγματικά όμορφη Ποίηση! 

Η χαρά μου όπως σε κάθε Συμπόσιο, είναι τεράστια!
Γιατί και αυτό το Συμπόσιο είναι τελικά.... 
μια ακόμα  υ π ε ρ π α ρ α γ ω γ ή! 

Ίσως νομίζετε ότι κάνω copy paste κάθε φορά το κείμενο
για εξοικονόμηση χρόνου!
Αλλά ειλικρινά δεν έχω άλλα λόγια!
Είναι μαγεία αυτό που ζω όσο καιρό συγκεντρώνω τα ποιήματα σας.

Και αγαπώ όλες τις συμμετοχές, 
μικρές, μεγάλες, περίτεχνες,
ομοιοκατάληκτες ή μη,
γνωρίζοντας ότι είναι κομμάτι σας,
ότι καταθέτετε τη ψυχούλα σας,
πέρα από διαγωνισμούς και βαθμολογίες,
για τη χαρά της συμμετοχής και την ευγενή άμιλλα!

Στην εναρκτήρια δημοσίευση του 6ου Συμποσίου σας ζήτησα να αφήσετε 

την καρδιά και το μυαλό σας να τρέξουν 
στα εσώψυχα σας και να γράψετε ελεύθερα,

με υποχρεωτική τη λέξη  
αλλάζω (ή αλλαγή),
σε έμμετρο ή ελεύθερο στίχο.

Σήμερα με μεγάλο ενθουσιασμό,
σας δίνω το θησαυρό που συγκέντρωσα

για να διαβάσετε, να ευφρανθείτε και να ψηφίσετε.

Θέλω να ευχαριστήσω ΘΕΡΜΟΤΑΤΑ όλους τους φίλους και τις φίλες 
που ανταποκρίθηκαν.

Κάποιοι κάνοντας το ντεμπούτο τους εδώ!

New entries λοιπόν! 
Τέσσερις ολόφρεσκες συμμετοχές, 
ανάμεσα σε παλιούς γνώριμους!

Θέλω επίσης προκαταβολικά να ευχαριστήσω όλους όσοι 
θα διαβάσετε και θα μπείτε στη διαδικασία να ψηφίσετε.

Για κάποιους γνωρίζω ότι γίνεται με πόνο ψυχής.
Άλλοι διασκεδάζετε και ευχαριστιέστε με τη διαδικασία.
Εγώ πάλι δεν βαθμολογώ για ευνόητους λόγους.

Συγκεντρώθηκαν συνολικά 30 ποιήματα,

τα οποία και χώρισα σε 3 αναρτήσεις:

Η μετάβαση σε κάθε μία διευκολύνεται, 
όπως πάντα, με συνδέσμους!

Αφήνετε το σχόλιο σας με τη βαθμολογία σας σε αυτή την ανάρτηση.

Όλοι όσοι συμμετέχουν μπορούν (και είναι επιθυμητό) να βαθμολογήσουν,

χωρίς όμως να μπορούν να ψηφίσουν τη δική τους συμμετοχή.

Δώρο (από τα χεράκια μου) 
παίρνει το πρώτο νικητήριο ποίημα
και ένας από όσους διαβάσουν και ψηφίσουν,
είτε συμμετέχουν με ποίημα τους, είτε όχι.
έπειτα από κλήρωση.

Οι όροι της βαθμολόγησης:

Διαβάστε με τη ψυχή σας.

Αφήστε την να τρέξει ανάμεσα στις λέξεις...

Μπείτε μέσα στο κάθε ποίημα.
Και στα 30!

Νιώστε τον πόνο του ποιητή καθώς αγωνιζόταν να ταιριάξει τις λέξεις του...

Έπειτα, έτσι και πάλι ψηφίστε: με τη ψυχή σας.

Δεν χρειάζεται να καταλαβαίνουμε πάντα τη σκέψη του ποιητή

για να γοητευτούμε, 
για να συγκινηθούμε, 
ή για να δακρύσουμε.

Αν είσαι φίλος του μπλογκ μπορείς να ψηφίσεις.
Άγνωστοι και πρωτοεμφανιζόμενοι δεν θα γίνουν δεκτοί!

ΠΡΟΣΟΧΗ!

Κι αυτή τη φορά, 
κρατάμε την ίδια βαθμολόγηση:

Έχειτε λοιπόν τους βαθμούς 3,2,1,1,1 στα χέρια σας.

Χρησιμοποιείστε τους με σύνεση.

Υποχρεωτικά και τις 5 βαθμολογίες.

Το 3 στο ποίημα που σας γοήτευσε περισσότερο 
το 2 στο επόμενο ποίημα που σας άρεσε
και τους τρεις άσσους 

στις επόμενες αγαπημένες σας επιλογές.

Από αυτή τη στιγμή, έως και την Πέμπτη 05/02

στις 8 το βράδυ, 
διαβάζουμε, σχολιάζουμε, βαθμολογούμε,
(υποκειμενικά, γιατί δεν γίνεται και διαφορετικά!)

Αν θέλετε γράψτε δυο λόγια για το τι σας ενθουσίασε,
γιατί επιλέξατε να βαθμολογήσετε τα συγκεκριμένα ποιήματα.
Οι δημιουργοί χαίρονται με τα σχόλια σας, 
ακόμα κι αν δεν πάρουν βαθμολογία.
Ο βαθμός δεν είναι αυτοσκοπός.

Καλή σας ανάγνωση 
και καλά να περάσουμε και τούτη τη φορά!

@ριστέα

♥

(Ελπίζω να μην έχασα καμία συμμετοχή αλλά και να μην μετέφερα κάτι λάθος.

Αν δείτε εγκαίρως κάποιο λάθος, σας παρακαλώ, 
ειδοποιήστε με, να το διορθώσουμε).

Τηρούμε την εχεμύθεια, δεν φέρνουμε τους φίλους μας
να μας ψηφίσουν ☺

♥

1.Αλλά ζω!

Χειμώνες, καλοκαίρια,
ήλιοι, φεγγάρια,
εναλλάσσονται.
Όλα αλλάζουν
και μόνο η θλίψη
μένει ίδια,
για όσα χάθηκαν
για πάντα.

Ένας καυτός ήλιος
σήμερα,
σαν μια πρώιμη άνοιξη,
τόσο όμορφη!
Η ανυπέρβλητη αλήθεια
της ύλης,
πέρ’ απ’ τις μικρές μας λύπες
τις τόσο ασήμαντες
στο σύμπαν!

Για εκατομμυριοστή φορά
θα ‘ρθουν τα χελιδόνια
όπως σ’ ένα τραγούδι που αγάπησε
κάποιος που έφυγε για πάντα.

Αλλά ζω
ακόμα εδώ εγώ,
χαμένη μέσα στη ύπαρξη,
αιωρούμενη
σε απρόσμενα νέφη.

Ο ήλιος αυτός
που με γέννησε
ο ίδιος θα με πάρει
πίσω.
Προδοσία!

Πιάσου από μια πέτρα
της θάλασσας,
από ένα ασήμαντο όστρακο,
και συνέχισε ν’ αναπνέεις.


2.Κρατώ τα χέρια σου

Κρατώ τα χέρια σου

Κι ας είσαι μακριά

Στη ζέστα σου γλυκαίνεται το αίμα

Και ξαναρέει

Ζέουσα λάβα

Σε μεταλαμβάνω

Ακουμπώ στο στέρνο σου

Με του ονείρου το άρμα

Στους χτύπους σου ανακαλύπτω πρωτόφαντους ήχους

Μεγαλουργούν οι στιγμές μου

Άγγελμα μυθικού μύστη

Σε αφουγκράζομαι

Σε πυρπολώ με λόγια του πάθους

Κι ας είναι ψυχρή η επιφάνεια του κόσμου

Στη φωτιά σου χουχουλιάζω τις ίνες της μοναξιάς

Και αστροφέγγω

Φως αρχέγονο

Σε λειτουργώ

Αλλάζω την πλεύση της μοίρας

Σε φυλακισμένα μυστικά χαρίζω ένα νόστο

Στην πυρκαγιά σου καλώ τις καλές μου νεράιδες

Ξιφουλκεί το καμένο τοπίο τις ροές των αιώνων

Αβυσσαλέος γκρεμνός σκοτεινών εραστών

Σε διακονώ

Ψηλαφίζω τους δρόμους που διάβηκες

Σε χρόνους αλλοτινούς μπαίνοντας

Στα βήματα σου ακούω την φωνή Του Θεού

Κι αναφύομαι πλάι σε δέντρα παραδείσια

Οριογραμμή του ονείρου

Σε αγκαλιάζω

Μαζεύω τους κόμπους του ιδρώτα σου

Σε αργασμένο χώμα τους θυσιάζω

Στον αγώνα σου βρίσκουν δικαίωση τα αδύνατα

Οι παλάμες ορθούνται κλειστές στο στερέωμα

Υπόσχεση ερωτική

Σε καρπώνομαι

Αναθυμούμαι τα λόγια σου

Σε αέρινες λεωφόρους σε συναντώ

Στην μνήμη σου σκιρτώ κραδαίνοντας χαλικάκια

Σε πλημμυρίδες γαλαξιακές ίπταμαι

Λευκό κατάρτι γαλβανισμένο απ' το φως

Σε ακολουθώ

Ζωγραφίζω την εικόνα σου

Σε σπασμένα παραθυρόφυλλα

Στην ματιά σου στοχάζονται οι άγγελοι τα μελλούμενα

Και σχήματα ανακαλύπτουν στο σκότος

Ουράνιος πίνακας πρισματικός

Σε πλησιάζω

Στο όνομα σου

Θησαυρίζουν καρπό τα πεδία

Αρχαίος πίδακας ξεσπά σε μάχης κρατήρα

Τα τάγματα γκρεμίζουν τα τείχη με ράβδο κυρτή

Αλλάζει η ζωή ομορφαίνει το αγκάθι λυγά

Ασφόδελος σε κρηπίδα ναού λυτρωτικός

Σε τρυγώ

3.Άλλαξες... 

Άλλαξες.... και δεν μπορώ, πια, να σε ακολουθήσω.
Έκανα τα πάντα να σε αναζητήσω,
χάθηκα μέσα στις χαραμάδες του νου σου,
και στα θέλω της ψυχής σου... 

Σε ακολούθησα πιστά, 
έγινα για σένανε σκιά...
αλλά.... 

Άλλαξες.... και δεν μπορώ, πια, να σε ακολουθήσω.
κι  όλα χαθήκανε ξαφνικά... Καμμία elpida, καμμία παρηγοριά... 



4.Αποζητώντας το όνειρο

Το μυρίζεις και εσύ;
Με αυτή την ερώτηση αρχίζει το όνειρο μου και πάει.
Καπνοί, φόβος, αδρεναλίνη, καταστροφή και η συνένωση τους μυρωδιά που εισχωρεί στο κορμί μου
και στιγμιαία με λυγίζει.
Κοιτάζω δίχως δύναμη τριγύρω, ένα σκηνικό πολέμου που ξετυλίγεται γλαφυρά.
Γυαλιά από τζάμια σπασμένα, λεηλασία, φωτιές, όνειρα ξεψυχούν στις στάχτες και αντικρίζω την κόλαση.
Τι συμβαίνει ρωτώ και κανείς δεν απαντά, όλοι κοιτάζουν να σωθούν.
Περπατώ αργά κοιτώντας τι μπορώ να σώσω, αν κάποιος θέλει βοήθεια.
Μα βλέπω μονάχα ανθρώπους να φεύγουν σαν πουλιά που έρχεται ο χειμώνας και αναζητούν την επιβίωση.
Φοβάμαι μα δεν μπορώ να πάω πίσω, οπότε προχωρώ.
Παίζω με τις επιλογές και αυτές με την μοίρα μου.
Οι πατούσες μου ματώνουν, μα συνεχίζω.
Τα λεπτά γίνονται ώρες, οι ώρες μήνες και οι μήνες χρόνια και προχωρώ.
Δεν θυμάμαι πότε  έφαγα για τελευταία φορά, διψάω, κρυώνω, νυστάζω.
Τα ρούχα μου έχουν γίνει κουρέλια. Υποχωρώ.
Πέφτω στα γόνατα.
Τα μάτια κουρασμένα από δάκρυα που στέγνωσαν καιρό μισοκλείνουν.
Κανείς δεν με βοηθά.
Μόνο ένα αγόρι έρχεται και γονατίζει μπροστά μου.
Μην φοβάσαι ήρθε η ώρα, μου λέει και απλώνει τα δυο του χέρια.
Μέσα τους μια χούφτα απομεινάρια.
Και από αυτά ένα ανθάκι ξεμυτίζει.
 Ήρθε το τέλος έτσι δεν είναι;
Η αλλαγή ήρθε,  μού απάντησε και άνοιξε τα χέρια του ρίχνοντας κάτω τις στάχτες, το χώμα, τα σπασμένα γυαλιά.
Στο τέλος στα λερωμένα χέρια του έμεινε μόνο το ανθάκι.
Λες να μην ήταν όνειρο;



5.Στο βυθό σου

Σαν ξένος άγρυπνος, μέσ’ την ομίχλη
Ζητώ μια ρίζα, τη μοίρα μου ν’ αλλάξει
Στου φεγγαριού τον ίσκιο, πούχω χάσει
Το δάσος τ' έρωτα, που κρύβεις στο κορμί

Ανάθρεψες τους πόθους, στα πυκνά τα φύλλα
Ζωγράφισες τους όρκους, σε μαβιά κοχύλια
Έμπλεξες τα μαλλιά σου, στης αυγής το χρώμα
Νάρκωσες στο βυθό σου, των χειλιών μου το σώμα

Μέσα στα μάτια σου, η μυγδαλιά ανθίζει
Στα δυό σου χέρια, το κυκλάμινο μωβίζει
Κορμοστασιά, που κυπαρίσσι θυμίζει
Χαμόγελου αψίδα, η καρδιά σου χτίζει

Κρυφή μου τέρψη, λαμπύρισμα ειδώλου
Του καραβόσκαρου, η γοργόνα σε ζηλεύει
Σε μίσους έκτρωμα, δεν έμοιασες καθόλου
Ζευγάρωσες με το γιαλό, που αγκαλιές γυρεύει

Ανάσες που κλειδώνονται, στη θέρμη του κορμιού σου
λουτρά αγγέλων σε σπηλιές, του όμορφου νησιού σου
Αρώματα μπερδεύτηκαν, με τον υγρό Νοτιά
κύματ’ ιδρώτα στράγγισαν, με το στεγνό Βοριά


6.Ξεθωριάζει το κόκκινο όνειρο;

Είπες πως ξεθωριάζει το κόκκινο όνειρο σαν ηττηθεί στους πόντους

Όχι! Είναι σαν το φλέγον αίμα που σαν χαθεί άδικα

Στις σκιερές χοάνες του σπαραγμού

Αναπηδά και πάλι συγκρούεται απλώνει ρίζες

Κι αλλάζει την πηγή του πνιγμού σε ωκεανό απεραντοσύνης

Είπες πως το χαμόγελο στερεύει αν τρέξει δάκρυ ορφάνιας

Όχι! Είναι απέθαντο το χαμόγελο σαν ακουμπά

Στα φλογισμένα μαλλιά του ήλιου

Απογειώνεται υφαίνεται με ακτίνες χρυσές

Κι αλλάζει το φιτίλι της σκέψης με έργα μεγάλα κι ένδοξα

Είπες πως σταματά η καρδιά ν' αγαπά σαν πληρωθεί με πίκρα

Όχι! Είναι καρπός η καρδιά και σπόρο φέρει σαν ωριμάσει

Πάνω στο δέντρο της ταπεινοσύνης

Πολλαπλασιάζεται δονείται απ το τραγούδι του έρωτα

Κι αλλάζει τον χάρτη του κόσμου με την άγια φλόγα της γέννεσης

Είπες πως χάνεται ο μίτος της ιστορίας σαν ξεχαστεί

Όχι! Είναι ολόρθη και ζωντανή η μνήμη σαν λαξευτεί

Με χέρι που στον αγώνα δεν λύγισε

Βγάζει φτερά μυθικά ιστορείται από τα παιδιά στις πλατείες

Κι αλλάζει τη ροή του ποταμού και τη σημαία στα αρματοφόρα

Είπες πως λυγίζει το δέντρο στο ξεροβόρι σαν βρεθεί

Όχι! Είναι κυπάρισσος περήφανος που λεπταίνει τον πόνο

Πάνω από τις πληγές της πατρίδας

Απλώνει τους κλώνους στεγάζει τα όνειρα του λαβωμένου

Κι αλλάζει το μικρό πετραδάκι σε σκαλιστό ταφικό μνημείο

Είπες πως υποχωρεί η θάλασσα στην άμπωτη του Αυγούστου

Όχι! Είναι αχανής η σκάλα του σύμπαντος σαν ματιστεί

Από χέρι μαστορικό δίπλα σε πολυδαίδαλα πελάγη

Αντρειεύεται ξανά ιριδίζει το φάσμα της ομορφιάς στα βύθη

Κι αλλάζει τα σχέδια στις μετόπες της παρελθούσας εποχή

Είπες πως φτηναίνει το ψωμί σαν δένεται με αίμα

Όχι! Είναι πανάκριβη η σταγόνα του τίμιου ιδρώτα

Σαν απλωθεί πάνω στο κόκκινο σεντόνι της αλήθειας

Σκεπάζει ζεστά τον γυμνό εργάτη του ναύτη το ιστίο προσέχει

Κι αλλάζει σχήμα ο σιτοβολώνας και κυκλικός γίνεται τροχός

Είπες πως πεθαίνουν τα πουλιά μακριά από τις φωλιές τους

Όχι! Είναι πολλές οι αντιστάσεις και τα νύχια ακμαία

Σαν βρεθούν γαντζωμένα πάνω στις πολιτείες του αύριο

Συντρίβονται οι πλάνοι οικοδομείται ελεύθερα το πνεύμα

Κι αλλάζει την όψη των γροθιών σε τείχη αδιαπέραστα δικά μας

Εδώ τελείωσαν οι  πρώτες 6 συμμετοχές.

Για την επόμενη ανάρτηση πάτα εδώ και μπες απευθείας.