"Φτου ξελευτερία ! " update

Κάθεται σιωπηλή μέσα στο λουξ διαμέρισμά της, βυθισμένη σε μια κουνιστή, ξυλόγλυπτη πολυθρόνα και ταλαντεύεται πέρα δώθε, εδώ και ώρες. Έχει σκοτεινιάσει, μα δεν θέλει να ανάψει κάποιο φως. Θαρρείς κι έσβησε, σαν τη μέρα κι αυτή, μέσα στη σιωπή της.
Οι σκέψεις της παλαντζάρουν στο τώρα και στο χτες..... Αλέκιαστη η μνήμη, καθάρια, σαν να μην πέρασε ο χρόνος...

Καλπάζει σαν άγριο άτι,  σε δροσερά ρυάκια και καταπράσινες συστάδες δέντρων. 
Βλέπει χαμόγελα, φωτεινά πρόσωπα, πυρετικές εξάψεις, λερωμένα χέρια, γδαρμένα γόνατα, ακούει γέλια, φωνές παιδικές... 
"97, 98, 99,100 φτου και βγαίνω"!  
Πόση λαχτάρα είχε, να είναι πάντα τελευταία και να φωνάξει με χαρά "φτου ξελευτερία" για να σώσει τους φίλους της!

Έπειτα πάει στην πλατεία του χωριού... Εκεί, όλοι οι φίλοι μαζεμένοι, παίζουν αχόρταγα... Πεντόβολα, αμπάριζα, τσέρκι,  καλημέρα βασιλιά, και το αγαπημένο της κουτσό! Πάνω στις πέτρες σχηματισμένα ορθογώνια και αριθμοί με κιμωλία. Με πόση χάρη πετούσε το κεραμιδάκι της, μα και με πόση χάρη πηδούσε κουτσό όλα τα κουτιά και το έσπρωχνε μετά, χωρίς να χάσει ούτε μία φορά. "Κόμισσα αήττητη" την φώναζαν όλα τα παιδιά.
Το σούρουπο, όταν τα πρώτα αστέρια στόλιζαν τον ουρανό, ο κήπος λαμπύριζε από τις κωλοφωτιές. Και τότε παραβγάζονταν, ποιος θα εντοπίσει τις περισσότερες!

"Στη νυχτιά μας μια πυγολαμπίδα, των αρχαίων η μνήμη, ψευτοφέγγει…"  της ήρθαν στο νου τα λόγια του ποιητή και τότε η ασάλευτη φιγούρα της κινήθηκε. Το χέρι έψαξε στην τσέπη της ρόμπας το μαντηλάκι της, ένα δάκρυ νοσταλγικό να σκουπίσει...

Κλείνει τα μάτια κι είναι στο χωριό, στα χώματα ξαπλωμένη. Μετράει άστρα, τρισευτυχισμένη. Χωρίς αγωνίες και φόβο για το αύριο.
Ανοίγει τα μάτια και είναι βιδωμένη στην κουνιστή καρέκλα της, στο ακριβό παλάτι που έχει νιώσει φυλακή από την πρώτη στιγμή που την έφεραν εδώ τα παιδιά. 
"Να είσαι κοντά μας ρε μάνα, να μην έχουμε την έγνοια σου", της είπαν και την έσυραν, αιχμάλωτο ζώο σε χρυσό κλουβί, σε μια πόλη που δεν αγάπησε ποτέ...

Αχ η στραβοπατημένη ψυχούλα της ξέρει μόνο πόσο πολύ πονά κι υποφέρει.
Και τώρα, η ίδια αυτή ψυχή παίζει τρελά κρουστά. Ιχνηλατεί δρόμους στο χτες.

Παίρνει βαθιά ανάσα. Πάει πάλι πίσω. Είναι πάλι εκεί. Νιώθει στο πρόσωπο τα χνώτα του πατρικού. Φακή της μύρισε κι ας τη μισούσε, σαν να γλυκάθηκε...
Βγαίνει μετά στη χωμάτινη αυλή. Γίνεται άνεμος και παραβγαίνει τις ηλιαχτίδες. 
Τρέχει να συναντήσει την παλιοπαρέα. 
"Άντε ντε! Άργησες! Ξημερωθήκαμε, "κόμισσα αήττητη"!
Έρχεται η σειρά της στο κουτσό. Με χάρη πηδάει, στο ένα πόδι και πετάει έξω το κεραμίδι της. Κλείνει το μάτι στα παιδιά. Τον κράτησε τον τίτλο της !

"Έλα, κρυφτείτε! τα φυλάει ο Διαμαντής!"
Ω τι καλά! Είναι πάλι τελευταία στο κρυφτό!
"Φτου ξελευτερία" φωνάζει με όλη της τη δύναμη και γέρνει εξουθενωμένη στο πλάι...
Την άλλη μέρα τα παιδιά της θα κλάψουν που έχασαν τη μάνα.
Δεν θα μάθουν ποτέ πως αυτή λευτερώθηκε για πάντα!

Ήταν η δεύτερη συμμετοχή μου
στον όγδοο γύρο του "Παίζοντας με τις λέξεις".
Ευχαριστώ θερμά τη Μαρία για τις ευκαιρίες που συνεχίζει
ακούραστα να μας δίνει να παίζουμε δημιουργικά

και να περνάμε κάθε φορά μαγικά!
Ευχαριστώ θερμά κι όλους όσοι με ψήφισαν.
Το παιχνίδι μας πάει διακοπές.
Εμένα πάντως θα μου λείψει!

♥
Συνεχίζουμε για 3 μέρες ακόμα 
►να γράφουμε για την 
Κοινωνία Ώρα Αγάπης 

♥
►να στέλνετε συμμετοχές στο μέιλ μου για το 
12ο Συμπόσιο Ποίησης


♥
►να σκεφτόμαστε το Παζάρι Αλληλεγγύης που έρχεται
και με ποιο τρόπο θα βοηθήσουμε!

Πήγατε μια
Βόλτα στο νηπιαγωγείο, 
χτες στης Αλεξάνδρας, στο a buttonon the moon;

Σήμερα έχει Ελένη Β και καρυδότσουφλο
Μονομαχία !

Καλή σας μέρα
Σας γλυκοφιλώ
@ριστέα

εδώ
η άλλη μου συμμετοχή στο 8ο Παχνίδι 
______________________________

Αυλαία σήμερα σε μια υπέροχη σχολική χρονιά!
Αναρωτιέμαι ...θέλετε να δώσουμε μια ακόμα παρατασούλα 
στην Κοινωνία Ώρα Αγάπης;

Χτες είχα μια πολύ δύσκολη μέρα και θέλω
να βρω μέσα μου και πάλι τους κώδικες επικοινωνίας με την καρδιά μου....
ακόμα περισσότερα φιλιά
@