Dεν είχε χώρο πια... σε ότι την πόνεσε!

Φυσούσε απόψε, νοτιάς!
Δεν ήταν το κρύο που την έκανε να τυλιχτεί πιο καλά στη ζακέτα της. Ασυναίσθητα. Ο αέρας της θύμιζε χειμώνα. Κι ας ήταν ζεστός, γεμάτος υγρασία αυτός ο νοτιάς. 
Δάκρυα της θύμισε η υγρασία του.
Συγκράτησε τα δικά της.
Το φεγγάτι καρφωμένο στον ουρανό, λες και απόψε συνωμοτούσε γλυκά, να της φωτίζει τις σκέψεις της....
Πήρε βιαστικά το σκύλο για μια βόλτα. Πρόφαση, να το σκάσει. 
Να περπατήσει.
Να βάλει τις σκέψεις της σε σειρά.
Πνιγόταν.
Χρειαζόταν κι άλλον αέρα.
Γύρισε έπειτα από μια μακριά βόλτα. Ο σκύλος την κοίταζε με απορία. Ούτε μια λέξη δεν του είχε απευθύνει... Κάτι είχε, ήταν σίγουρος, την ένιωθε, την ήξερε πια καλά.....
Μπήκε στο σπίτι κι άρχισε την ιεροτελεστία, με τη γνωστή σειρά..
Απόψε την είχε πιότερο ανάγκη από ποτέ....
Άναψε τα κεριά, τα λάδια- πορτοκάλι με κανέλα... ( υπέροχα σκέφτηκε) - έβαλε στο καυτό νερό το καλύτερο αφρόλουτρο, τα άλατα και όταν πια ήταν έτοιμο βυθίστηκε με αργές κινήσεις στο νερό.....
Έκλεισε τα μάτια.... Κενό!
Πήρε στα χείλη της λίγο από το κόκκινο κρασί της....αγίασμα της φάνηκε!
Σε λίγα λεπτά δεν θυμόταν... Τι, πώς, γιατί; Ερωτήματα που χάθηκαν κάτω από το καυτό νερό......
Η κούραση της ημέρας λες και είχε χαθεί μαγικά.... 
"Να είναι έτσι ή το φαντάζομαι;", αναρωτήθηκε.
Δεν προλάβαινε να απαντήσει.... Όμορφες εικόνες είχαν εισβάλλει ...δεν είχε χώρο πια σε ότι την πόνεσε!

Καλό σας βράδυ 
airis