Κατάματα!

Ο μόνος τρόπος να αποβάλεις οποιονδήποτε φόβο είναι να κινηθείς προς το πράγμα ακριβώς που φοβάσαι. Όταν έρχεται κάποιος σ' εμένα και λέει: ''Φοβάμαι το σκοτάδι", τότε πάντα του προτείνω: "πήγαινε και κάθισε μόνος σου, μέσα στη σκοτεινή νύχτα, έξω από την πόλη, κάτω από ένα δέντρο. Τρέμε, ίδρωνε, νιώσε ανήσυχος, αλλά μείνε εκεί !
Όσσο


Αυτό που λέγαμε και τις προάλλες...οι φόβοι....κατάματα!
Αυτός είναι ο μόνος δρόμος!
Αντιμετωπίζω τους φόβους μου διαρκώς και καθημερινά.....

Καλό σας βράδυ!
airis

Να μη λυπάσαι για ό,τι τελείωσε....

-Πάει κι ο Οκτώβρης τελείωσε...

-Να μη λυπάσαι για ό,τι τελείωσε.

  Να χαιρετίζεις ό,τι αρχίζει!

Καλή σας ημέρα!

Πάντα αισιόδοξη!

airis

Το παγκάκι

Τι κι αν στέκεται μοναχικό ...
Εσύ, μη το λυπάσαι...
Δεν θλίβεται και δεν κρυώνει.
Έχει να σου διηγηθεί αυτό....
Πρόσφερε τη θαλπωρή του με χαρά
Το ξύλο του, για να χαράξουν τα ερωτευμενάκια το όνομά τους
Ξεκούραση στον περαστικό,
κατάλυμμα στον άστεγο.
Και τώρα που πέφτουν τα φύλλα καμαρώνει
γιατί στολίζεται στα χρώματα που αγαπά....
Και όταν η νύχτα πέφτει συλλογιέται
Μόνο να κρατήσει κι άλλο το ξύλο του .....
Μόνο να ξημερώσει....

Καλό σας βράδυ!
airis

Κι αυτό αγάπη είναι!

Ο δρόμος της " μη δέσμευσης "κατά Μπουσκάλια

Να κάνεις το αδύνατο.

Να μοιράζεσαι το λίγο που έχεις.

Να μη σκέφτεσαι κι αν πεινάσω, αν χάσω, αν κινδυνέψω.

Να μην σκέφτεσαι, να μη τρομάζεις, να μην λυγάς.

Αυτό είναι αγάπη!

Καλό μεσημέρι!

airis

ΥΓ: Τη σχετική ιστορία από τον  Μπουσκάλια, τη βρίσκεις, αν θες, εδώ.

Tα όπλα που διαθέτει η ανθρωπότητα....

Tα όπλα που διαθέτει η ανθρωπότητα απέναντι στην αθλιότητα της Ζωής

και τη βεβαιότητα του θανάτου είναι

ο αγώνας, ο έρωτας, η τέχνη 

Νίτσε


Δυναμικές καλημέρες,πάντα ερωτικές.
Γιατί ο Έρωτας υπάρχει παντού...
Σε ένα ποίημα, σε μια ζωγραφιά, σε ένα λουλούδι....

airis

Dεν είχε χώρο πια... σε ότι την πόνεσε!

Φυσούσε απόψε, νοτιάς!
Δεν ήταν το κρύο που την έκανε να τυλιχτεί πιο καλά στη ζακέτα της. Ασυναίσθητα. Ο αέρας της θύμιζε χειμώνα. Κι ας ήταν ζεστός, γεμάτος υγρασία αυτός ο νοτιάς. 
Δάκρυα της θύμισε η υγρασία του.
Συγκράτησε τα δικά της.
Το φεγγάτι καρφωμένο στον ουρανό, λες και απόψε συνωμοτούσε γλυκά, να της φωτίζει τις σκέψεις της....
Πήρε βιαστικά το σκύλο για μια βόλτα. Πρόφαση, να το σκάσει. 
Να περπατήσει.
Να βάλει τις σκέψεις της σε σειρά.
Πνιγόταν.
Χρειαζόταν κι άλλον αέρα.
Γύρισε έπειτα από μια μακριά βόλτα. Ο σκύλος την κοίταζε με απορία. Ούτε μια λέξη δεν του είχε απευθύνει... Κάτι είχε, ήταν σίγουρος, την ένιωθε, την ήξερε πια καλά.....
Μπήκε στο σπίτι κι άρχισε την ιεροτελεστία, με τη γνωστή σειρά..
Απόψε την είχε πιότερο ανάγκη από ποτέ....
Άναψε τα κεριά, τα λάδια- πορτοκάλι με κανέλα... ( υπέροχα σκέφτηκε) - έβαλε στο καυτό νερό το καλύτερο αφρόλουτρο, τα άλατα και όταν πια ήταν έτοιμο βυθίστηκε με αργές κινήσεις στο νερό.....
Έκλεισε τα μάτια.... Κενό!
Πήρε στα χείλη της λίγο από το κόκκινο κρασί της....αγίασμα της φάνηκε!
Σε λίγα λεπτά δεν θυμόταν... Τι, πώς, γιατί; Ερωτήματα που χάθηκαν κάτω από το καυτό νερό......
Η κούραση της ημέρας λες και είχε χαθεί μαγικά.... 
"Να είναι έτσι ή το φαντάζομαι;", αναρωτήθηκε.
Δεν προλάβαινε να απαντήσει.... Όμορφες εικόνες είχαν εισβάλλει ...δεν είχε χώρο πια σε ότι την πόνεσε!

Καλό σας βράδυ 
airis

Αυτό είναι Όλο...

Zω στη φεγγοβολή
που προχωράει
ολόγιομα τα χέρια μου
με πόθους
κι ο κόσμος είναι όμορφος πολύ

μοσκοβολάει.

Τα μάτια μου λιμπίστηκαν
τα δέντρα
τα δέντρα που γιόμισαν ελπίδες
και ντύθηκαν τη πράσινη στολή
το λιόχαρο δρομάκι προχωράει
σ' ολόδροσο χαλί
κι απ' το φεγγίτη με καλεί
στις πράσινες νησίδες.

Κι ούτε μυρίζομαι τα φάρμακα
τ' αναρρωτήριο πια δε βρωμάει
-θ' ανοίξουν τα γαρούφαλα
η ώρα η καλή-

Τι τάχα αν είσαι φυλακή;
Να μη λυγάς!
αυτό είν' όλο.
Δεν είναι άλλη συμβουλή

Ναζίμ Χικμέτ , Αυτό είναι Όλο , 1948

Ο κόσμος είναι όμορφος πολύ

Μην το ξεχνάς.....

Καλημέρες αισιόδοξες, χαρούμενες, ζεστές..
Καλή εβδομάδα να έχουμε..
airis

αφιερωμένο!

-Πότε αρχίζει να σκοτεινιάζει πραγματικά;

-Όταν το σούρουπο φωλιάζει μέσα μας!

Καλό ξημέρωμα στις ψυχές μας!

airis

Ακούμε ό,τι θέλουμε να ακούσουμε!

-Σκοτεινιασμένο σε βλέπω σήμερα. Τι θα ήθελες να κουβεντιάσουμε;
- Αυτό που αφήσαμε στη μέση την τελευταία φορά!
-Θύμησέ μου;
-Θέλω να με αφήκουν στην ησυχία μου!
-Το θες πραγματικά;
-Τι λέμε τόσες μέρες;
-Νομίζω ότι εσύ "λες" τόσες μέρες. Αλλά δεν "κάνεις"!
-Τι να κάνω ; Να εξαφανιστώ;
-Αυτό το λες εσύ.Εγώ είπα κάνε κάτι. Άκουσε το μέσα σου, άκουσε μουσική, άκουσε τα πουλιά, άκουσε ψαλμωδίες. Να! Αν δεν θες να ακούσεις τους άλλους, ακούς κάτι άλλο.
-Ρε κοίτα τι εύκολα που τα λέει το άτομο! Έλα εσύ και κλείσε τα αυτιά σου στις μουρμούρες και σην πίεση των άλλων και θα σου δώσω και συχαρίκια!
-Δεν αφήνεις να σου κάνουν αυτό που δεν θες! Δεν χρειάζεται να οργίζεσαι. Δεν χρειάζονται λόγια. Είναι κουφοί οι άνθρωποι..... Ακούν ό,τι θέλουν!
Να άκουσε τι  γράφει ο Όσσο για αυτό:

"Είναι ένα παράξενο φαινόμενο, το πως η φύση έχει κάνει τα μάτια διαφορετικά από τα αυτιά. Δεν μπορείτε να κλείσετε τα αυτιά σας, αλλά μπορείτε να κλείσετε τα μάτια σας. Έχετε βλέφαρα να τα κλείνετε και να τα ανοίγετε, αλλά τι γίνεται με τα αυτιά σας; Η φύση δεν μπήκε στον κόπο να βάλει μικρά βλέφαρα στα αυτιά, επειδή γνωρίζει ότι είστε τόσο πολύ απασχολημένοι με το νου, που δεν τα χρειάζεστε. Τα αυτιά σας είναι πάντοτε κουφά! Ακούτε ή ακούτε μόνο αυτά που θέλετε να ακούσετε".

-Αν λοπόν ακούς τι σου λένε οι άλλοι είναι γιατί δίνεις μεγάλο περιθώριο στους άλλους να εισβάλλουν στη ζωή σου και να έχουν άποψη.Αν δεν θες απλά συνεχίζεις να κάνεις τη ζωή σου όπως επιθυμείς!

-Υπάρχει όμως τίμημα! 
-Όλα έχουν ένα τίμημα. Είσαι έτοιμος; Αυτή είναι η ερώτηση μου; 
Είμαστε έτοιμοι για το τίμημα;
Η απάντηση είναι ένα μοναχικό ζήτημα!

Ένας ακόμα φανταστικός διάλογος από το φανταστικό μου βιβλίο! 

airis

Στον πόλεμο, παιδί μου, υπάρχουν μόνο σκοτωμένοι…

“Λένε κάποια τραγούδια και ιστορικά βιβλία

πως ο στρατός μας θαυματούργησε στην Αλβανία.

Αλλ’ ο πατέρας μου κανένα θαύμα δε θυμόταν
κι όταν τον ρώταγα τον πόλεμο τον καταριόταν.

- Ποιοι ήταν πατέρα οι νικηταί και ποιοι οι ηττημένοι;

- Στον πόλεμο, παιδί μου, υπάρχουν μόνο σκοτωμένοι…

Τα κρυοπαγήματα και τα κουρέλια του θυμόταν.

- Και τα ανδραγαθήματα; Ρωτούσα. Αποκρινόταν:

- Μπορεί οι νεκροί που τάφηκαν μέσα στο χιόνι

που πολεμήσαν μοναχοί και που πεθάναν μόνοι…

- Κ’ η Παναγία που σας προστάτευε πού ήτανε πατέρα

δεν ήταν δίπλα σας όταν φωνάζατε αέρα;

- Ίσως την έβλεπαν οι στρατηγοί την Παναγία

όταν μας ψάχνανε στους χάρτες μέσα στα γραφεία…”.

Θωμάς Γκόρπας, Τα ποιήματα


Καλημέρες αντιπολεμικές από μένα!
Η υπεράσπιση της πατρίδας είναι καθήκον !
Καταλαβαίνω την αναγκαιότητα ενός αμυντικού πολέμου!
Δεν θα τον στολίσω όμως ποτέ με φρου-φρου και αρώματα!
Η βία, το αίμα, η απώλεια ζωών με απωθεί και με ανακατεύει!
Στον πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι!
Υπάρχουν μόνο σκοτωμένοι!

airis
Να περάσετε όμορφα
ό,τι κι αν κάνετε! 

Το κομμένο σκοινί

Το κομμένο σχοινί

μπορείς να το ξαναδέσεις

θα κρατήσει πάλι, ωστόσο

θα ‘ναι κομμένο.

Ίσως πάλι ν’ ανταμώσουμε

μα εκεί που μ’ άφησες

δεν πρόκειται ποτέ

να με ξαναβρείς.

Μπ. Μπρεχτ

Μεγάλες αγάπες!

Να μπορούσα ν' αλλάξω του κόσμου

τις καινούριες μεγάλες αγάπες που περνάνε

Να μπορούσα με μια και καλή

να τις κάνω πολύ πιο πολύ να κρατάνε

Να μπορούσα ν' αλλάξω κι εκείνο

που με πιάνει μια λύσσα να δίνω σ' όποιον τύχει

Να μπορούσα να μη μετανιώνω

στην καρδιά όταν πρέπει να υψώνω νέα τείχη

Κι αν αγαπώ, θέλω ν' ακούω πως μ' αγαπάνε

κι αν αφεθώ, να 'χουνε κάπου να με πάνε

Και θ' αφεθώ, αρκεί να δω πως κάπου πάω

αρκεί αυτό - αυτό σημαίνει

Να μπορούσα ν' αλλάξω του κόσμου

τα που ξεχνιούνται

Να μπορούσανε μια και καλή

όσοι φεύγουν αυτά που έχουν πει να θυμούνται

Κι αν αγαπώ, θέλω ν' ακούω πως μ' αγαπάνε

κι αν αφεθώ, να 'χουνε κάπου να με πάνε

Και θ' αφεθώ, αρκεί να δω πως κάπου πάω

αρκεί αυτό - αυτό σημαίνει

αυτό σημαίνει

α γ α π α ω !

Μποφίλιου Νατάσσα

Να έχετε μια όμορφη μέρα και

ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο

airis

Πού θα λέγατε ΟΧΙ εσείς;

Επέτειος του ΟΧΙ και θέλησα να καταγράψω τα δικά μου ΟΧΙ ....
Συνήθως είμαι θετικός άνθρωπος και μου αρέσει το ΝΑΙ
Αλλά υπάρχουν καταστάσεις που τα "Όχι" , "δεν" και "μη" επιβάλλονται!
Έτσι πρόχειρα και χωρίς περιττές αναλύσεις λέω:

• Όχι, παντελώς όχι στο κάπνισμα! 
• Όχι στα τρανς λιπαρά και στις επεξεργασμένες τροφές!
• Όχι στα μπουζούκια και στα καψουροτράγουδα!
• Όχι στα τούρκικα σήριαλς!
• Όχι στους μουρτζούφληδες, στους μίζερους και στους έχοντες καβούρια στις τσέπες!
• Όχι στη ζήλια και στον φθόνο. 
• Όχι στη βαρεμάρα, στην πλήξη και στην ανία!
• Όχι στην τσαπατσουλιά , στην ανοργανωσιά και στην μπίχλα!
• Όχι στην ειρωνεία, στην έλλειψη ευγένειας και σεβασμού.
• Όχι στις σχέσεις από ανάγκη ή ανασφάλεια!
• Όχι στο μέτριο σεξ!
• Όχι στην λιποταξία από όνειρα, στόχους, ελπίδες!
• Όχι στην επιβίωση απλά και μόνο......

Αυτά κατέγραψα εγώ.

Εσείς πού θα λέγατε ΟΧΙ;

Όποιος θέλει, είτε απαντά εδώ με σχόλιο, είτε παίρνει το παιχνιδάκι και το κάνει δημοσίευση στο μπλογκ του! Θα χαρώ πολύ να δω τις δικές σας αρνήσεις!

Καλό βράδυ και καλή ξεκούραση!

airis

Τέλος εποχής!

Παρασκευή ξημέρωσε.
Την Κυριακή η ώρα αλλάζει. 
Η μέρα θα μικρύνει κι άλλο.
Και το φως της ημέρας θα λιγοστέψει.
Θα κλείνομαι μέσα πιο νωρίς,
θα μελαγχολώ πιο συχνά,
θα κρυώνω περισσότερο.
Θα νοσταλγώ.
και ίσως ονειρεύομαι.
Τέλος εποχής.
Θα μπορούσε να κλείσει εκεί.
Δεν μου πάει όμως.
Θα έρθει η επόμενη για αυτό.
Είμαι σχεδόν βέβαιη.
Δεν μπορώ να μελαγχολώ 
επειδή γνωρίζω πως δεν γνωρίζω το αύριο.
Όλα παίζονται...
Όλα μπορούν να συμβούν.
Τέλος εποχής, σημαίνει ευκαιρία για Νέα Εποχή.
Τέλος εποχής σημαίνει τύχη, όχι θλίψη!
Τέλος εποχής σημαίνει αυτό μόνο.
Όχι το τέλος μια ζωής.........


Καλημέρα σας.
airis

αφιερώνεται....

Κάθε τι εξαρτάται από τη χρήση του!

Ας μιλήσουμε για διασκέδαση και παιχνίδια σήμερα.

Τότε...

Σήμερα...

Ίσως υπάρξουν ενστάσεις. Κι εύχομαι να υπάρχουν πολλές!
Αλλά πάντα ελοχεύει ο κίνδυνος.
Να ξεχάσουμε την πραγματική διασκέδαση.
Πιστεύω από την άλλη, ότι υπάρχει ακόμα περιθώριο βελτίωσης.

Πολλοί έχουμε αντιληφθεί

την αποξένωση που δημιουργεί η τεχνολογία

και προσπαθούμε για πραγματική επαφή. 

Ας ελπίσουμε ότι θα τη χρησιμοποιούμε εις όφελός μας πάντα

και ουχί εις βάρος μας.

Κυρίως οι γονείς ή όσοι πρόκειται να γίνουν,

αν θυμούνται πως μεγάλωσαν οι ίδιοι

θα δώσουν και στα αγγελούδια τους τις ίδιες ευκαιρίες.

Καλή σας μέρα
airis

Ένα γράμμα

Παραλήπτης άγνωστος

Γράφω σε σένα 
Που όλα τα σκέφτεσαι και τα ζυγίζεις
Που φοβάσαι το επόμενο βήμα
Που πνίγεσαι σε ένα κουταλάκι μικρό
Που βάζεις τα κλάματα 
Και κάνεις την τρικυμία πιο μεγάλη ( από ανύπαρκτη μπορεί)
Γράφω σε σένα που έμαθες να το βάζεις στα πόδια
Που λυγίζεις και δεν θες να προχωρήσεις
Που αναρωτιέσαι  που βρίσκω εγώ τη δύναμη και πού την ελπίδα
Και με κοιτάς και γελάς, μειδιάζεις, ειρωνεύεσαι;
Γράφω σε σένα που πάντα θα μείνεις εκεί και θα αναρωτιέσαι 
τι ; και αν; κλπ κλπ
Εγώ, 
δεν μπορώ να μείνω άλλο πίσω!
Τα φτερά μου άνοιξα
και πίσω δεν κοιτώ
Σε χαιρετώ
Έτσι απλά...
Δεν ξέρω αν θα φτάσω
Τουλάχιστον έμαθα να πετώ!
Καληνύχτα 
Για πάντα
Αύριο για μένα είναι μια νέα μέρα
Για σένα, δεν ξέρω....

airis

Ας μιλήσουμε για τη φιλία ....

Ας μιλήσουμε για τη φιλία σήμερα...

Είμαι η @ριστέα και μόλις τελείωσα!

ΥΓ: Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο.

Ο πίνακας αυτός με υπερκαλύπτει!

Θα πρόσθετα ίσως το : όχι ζήλια!

Καλημέρα σας!

Η σημερινή δημοσίευση αφιερώνεται σε ένα υπέροχο πλάσμα, που ακούει στο όνομα Αφροδίτη.

Θα μπορούσε να ήταν ένα ακόμα Diary of Bliss!

Επιστρέφοντας σπίτι σήμερα το απόγευμα, με περίμενε μια έκπληξη: Είχα λάβει ένα δεματάκι με την μπλούζα που κέρδισα στο διαγωνισμό του  Dreamlife,το μπλογκ του Κώστα και της Κατερίνας (από το positive-thinking-greece.blogspot )

Η μπλουζίτσα είναι μαύρη, με φούξια γράμματα, αλλά εγώ, ως άσχετη φωτογράφος, την έβγαλα κάπως έτσι (μπρος)

..και κάπως έτσι από πίσω!

Τα συνθήματα είναι από αυτά που λατρεύω και θέλω να μεταφέρω κι εγώ στους άλλους! Είμαι υπέρ του motivation και ό,τι συνεπάγεται αυτό!

Ιδιαίτερη αναφορά θέλω να κάνω στην καρτούλα που συνόδευε το δωράκι μου... Ήταν λίγα , απλά, μα συγκινητικά λογάκια κι αν κρίνω από το γραφικό χαρακτήρα είναι της γλυκύτατης Κατερίνας.

Ένα δώρο είναι για μένα είναι πάντα σημαντικό , άσχετο από την αξία του!  Η μεγαλύτερη αξία είναι η χαρά που δίνουμε στον άλλον, το χαμόγελό του! Κι επίσης όμορφες και σημαντικές είναι και τέτοιες διοργανώσεις παιχνιδιών και διαγωνισμών στην μπλογκόσφαιρα!  Ερχόμαστε λίγο πιο κοντά και σκορπίζουμε χαμόγελα, τόσο που τα έχουμε ανάγκη στις δύσκολες εποχές που ζούμε!

Και τώρα η μπλούζα φορεμένη ... Ωραία γίναμε και μοντελάκια τη θρέψαμε κι απόψε τη ματαιοδοξία μας!

Καλό σας βράδυ....

airis

Ζωή χωρίς όρια

Αναδημοσίευση 

Από τις : Εν Πλω Εκδόσεις

Για τον Νικ Βόγιετζικ ( Nicholas James Vujicic ) είχα γράψει ξανά εδώ . 

Από τις εκδόσεις ΕΝ ΠΛΩ. στις 15 Νοεμβρίου 2012 παρουσιάζεται στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό το βιβλίο "ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ"  του Nicholas James Vujicic.

Από τον πρόλογο

"Το όνομά μου είναι Νικ Βούισιτς. Είμαι τριάντα χρονών. Γεννήθηκα χωρίς άκρα, αλλά τα δεδομένα της σωματικής μου διάπλασης δεν με περιορίζουν. Γυρίζω τον κόσμο ενθαρρύνοντας εκατομμύρια ανθρώπους να υπερβούν τις αντιξοότητες της ζωής τους με πίστη, ελπίδα, αγάπη και κουράγιο, ώστε να μπορέσουν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Σ’ αυτό το βιβλίο θα μοιραστώ μαζί σου τις εμπειρίες μου όσον αφορά την αντιμετώπιση των αντιξοοτήτων και των εμποδίων. Κάποια από αυτά τα εμπόδια είναι καθαρά προσωπικά. Τα περισσότερα όμως είναι οικουμενικά και αφορούν τους πάντες. Σκοπός μου είναι να σε ενθαρρύνω να ξεπεράσεις τις δικές σου προκλήσεις και δυσκολίες, ώστε να μπορέσεις να βρείς τον δικό σου σκοπό και το δικό σου μονοπάτι προς μια απίστευτα καλή ζωή".

Από το 1ο κεφάλαιο του βιβλίου
"Μιλώντας δυνατά"

"Βρήκα το δρόμο μου και τον σκοπό μου, πάνω στην προσπάθειά μου να πλησιάσω τους συμμαθητές μου. Αν σου έτυχε ποτέ να είσαι ο νεοφερμένος, που κάθεται μόνος του στη γωνία της τραπεζαρίας του σχολείου για να φάει το μεσημεριανό του, τότε είμαι βέβαιος ότι καταλαβαίνεις πόσο πιο δύσκολο είναι να είσαι ο νεοφερμένος, πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι. Οι μετακινήσεις μας από τη Μελβούρνη στη Brisbane κι από κει στις ΗΠΑ και πίσω πάλι στη Brisbane με ανάγκασαν σε προσαρμογές, που δυσκόλεψαν τα ήδη υπάρχοντα προβλήματά μου.
Οι καινούργιοι κάθε φορά συμμαθητές μου υπέθεταν ότι εκτός από σωματικά, είμαι και διανοητικά ανάπηρος. Συνήθως έμεναν σε απόσταση, εκτός κι αν επιστράτευα όσο κουράγιο είχα, ώστε να τους πιάσω κουβέντα στην τραπεζαρία ή στους διαδρόμους. Όσο περισσότερο το έκανα αυτό, τόσο περισσότερο αποδεχόντουσαν ότι δεν ήμουν τελικά ένας εξωγήινος που έπεσε ανάμεσά τους από τον ουρανό.
Βλέπεις, ο Θεός ενίοτε περιμένει κι από σένα να βάλεις ένα χεράκι στο σήκωμα του φορτίου. Μπορείς να εύχεσαι. Μπορεί να ονειρεύεσαι. Μπορεί να ελπίζεις. Αλλά θα πρέπει και να αναλάβεις δράση προς την κατεύθυνση αυτών των ευχών, των ονείρων και των ελπίδων. Θα πρέπει να τεντωθείς πέρα από το σημείο που είσαι, ώστε να μπορέσεις να φτάσεις στο σημείο που θα ήθελες να είσαι. Εγώ ήθελα οι άνθρωποι στο σχολείο μου να ξέρουν ότι είμαι εσωτερικά ακριβώς όπως κι αυτοί, αλλά έπρεπε να βγω έξω από το βόλεμά μου για να το πετύχω. Το εγχείρημα να τους πλησιάσω κατ’ αυτό τον τρόπο, με αποζημίωσε εκπληκτικά.
Με τον καιρό, όσο πύκνωναν αυτές οι συζητήσεις με τους συμμαθητές μου γύρω από το πώς μπορεί να τα βγάλει πέρα κάποιος σαν κι εμένα σε έναν κόσμο φτιαγμένο για χέρια και πόδια, τόσο συχνότερα με προσκαλούσαν να μιλήσω σε ομάδες σπουδαστών, νεανικές εκκλησιαστικές συνάξεις και άλλους οργανισμούς εφήβων. Υπάρχει μια υπέροχη αλήθεια, που έχει τόσο κεντρική θέση στη ζωή μας! Μου φαίνεται εξωφρενικό που δεν τη διδάσκουν στα σχολεία. Η πρωταρχική αυτή αλήθεια είναι η εξής: έχουμε όλοι κάποιο χάρισμα –ένα ταλέντο, μια δεξιότητα, μια μαστορική ή μια κλίση– που μάς δίνει ευχαρίστηση και μας κινητοποιεί· το μονοπάτι προς την ευτυχία μας βρίσκεται συχνά μέσα σ’ αυτό το δώρο.
Aν ακόμα ψάχνεις, αν ακόμα παλεύεις να ανακαλύψεις πού ανήκεις και τι είναι αυτό που σε γεμίζει, σου προτείνω να κάνεις μια αυτο-αξιολόγηση. Κάτσε κάτω με ένα μολύβι κι ένα χαρτί, ή σε έναν υπολογιστή, και κάνε μια λίστα των αγαπημένων σου ασχολιών. Τι είναι αυτό που σε τραβάει; Τι είναι αυτό που οι άλλοι βλέπουν σε σένα; Σε κολακεύουν για το οργανωτικό σου ταλέντο ή τις αναλυτικές δεξιότητές σου; Αν δεν είσαι πραγματικά σίγουρος για το τι βλέπουν οι άλλοι στο πρόσωπό σου, ρώτα την οικογένεια και τους φίλους σου σε τι πιστεύουν ότι είσαι πολύ καλός.
Αυτές είναι οι ενδείξεις για την εύρεση του δρόμου της ζωής σου, ενός δρόμου που βρίσκεται κρυμμένος μέσα σου. Καταφτάνουμε όλοι σ’ αυτή τη γη γυμνοί και γεμάτοι προσδοκία. Ερχόμαστε γεμάτοι δώρα, που περιμένουν να ανοιχθούν. Όταν βρεις κάτι που σε κινητοποιεί τόσο πολύ, ώστε θα το έκανες και αμισθί μέρα-νύχτα, τότε είσαι σε καλό δρόμο. Όταν βρεις και κάποιον, που είναι πρόθυμος να σε πληρώνει κιόλας γι’ αυτό, τότε έχεις ήδη μια καριέρα μπροστά σου.
Αρχικώς, οι απλές κουβέντες που είχα με άλλους νέους ανθρώπους αποτελούσαν έναν τρόπο να τους πλησιάσω και να τους δείξω ότι είμαι ακριβώς όπως κι αυτοί. Ήμουν εσωτερικά συγκεντρωμένος, ευγνώμων που είχα την ευκαιρία να μοιραστώ τον κόσμο μου με τους άλλους και να κάνω επαφές. Ήξερα τι σήμαινε για μένα το να μιλάω, αλλά μού πήρε κάποιο χρόνο να συνειδητοποιήσω ότι όσα είχα να πω είχαν κάποιο αντίκτυπο και στους άλλους."

ΜΙΚΡΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Σέρβος στην καταγωγή, Νικ Βούισιτς (Nick Vujicic), γεννήθηκε στην Αυστραλία, με την σπάνια ασθένεια της τετρα-αμελίας. Δηλαδή γεννήθηκε χωρίς να έχει άκρα (χέρια και πόδια). Οι υπέρηχοι που έκανε η μητέρα του δεν μπόρεσαν να δείξουν ότι τα άκρα του δεν αναπτύσσονταν έτσι ο γιατρός και οι γονείς του ήταν εντελώς σοκαρισμένοι όταν γεννήθηκε. Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να προσφέρουν καμμία ιατρική εξήγηση για την κατάσταση του, η οποία επηρεάζει μόνο 15 άτομα παγκοσμίως, τα οποία έχει υπόψιν του ο ίδιος ο Βούισιτς.

Στα πρώτα του χρόνια, αντιμετώπισε δυσκολίες και πρώτα απ’ όλα με το σχολείο, καθώς σύμφωνα με τον τότε αυστραλιανό νόμο, λόγω της σωματικής του αναπηρίας, δεν μπορούσε να παρακολουθήσει μαθήματα σε κανονικό σχολείο, αν και ο Βούισιτς δεν αντιμετώπιζε κάποιου είδους νοητική διαταραχή. Την εποχή εκείνη όμως, άλλαξε ο νόμος κι έτσι ο Βούισιτς ήταν απ’ τα πρώτα άτομα με αναπηρία που ενσωματώθηκαν στα γενικά σχολεία. Εκεί όμως, γνώρισε την απόρριψη κι απ’ την τρυφερή ηλικία των οχτώ ετών σκεφτόταν την αυτοκτονία. Είδε τον εαυτό του σαν βάρος για τους άλλους, απίθανο να πάει στο κολλέγιο, να έχει μια σύζυγο ή ακόμα να αγκαλιάσει τα παιδιά του. Μια φορά προσπάθησε να πνιγεί.

Αποφασιστικό σημείο καμπής στη ζωή του, στάθηκε η στιγμή που η μητέρα του, όταν ήταν δεκατριών ετών, τού έδειξε ένα άρθρο εφημερίδας με έναν άνθρωπο που είχε παρόμοια προβλήματα αναπηρίας και τα αντιμετώπιζε με θάρρος. Ο Βούισιτς τότε συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν ο μόνος που έδινε μια μεγάλη μάχη.

Αν και όπως προαναφέρθηκε, συχνά τον πείραζαν, τον απειλούσαν και τον απέρριπταν στο σχολείο, έμαθε να χρησιμοποιεί το πηγούνι του για να χειρίζεται αντικείμενα και το μικροσκοπικό του «πόδι» με τα δύο δάχτυλα για να περπατάει, να παίζει βόλους, να κολυμπάει, να κάνει πατίνι, να ξυρίζεται μόνος του, να βάζει ένα ποτήρι νερό, ν’ απαντά στο τηλέφωνο και να παίζει ποδόσφαιρο. Επίσης έμαθε να χρησιμοποιεί τα δάχτυλα των ποδιών του για να γράφει, να δαχτυλογραφεί και να οδηγεί το καροτσάκι του. Πολλές απ’ αυτές τις δεξιότητες που έχει αναπτύξει, τις παρουσιάζει και κατά την διάρκεια των ομιλιών του στο κοινό.

Ο Νικ Βούισιτς θεωρώντας τον Θεό και την πίστη του σ’ αυτόν, σύμμαχο στο πρόβλημά του και στον αγώνα που έδινε άρχισε να δίνει διαλέξεις σε θρησκευτικό κοινό και σιγά σιγά δημιούργησε την Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση «Ζωή χωρίς άκρα» (Life without limbs). Οι ομιλίες του έφερναν δάκρυα. Σύντομα, είχε πολλές προσκλήσεις και έτσι το περιορισμένο κοινό, που είχε αρχικά, επεκτάθηκε παγκοσμίως σε αρκετά εκατομμύρια ανθρώπων που παρακολούθησαν κι εξακολουθούν να παρακολουθούν τα μαθήματα ζωής που δίνει…

Ένας ξεχωριστός άνθρωπος,που μέσα από το βιβλίο του, τις ομιλίες του και την ίδια του τη ζωή εμπνέει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο!

ΠΡΟΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ ΣΤΟ sales@enploeditions.gr

Α ρε Ιωνάθαν!

Είναι από εκείνες τις στιγμές απόψε, που όλα πάνε καλά, η κρίση με χτυπάει αλλά εγώ δεν νιώθω τα χτυπήματα  κι έχω βάλει το κόκκινο κρασάκι μου, σε κολωνάτο ποτήρι (από εκείνα τα καλά , απ' το σερβίτσιο του γάμου) και ζω μόνο το σήμερα!
Πίνω στην υγειά της στιγμής, σαν η ευτυχία όλη να είναι αυτή η μικρή μου στιγμή!
Η μουσική φυσικά στη διαπασών ..........

Κι ονειρεύομαι θάλασσες, ταξίδια, δικά μου σύμπαντα και πτήσεις πολλές! Δεν ξέρω πού θα φτάσω, αν θα φτάσω....
Ως άλλος Ιωνάθαν απόψε έβγαλα φτερά. Το κύμα γλυκά με προσκαλεί..... Δεν υπάρχει η φωνή της λογικής. Την κρέμασα στη ξύλινη κρεμάστρα πίσω από την πόρτα και κλείδωσα. 
Όταν αποφασίζεις να πετάξεις, ποτέ μην γυρίζεις πίσω  και προς θεού μην κοιτάξεις κάτω. Μόνο ψηλά.....Μόνο μακριά....

Α ρε Ιωνάθαν Λίβινγκστον!  Άφησες κληρονομιά!

Καλό σας βράδυ !
airis

Δεν είναι αρκετό.........

Για να δεις τα χωράφια και τον ποταμό

Δεν είναι αρκετό να ανοίξεις το παράθυρο.

Για να δεις τα δέντρα και τα λουλούδια

Δεν είναι αρκετό να μην είσαι τυφλός.

Είναι επίσης απαραίτητο να μην έχεις φιλοσοφία.

Με την φιλοσοφία δεν υπάρχουν λουλούδια, μόνο ιδέες.

Υπάρχει μόνο ο κάθε ένας από εμάς, σαν μια σπηλιά.

Υπάρχει μόνο ένα κλειστό παράθυρο, και ένας ολόκληρος κόσμος έξω,

Και ένα όνειρο για το τι θα μπορούσαμε να δούμε αν το παράθυρο ήταν ανοιχτό,

Το οποίο δεν είναι ποτέ αυτό που βλέπουμε όταν το παράθυρο είναι ανοιχτό.

F. Pessoa

Να ανοίγουμε το παράθυρο και να βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής μας. Όχι με το μυαλό. Καλή η λογική, δε λέω. Βοηθάει σε πολλά. Η ζωή όμως για να είναι ωραία θέλει ψυχή. Τα όνειρα για να γίνουν πραγματικότητα θέλουν ψυχή.

Καλή σας μέρα

Καλή εβδομάδα να έχουμε.

airis